9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

GEREÇ ve YÖNTEM:  Serebellum hacminin intrakranial hacime oranı stereolojik yöntemle manyetik rezonans 
görüntüleme (MRG) ile değerlendirildi. 16 BPPV tanılı olgunun MRG kesitleri, 14 aynı yaş grubuyla eşleştirilmiş 
sağlıklı kontrol grubuyla karşılaştırılarak nokta sayım yaklaşımı ile stereolojik yöntem kullanılarak analiz edildi. 
BULGULAR:  BPPV’li  olguların  intrakranial  hacimleri  kontrol  olgulara  göre  küçük  bulunsa  da  bu  azalma 
istatistiksel  olarak  anlamlı  bulunmadı  (p>0.05).  Benzer  şekilde  her  iki  grupta  da  serebellum  hacminin, 
intrakranial hacime oranı anlamlı değildi (p>0.05). 
SONUÇ: Bulgularımız BPPV’li olgularda serebellum ve intrakranial hacimler ve bu yapıların birbirlerine oranları 
arasında  değişiklik  olmadığını  gösterdi.  Bu  ilişkinin  gösterilmesi  için  daha  geniş  serili  çalışmalarla 
desteklenmesine gereksinim olduğu öngörülmektedir. 
 
Anahtar  Kelimeler:  Benign  paroksismal  pozisyonel  vertigo,  stereoloji,  serebellum  oranı,  intrakranial  oran, 
MRG 
 
Ratio of cerebellum to intracranial volume in cases with benign positional 
vertigo: Morphometric study 
 
OBJECTIVES:  Although  the  mechanism  underlying  benign  paroxismal  positional  vertigo  (BPPV)  was  well 
established, one of the possible causes of BPPV symptoms may be the hypofunction or pathological excitation of 
cerebellum.  In  the  current  study  we  aimed  to  radiological  morphometrical  evaluation  of  both  cerebellum  and 
intracranial  volumes  and  also  volume  ratios  for  cerebellum  using  stereological  technique  in  the  patients  with 
BPPV.  
MATERIALS  &  METHODS:  Ratios  of  cerebellum  to  intracranial  volume  were  evaluated  using  stereological 
method  on  the  magnetic  resonance  images  (MRI).  Sixteen  patients  with  BPPV  and  14  age  matched  control 
subjects were included in the study. MRI were analyzed by using the point-counting approach of stereological 
methods. 
RESULTS: Althought the intracranial volumes of the cases with BPPV were smaller than control subjects there 
was  no  statistically  significance  (p>0.05).  Similarly,  statistically  no  significant  difference  was  found  in  both 
groups with regard to ratio of cerebellum to intracranial volumes (p>0.05).  
CONCLUSION: Our results showed that there are no changes on cerebellum and intracranial volumes and their 
ratio in BPPV. Further studies are needed with a larger case population in order to reveal this relationship. 
 
Keywords: Benign paroxysmal positional vertigo, Stereology, Cerebellum ratio, Intracranial ratio, MRI 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
195 
 
P102 
 
İntrakraniyal beyin tümörüne sahip hastalarda paraoksonaz 1 aktivitesi ve 
oksidatif stres 
 
Meral Yüksel
1
, Mehmet Erşahin
2
, Numan Karaaslan
2
, Şevki Gök
2
, M. Zafer Berkman
2
 
 
1
Marmara Üniversitesi, Sağlık Hizmetleri Meslek Yüksekokulu, Tıbbi Laboratuvar Teknikleri Bölümü, İstanbul 
2
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Nöroşirurji Bölümü, İstanbul 
 
1
Marmara University, Vocational School of Health Related Professions, Department of Medical Laboratory, Istanbul, Turkey 
2
Haydarpaşa Numune Education and Research Hospital, Department of Neurosurgery, İstanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  Paraoksonaz  1  (PON1)  enzimi  kalsiyum  bağımlı  bir  esteraz  olup,  yüksek yoğunluklu  kolesterole  (HDL-
kolesterol)  bağlanmaktadır.  PON1  paraokson  gibi  organofosfor  bileşikler  ile  yağlarda  çözünebilen  karsinojenik 
lipit  peroksidasyonu  ürünlerini  uzaklaştırmaktadır.  Bu  çalışmada  intrakraniyal  beyin  tümörlü  hastalarda  serum 
PON1 aktivitesi ile malondialdehit düzeyleri (MDA-bir lipit peroksidasyonu ölçütü) tayin edildi.  
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Çalışmamızda  intrakraniyal  tümörlü  hastaların  ve  kontrollerin  serumlarında  lipit  profili 
parametreleri  (trigliserit,  kolesterol,  HDL-kolesterol,  LDL-kolesterol  ve  VLDL)  ölçüldü.  Ayrıca  glioblastomalı 
(n=8),  meningiomalı  (n=5),  Schwannomalı  (n=6),  glial  tumörlü  (n=5),  hipofiz  adenomlu  (n=6)  ve  metastazlı 
(n=6)  hastalar  ile  yaş  ve  cinsiyet  uyumlu  kontrollerin  (n=35)  PON1  aktivitesi  ile  MDA  düzeyleri 
spektrofotometrik olarak tayin edildi 
BULGULAR:  İntrakraniyal  tümörlü  hastaların  serum  lipit  profilleri  kontrollerle  karşılaştırıldığında,  anlamlı 
değişmediği saptandı (p>0.05). Fakat intrakraniyal tümörlü hastaların PON1 aktivitesi kontrollere göre anlamlı 
düşük  bulundu  (96,8  ±  14,4  U/l  vs.  174,8  ±  22,6  U/l,  p<0.001).  MDA  düzeyleri  intrakraniyal  tümörlü 
hastalarda yüksek iken, kontrol örneklerinde lipit peroksidasyonu düşük saptandı (7,6 ± 4,2 nmol/ml vs. 2,6 ± 
1,2 nmol/ml, p<0.01).  
SONUÇ:  Çalışmamız  intrakraniyal  tümör  tiplerinde,  yaş  ve  cinsiyet  uyumlu  kontrollerle  karşılaştırıldığında, 
serum  PON1  aktivitesinin  azaldığını,  MDA  düzeylerinin  yükseldiğini  göstermiştir.  Elde  edilen  bulgular 
intrakraniyal tümörlere sahip hastaların artan oksidatif stres göstergesinin PON1 aktivitesi tarafından ortamdan 
uzaklaştırılamadığını ve karsinogenez kontrolünde etkin olamadığını göstermektedir.  
 
Anahtar Kelimeler: İntrakraniyal tümör, oksidatif stres, paraoksonaz aktivitesi 
 
 
Paraoxonase 1 Activity and Oxidative Stress in Humans with Various 
Intracranial Brain Tumors 
 
OBJECTIVES:  Paraoxonase  1  (PON1)  enzyme  is  a  calcium  dependent  esterase,  which  binds  to  high-density 
cholesterol  (HDL-cholesterol).  PON1  contributes  the  detoxification  of  organophosphorus  compounds  such  as 
paraoxon  and  carcinogenic  lipid  soluble  radicals  from  lipid  peroxidation.    In  this  study  we  examined  serum 
PON1  activity  and  malondialdehyde  levels  (MDA-  a  lipid  peroxidation  marker)  in  humans  with  various 
intracranial brain tumors. 
MATERIALS  &  METHODS:  We  measured  lipid  profile  (triglyceride,  cholesterol,  HDL-cholesterol,  LDL-
cholesterol  and  VLDL)  parameters  in  serum  samples  from  intracranial  tumor  patients  and  controls.  PON1 
activity  and  MDA  were  measured  spectrophotometrically  in  serum  samples  from  patients  with  glioblastoma 
(n=8), meningioma (n=5), Schwannoma (n=6), glial tumors (n=5), hypophysis adenoma (n=6) and metastasis 
(n=6); additionally in age and gender madged control samples (n=35).  
RESULTS:  Serum  lipid  profile  parameters  are  not  changed  significantly  in  intracranial  tumor  patients,  with 
respect  to  the  control  group  (p>0.05).  But  PON1  activity  was  significantly  reduced  in  serum  samples  with 
intracranial tumors than controls (96,8 ± 14,4 U/l vs. 174,8 ± 22,6 U/l, p<0.001). MDA levels are increased in 
intracranial tumor patients, but control samples have a reduced lipid peroxidation (7,6 ± 4,2 nmol/ml vs. 2,6 ± 
1,2 nmol/ml, p<0.01).  
CONCLUSION:  Our  study  suggest  that  serum  PON1  activity  is  increasing  and  MDA  levels  is  decreasing  in 
intracranial  tumor  types,  compared  to  age  and  gender  matched  control  group.  This  results  concludes  that 
intracranial tumors results with increased oxidative stress and reduced PON1 activity is unsufficient to control 
the carciogenesis.  
 
Keywords: Intracranial tumors, Oxidative stress, Paraoxonase activity 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
196 
 
P103 
 
Pin1 inhibisyonunun glioblastoma multiforme’de tümörojenisite üzerine etkileri 
 
Kutay Deniz Atabay
1
, Timuçin Avşar
1
, Mehmet Taha Yıldız
1
, Türker Kılıç
2
 
 
1
Marmara Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Enstitüsü, Moleküler Nöroşirürji Laboratuarı, İstanbul
 
2
Marmara Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Enstitüsü, İstanbul 
 
1
Marmara University, Neurological Sciences Institute, Molecular Neurosurgery Laboratory, Istanbul, Turkey 
2
Marmara University, Neurological Sciences Institute, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  En  agresif  primer  beyin  tümörlerinden  olan  Glioblastoma  Multiforme  (GBM);  tüm  intrakranial  tümör 
vakalarının  yaklaşık  %20’sini  oluşturmaktadır.  Radyoterapi,  kemoterapi  ve  cerrahi  girişimlerin  tedavisinde 
yetersiz  kaldığı  GBM’in  oluşumuna  ve  gelişimine  dair  moleküler  mekanizmalar  henüz  tam  olarak  açıklığa 
kavuşmamıştır. Tümörün gelişmesini önlemeye yönelik olarak geliştirilmiş ajanların moleküler hedefleriyle olan 
etkileşimleri,  henüz  klinik  düzeyde  tatmin  edici  sonuçların  alındığı  düzeye  erişmemiştir.  Son  yıllarda  tümör 
gelişiminde  etkin  olan  molekülerin  tespitine  yönelik  olarak  yapılan  çalışmaların  öne  çıkardığı  proteinlerden 
Pin1’in (peptidil-prolil cis/transizomeraz) normal hücrelerdeki düzeyinden farklı olarak; prostat, akciğer, göğüs 
ve beyin tümörleri gibi birçok tümörde çok yüksek düzeylerde bulunduğu tespit edilmiştir. Buna ek olarak başka 
bir çalışmada Pin1’in hücre içindeki artışının, anjiogenezden sorumlu olduğu bilinen Vasküler Endotelial Büyüme 
Faktörü’nün  (VEGF)  aktivitesini  artırdığı  gösterilmiştir.  Çalışmamız,  GBM’de  Pin1’in  olası  terapötik  bir  hedef 
olabilirliğinin ortaya çıkarabilmeyi ve farklı tipte tümörlerin gelişiminde ortak bir mekanizma olan anjiyogenezin 
Pin1 inhibisyonu yoluyla önlenebilirliliğini incelemeyi amaçlamaktadır. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Çalışmamızda  U87-MG  Glioblastoma  hücre  hattı  üzerinde  Pin1  proteininin  spesifik 
inhibitörü  juglone  kullanılmış,  ayrıca  Pin1  proteinine  yönelik  siRNA  tekniği  uygulanmıştır.  Bu  yolla  Pin1 
inhibisyonun  tümörojenisite  üzerine  etkileri;  MTT  büyüme  testi,  hücrelerin  proliferasyon  ve  göç  yeteneklerini 
ölçmek  için  Wound-Healing  testi,  anjiogenezden  sorumlu  proteinlerin  ekspresyonlarının  belirlenebilmesi  için 
Western  Blotting  ve  juglone  ile  Pin1  siRNA’lerin  hücreler  üzerindeki  morfolojik  etkilerini  gözlemlemek  için 
konfokal mikroskopi kullanılmıştır.  
SONUÇ:  Pin1  inhibisyonunun  U87-MG  Glioblastoma  hücrelerinde  büyüme  ve  göç  kabiliyetini  önemli  ölçüde 
azalttığı  ve  hücre  morfolojisini  etkilediği  gözlemlenmiştir.  Çalışmamızın,  siRNA  ile  Pin1  inhibisyonu  ve  Pin1 
inhibitörü olan juglon ve türevlerinin terapötik potansiyelini GBM üzerinden ortaya koyma olasılığını taşıdığından 
literatüre ve kliniğe önemli bir katkı yapması beklenmektedir. 
 
Anahtar Kelimeler: Pin1, Anjiogenez, Juglon, siRNA, Glioblastoma multifome 
 
Effects of Pin1 inhibition on tumorigenicity of glioblastoma multifome 
 
OBJECTIVES: Glioblastoma multiforme (GBM) is the most common and most aggressive type of primary brain 
tumor,  accounting  for  20%  of  all  intracranial  tumors.  Molecular  mechanisms  underlying  development  and 
growth of the GBM, which is not completely curable by the means of chemotherapy, radiotherapy, and surgery, 
are not yet clearly identified. For the fact that the rate of treatment success of the agents in use against GBM is 
lower  than  acceptations,  investigations  for  potential  inhibitory  target  molecules  for  GBM  development  are 
increasing.  Pin1  (peptidyl-prolyl  cis/trans  isomerase)  is  one  of  the  molecules,  recently  introduced  to  the 
scientific  area,  identified  during  the  search  for  potential  target  molecules  on  tumorigenicity.  When  compared 
with the health cells level of the Pin1 protein in many tumor cells like prostate, lung, breast and brain tumors is 
found  to  be  extremely  high.    Recent  studies  aiming  to  identify  Pin1’s  role  on  tumorigenicity  have  shown  that 
increase in level of Pin1 in cells also led in increase of VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor) as well. Our 
study  aims  to  reveal  the  possible  role  for  Pin1  as  a  therapeutic  target  and  also  inhibit  the  angiogenesis 
mechanism, which is common for tumors to develop, through inhibition of Pin1  
MATERIALS  &  METHODS:  U87  MG  Glioblastoma  cell  line  was  used  and  Pin1  inhibition  was  performed  via 
juglone,  a  Pin1  specific  inhibitor  molecule,  and  Pin1  siRNAs.  Effects  on  Pin1  inhibition  on  tumorigenicity  was 
assessed  by  MTT  proliferation  assay,  wound  healing  assay  to  observe  the  migration  characteristics,  confocal 
microscopy  technique  to  define  morphological  changes  and  apoptosis,  and  western  blotting  to  define  if 
angiogenesis related proteins are expressed. 
CONCLUSION: We observed that Pin1 inhibition has affected and diminished the migration ability of U87 MG 
Glioblastoma  cells.  Changes  on  cell  morphology  and  activation  of  apoptosis  were  also  observed  with  reduced 
expression levels of angiogenesis related genes. We believe that, this study has a potential to reveal the effects 
of Pin1 inhibition as a therapeutic approach and will contribute to literature and clinical care in the future.  
 
Keywords: Pin1, Angiogenesis, Juglone, siRNA, Glioblastoma multiforme 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
197 
 
P104 
 
Gamma knife radyocerrahisi’nin farklı patolojik evreli meningomalardaki 
etkinliği 
 
Timuçin Avşar
1
, Kaya Kılıç
1
, Emel Akgün
2
, Aşkın Şeker
3
, Türker Kılıç
2 
 
1
 Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi Kliniği, İstanbul 
2
 Marmara Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Enstitüsü, İstanbul 
3
 Marmara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöroşirürji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
1
Haydarpaşa Numune Training and Research Hospital, Neurosurgery Clinic, Istanbul, Turkey 
2
Marmara University, Institute of Neurological Sciences, Istanbul, Turkey 
3
Marmara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  Bu  çalışmada,  intrakranial  meningiomlara  uygulanan  Gamma  Knife  Radyocerrahi  tedavisinin,  farklı 
patolojik evreli meningiom dokularında, anti-anjiojenik etkinliğinin in vivo olarak gösterilmesi amaçlanmıştır.  
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Marmara  Üniversitesi  Beyin  Cerrahisi  Anabilim  Dalı  ve  Marmara  Üniversitesi  Nörolojik 
Bilimler Enstitüsü bünyesinde, 1999-2008 yılları arasında opere olmuş hastalara ait dokular kullanılmıştır. 6’şar 
adet WHO evre I, II ve III (tipik, atipik, malign) meningiom dokularının, toplamda 18 adet dokunun anjiogenik 
aktivitesi in vivo sıçan kornea anjiojenez modeli kullanılarak ölçülmüştür. Deneklere, korneaya inokulasyonun 1. 
gününde 3 farklı dozda (14Gy, 18Gy, 22Gy) gamma-knife ışın cerrahisi uygulanmıştır. Tüm gruplar 5, 10, 15 ve 
20.  günlerde  yeni  damar  oluşumu  açısından  takip  edilmiştir.  Kontrol  hayvanların  korneasına  tümör  inokule 
edilmiş, radyocerrahi uygulanmadan takip edilmiştir. 
BULGULAR:  Radyocerrahinin,  WHO  evre  I  tümörlerinde  18Gy  ve  22Gy,  WHO  evre  II  tümörlerinde  22Gy  doz 
düzeyinde etkin olduğu ve kontrol gruplarına göre anlamlı olarak daha az damarlanma gösterdiği görülmüştür. 
WHO  evre  III  tümörlerinde  ise  uygulanan  dozlar  sonucunda  meydana  gelen  damarlanma  ile  kontrol  grupları 
arasında anlamlı bir fark bulunmamıştır. 
SONUÇ: Bu çalışmada gamma ışın cerrahi tedavisinin düşük evreli meningiom dokularının anjiojenik etkinliğini 
in vivo kornea anjiojenez modeli kullanılarak anlamlı olarak azalttığı gösterilmiştir. Ayrıca, malign olmayan tipik 
ve atipik meningiomalarda 18Gy ve 22Gy gamma knife dozunun etkinliği in vivo olarak kanıtlanmıştır. 
 
Anahtar Kelimeler: Anjiogenez, Radyocerrahi, in vivo Kornea anjiojenez modeli, Meningiom 
 
Gamma-knife radiosurgery ınhibits meningioma ınduced angiogenesis: 
dose escalation by corneal angiogenesis assay 
 
OBJECTIVES: Previous studies have suggested an association between the angiogenic activity and WHO grade 
of meningiomas. In this study, we studied the dose dependent inhibitory effect of gamma-knife irradiation on 
angiogenesis induced by intracranial meningiomas using rat corneal angiogenesis assay (CAA). 
MATERIALS  &  METHODS:  Six  WHO  Grade  I  (typical),  six  WHO  Grade  II  (atypical)  and  six  WHO  Grade  III 
(malignant)  meningioma  samples  were  implanted  into  the  micro-pockets  formed  on  rat  corneas  and  gamma-
knife  irradiation  was  applied  with  dose  prescriptions  of  0,  14,  18,  22  Gy.  The  numbers  of  developed  vessels 
were photographed and counted in a double-blinded manner on days 5, 10, 15, and 20.  
RESULTS: For WHO grade I meningiomas, 18 and 22 Gy doses, and for WHO grade II tumors, only 22 Gy dose 
were found to inhibit tumor induced angiogenesis comparing to radiation-free control group (WHO Grade I, 18 
and  22Gy:  p  <  0,001;  WHO  Grade  II,  22Gy:  p  =  0,021).  For  WHO  grade  III  meningiomas,  there  was  no 
statistical difference with control group in any of the doses applied. 
CONCLUSION:  Our  findings  based  on  a  dynamic  in  vivo  model  to  examine  angiogenesis  demonstrate  that 
gamma-knife  irradiation  dose  dependently  suppresses  the  angiogenic  activity  of  WHO  grade  I  and  grade  II 
meningiomas but not of the WHO grade III meningiomas. The study does not present molecular insight to how 
angiogenesis is suppressed by irradiation, however for the first time, this study provides an experimental data 
to show the anti-angiogenic effect of gamma-knife irradiation on meningiomas and inhibitory effect of gamma-
knife irradiation in terms of dose escalation. 
 
Keywords: Angiogenesis, Cornea angiogenesis model, Gamma-knife radiosurgery, Meningioma, WHO grade 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
198 
 
P105 
 
Santral nörositoma tedavisinde gamma knife radyocerrahisinin önemi 
 
Ali Genç
1,4
, Timuçin Avşar
3
, Süheyla Uyar-Bozkurt
2
, Pınar Karabağlı
5
, Aşkın Şeker
1,4
, Yaşar Bayri
1,4
, 
Deniz Konya
1,4
, Türker Kılıç
1,4 
 
1
Marmara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöroşirurji Bölümü, İstanbul 
2
Marmara Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Enstitüsü, Patoloji Laboratuvarı, İstanbul  
3
İstanbul Teknik Üniversitesi, Moleküler Biyoloji ve Genetik Bölümü, İstanbul 
4
Marmara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöroşirürji Anabilim Dalı, İstanbul 
5
Konya Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Patoloji Laboratuvarı, Konya 
 
1
Marmara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Istanbul, Turkey 
2
Marmara University, Institute of Neurological Scinences, Pathology Laboratory, Istanbul, Turkey  
3
Istanbul Technical University, Moleculer Biology and Genetic Department, Istanbul, Turkey 
4
Marmara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Istanbul, Turkey 
5
Konya Training and Research Hospital, Pathology Laboratory, Konya, Turkey 
 
AMAÇ:  Santral  nörositomlar  (SN),  merkezi  sinir  sisteminin  naidr  tümör  türlerinden  birisidir  ve  sıklıkla  genç 
erişkinlerde  görülür.  Lateral  ventrikül  yerleşimi  gösteren  santral  nörositomlar  cerrahi  yaklaşımdan  sonra  iyi 
giden bir prognoz ve histolojik olarak da oligodendriogliomaya benzemesiyle karakterize edilirler. Gamma Knife 
cerrahisi  (GKC),  santral  nörositomların  tedavilerinde  geleneksel  radyoterapiye  oranla  daha  güvenli  ve  etkili, 
alternatif  bir  tedavi  yöntemi  olarak  kullanılabilir.  Bu  çalışmada  amaç,  rezidüel  ve  nükseden  nörositomalarda 
GKC tedavisinin etkisinin uzun dönemdeki etkilerinin incelenmesidir. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Bu  çalışmada,  Marmara  Üniversitesi  Hastanesi,  Gamma  Knife  merkezinde  GKC  tedavisi 
görmüş  olan  ve  tanısı  histolojik  bulgulara  dayanan,  22  santral  nörositoma  (14  kadın,  8  erkek)  hastası 
incelenmiştir.  Hasta  takibi  ilk  yıl  3  ay,  ikinci  yıl  6  ay  ve  daha  sonra  yılda  bir  çekilen  MR  görüntülemeleri  ile 
yapılmıştır.  Tümörün  proliferasyon  potensiyeli  MIB-1  antikor  boyaması  yapılarak  Ki-67  antijeninin  deteksiyonu 
ile  tespit  edildi.  Tümör  periferindeki  ortalama  marjinal  doz  16.4  gray  (Gy)  ve  maksimum  doz  24  ve  44  gy 
arasında  değişiklik  göstermektedir.  Tümör  hacmi,  post-gadolinium  lezyon  çapının  (r
1
-r
3
)  MRI  taramalarında  V: 
4π/3  xr
1
xr
2
xr
3
  formülü  kullanılarak  hesaplanmıştır.  GKC’nin  etkisi  ise  tümör  hacminin  takip  süreci  içerisindeki 
değişikliklerine dayanılarak değerlendirilmiştir. 
BULGULAR:  Histopatolojik  diagnozlar  sonucunda  18  santral  nörositoma,  2  liponörositoma,  1  serebral 
nörositoma ve 1 serebellar nörositoma olgusuna rastlandı. MIB1 işaretlenmesi sonucunda indeks %0 ile %5.7 
arasında  farklılık  gösterdi.  15  hastada  tümör  hacmi  azalırken,  6  hastada  bir  değişikliğe  rastlanmamış  ve  bir 
hastada  artış  gözlemlenmiştir.  Tümör  hacmindeki  azalma  istatiksel  olarak  anlamlı  farklılıklar  göstermektedir. 
GKC  alan  hastaların  hiçbirinde  radyoterapiye  bağlı  olarak  hormonal  değişiklik  ya  da  komplikasyon 
gözlemlenmemiştir. 
SONUÇ: Santral nörositomalarda cerrahi yaklaşım yüksek morbidite riski taşımaktadır. Bu nedenle daha güvenli 
ve etkili bir yaklaşım olduğu gösterilen GKC’nin residüel ve nüks eden santral nörositomalarda daha az invazyon 
sağlayacağı  ve  daha  güvenli  bir  yol  olabileceği  gösterilmiştir.  Fakat  yine  de  GKC  yaklaşımının  verimliliğinin 
gösterilebilmesi için daha büyük ölçekli çalışmalar yapılmalıdır. 
 
Anahtar Kelimeler: Santral nörositoma, Gamma – knife cerrahisi, MIB1 işaretleme indeksi, liponörositoma 
 
Gamma knife radiosurgery for central neurocytoma 
 
OBJECTIVES:  Gamma-knife  surgery  may  represent  an  effective  alternative  for  the  treatment  of  central 
neurocytomas owing to its relative safety compared to conventional radiotherapy. This study aimed to present 
long-term results of gamma-knife treatment (GKS) of residual or recurrent neurocytomas.