9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

MATERIALS & METHODS: Twenty-two patients (14 female, 8 male) with recurrent or residual neurocytomas 
who  underwent  gamma-knife  radiosurgery  (GKS)  were  included.  The  diagnosis  was  based  on  histological 
findings.  The  proliferative  potential  of  the  tumours  was  examined  by  immunostaining  with  MIB-1  antibody, 
which  is  specific  for  detecting  Ki-67  antigen.  Tumour  volume  was  determined  by  using  post-gadolinium 
magnetic resonance images. Following GKS treatment, MR imaging was scheduled at three-month intervals in 
the first year, at six-months intervals in the second year and yearly thereafter.  
RESULTS:  Histopathological  diagnoses  were  as  follows:  18  cases  of  central  neurocytomas,  two 
liponeurocytomas,  one  cerebral  neurocytoma  and  one  cerebellar  neurocytoma.  The  MIB1  labeling  index  (LI) 
varied  from  0%  to  5.7%.  Marked  reduction  in  tumour  volume  was  seen  in  15  patients.  In  six  patients,  the 
tumour volume remained unchanged and one patient showed progression. No complications due to GKS were 
noted. Shrinking effect on tumour volume increased with increasing duration of follow-up. On the other hand, 
high MIB labeling index did not seem to have an effect on the tumour response to GKS treatment. 
CONCLUSION:  Findings  of  this  study  suggest  that  GKS  is  an  effective  and  safe  treatment  alternative  for 
residual or recurrent neurocytomas. However, its effectiveness needs to be confirmed in larger studies. 
 
Keywords: Central neurocytoma, Gamma-knife surgery, MIB-1 labeling index, Liponeurocytoma 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
199 
 
P106 
 
Vestibüler schwannom tümörleri üzerinde imatinib’in anti-anjiojenik etkilerinin 
in vivo korneal anjiojenez modeli ile gösterilmesi 
 
Ulaş Yener
1,3
, Timuçin Avşar
1
, Süheyla Uyar-Bozkurt
2
, Aşkın Şeker
1,3
, Yaşar Bayri
1,3
, Deniz 
Konya
1,3
, Türker Kılıç
1,3 
 
1
Marmara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöroşirurji Bölümü, İstanbul 
2
Marmara Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Enstitüsü, Patoloji Laboratuvarı, İstanbul  
3
Marmara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöroşirürji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
1
Marmara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Istanbul, Turkey 
2
Marmara University, Institute of Neurological Sciences, Pathology Laboratory, Istanbul, Turkey  
3
Marmara University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ: Vestibüler schwannoma’lar tüm intrakranial tümörlerin %8-10 unun oluşturmaktadır ve serebellopontin 
köşeye  lokalize,  histopatolojik  olarak  iyi  huylu,  yavaş  büyüyen  Obersteiner-Redlich  zonunundaki  neoplazik 
transformasyondan  köken  alan  tümörlerdir.  Vestibüler  schwannoma  hastalarında  tedavinin  amacı,  tümörün 
büyüklüğüne bağlı olarak total eksizyon veya radyocerrahi ile tümör kontrolünün sağlanmasıdır. Ancak cerrahi 
olarak total eksizyon uygulandığında tümörün büyüklüğü ile orantılı olarak hastada morbidite oranı artmaktadır. 
Bu  çalışmanın  amacı  bir  anti-anjiojenik  ajan  olan  imatinibin,  sporadik  vestibüler  schwannoma  ve 
Nörofibromatozis  tip-II  (NF-II)  vestibüler  schwannoma  hastalarındaki  etkilerinin  in  vivo  korneal  anjiojenez 
modeli kullanılarak anjiojenez üzerine etkinliğinin incelemesidir 
GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışmada Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi ve Marmara Üniversitesi Nörolojik 
Bilimler  Enstitüsünde  1991-2010  tarihleri  arasında  opere  edilmiş  sporadik  vestibüler  schwannoma  ve  NF-II 
vestibüler  schwannoma  hastaları  retrospektif  olarak  incelenmiştir.  Deneysel  çalışmada  tümör  bankasından 
alınan  uygun  nitelikteki  6  sporadik  vestibüler  schwannoma  dokusu  ile  4  NF-II  vestibüler  schwannoma  dokusu 
kullanılmıştır. Çalışmada, kullanılan dokuların immünohistokimyasal, western blot ve in vivo korneal anjiojenez 
modellemeleri ile imatinib kullanılarak ve kullanılmadan anjiojenik kapasiteleri karşılaştırılmıştır.  
BULGULAR:  Sporadik  vestibüler  schwannoma  ve  NF-II  vestibüler  schwannoma  dokularının  in  vivo  korneal 
anjiojenezde normal dokulara oranla anjiojenez yeteneklerinin daha fazla olduğu görülmüştür. Ayrıca sporadik 
vestibüler schwannoma dokusunun NF-II vestibüler schwannoma dokusuna göre anjiojenik potansiyelinin daha 
fazla olduğu izlenmiştir. İmmünohistokimyasal olarak her iki doku grubunda da anjiojenezin yol ağı olan PDGF 
ligand  ve  reseptörlerinde  ekspresyon  artışı  görülmüştür  ve  bu  bulgu  western  blot  tekniği  ile  doğrulanmıştır. 
İmatinib‘in 
etki 
gösterdiği 
PDGFR-B 
ekspresyonunun, 
sporadik 
vestibüler 
schwannoma’larda 
immunohistokimyasal  olarak  anlamlı  derece  arttığı  görülmüştür.  Buna  paralel  olarak  korneal  anjiojenez 
modelinde sporadik  vestibüler  schwannoma’ların  anjiojenezinin  imatinib  tarafından  anlamlı  derecede  azaltıldığı 
izlenmiştir.  
SONUÇ:  Elde  ettiğimiz  bulgular  sporadik  vestibüler  schwannoma  tümörlerinin  tedavisinde,  cerrahi  ve 
radyocerrahi  tedaviye  ek  olarak,  antianjiojenik  moleküller  ile  medikal  tedavinin  uygulanabileceğini 
düşündürmektedir. PDGF yol ağının etkinliğinin gösterilmesi ve bu yolun anjiojenezinin antianjiojenik moleküller 
ile inhibe edilmesi sonucunda tümörün büyümesinin önüne geçilebileceğini düşünmekteyiz.  
 
Anahtar Kelimeler: Vestibüler Schwannoma, NF-II, Anjiojenez, İmatinib, Kornea modeli 
 
Investigation of imatinib mesylate effect on vestibular schwannoma tumor by 
using in vivo corneal angiogenesis model 
 
OBJECTIVES: Vestibular schwannomas (VSs) are histologically benign, encapsulated, and slow growing tumors 
that  arise  from  Schwann  cells  of  the  vestibular  branch  of  eighth  of  twelve  cranial  nerves  (Vestibulo-cochlear 
nerve)  that  is  located  next  to  porus  acusticus  internus.  The  tested  hypothesis  was  that  gleevec  reduces 
angiogenic  capacity  in  patients  with  VSs  and  NF-2  associated  schwannomas  by  using  corneal  angiogenesis 
assay.  This  in  vivo  therapeutic  efficacy  might  induce  new  clinical  trials  in  the  treatment  of  VSs  and  add  a 
medical treatment option in the armamentarium.  
MATERIALS & METHODS: A total of 121 patients were treated by microsurgical VS resection at the School of 
Medicine,  Neurosurgery  Department  and  Institute  of  Neurological  Sciences  of  Marmara  University,  Istanbul, 
Turkey between 1988-2009. Randomly selected 10 (6 sporadic VS, 4 NF-2 associated VS) samples were used. 
Angiogenic  potential  of  VS  and  NF-2  associated  VSs  tumors  in  response  to  imatinib  were  compared  with  the 
healthy subjects by using immunohistochemistry, western blot and corneal angiogenesis assay. 
RESULTS:  Positive  and  negative  control  tissues  showed  significantly  higher  and  lower  angiogenic  potential 
(p<0.05),  compared  with  both  sporadic  and  NF-2  associated  VS  tumor  groups.  Imatinib  activity  significantly 
reduced angiogenic potential, in both sporadic VS and NF-2 associated VS tumour groups. PDGF-A  and PDGFR- 
alpha as well as PDGF-B  and PDGFR-beta expression in sporadic VS and NF-2 associated VS were higher than 
the control groups (p<0.05).  
CONCLUSION: The results of the present study indicate that NF-2 associated VSs showed significantly higher 
angiogenic  potential  than  sporadic  VSs.  Moreoever,  both  sporadic  and  NF-2  associated  VSs  had  significantly 
higher angiogenic potential compared with normal brain tissue. We conclude that, in the treatment of VS and 
NF-2 tumors, imatinib is an alternative approach to surgical resection and radiosurgery.  
 
Keywords: Angiogenesis, Cornea angiogenesis model, Vestibular Schwannoma, NF-II tumors 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
200 
 
P107 
 
Dışarıdan verilen üridinin sıçan striatumunda ekstrasellüler üridin nükleotid 
düzeylerine etkisi 
 
Esra Örenlili
1
, Fulya Kanar
2
, Esra Işık
3
, Mehmet Cansev
2 
 
1
Uludağ Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi, Biyoloji Bölümü, Bursa 
2
Uludağ Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Tıbbi Farmakoloji Anabilim Dalı, Bursa 
3
Uludağ Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi, Kimya Bölümü, Bursa 
 
1
Uludağ University, Faculty of Arts and Sciences, Department of Biology, Bursa, Turkey 
2
Uludağ University, Faculty of Medicine, Department of Pharmacology, Bursa, Turkey 
3
Uludağ University, Faculty of Arts and Sciences, Department of Chemistry, Bursa, Turkey 
 
AMAÇ:  Yakın  zamanda  üridin  nükleotidleri  (üridin-5-difosfat  [UDP]  ve  üridin-5-trifosfat  [UTP]  gibi)  tarafından 
uyarılan reseptörlerin keşfi,  bu nükleotidlerin hücre dışına salıverildiğini düşündürmektedir. Ancak ekstrasellüler 
UDP ve UTP varlığı sadece in vitro hücre kültürlerinde gösterilebilmiştir. Çalışmamızın amacı beyin ekstrasellüler 
sıvısında  üridin  nükleotidlerinin  varlığını  ve  üridin  enjeksiyonu  sonrası  UDP  ve  UTP  düzey  değişimlerini  in  vivo 
şartlarda gösterebilmektir. 
GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışmamızda in vivo mikrodiyaliz metodu kullanılmıştır. Sıçanların sol striatum bölgesine 
(Ön-arka:  1  mm,  Lateral:  2.8  mm,  Vertikal:  6  mm)  anestezi  altında  mikrodiyaliz  probu takılmıştır.  Ertesi  gün 
sıçanların probları Krebs solüsyonu (NaCl: 147 mM, KCl: 3.5 mM, CaCl2: 1.3 mM, MgSO4: 1.2 mM, NaH2PO4: 
1.2 mM) ile 2 uL/dk hızında perfüze edilerek birbirini takip eden 3 bazal örnek toplanmış ve ardından sıçanlara 
intraperitoneal  yolla  üridin  (0.25,  0.5  ve  1  mmol/kg)  enjekte  edilmiştir.  Örneklerdeki  UDP  ve  UTP  düzeyleri 
Yüksek Performanslı Sıvı Kromatografisi (HPLC) ile analiz edilmiştir. 
BULGULAR: Beyin ekstrasellüler sıvısında UDP ve UTP’nin bazal düzeyleri sırasıyla 12 ve 80 pmol/30 dk olarak 
tespit  edilmiştir.  Farklı  dozlarda  Üridin’in  intraperitoneal  enjeksiyonu  sonrasında  beyin  ekstrasellüler  UDP  (2-4 
kat; p<0.05) ve UTP (%40-60; p<0.05) düzeyleri artmıştır. 
SONUÇ:  Çalışmamız,  üridin  nükleotidleri  UDP  ve  UTP’nin  in  vivo  şartlarda  serbestçe  dolaşan  sıçanların  beyin 
ekstrasellüler  sıvısındaki  bazal  düzeylerini  literatürde  ilk  olarak  bildirmesi  bakımından  önemlidir.  Ayrıca, 
çalışmamızda  yine  literatürde  ilk  olarak  üridin  enjeksiyonu  sonrası  UDP  ve  UTP’nin  beyin  ekstrasellüler 
sıvısındaki  miktarlarının  arttığı  bildirilmektedir.  Bulgularımız  beyinde  bir  pirimidinerjik  transmisyonun  varlığına 
ve bu transmisyonun dışarıdan üridin verilmesiyle artırılabileceğine dair kanıtlar sunmaktadır. 
 
Anahtar Kelimeler: Üridin, UDP, UTP, İn vivo mikrodiyaliz, Striatum 
 
Effects of exogenously administered uridine on striatal extracellular uridine 
nucleotide levels 
 
OBJECTIVES: Recent discovery of uridine nucleotide (uridine-5-diphosphate [UDP] and uridine-5-triphosphate 
[UTP])-stimulated  receptors  suggests  that  these  nucleotides  are  released  from  cells.  However,  existences  of 
extracellular UDP and UTP have only been demonstrated in vitro cell cultures. The objectives of our study were 
to  demonstrate  existences  of  uridine  nucleotides  in  brain  extracellular  fluid  and  to  investigate  the  changes  in 
levels of extracellular UDP and UTP following exogenous uridine under in vivo conditions. 
MATERIALS  &  METHODS:  We  used  in  vivo  microdialysis  method  in  our  study.  A  microdialysis  probe  was 
inserted into the left striata (Antero-posterior: 1 mm, Lateral: 2.8 mm, Vertical: 6 mm) of rats under general 
anesthesia.  Next  day,  3  consecutive  basal  samples  were  collected  by  perfusing  the  probe  with  Krebs  solution 
(NaCl: 147 mM, KCl: 3.5 mM, CaCl2: 1.3 mM, MgSO4: 1.2 mM, NaH2PO4: 1.2 mM) at a rate of 2 uL/min and 
then  rats  were  injected  with  intraperitoneal  uridine  (0.25,  0.5  and  1  mmol/kg).  Levels  of  UDP  and  UTP  were 
analyzed using High Performance Liquid Chromatography (HPLC). 
RESULTS: Basal levels of UDP and UTP in brain extracellular fluid were 12 and 80 pmol/30 min, respectively. 
Brain  extracellular  UDP  and  UTP  levels  were  increased  by  2-4  fold  (p<0.05)  and  40-60%  (p<0.05)  following 
different doses of uridine injection, respectively. 
CONCLUSION: Our study is the first in the literature reporting basal brain extracellular levels of UDP and UTP 
in vivo. Additionally, our study is the first to report the increases in extracellular UDP and UTP levels following 
peripheral uridine injection. Our findings present the evidence that a pyrimidinergic transmission exists in brain 
and that it could be enhanced by exogenous uridine administration. 
 
Keywords: Uridine, UDP, UTP, In vivo microdialysis, Striatum 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
201 
 
P108 
 
Dışarıdan verilen üridinin sıçan striatumunda ekstrasellüler asetilkolin ve kolin 
düzeylerine etkisi 
 
Fulya Kanar
1
, Esra Örenlili
2
, Sami Aydın
1
, Mehmet Cansev
1 
 
1
Uludağ Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Tıbbi Farmakoloji Anabilim Dalı, Bursa 
2
Uludağ Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi, Biyoloji Bölümü, Bursa 
 
1
Uludağ University, Faculty of Medicine, Department of Pharmacology, Bursa, Turkey 
2
Uludağ University, Faculty of Arts and Sciences, Department of Biology, Bursa, Turkey 
 
AMAÇ:  Üridin  hücrelerde  çeşitli  rolleri  olan  endojen  bir  nükleoziddir.  Yakın  zamanda  üridin  nükleotidleri 
tarafından  uyarılan  reseptörlerin  keşfi,    üridin  nükleotidlerinin  hücre  dışına  salıverilebileceğini  ve  reseptörlerini 
uyararak beyinde nörotransmisyona etkisi olabileceğini düşündürmektedir. Çalışmamızın amacı sıçanlara üridin 
enjeksiyonu  sonrası  beyin  ekstrasellüler  sıvısında  Asetilkolin  ve  kolin  düzey  değişimlerini  in  vivo  şartlarda 
incelemektir. 
GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışmamızda in vivo mikrodiyaliz metodu kullanılmıştır. Sıçanların sol striatum bölgesine 
(Ön-arka:  1  mm,  Lateral:  2.8  mm,  Vertikal:  6  mm)  anestezi  altında  mikrodiyaliz  probu takılmıştır.  Ertesi  gün 
sıçanların probları eserin (10 uM) içeren Krebs solüsyonu (NaCl: 147 mM, KCl: 3.5 mM, CaCl2: 1.3 mM, MgSO4: 
1.2 mM, NaH2PO4: 1.2 mM) ile 2 uL/dk hızında perfüze edilerek birbirini takip eden 3 bazal örnek toplanmış ve 
ardından sıçanlara intraperitoneal yolla üridin (1 mmol/kg)  enjekte edilmiştir. Örneklerdeki Asetilkolin ve kolin 
düzeyleri Yüksek Performanslı Sıvı Kromatografisi (HPLC) ile analiz edilmiştir. 
BULGULAR:  Üridin  enjeksiyonu  sonrası  beyin  ekstrasellüler  sıvısında  Asetilkolin  düzeyleri  2-2.5  kat  (p<0.05) 
artarken, kolin düzeyleri ise %50 oranında (p<0.05) azalmıştır.  
SONUÇ:  Çalışmamız  periferik  üridin  uygulaması  sonrası  sıçanların  beyin  ekstrasellüler  sıvısında  Asetilkolin 
düzeylerinin  arttığını  ve  buna  paralel  olarak  kolin  düzeylerinin  azaldığını  bildiren  literatürdeki  ilk  çalışmadır. 
Bulgularımız  beyinde  bir  pirimidinerjik  transmisyonun  varlığına  ve  bu  transmisyonun  kolinerjik  sistemle 
etkileştiğine dair kanıtlar sunmaktadır. 
 
Anahtar Kelimeler: Üridin, Asetilkolin, Kolin, In vivo mikrodiyaliz, Striatum 
 
Effects of exogenously administered uridine on striatal extracellular 
acetylcholine and choline levels 
 
OBJECTIVES: Uridine is an endogenous nucleoside which has various roles in cells. Recent discovery of uridine 
nucleotide-stimulated receptors suggests that uridine nucleotides could affect neurotransmission by stimulating 
their receptors after being released from brain cells. The objective of our study is to investigate the changes in 
levels of acetylcholine and choline in brain extracellular fluid after peripheral uridine injection to rats. 
MATERIALS  &  METHODS:  We  used  in  vivo  microdialysis  method  in  our  study.  A  microdialysis  probe  was 
inserted into the left striata (Antero-posterior: 1 mm, Lateral: 2.8 mm, Vertical: 6 mm) of rats under general 
anesthesia. Next day, 3 consecutive basal samples were collected by perfusing the probe with serine-containing 
(10 uM) Krebs solution (NaCl: 147 mM, KCl: 3.5 mM, CaCl2: 1.3 mM, MgSO4: 1.2 mM, NaH2PO4: 1.2 mM) at a 
rate of 2 uL/min and then rats were injected with intraperitoneal uridine (1 mmol/kg). Levels of acetylcholine 
and choline were analyzed using High Performance Liquid Chromatography (HPLC).  
RESULTS:  Intraperitoneal  uridine  injection  to  rats  enhanced  brain  extracellular  acetylcholine  levels  by  2-2.5 
fold (p<0.05) while it decreased choline levels by 50% (p<0.05).  
CONCLUSION: Our study is the first in the literature which shows that peripheral injection of uridine enhances 
brain extracellular acetylcholine levels while decreasing those of choline. Our findings present evidence that a 
pyrimidinergic transmission exists in the brain which interacts with cholinergic neurotransmission. 
 
Keywords: Uridine, Acetylcholine, Choline, In vivo microdialysis, Striatum 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
202 
 
P109 
 
Deneysel nöropatide agmatinin antiallodinik etkisi ve bu etkide nitrerjik 
sistemin rolü 
 
Soner Mete, Fazilet Aksu
 
 
Çukurova Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Farmakoloji Anabilim Dalı, Adana 
 
Çukurova University, Faculty of Medicine, Department of Pharmacology, Adana, Turkey  
 
AMAÇ: Çalışma, nöropati oluşturulmuş farelerde agmatin’in antiallodinik etkisini ve bu etkide nitrerjik sistemin 
rolünün olup olmadığını incelemek amacıyla geliştirilmiştir. 
GEREÇ ve YÖNTEM: Deneylerde erkek balb/c fareler kullanıldı. Çalışmalar Çukurova Üniversitesi Tıbbi Bilimler 
Deneysel  Araştırma  ve  Uygulama  Merkezi  (TIBDAM)  yönergesine  göre  etik  kurul  onayı  alınarak  yapıldı. 
Nöropatik  ağrı,  cold-plate  sistemi  kullanılarak  soğuk  allodini  testi  ile  değerlendirildi.  Cold  Plate  Latansı  (CPL), 
saniye olarak ölçüldü, sonuçların istatistiksel analizi  tek yönlü ANOVA, post-hoc Student Newman Keuls testi ile 
yapıldı.  Fareler  naive,  sham,  nöropati  (NP)  ve  agmatin+NP  gruplarına  ayrıldı.  Ayrıca,  agmatinin  antiallodinik 
etkisinde nitrerjik sistemin rolünü araştırmak için nitrik oksid prekürsörü L-arjinin (L-Arg) ve nitrik oksit sentez 
inhibitörü L-NAME ile gruplar oluşturuldu.  
BULGULAR:  Cold  plate  testinde  sham  ve  NP  gruplarında  CPL  naive  grubuna  göre  belirgin  olarak  azaldı 
(allodinik  etki).  Ayrıca  sham  ve  NP  grupları  arasında  da  anlamlı  farklılık  vardı.  Bu  nedenle  deneylerin  bundan 
sonraki  kısmında  kontrol  grubu  olarak  sham  grubu  kullanıldı.  Agmatin  NP  grubunda  görülen  soğuk  allodiniyi 
azalttı  (antiallodinik  etki).  L-arjinin  tek  başına  kullanıldığında  antiallodinik  etki  göstermedi,  tersine  nöropatik 
ağrıyı  arttırdı.  Agmatin  ise  L-arjinin’in  bu  etkisini  önledi.  L-NAME  tek  başına  kullanıldığında  antiallodinik  etki 
gösterirken agmatinle birlikte kullanıldığında bu maddenin etkisini arttırdı. 
SONUÇ:  Bu  çalışmanın  sonuçlarına  göre  santral  sinir  sisteminde  yeni  bir  nörotransmiter  olan  agmatinin  fare 
nöropatik  ağrı  modelinde  antiallodinik  etkisi  olduğu  ve  bu  etkide  nitrik  oksid  inhibisyonunun  rolü  olduğu 
söylenebilir.  Bu  sonuçları  daha  ileri  çalışmalarla  desteklemek  üzere  spesifik  maddelerle  deneylerimiz  devam 
etmektedir.  
 
Anahtar Kelimeler: Agmatin, Soğuk allodini, Nöropatik ağrı, Nitrik oksid, Fare  
 
Antiallodynic effect of agmatine in experimental neuropathy and the role of 
nitrergic system in this effect  
 
OBJECTIVES: The aim of the present study was to investigate the possible effect of agmatine in experimental 
neuropathic pain and whether nitrergic system mediates this effect or not.  
MATERIALS & METHODS: Male balb/c mice were used in all experiments. Experiments had been carried out 
after  obtaining  approval  of  Cukurova  University  Medical  Sciences  Research  Center  (TIBDAM).  Experimental 
neuropathy was developed by ligation sciatic nerve of mice. Neuropathic pain was tested by cold allodynia using 
cold-plate test. Mice were divided into naive, sham, neuropathy (NP), agmatine+NP groups. Also the effect of 
nitric  oxide  modulators  such  as  L-arginine,  a  nitric  oxide  precursor,  and  L-NAME,  a  nitric  oxide  synthase 
inhibitor were evaluated for the role of nitric oxide on the antiallodynic effect of agmatine. Cold plate latency 
(CPL) were recorded in second. One-way analysis of variance followed by post-hoc Student Newman-Keuls test 
was used for the statistical analysis. 
RESULTS: CPL was decreased significantly in sham-operated and NP groups compared to naive group. CPL of 
sham-operated  group  was  also  different  from  naive  group,  so  sham  group  was  used  as  control  afterwards. 
Agmatine  decreased  cold  allodynia  in  neuropathic  mice.  L-arginine  did  not  show  any  antiallodynic  effect, 
contraversely  enhanced  neuropathic  pain.  Agmatine  reversed  this  effect  of  L-arginine.  L-NAME  induced 
antiallodynia when used alone and also increased antiallodynic effect of agmatine.  
CONCLUSION:  Our  results  demonstrated  that  agmatine  which  is  a  new  transmitter  in  the  central  nervous 
system  has  antiallodynic  effect  in  experimental  neuropathic  pain.  The  other  results  obtained  by  using  nitric 
oxide modulators indicate that inhibition of NOS may mediate this effect. Our studies are going on with spesific 
agents to obtain supporting evidence of these results.  
 
Keywords: Agmatine, Cold allodynia, Neurophatic pain, Nitric oxide, Mice 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
203 
 
P110