Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Times'in ‘Panama Liderinin Uyuşturucu Ticareti
ve Kara Para Aklama İşinde Olduğu İddia Ediliyor’ başlıklı bir haberi
manşetten yayınlamasıyla perçinlendi. Pulitzer Ödülü sahibi bir gazeteci tarafından kaleme alınan bu haber,
generalin birçok
Latin Amerikan
[83] [84]
şirketinin gizli ve yasa dışı ortağı olduğunu; hem ABD hem de Küba adına çift taraflı casusluk yaptığını; G-2’nin, onun emri ile gerçekten de Hugo
Spadafora’nın başını
kestiğini ve Nariega’nın, şahsen, ‘Panama’daki en önemli uyuşturucu ticaretini’ yönettiğini öne sürüyordu. Bu haberle birlikte, generalin çok kötü bir tanımı yapılmıştı ve ertesi gün yayınlanan devam yazısında da ek ayrıntılar vardı. Diğer sorunlarının yanı sıra Noriega’nın bir de imaj sorunu olan bir Amerikan başkanı (gazetecilerin George
H. W.
Bush’un ‘kişiliksizlik faktörü’ olarak adlandırdığı) derdi vardı. Hele, Noriega, Amerikalar Okulu’na 15 yıllık bir uzatma tanımayı inatla reddedince, bu daha da özel bir önem kazandı. General’in anıları ilginç bir bakış açısı sağlıyor: Torrijos’un mirasını ne kadar azim ve gururla sürdürsek de, ABD bunların hiçbirinin olmasını istemiyordu. Orta
Amerika’da [kendilerinin] artan savaş
hazırlıkları [85] [86]
nedeniyle, okula hâlâ ihtiyaçları olduğunu ileri sürerek, tesisler için bir uzatma ya da yeniden görüşme
talep ettiler. Ama Amerikalar Okulu bizim için bir utanç kaynağı idi. Ölüm mangaları ve baskıcı sağcı militanlar için bir eğitim tesisini topraklarımız üzerinde istemiyorduk. Gerçi dünya buna hazırlıklı olmalıydı ama 20 Aralık 1989’da, ABD, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana bir şehire yapılmış en büyük hava saldırısıyla Panama’ya saldırınca, dünya şaşkına uğradı.
Bu, sivil bir topluma yapılan anlamsız bir saldırıydı. Panama ve Panamalılar, ABD için de herhangi başka bir devlet için de kesinlikle bir tehdit oluşturmuyordu. Tüm dünya siyasileri, hükümetleri ve basın, bu tek taraflı Amerikan eylemini uluslararası hukukun açık bir ihlali olarak lanetlediler. Bu askeri operasyon, bir kitle katliamı veya başka bir insanlık suçu işleyen bir ülkeye - örneğin, Pinochet Şili’sine ya da Stroessner’in Paraguay’ı, Somosa’nın Nikaragua’sı, D’Aubuisson’un El Salvador’u ya da Saddam’ın Irak’ına- karşı gerçekleştirilmiş olsaydı, dünya anlayabilirdi. Ama Panama böyle bir şey yapmamıştı; sadece, bir avuç güçlü politikacıyla yöneticinin isteklerine karşı gelmek cüretinde bulunmuştu. Kanal Anlaşması’nın şartlarına uyulmasında ısrar etmiş, sosyal reformcularla konuşmuş ve Japon finansmanı ile inşaat firmalarını kullanarak yeni bir kanal yapımı olanağını araştırmıştı. Sonra da, bunların sonuçlarına katlanmak zorunda kalmıştı. Noriega’nın dediği gibi: Şunu açıkça belirtmek isterim: 1986’da ABD tarafından başlatılan ve 1989’da Panama’nın işgali ile sona eren zayıflatma kampanyası, ABD’nin, Panama
Kanalı’nın gelecekte Japonya tarafından desteklenen bağımsız bir Panama tarafından kontrol edilebileceği ihtimalini içeren tüm senaryoları bertaraf etmek istemesinin sonucudur. Bu arada, Shultz ve Weinberger de, kamu yararına çalışan kişiler maskesi altında -insanların, [87] onların temsil ettiği güçlü ekonomik çıkarlar hakkındaki bilgisizliklerinin de verdiği
rahatlıkla- beni alaşağı etmek için bir propaganda kampanyası hazırlıyorlardı. Washington’un bu saldırı için öne sürdüğü mazeret tek bir adama dayanıyordu. ABD’nin genç kadın ve erkeklerini hayatları ve vicdanları pahasına, sayısız çocuk da dâhil olmak üzere masum insanları öldürmeye ve Panama Şehri’nin büyük
bir bölümünü ateşe vermeye
göndermesinin ardındaki tek neden Noriega idi. Noriega, insanlık düşmanı kötü bir kişi ve uyuşturucu tüccarı bir canavar olarak tanıtılmış ve böylece yönetime, 2 milyon vatandaşı olan - ve rastlantıya bakın ki, dünyadaki en değerli toprak parçalarının birinin üzerinde oturan- bir ülkeyi işgal etme bahanesi sağlamıştı. Bu işgal, beni, birkaç gün sürecek bir depresyona sokacak kadar rahatsız etmişti. Noriega’nın korumaları olduğunu biliyordum, yine de, çakalların, Roldós
ve Torrijos’a yaptıkları gibi, onu da öldürebileceklerini düşünmekten kendimi alamıyordum. Sanırım, korumalarının çoğu ABD askeri personeli tarafından eğitildiği için, büyük bir olasılıkla başlarını çevirmeleri ya
da bir
suikast düzenlemek üzere kolaylıkla satın alınmış olabilirlerdi. Dolayısıyla, işgal hakkında düşünüp okudukça, bunun, ABD politikasında, eski imparatorluk kurma
yöntemlerine dönüşü
simgelediğine ve Bush yönetiminin, amaçlarına ulaşmak
yolunda güç
kullanmaktan çekinmeyeceğini dünyaya göstererek, Reagan yönetiminden bir adım ileri gitmeye kararlı olduğuna ikna oluyordum. Öyle görünüyordu ki, Panama’daki amaç, Torrijos’un mirasını ABD’ye
yakın bir
kukla yönetim
ile değiştirmenin yanı sıra Irak gibi ülkeleri de korkutup boyun eğmeye zorlamaktı.
Yüklə 1,73 Mb. Dostları ilə paylaş:
|