Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Vicdanını, yazmanın zamanı geldiğine karar
verdim. Ama bunu gizli tutmak için bir çaba da harcamadım. Bugün
bile, yalnız
başına yazabilen bir yazar değilim. Yaptığım işi tartışma gereği duyuyorum. Diğer insanlardan esinlenirim ve onlardan geçmişteki olayları hatırlayıp, bunları bir perspektif içine koymak konusunda yardım isterim. Tepkilerini almak için, üzerinde çalıştığım bölümleri arkadaşlarıma okumak isterim. Bunun risklerinin farkındayım ama yine de yazmak için başka bir yol bilmiyorum. Dolayısıyla, MAIN’de geçirdiğim süre ile ilgili bir kitap yazmakta olduğum bir sır değildi.
1987’de bir öğleden sonra, eski MAIN ortaklarından biri beni arayıp, Stone&Webster Mühendislik Şirketi’nde (SWEC) çok kazançlı
bir danışmanlık işi teklif etti. SWEC o zamanlar dünyanın ileri gelen mühendislik ve inşaat firmalarından biri olup, enerji sektörünün değişen ortamında kendine bir yer edinmeye çalışıyordu. Kontratımda benim, IPS’de olduğu gibi enerji geliştirme dalında, şirketin yeni bir alt kuruluşuna rapor
vereceğim belirtiliyordu. Herhangi bir uluslararası veya ET tipi projede yer almamın istenilmeyeceğini öğrenmek beni rahatlattı. Aslında pek fazla bir şey yapmam da beklenmiyordu. Başarılı olmuş bir bağımsız enerji firması kurup yönetmiş az sayıda insandan biriydim ve sektörde çok iyi bir ünüm vardı. SWEC’in birincil olarak istediği, özgeçmişimi kullanıp, adımı danışmanları listesine yazmaktı ki bunda yasa dışı herhangi bir taraf olmayıp, standart endüstri yöntemleriyle de uyumlu idi. Teklif bana özellikle çekici gelmişti; çünkü bazı nedenlerden dolayı,
IPS’yi satmayı
düşünüyordum. SWEC saflarına katılıp şahane bir ücret alma fikri gayet iyi görünüyordu. İşe alındığım gün, SWEC’in CEO’su beni yemeğe davet etti. Şundan bundan konuşurken, bir tarafımın, karmaşık bir enerji firmasını yönetme sorumluluğunu, bir tesisin yapımı sırasında yüzden fazla insanın sorumluluğunu taşımayı ve elektrik santralleri inşa edip işletmekle ilgili tüm risklerle uğraşmayı geride bırakıp, danışmanlık işine geri dönmeye hevesli olduğunu fark ettim. Bana teklif edeceğini bildiğim hatırı sayılır ücreti nasıl harcayacağımı düşünmüştüm bile. Diğer yandan, onu, kâr amacı olmayan bir kuruluş yaratmak için kullanmaya karar vermiştim. Tatlılarımızı yerken CEO, yayınlanmış tek kitabım olan Stresten Arınmış Alışkanlık, konusunu açtı. Hakkında çok iyi şeyler duyduğunu söyledi. Sonra da, gözlerimin içine bakarak, “Başka kitap yazmaya niyetiniz var mı?” diye sordu. Midemde bir düğüm hissettim. Birdenbire, tüm bunların ne anlama geldiğini anlamıştım. Hiç tereddütsüz, “Hayır,” dedim. “Şu anda başka bir kitap yayınlamayı düşünmüyorum.” “Bunu duyduğuma sevindim,” dedi. “Bu şirkette gizliliğe önem veririz. Aynen MAIN’deki gibi.” “Bunu anlıyorum.” Gülerek
sandalyesinde geriye
yaslandı, rahatlamış görünüyordu. “Tabii, son kitabınız gibi stresle baş etme ve onun gibi şeylerden bahseden kitaplar, son derece uygun. Bazen bir adamın kariyerine yardımcı bile
olurlar. SWEC’in bir danışmanı olarak, bu tip şeyleri yayınlamakta serbestsiniz.” Bir tepki
beklercesine bana baktı. “Bunu bilmek iyi.” “Evet, son derece uygun. Ancak, söylemeye gerek
yok ama
bu şirketin isminden kitaplarınızda asla bahsetmeyeceksiniz ve buradaki işimizin doğası ile veya MAIN’de yapmış olduklarınızla ilgili hiçbir
şey yazmayacaksınız. Politik konulardan veya uluslararası bankalarla olan ilişkilerimiz ve kalkınma projeleri ile ilgili hiçbir şeyden söz etmeyeceksiniz.” Bana baktı. “Basit bir gizlilik meselesi.” “Söylemeye gerek yok,” diye onu rahatlattım. Bir an için, kalbimin durduğunu sandım. Endonezya’da Howard Parker’in yanında, Fidel ile birlikte arabayla Panama Şehri’nin içinden geçerken ve Paula ile Kolombiya’da bir kahvede otururken hissetmiş olduklarıma benzer, eski bir his geri geldi. Kendimi -yine- satıyordum. Bu yasal açıdan bir rüşvet değildi; bu şirketin adımı bordrosunda göstermek, önerilerim için bana başvurmak ve zaman zaman bir toplantıda boy göstermem için bana para ödemesi son derece olağan ve yasaldı, ama işe alınmamın ardındaki gerçek nedeni anlamıştım. Bana, üst düzey bir yöneticinin maaşına eşdeğer bir yıllık ücret teklif etti. O gün, daha sonra, şaşkın bir vaziyette bir havaalanında oturmuş, beni Florida’ya geri götürecek uçağı bekliyordum. Kendimi bir fahişe gibi hissediyordum. Daha da kötüsü, kızıma, aileme ve ülkeme ihanet ettiğimi düşünüyordum. Ama ‘'Zaten başka çarem yoktu,' dedim kendime. Rüşveti kabul etmesem, ardından tehditlerin geleceğini biliyordum. |