9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

The role of thalamus in epileptic network  
 
Thalamus, is an oval shaped gray mass located one on each side of the third ventricle. The internal medullary 
lamina divided the thalamus into nuclear groups, each thalamic nucleus is assosiated with different functions. 
Each thalamic nucleus sends impulses to spesific regions of the cortex. 
Recent studies on different epilepsy types have shown that thalamus plays an important role in the mechanism 
of epilepsy. We will deal with two examples one absence epilepsy which is classified as generalized seizure and 
mesiotemporal lobe epilepsy (MTLE) or limbic epilepsy is classified as complex partial seizure.  
The Relations of Thalamus in Absence Epilepsy 
In  the  absence  epilepsy  the  primary  network  has  been  defined  as  resiprocal  circuit  involving  neocortex 
(corticothalamic) and thalamic relay nuclei (thalamocortical) with the TRN serving as a key modulator. The TRN 
is composed of GABAergic neurons.  The 75-85% of the thalamic nuclei are composed of relay and 15-25% of 
the neurons are composed of interneurons. Thalamic relay neurons can fire in tonic or burst modes.  The tonic 
mode is excitatory and transfer of linear information occurs in the awake state whereas burst mode is inhibitory 
and transfer of non-linear information as it is in sleep and epileptic discharges states. TRN plays an important 
role in which phase the thalamic relay neurons will fire.  
The Relations of Thalamus in Mesiotemporal Lobe Epilepsi (MTLE) or Limbic Epilepsy  
In MTLE seizure onset was shown to be associated with hippocampus in the temporal lobe. However, there is 
increasing  evidence  that  other  limbic  structures  such  as  amygdala,  entorhinal  cortex,  perirhinal  cortex, 
neocortex  and  thalamus  plays  an  important  role  in  the  initiation,  propagation  and  spred  of  seizures.  Recent 
experiments has supported the concept that the thalamus, particularly the midline thalamus takes part in the 
limbic  seizure  circuit.    Several  limbic  sites  initially  interacts  with  one  another  independently.  The  midline 
thalamus has reciprocal connections with all these regions, the midline thalamus constitute part of the initiating 
circuit,  acting  as  a  subcortical  synchronizing  site.  Generalization  can  occur  through  spred  to  the  adjacent 
neocortex. 

Paneller / Panels 
47 
 
Panel 8: 
Epilepside aktarımsal sinirbilim 
Translational neuroscience in epilepsy 
 
EPICURE as an FP7 project 
 
Giuliano Avanzini 

Paneller / Panels 
48 
 
Panel 9: 
Alzheimer hastalığında nörobiyolojik, genetik ve tanısal 
güncelleme 
Neurobiological, genetic and diagnostic update in Alzheimer's 
disease 
 
Alzheimer hastalığının nörobiyolojisi üzerine bir güncelleme 
 
Hakan Gürvit 
 
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Davranış Nörolojisi ve Hareket Bozuklukları Birimi, İstanbul 
 
Istanbul University, Istanbul Faculty of Medicine, Department of Neurology, Behavioral Neurology and Movement Disorders 
Unit, Istanbul, Turkey 
 
Geçen  yüzyılın  son  10  yılından  başlayarak  Alzheimer  hastalığının  (AH)  nörobiyolojisinin  kavranmasında  baş 
döndürücü gelişmelere tanık olduk. Bu gelişmeler sonucunda AH'de gözlenen intraselüler (nörofibriler yumaklar-
NFY)  ve  parankimal  (amiloid  plaklar-AP)  birikimlerin  etyopatogenezdeki  rolleri  üzerine  kavrayışımız  bir 
paradigma değişikliğine uğradı. Bu sürenin ilk onyılında başlıca itkinin genetikteki gelişmelerden kaynaklandığı 
söylenebilir.  1990'ların  başlarına  kadar  AH'nin  demans  evresinin  şiddetiyle  iyi  korele  etmesi  dolayısıyla 
hastalığın birincil tetikçisinin NFY'ler olduğu düşünülürken anılan onyıl boyunca hastalığın gerek Mendelyen geçiş 
ve gerekse de yatkınlık genlerinin AP'lerin çekirdeğinde bulunan amiloid beta (Aβ) peptidinin üretimini arttırarak 
etki  ettiklerinin  bulunmasıyla  "tauist"  düşünce  yerini  amiloid  kaskad  hipotezine  bıraktı.  İkinci  onyıldaki  itki  ise 
biyo-işaretleyiciler  alanındaki  gelişmeler  kökenlidir.  Yeni  millenyumda  AP'lere  bağlanan  ligandlar  kullanılarak 
serebral amiloid yükünün saptanabilmesi mümkün kılındı, sonrasında BOS'da Aβ
42
 düzeylerinin PET ile saptanan 
serebral  amiloid  yükü  ile  güçlü  ters  korelasyonu  gösterildi.  Giderek  bir  grup  hafif  kognitif  bozukluk  (MCI) 
hastasının,  hatta  hiç  bellek  yakınması  olmayan  yaşlı  kişilerin  AH  demansı  tanısı  konulmuş  kişilerle  benzer 
serebral  amiloid  yüklerine  ve/veya  BOS  Aβ
42
  düzeylerine  sahip  oldukları,  bu  kişilerin  uzunlamasına  izlendikleri 
takdirde  AH  demansı  geliştirdikleri  ortaya  kondu.  Bu  bulgular  AH'nin  bir  demans  hastalığı  olduğu  görüşünü 
temelden  sarstı:  demans  AH'nin  oldukça  geç  bir  aşamasıdır,  hastalığın  pre-klinik  ve  pre-demans  (prodromal) 
evreleri  vardır.  Nihayet,  plak  ve  yumakların  zararlı  birikintiler  olmak  yerine  daha  çok  organizmanın  yetersiz 
savunma  mekanizmaları  olduğu  görüşü  yerleşti.  Gerçek  zararlı  hatalı  katlanmış  Aβ  ve  hiperfosforile  tau 
oligomerleridir.  Birikintiler  bu  toksik  oligomerleri  hapsetme  gayretleridir.  Hastalığın  erken  evreleri  başa 
çıkılamayan  toksik  Aβ  oligomerlerinin  başlıca  glutamaterjik  sinapsta  bir  dizi  pro-plastisite  sinyallemeyi  tersine 
çevirerek  uzun  süreli  potansiasyon  mekanizmasını  baskılaması  olarak  açıklanabilir.  Bu  başlangıç  sinaptik 
disfonksiyonu 
dengelenemediği 
takdirde 
yıllar 
içinde 
nöron 
kaybının 
başlıca 
sorumlusu 
tau 
hiperfosforilizasyonunu devreye sokmakta ve AH'nin klinik evreleri giderek şiddetlenmektedir. 
 
An update on the neurobiology of Alzheimer's disease 
 
Starting from the last decade of the previous century, we have been witnessing unprecedented advancement in 
the  comprehension  of  the  neurobiology  of  Alzheimer's  disease  (AD).  After  these  developments,  our 
understanding of the roles of the intracellular (neurofibrillary tangles-NFT) and paranchymal (amyloid plaques-
AP)  deposits  in  the  pathogenesis  of  the  disease  has  been  radical  changed  implying  a  paradigm  shift.  The 
primary impulse in the first half this period derived from the developments in the genetics. While the "tauism" 
had  been  the  predominant  theory  in  explaining  the  primary  trigger  of  the  disease  process  since  the 
temporospatial cerebral distribution of the NFT's well correlated with the severity of the cognitive decline, this 
was  replaced  by  the  amyloid  cascade  hypothesis  as  all  the  genetic  findings  comprising  both  the  Mendelian 
inheritence genes and the vulnerability genes demonstrated a mechanism implying increased production of the 
amyloid beta peptide (Aβ), which is the core component of the AP's. The primary impulse in the second decade 
has  derived  from  the  developments  in  the  field  of  bio-markers.  The  newly  developed  amyloid-binding  ligands 
for PET imaging have enabled the detection of the cerebral amyloid burden of the living subjects. Furthermore, 
CSF Aβ
42
 levels have been shown to have a robust inverse correlation with the with the cerebral amyloid burden 
as  detected  by  the  PET.  Recently,  it  was  demonstrated  that  a  subgroup  of  subjects  with  mild  cognitive 
impairment (MCI), even healthy elderly subjects with no memory complaints whatsoever had already possessed 
amyloid burdens or CSF Aβ
42
 levels comparable to the subjects who were diagnosed as AD dementia and when 
longitudinally  followed  up  those  subjects  eventually  also  developed  AD  dementia.  These  findings  radically 
challanged the conventional notion that AD is essentially a dementing disease: dementia is a very late stage of 
AD  and  the  disease  has  a  pre-clinical  and  pre-dementia  (prodromal)  stages.  Finally,  another  conventional 
notion that the plaques and tangles are the main culprits of the disease process has been replaced by the one 
that they are essentially an insufficient defensive measure of the organism in an attempt to incarcerate the real 
evildoers that are the misfolded toxic oligomers. The early stages of the disease is characterized by the reversal 
of  the  pro-plasticity  signalling  and  supression  of  the  long  term  potentiation  mechanisms  by  the  excessive, 
uncleared  toxic  Aβ  oligomers  primarily  in  the  glutamatergic  synapse.  When  this  initial  synaptic  dysfunction  is 
failed to be countered by defensive measures, the tau hyperphosphorillation, which is the primarily responsible 
from the neuronal loss takes over and clinical stages of AD becomes progressively more severe.  

Paneller / Panels 
49 
 
Panel 9: 
Alzheimer hastalığında nörobiyolojik, genetik ve tanısal 
güncelleme 
Neurobiological, genetic and diagnostic update in Alzheimer's 
disease 
 
Alzheimer Hastalığının Genetik Temelleri 
 
Selma Yılmazer 
 
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
Istanbul University, Cerrahpaşa Faculty of Medicine, Department of Medical Biology, Istanbul, Turkey 
 
Alzheimer  hastalığının  (AH)  patogenezi  büyük  ölçüde  genetik  faktörler  tarafından  belirlenir.  Genetik  olarak 
heterojen  ve  kompeks  bir  hastalıktır,  tek  tip  ve  basit  bir  kalıtım  modeli  göstermez.  Nadir  görülen,  erken 
başlangıçlı  otozomal  dominant  geçişli  AH’ye  sebep olan  3  gendeki  mutasyonların  (amiloid  öncül  proteini;  APP, 
presenilin1;  PSEN1  ve  presenilin  2;  PSEN2)  keşfedilmesi  ve  geç  başlagıçlı  AH  için  bir  risk  faktörü  olan 
apolipoprotein  E  (ApoE)  geninin  bulunmasıyla  elde  edilen  başarılara rağmen  hastalığın  genetik  temelleri  halen 
büyük  ölçüde  aydınlatılmamıştır.  Erken  başlangıçlı  ailesel  AH’ye  sebep  olan  3  gendeki  mutasyonların  hepsi 
hastalığın  patolojik  işaretlerinden  olan  senil  plakların  esas  bileşenini  teşkil  eden  amiloid  beta’nın  oluşumunu 
etkiler. Geç başlangıçlı AH belirgin bir ailesel hikaye içermez. Çok sayıda farklı gendeki risk allellerinin biraraya 
gelmesiyle oluşur, bu nedenle genetik temelinin anlaşılması çok daha zordur. 
Son 10 yılda hastalıkla ilişkili diğer genlerin bulunması için 1000 den fazla aday gen çalışması yapılmıştır ve 500 
genin  hastalıkla  ilişkili  olduğu  ileri  sürülmüştür.  Ancak  bunların  hiçbirinin  hastalık  riskini  veya  başlangıç  yaşını 
sabit  bir  şekilde  etkilediği  ispatlanamamıştır  ve  çoğunu  reddeden  sonuçlar  yayınlanmıştır.  Son  zamanlarda 
geliştirilen  genom  çapında  ilişki  çalışmaları  (Genome  Wide  Association  Study;  GWAS)    araştırıcılara  geniş 
kapsamlı  ve  tarafsız  analizler  yapma  imkanı  tanımıştır.  Bu  şekilde  yüz  binlerce  veya  daha  fazla  marker  aynı 
anda taranabilmektedir. Şimdiye kadar yayınlanan GWAS sonuçları AH patogenezinde önemli olan yeni yolaklar 
ve  mekanizmaları  ortaya  çıkarma  konusunda  ümit  vaat  etmektedir.  Elde  edilen  çok  fazla  verinin 
değerlendirilmesi  ve  yorumlanmasını  kolaylaştırmak  amacıyla  AlzGene  adı  verilen  ve  tüm  AH  genetik  ilişki 
çalışmalarını ve GWA çalışmalarını sistematik olarak toplayarak özetleyen ve meta analizini yapan halka açık bir 
veri  tabanı  oluşturulmuştur.  Bu  meta  analizler  20  farklı  potansiyel  AH  genini  açığa  çıkarmıştır.  Bu  risk 
faktörlerinin  genetik  ve  biyolojik  olarak  en  güçlü  olanlarının  patogenetik  rolleri  ve  biyokimyasal  yolakları 
tartışılacaktır. 
 
Anahtar Kelimeler: Alzheimer hastalığı, Genetik temelleri, GWAS 
 
The genetic basis of Alzheimer’s disease 
 
The  pathogenesis  of  Alzheimer’s  disease  (AD)  is  determined  mostly  by  the  genetic  factors.  The  disease  is 
genetically  heterogenic  and  complex  thus  its  inheritance  pattern  is  neither  simple  nor  single  type.  Although 
there  is  success  of  determining  the  mutations  on  the  3  major  genes  (amyloid  precursor  protein;  APP, 
presenilin1;  PSEN1  and  presenilin2;  PSEN2)  that  cause  early  onset  autosomal  dominant  form  of  AD  and 
defining apolipoprotein E (ApoE) as a risk factor for late onset AD, we are still far from discovering the genetic 
basis of the disease. The mutations in the 3 genes that cause early onset familial AD, effect the production of 
beta amyloid peptide which is the core component of senile plaques, a pathological hallmark of AD. Late onset 
AD has no significant familial history. It is governed by a number of different genes and risk alleles which make 
it harder to determine the genetic background. 
Researchers conduct more than 1000 candidate gene study within last 10 years and propose 500 genes to be 
associated with AD. Though, none of these genes proven to effect the risk of developing AD or the age of onset, 
directly. In fact conflicting results published from different populations. Recent genome wide association studies 
(GWAS) gave researchers an opportunity to analyze genetic data widely. Thousands of markers or more can be 
scanned  with  GWAS  at  the  same  time.  The  recently  published  GWAS  data  promises  new  pathways  and 
mechanisms  in  AD  pathogenesis.    At  this  point,    AlzGene  which  is  a  public  free  database  that  collects, 
interprets,  summarize  and  meta-analyzes  the  results  of  all  genetic  association    and  GWA  studies  of  AD  has 
been constructed to help researcher analyze enormous amount of data. These meta analyzes in AlzGene point 
out 20 different potential AD gene. This discussion includes pathogenic roles and the biochemical pathways of 
the most genetically and biologically compelling of these potential risk factors.  
 
Keywords: Alzheimer’s disease, Genetic background, GWAS 

Paneller / Panels 
50 
 
Panel 9: 
Alzheimer hastalığında nörobiyolojik, genetik ve tanısal 
güncelleme 
Neurobiological, genetic and diagnostic update in Alzheimer's 
disease 
 
Alzheimer hastalığının erken tanısına ilişkin yenilikler 
 
Başar Bilgiç 
 
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Davranış Nörolojisi ve Hareket Bozuklukları Birimi, İstanbul 
 
Istanbul  University,  Istanbul  Faculty  of  Medicine,  Department  of  Neurology,  Behavioral  Neurology  and  Movement  Disorders 
Unit, Istanbul, Turkey 
 
Alzheimer hastalığı ana risk faktörünün yaşlanma olduğu kronik nörodejeneratif bir hastalıktır. Hastalığın tanısı 
için günlük yaşam aktivitelerinde bozulma olması gerekmektedir ama bu dönem hastalığın seyrinde oldukça geç 
bir evreye tekabül etmektedir. Bu nedenle son yıllarda biyobelirteçlerin kullanıldığı yeni tanı kriterleri gündeme 
gelmiştir.  Çünkü  günümüzdeki  yeni  tedavi  stratejileri  çok  daha  erken  evreyi  ve  hatta  preklinik  evreyi 
hedeflemektedir.  Bu  nedenle  erken  dönemde  işe  yarayacak  bir  biyoişaretleyici  tanıya  yardımcı  olacağı  gibi 
tedavi  konusunda  da  yardımcı  olacaktır.  Geçtiğimiz  yıllar  içinde  biyoişaretleyiciler  alanında  baş  döndürücü 
gelişmeler  yaşanmıştır  ve  halen  yaşanmaktadır.  Bunlar  arasında  en  fazla  umut  vaad  edenler  beyin-omurilik 
sıvısında  (BOS)  bakılan  bazı  proteinler  (β-amiloid  1-42,  total  tau,  fosforilize  tau)  ,  kortikal  amiloid  birikimini 
görüntüleyen  yöntemler  ve  de  volumetrik  nörogörüntüleme  incelemeleridir.  Buna  karşın  bu  biyobelirteçler  ile 
ilişkili  BOS  incelemesinin  invazif  oluşu,  pozitron  emisyon  tomografisinin  ve  merkez  dahilinde  siklotronların 
olmaması  gibi  sorunlar  da  mevcuttur.  Bahsedilen  yöntemlerin  standardizasyonu  da  tutarlılık  ve  güvenirlilik 
açısından  gereklidir.  Erken  tanının  giderek  önem  kazanmasından  dolayı  bu  kadar  çok  insanı  etkileyen  bir 
hastalıkta mevcut yöntemlere göre çok daha basit bir tanı konması ve tarama yapılması için en ideal aday ise 
plazma  biyobelirteçleridir  ve  son  yıllarda  çeşitli  kombinasyonlar  şeklinde  %80’nin  üzerinde  yüksek  duyarlılık 
oranları  yakalanmıştır.  Elektrofizyolojik  incelemeler  de  ucuz  ve  non-invazif  olmaları  nedeni  ile  umut  vaad 
etmektedirler. 
 
New developments in the early diagnosis of Alzheimer’s disease 
 
Alzheimer disease is a chronic, degenerative disease where the main risk factor is the age. ClinicaL diagnosis of 
the  disease  requires  impairment  in  the  daily  living  activities  and  this  stage  represents  relatively  late  stage  of 
the disease process as new thearopothic strategies target very early stages even preclinical era. Therefore the 
existence  of  an  effective  biomarker  effective  in  the  early  stages  would  facilitate  improved  diagnosis  and 
stimulate  therapeutic  trials.  In  the  recent  years  the  search  for  specific  biomarkers  has  undergone  a  rapid 
evolution.  The  most  promising  ones  with  acceptable  sensitivity  and  spesifity  rates  are  assessment  of  protein 
concentrations (eg, β-amyloid 1-42, total tau, phosphorylated tau) in cerebrospinal fluid and the neuroimaging 
of cortical amyloid burden and volumetric changes in the brain but there are barriers like invasive nature of the 
CSF examination, availability of the positron emission tomography and on-site cyclotrons to use these methods 
effectively. Standardization of methods is also essential to reducing inconsistency and increasing reliability. As 
early diagnosis is important and the disease affects millions of people, rapid, simple and relaible biomarker is 
essential  both  in  the  diagnosis  and  the  screening of  the patients.  Plasma  biomarkers  are promising especially 
recent  studies  has  revealed  combination  of  multiple  plasma  biomarkers  may  reach  the  sensitivity  over  80%. 
Electrophysiological studies also seem like a good candidate as they are non-invasive and cost-effective. 

Paneller / Panels 
51 
 
Panel 10: 
Madde bağımlılığı ile şizofreni arasındaki ilişkinin nörobiyolojik 
temelleri 
Neurobiological basis of the relationship between schizophrenia 
and substance dependence 
 
Şizofreni ile madde bağımlılığı arasındaki ilişkinin nörobiyolojik temelleri – Giriş 
 
Tayfun Uzbay  
 
Gülhane Askeri Tıp Akademisi, Tıbbi Farmakoloji Anabilim Dalı, Psikofarmakoloji Araştırma Ünitesi, Ankara 
 
Gülhane Military Medical Academy, Department of Medical Pharmacology, Psychopharmacology Research Unit, Ankara, Turkey 
 
Şizofreni  halen  psikiyatrik  bozuklukların  en  ağırı  kabul  edilmektedir.  Toplumda  yaklaşık  olarak  %1  sıklıkla 
görülen,  nörogelişimsel  bozuklukla  ilişkili  önemli  bir  beyin  hastalığıdır.  Nörogelişimsel  bozukluk  beynin  “algı”, 
“bilişsel işlevler”, “düşünce” ve “duygulanım” gibi neredeyse tüm fonksiyonlarında sorun yaratarak karmaşık bir 
tablo  ortaya  çıkarır.  Şizofrenide  nörogelişimsel  probleme  genetik,  çevresel  ve  sosyal  faktörler  de  katkıda 
bulunur.  Bu  durum  hastalığın  kesin  tedavisini  güçleştiren  en  önemli  etkenlerden  biridir.  Alkol  ve  madde 
bağımlılığı ile şizofreni arasında bir ilişki olabileceği ileri sürülmektedir. Ancak, bu ilişkinin nörobiyolojik zemini 
henüz  netleştirilebilmiş  değildir.  Öne  sürülen  teoriler  üç  başlık  altında  toplanabilir:  (A)  Biyolojik  yatkınlık,  (B) 
Kendini  tedavi  etme  (C)  Madde  kullanımının  şizofreniye  neden  olması.  Dopamin,  serotonin,  glutamat  ve  nitrik 
oksit gibi nörotransmitterler ile striatum, talamus ve hipokampus gibi beyin bölgeleri hem madde bağımlılığında 
hem de şizofrenide önemlidir. Dopamin D
2
 reseptör eksikliği veya duyarsızlaşması ile ortaya çıkan ödül eksikliği 
sendromu  ile  alkol  ve  madde  bağımlılığı  gelişimi  arasında  bir  ilişkiye  işaret  eden  yayınlar  yapılmıştır.  Ödül 
eksikliği  sendromunun  ayrıca  patolojik  kumar  oynama  ve  hiperseksüalite  gibi  başka  bağımlılıkların  yanısıra 
dikkat  eksikliği  ve  hiperaktivite  bozukluğu,  Tourette  sendromu,  şizofreni  ve  antisosyal  davranışlar  gibi  abartılı 
dürtüsel  kompulsif  davranışlarla  karakterize  hastalıkların  da  bir  parçası  olabileceği  ileri  sürülmektedir.  İlginç 
olarak,  bazı  yakın  tarihli  deneysel  ve  klinik  çalışmaların  sonuçları  yeni  nesil  atipik  antipsikotiklerin  alkol 
bağımlılığı tedavisine katkı sağlayabileceğine işaret etmektedir. Alkol bağımlılığı ile şizofreni arasındaki ilişkinin 
nörobiyolojik  temellerini  incelemeye  yönelik  araştırmaların  sonuçları  şizofreni  etyopatogenezinde  bilinenlerin 
dışında agmatin gibi başka nörotransmitterlerin de rolü olabileceğini düşündürmektedir. Bu panel kapsamında, 
madde bağımlılığı ile şizofreni arasındaki ilişki laboratuvarlarımızda yakın tarihlerde gerçekleştirilen çalışmaların 
sonuçları çerçevesinde irdelenecektir. 
 
Anahtar Kelimeler: Bağımlılık, Şizofreni, Santral sinir sistemi 
 
Neurobiological basis of the relationship between schizophrenia and substance 
dependence – Introduction 
 
Schizophrenia is still, accepted as the most serious psychiatric disorder. It is an important neurodevelopmental 
disorder  with  approximately  1%  incidence  in  population.  Neurodevelopmental  disorder  causes  a  complex 
situation by affecting almost all brain functions such as “perception”, “cognitive functions”, “consideration”, and 
“emotion”.  Also,  genetic,  environmental  and  social  factors  contribute  to  neurodevelopmental  problem  in 
schizophrenia.  This  situation  is  the  one  of  the  most  important  factors  that  affects  the  certain  treatment  of 
disorder.  It  is  proposed  that  there  can  be  a  relationship  between  alcohol,  drug  addiction  and  schizophrenia. 
However,  neurobiologic  base  of  this  relation  is  not  clearly  defined.  Proposed  theories  are  (A)  biological 
vulnerability  between  schizophrenia  and  addiction,  (B)  self-medication,  and  (C)  development  of  schizophrenia 
as  a  result  of  substance  use.  Neurotransmitters  such  as  dopamine,  serotonin,  glutamate  and  nitric  oxide  and 
some  brain  areas  such  as  striatum,  thalamus  and  hippocampus  have  marked  importance  in  both  substance 
dependence  and  schizophrenia.  There  are  articles  on  the  issue  of  relation  between  lacking  of  dopamine  D
2
 
receptor  or  desensitization  causes  reward  deficiency  syndrome  and  alcohol  and  drug  addiction  development. 
Reward deficiency syndrome can be a part of other addictions such as pathologic gambling and hypersexuality, 
beyond this, it is supposed as, can be a part of disorders characterized with exaggerated impulsive compulsive 
behavior  like,  attention  deficit  hyperactivity  disorder,  Tourrette  syndrome,  schizophrenia  and  antisocial 
behavior.  Interestingly,  recent  results  of  preclinical  and  clinical  studies  pointed  out  new  generation  atypical 
antipsychotics have additional favor in the treatment of alcohol addiction. Results of research on neurobiological 
bases  of  relationship  between  alcohol  addiction  and  schizophrenia,  made  us  think  about  beside known  role  of 
neurotransmitters in schizophrenia etiopathogenesis any other neurotransmitters can also have a role in it. In 
the present panel, the relationship between substance dependence and schizophrenia will have been explicated 
in accordance with the results obtained from our laboratories.