Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.vivo-book.com
31 bu Ģəkli mən qəzetlərin birində görmüĢdüm); onun baĢı, demək olar ki, tam arxaya burulmuĢdu. Belə böyük itin boynunu burmaq üçün çox böyük fiziki qüvvə lazımdır, – sonralar ittihamçı Con Koffinin andlılarına demiĢ... və dövlət hesabına yenicə alınmıĢ kombinezon geyinmiĢ və nəzərlərini aĢağı dikərək müttəhimlər kürsüsündə oturmuĢ yöndəmsiz və yekəpər adama uzun-uzadı mənalı-mənalı baxmıĢdı. Klaus ilə Hovi itin yaxınlığında biĢmiĢ kolbasa qırığı da tapmıĢdılar. Həqiqətəuyğun olduğuna heç bir Ģübhəm olmayan ehtimala görə, Koffi əvvəlcə iti kolbasa ilə tamahlandırmıĢ, sonra isə it sonuncu tikəni yeyəndə əlini uzadıb biləyinin qüvvətli bir hərəkətilə onun boynunu sındırmıĢdı. Tövlənin arxasında Detterikgilin Ģimala uzanan otlağı yerləĢirdi. Həmin günlər bu otlaqda inəklər otlamırdı. Səhər Ģehinə batmıĢ otların üstündə kiminsə buradan Ģimal-qərb istiqamətində keçdiyini göstərən izlər aydınca gözə çarpırdı. Ġsterikaya çox yaxın bir vəziyyətdə olmasına baxmayaraq, Klaus Detterik bu izin arxasınca getməyə tərəddüd etdi. O, qızını qaçıran ya da qaçıranlardan qorxmurdu. Onu təlaĢa salan baĢqa Ģey idi: qızını qaçıranların getdiyi istiqamətin əksinə getmək... yəni hər bir saniyənin əhəmiyyətli olduğu bir vaxtda, əks istiqamətdə gedərək, onlardan daha da uzaqlaĢmaq. Həyətin ərazisindən bir qədər aralıdakı kolun üstündən sarı rəngli bir parça qırığını tapması ilə Hovi bu tərəddüdlərə son qoydu.
www.vivo-book.com
32 Həmin bu parça qırığını Klausa Ģahid kürsüsünə çıxdığı vaxt göstərəndə, o, ağlayaraq bildirmiĢdi ki, bu parçanı tanıyır, qızı Keytin gecə paltarından qopub. Həmin parça qırığının tapıldığı yerdən iyirmi addım aralıda bitmiĢ ardıc kolundan onlar solğun yaĢıl rəngli baĢqa bir parça qırığı tapdılar. Bu parça Koranın axĢam yatmazdan öncə geyindiyi gecə köynəyinin materialı ilə eyni idi. O bu köynəyi geyinər, yatağa girməzdən öncə ata-anasını öpər, onlara xeyirli gecələr arzulayardı. Əsgərlər güclü atəĢ yağmuru altında hücuma keçdikləri kimi, ata və oğul Detteriklər də silahlarını önə tutaraq qaçmağa baĢladılar. Məni ən çox təəccübləndirən Ģey o idi ki, uĢaq atasının dalınca var qüvvəsi ilə qaçarkən (əlbəttə ki, o geri qalıb itə də bilərdi) bir dəfə də olsun yıxılmamıĢdı və arxadan Klaus Detterikin kürəyinə güllə boĢaltmamıĢdı. Fermanın telefon stansiyası ilə rabitə əlaqəsi vardı və bu da Detterikgilin həmin fəlakətli aclıq illərində, ən azından nisbətən, firavan həyat sürdüklərini göstərən daha bir dəlil idi. Marcori kommutator vasitəsi ilə telefonu olan bütün qonĢulara zəng vurdu və buludsuz səmada ĢimĢək kimi onlara üz vermiĢ bədbəxtlik haqqında danıĢdı. O bilirdi ki, hər belə zəngdən sonra, durğun suya atılmıĢ daĢın yaratdığı dairələr kimi, xəbər hər tərəfə yayılacaq. Sonra o, dəstəyi son dəfə qaldırıb o zamanlar üçün, ən azından cənub vilayətlərinin www.vivo-book.com
33 kəndlərində, fərqləndirici iĢarə olan sözləri dedi: “Alo, stansiya, siz məni eĢidirsinizmi?” Stansiya eĢidirdi, amma ilk bir neçə an heç bir söz deyə bilmirdi: kommutatorda oturmuĢ möhtərəm qadın marağından çatlayırdı. Nəhayət, qadın deyə bildi: – Bəli, madam... missis Detterik, mən əminəm... Aman Allah, mən indi Allaha yalvarıram ki, sizin balaca qızcığazlarınız sağ-salamat olsunlar. – Sağ olun, – Marcori razılıq etdi. – XahiĢ edirəm, Allaha yalvarın ki, siz məni Teftondakı baĢ Ģerif ilə calaĢdırana qədər gözləsin, yaxĢımı? Trampinqus qraflığının baĢ Ģerifi cavan adam deyildi. Onun içkidən qızarmıĢ burnu, çəllək boyda qarnı vardı; ağ saçları elə idi ki, baĢı içində boru təmizləyən Ģotkanı xatırladırdı. Mən onu yaxĢı tanıyırdım. “Oğlanlarının” (məhkumları belə adlandırırdı) o biri dünyaya necə getdiyinə tamaĢa eləmək üçün o, tez-tez Kold Mauntinə gəlirdi. Edam hökmünün icra edilməsinə Ģahidlik edənlər adətən qatlanan stullarda otururdular: siz özünüz də yəqin dəfn mərasimlərində, kilsədə verilən Ģam yeməkləri zamanı, ya da fermer klublarında (biz də stulları həmin günlərdə 44 saylı “Əsrarəngiz Düyüm” fermer klubundan borc almıĢdıq) bir neçə dəfə belə stullarda oturmusunuz. Hər dəfə ġerif Homer Kribus bu stullardan birinə oturanda, onun yıxılacağını bildirən cırıltını eĢidəcəyimi gözləyirdim.
www.vivo-book.com
34 Mən bunun baĢ verəcəyi gündən həm qorxur, həm də o günü gözləyirdim. Amma bu heç vaxt baĢ vermədi. Tezliklə – Detteriklərin balaca qızlarının oğurlanmasından təxminən bir il sonra – o öz ofisindəcə ürək tutması keçirdi. Yəqin ki, bu ürəktutma on yeddi yaĢlı Dafni ġörtleff adlı zənci qızla əylənərkən baĢ vermiĢdi. Bu haqda çoxlu söz-söhbətlər gəzirdi. Onun arvadı və altı uĢağı olsa da, Ģerif qadınlarla əylənməyi çox xoĢlayırdı. Bununla belə, seçkilər zamanı Homer Kribus məğlubedilməz idi. Bu elə bir dövr idi ki, bir vəzifə üçün öz namizədliyini irəli sürərdinsə, seçkiöncəsi eĢitdiyin Ģüar belə olacaqdı: “Ya baptist ol, ya da rədd ol!” Lakin insanlar riyakarları sevirlər, yəqin özün də bilirsən – onlar bu insanlarda özlərini görürlər. Sizin deyil, bir baĢqasının Ģalvarının aĢağı düĢməsi və iĢə tam hazır vəziyyətdə tutulması, görün, necə xoĢ təsadüfdür! ġerif sadəcə riyakar deyildi, həm də öz iĢində səriĢtəsiz idi. O, hər hansı bir xanımın xilas edilmiĢ mavrısını – piĢik balasını əlində tumarlaya-tumarlaya Ģəkil çəkdirməyi sevənlərdən idi, baxmayaraq ki, piĢiyi xilas etmiĢ qəhrəman o yox, bir baĢqası – məsələn, onun müavini Rob Makgi olurdu. Bu adam həqiqətən öz boynunu sındırmaq təhlükəsini gözə alaraq ağaca çıxıb, bir xanımın piĢiyini xilas etmiĢdi. Makgi Marcori Detterikin anlaĢılmaz nitqinə təxminən iki dəqiqə qulaq asandan sonra onun sözünü mahir boksçunun öz rəqibinə endirdiyi qısa və dəqiq zərbələr kimi – elə güclü və dəqiq zərbələr ki, www.vivo-book.com
35 ağrını hiss etməzdən əvvəl qan çıxır – qısa və konkret dörd, ya da beĢ sualla kəsdi. Öz suallarına cavab alandan sonra dedi: – Mən Bobo Marçanta zəng edəcəyəm. Onun itləri var. Amma siz, missis Detterik, evdə qalın. Əgər sizin əriniz və oğlunuz qayıtsalar, onları da evdə saxlamağa çalıĢın. Ən azından buna cəhd edin.
Bu arada Marcorinin əri və oğlu qızları qaçıranın izi ilə Ģimal- qərb istiqamətində üç mil məsafə qət etmiĢdilər. Lakin izlər açıq sahədən Ģam meĢəliyinə girəndə onlar izi itirdilər. Bayaq da dediyim kimi, onlar ovçu deyildilər, fermer idilər. Həmin vaxt onlar artıq baĢa düĢmüĢdülər ki, izlədikləri canlı insan yox, heyvandır. Yolla gedərkən onlar Keytin gecə köynəyini və Koranın pijamasının bir parçasını tapmıĢdılar. Hər iki əĢya qana bulaĢmıĢdı və indi nə Klaus, nə də Hovi tələsirdi. Hansısa soyuq əminlik onların içindəki ümid qığılcımlarını söndürmüĢdü – lap suyun odu söndürdüyü kimi. Onlar bir iz tapmaq ümidi ilə meĢəyə girdilər, lakin heç nə tapa bilmədilər. Sonra meĢənin baĢqa bir yerinə keçdilər, yenə bir Ģey hasil olmadı, sonra üçüncü bir yerə keçdilər. Bu dəfə onlar qalın, yumĢaq Ģamın iynələrinin üstündə qan izləri tapdılar. Onlar balaca bir cığıra oxĢayan yerə istiqamətləndilər. Burada da izlər axtarmağa baĢladılar. Həmin vaxt saat, təxminən, səhər doqquz olardı. Qəfildən onların arxasında adam və it səsləri eĢidildi. Rob Makginin bu balaca dəstəni toplamağa sərf etdiyi müddət ərzində ġerif Kribus yalnız bir fincan brendi qatılmıĢ
www.vivo-book.com
36 qəhvə içə bilərdi. Təxminən bir saat on beĢ dəqiqədən sonra bu dəstə meĢənin kənarında iz axtararaq özlərini ora-bura vuran Klaus və Hovi Detteriklərə yetiĢdi. Tezliklə dəstə Bobonun öndə qaçan itlərinin arxasınca yenə hərəkətə gəldi. Makgi Klaus və Hovinin onlarla getməsinə icazə verdi – geri qayıtmağı əmr etsəydi də, onlar qayıtmayacaqdılar. Baxmayaraq ki, onlar üzləĢəcəkləri mənzərədən qorxurdular, deyəsən, Makgi də bunu baĢa düĢmüĢdü. Margi onları öz silahlarından güllələri boĢaltmağa məcbur etdi. “BaĢqaları da belə ediblər, – deyərək izah etdi. – Belə daha təhlükəsiz olar”. O demədi ki, yalnız Detteriklərdən silahları boĢaldıb güllələri ġerifin köməkçisinə vermək xahiĢ olunub. ÇaĢqınlıq keçirən və bu kabusun bir an öncə bitməsini arzulayan Detteriklər onun əmrini yerinə yetirdilər. Makgi Detterikləri öz silahlarını boĢaltmağa və patronları ona verməyə məcbur edəndə, ola bilsin ki, Con Koffinin həyatda qalması üçün çox kiçik ümid yeri qoymuĢdu. Hürən, zingildəyən itlər onları öz arxalarınca daha iki mil xırda Ģam ağaclarından ibarət pöhrəliyin içi ilə elə həmin istiqamətdə – Ģimal-qərb istiqamətində apardılar. Bir müddət sonra onlar Trapinqus çayının kənarına çıxdılar. Sıx meĢəlikli alçaq təpələrin arası ilə cənub- Ģərq istiqamətində axan çayın yatağı burada geniĢlənir, axının sürəti yavaĢıyırdı. Bu təpələrdə Krey, Robinett və Duplissey ailələri hələ də öz mandalinlərini hazırlayırdılar və bəzən torpağı Ģumlayarkən öz çürük diĢlərini tüpürürdülər. Bu sıx meĢəlikli kənd yerində kiĢilər
www.vivo-book.com
37 bazar günü səhər tezdən ilanı yalın əllə tuta bilər və elə həmin gün axĢam öz qızları ilə Ģəhvani əyləncələrə dala bilərdilər. Mən bu ailələrə yaxĢı bələd idim, onların əksəriyyəti vaxtaĢırı Sparkiyə “yeyəcək” göndərirdilər. Dəstə üzvləri çayın o biri tərəfində iyun günəĢinin Ģüalarının Böyük Cənub magistralının polad relslərindən necə parıltı ilə əks olunduğunu görə bilirdilər. Sağ tərəfdə, təxminən çayın axarı ilə bir mil aĢağıda, Vet Grin daĢ-kömür yatağı istiqamətində uzanan körpünün dayaqları görünürdü. Burada onlar alçaq kollarla dolu geniĢ, tapdanmıĢ bir tala tapdılar. Orada o qədər qan vardı ki, kiĢilərin çoxu səhər yediklərini qaytarmaq üçün meĢəyə qaçdı. Onlar bu qanlı talada Korinin gecə paltarının qalıqlarını gördülər. Bayaqdan bir qədər özünə gəlmiĢ Hovi bu tapıntını görəndə əsə-əsə atasına sıxıldı və az qala huĢunu itirəcəkdi. Məhz elə bu yerdə bütün gün ərzində ilk dəfə Bobonun itlərinin arasında ixtilaf yarandı. Ġtlərin sayı altı idi – iki izaxtaran it, iki mavi tazı və bir cüt teryerə bənzər mələz; bu mələzləri cənublular “hiyləgər tazı” adlandırırdılar. “Hiyləgər tazı”lar Trapinqusun axarı ilə yuxarı, Ģimal-qərb istiqamətində getmək istəyirdilər, qalanları isə baĢqa istiqamətdə, cənub-Ģərqə irəliləməyə can atırdılar. Bu ixtilafa görə itlər ora-bura dartındığında, onların xaltaları əməlli-baĢlı dolaĢdı. Bu haqda qəzetlərdə bir söz deyilməsə də, Bobonun onların dolaĢığını əlləri ilə – özünün ən “savadlı” hissəsi ilə – açmağa çalıĢarkən necə qorxunc lənətlər yağdırdığını təsəvvürümdə canlandıra bilirəm. Vaxtilə bir neçə
www.vivo-book.com
38 tazı saxlayan insanlarla tanıĢlığım olub və bilirəm ki, bu cins itlər bir- birinə çox oxĢayır. Bobo onların xaltalarını qısaldıb bir sıraya düzdü, sonra Kora Detterikin cırıq gecə köynəyini onların burunlarına yaxınlaĢdırdı, sanki nəyin peĢində olduqlarını, günortaya havanın qırx dərəcəyə qalxdığında yorğunluqdan dəstə üzvlərinin gözlərinə xəyallar görünəcəyi bir vaxtda nə üçün meĢədə gəzdiklərini onlara xatırlatmaq istəyirdi. “Hiyləgər tazı”lar paltar qalığını bir dəfə də iynədikdən sonra hamının səsinə səs vermək qərarına gələrək çayın yanı ilə üzüaĢağı götürüldülər. Heç on dəqiqə belə keçməmiĢ, itlərdən baĢqa daha bir “hürüĢmə” eĢidən dəstə dayandı. Bu, it hürməsinə oxĢamırdı, kimsə ulayırdı. Bu, elə bir səs idi ki, it, hətta ölüm ayağında belə, bu cür səs çıxara bilməzdi. Onlar heç vaxt hansısa bir canlının belə səs çıxardığını eĢitməmiĢdilər, amma birdən hamı baĢa düĢdü: bu səsi çıxaran insandır. Onlar özləri belə demiĢdilər, mən də onlara inanıram. DüĢünürəm ki, özüm də bunu dərhal baĢa düĢərdim. Mənə elə gəlir ki, insanların belə qıĢqırdıqlarını eĢitmiĢəm – elektrik stulunda edama gedərkən. Əlbəttə, əksəriyyət belə etmir, çoxları özünə qapılaraq susur, bir çoxu məktəb Ģənliyindəki kimi zarafat edir, amma bəziləri məhz belə qıĢqırır. Belə qıĢqıranlar, adətən, cəhənnəmin var olduğuna və YaĢıl Milin sonunda onları nə gözlədiyinə inananlar olur. www.vivo-book.com
39 Bobo yenidən itlərin xaltalarını bir yerə yığdı. Ġtlər onun üçün çox dəyərli idi və o öz itlərini haradasa yaxınlıqda ulayan və öz-özünə donquldanan bir psixopata görə itirmək istəmirdi. Dəstənin qalan üzvləri öz silahlarını doldurub, çaxmaqları çəkdilər. Bu ulama onların qanını soyutmuĢ və tərləməyə məcbur etmiĢdi. Bu səs onları elə təsirləndirmiĢdi ki, hamının qollarından və belindən axan tər buz kimi soyuq idi. HəmiĢəki kimi, kiĢilərin canına vic-vicə düĢəndə, irəli getmək üçün onların liderə ehtiyacı olur və ġerifin köməkçisi Makgi liderliyi öz öhdəsinə götürərək dəstəni irəli apardı. O, irəli çıxaraq cəld və gümrah (amma düĢünmürəm ki, həmin an o özünü gümrah hiss edib) addımlarla meĢənin sağ tərəfindəki qızılağac cəngəlliyinə tərəf getməyə baĢladı, qalanlar isə beĢ-altı addım geri qalaraq könülsüz- könülsüz onun arxasınca getdilər. Bütün yol boyu o, bircə dəfə dayandı, o da dəstədə ən iribədənli Sam Hollisə Klaus Detterik ilə yanaĢı getməsini əmr etmək üçün. Qızılağac cəngəlliyinin o tayında sağ tərəfdən meĢəyə qədər uzanan geniĢ bir tala açılırdı, sol tərəfdən isə çayın sahilinə doğru yamac enirdi. Birdən elə bil onları ildırım vurdu, hamı anidən sarsılmıĢ bir vəziyyətdə dayandı. Məncə, onlar qarĢılarında açılan mənzərəni heç vaxt görməmək üçün çox Ģeyləri qurban verərdilər, amma onlardan heç kim bu mənzərəni bütün həyatı boyu yaddan çıxara bilməyəcəkdi. Bu, sanki kilsə Ģam yeməkləri, kənd cığırlarındakı gəzintilər, dürüst iĢ və yataqda sevgi öpüĢləri ilə dolu
www.vivo-book.com
40 olan adi və normal həyatın arxasında gizləmiĢ qorxunc və günəĢin Ģüaları altında tüstülənən bir kabus idi. Hər bir insanın öz kabusu var, sizi əmin edirəm ki, hər birimizin həyatında bu var. Həmin gün onlar bunu gördülər: bu adamlar təbəssümün arxasından bəzən diĢlərini ağardanın nə olduğunu görmüĢdülər. Çayın kənarında rəngi solmuĢ köynəyi qan içində olan nəhəng bir adam oturmuĢdu. Bu adam – Con Koffi – onların həyatlarında gördükləri ən yekəpər insan idi. Onun yalın ayaqları və əyri barmaqlı pəncələri çox iri görünürdü. O, baĢına rəngi solmuĢ qırmızı bandana bağlamıĢdı, lap kənd qadınları kilsəyə gələrkən baĢlarına yaylıq bağladıqları kimi. Ağcaqanadlar onun ətrafında qara bulud kimi fırlanırdılar. Onun hər qolunda bir çılpaq qız uĢağı uzanmıĢdı. Onların hələ bu yaxınlarda südləyən bitkinin pərqusu kimi açıq rəngli və qıvrım sarıĢın saçları indi qana bataraq qırmızı rəngə boyanmıĢdı. Onları öz qollarının arasında tutan adam isə “ağlını itirmiĢ buzov” kimi üzünü səmaya tutub ulayırdı. Onun tünd qəhvəyi rəngli yanaqları ilə göz yaĢları axırdı, dərddən bütün üzü əyilmiĢdi. O hıçqırıqlarla, boğula-boğula nəfəs alırdı, sinəsi köynəyinin ilgəkləri tarıma çəkilənədək qalxır, sonra, o nəfəsini buraxanda isə bu ulama səsi eĢidilirdi. Qəzetlərdə tez-tez oxuyuruq ki, “Qatil öz əməlindən peĢman olduğunu büruzə vermədi”... Bu, həmin hal deyildi. Con Koffinin ürəyi öz əməlindən parça-parça olmuĢdu... amma o özü, əlbəttə ki, həyata davam edəcəkdi. Qızlar isə yox. Onlar daha əsaslı Ģəkildə parçalanmıĢdılar.
www.vivo-book.com
41 Nəzərlərini çayın parlaq polad kimi iĢıldayan səthinin üzərindən, o biri sahildən çayın üstündəki körpüyə tərəf relslərin üstü ilə Ģütüyərək gələn qatara zilləyib ulayan bu adama baxan dəstə üzvlərinin orada nə qədər dayandıqlarını heç kimi bilmir. Elə bil, onlar bu adama bir saat, ya da bir əbədiyyət boyu baxırdılar, qatar isə yerindəcə donub qalmıĢdı. Sanki uĢağın ani qəzəbinə bənzər bu hayqırtı qasırğası sadəcə bir yerdə idi və günəĢ buludların arxasında gizlənməmiĢdi və bu mənzərəni görəndə, onların gözləri qaralmamıĢdı. Lakin gözlər önündəki həqiqi, real mənzərə idi. Qaradərili adam irəli-geri yırğalanırdı; Kora ilə Keyt də onunla bərabər, nəhəngin qolları arasındakı gəlinciklər kimi, yırğalanırdılar. Onun iri çılpaq qollarının qana bulaĢmıĢ əzələləri gah açılır, gah da yığılırdı, gah açılır, gah da yığılırdı, gah açılır, gah da yığılırdı... Bu mənzərəni pozan Klaus Detterik oldu; qıĢqıraraq özünü onun qızlarını əvvəlcə zorlamıĢ, sonra da öldürmüĢ bu bədheybətin üstünə atdı. Sam Hollis öz iĢini bilirdi. Ona görə də o, Klausu saxlamağa cəhd etdi, amma bacarmadı. O, Klausdan ən azı on beĢ santimetr uca, otuz kiloqram ağır olardı, amma Klaus onun qollarını öz üzərindən kənarlaĢdıra bildi. Klaus önündəki boĢ talanı bir göz qırpımında keçdi və havaya atılaraq ayağı ilə Con Koffinin baĢına zərbə endirdi. Onun istidən artıq qatılaĢan südə bulaĢmıĢ çəkməsi düz Koffinin sol gicgahına tuĢ gəldi, amma Koffi, deyəsən, bu zərbəni heç hiss belə etmədi. O, tərpənmədən yerində oturub yırğalanır, qızların meyitlərini www.vivo-book.com
42 oxĢayaraq ağı deyir və çayın o biri tayına baxırdı. Mən xəyalımda onu özünü meĢədə təcrid etmiĢ əllibaĢılı vaizə, vəd edilmiĢ torpaqlara baxan mömin Ġsa tərəfdarına bənzədərdim... bircə bu meyitlər olmasaydı. Qəzəbdən ağlını itirmiĢ fermeri Con Koffidən ayırmaq üçün dörd nəfərin müdaxilə etməsi lazım gəldi. Onlar bunu edənədək fermerin Koffiyə neçə güclü zərbə endirməyə imkan tapdığını bilmirəm. Lakin bütün bunlar Koffinin heç vecinə də deyildi; o, elə hey çayın o biri tayına baxır və meyitləri oxĢayaraq ağı deyirdi. Detterikə gəlincə, onu qırağa çəkən kimi bütün gücü birdən harasa yox oldu – sanki bu nəhəngin bədənindən qəribə bir elektrolit cərəyanı keçirmiĢ (Mən hələ də elektrik təĢbihləri ilə danıĢmağa meyilliyəm, yəqin buna görə məni qınamazsınız) və Detteriki bu enerji mənbəyindən ayırandan sonra onun bədəni, elektrik cərəyanı çarpmıĢ adam kimi, boĢalaraq halsızlaĢdı. O, çayın kənarında dizləri üstə çökdü, əlləri ilə üzünü qapayıb hönkür-hönkür ağlamağa baĢladı. Hovi də ona qoĢuldu. Onlar alınlarını bir-birinə söykəyərək qucaqlaĢdılar. Adamlardan ikisi onları müĢahidə edərkən, qalanlar əllərindəki silahların lüləsini yırğalana-yırğalana inildəyən qaradəriliyə tuĢlayıb, onun ətrafında dairə qurdular. Elə təsəvvür yaranırdı ki, o, orada olanların fərqində deyil. Makgi irəli çıxıb bir qədər tərəddüdlə bir ayağını götürüb, o birisini qoyaraq yerində qurcalanandan sonra aĢağı çökdü.
www.vivo-book.com
43 – Cənab, – o, alçaq səslə dedi və Koffi o dəqiqə səsini kəsdi. Makgi onun ağlamaqdan qızarmıĢ gözlərinə baxdı. Zəncinin yanaqlarında hələ də göz yaĢları axırdı, sanki kimsə onun içindəki su kranını açıq qoymuĢdu. Onun gözlərindən yaĢlar axsa da, baxıĢlarında qəribə bir etinasızlıq da sezilirdi... – hər Ģeydən uzaq və sakit. Mən bu gözlərə baxanda, onların həyatımda gördüyüm ən qəribə gözlər olduğunu düĢünmüĢdüm, elə Makgi də eyni hissələri keçirmiĢdi. “Onun gözləri heç vaxt insan görməmiĢ yırtıcı heyvanın gözlərinə bənzəyirdi”, – sonralar Makgi bu sözləri məhkəmə baĢlamazdan əvvəl Hammersmit adlı bir jurnalistə demiĢdi. – Cənab, siz məni eĢidirsinizmi? – Makgi soruĢdu. Koffi ağır-ağır baĢını yırğaladı. O, hələ də öz vəsfəgəlməz gəlinciklərini qollarının arasında tuturdu. Qızların çənələri sinələrinə tərəf meyilləndiyindən, onların üzlərini aydın görmək olmurdu, bu da həmin gün onlara Allahın bəxĢ etdiyi azsaylı rəhmətlərdən biri idi. – Sənin adın varmı? – Makgi bir də sual etdi. – Con Koffi, – göz yaĢlarında boğula-boğula zənci qalın səslə cavab verdi. – Ġçki adı kimi, lakin baĢqa cür yazılır. Makgi baĢını yırğaladı, sonra barmağı ilə onun köynəyinin qabarmıĢ döĢ cibini göstərdi. Ona elə gəldi ki, o cibdə tapança ola bilər, – baxmayaq ki, Koffi kimi nəhəng ölçüləri olan bir adam xəsarət yetirmək, ya da qaçmaq istəsəydi, heç bir silaha ehtiyacı olmazdı. – Cibində nə var, Con Koffi? Bəlkə odlu silah? Tapança?
|