9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

 
Keywords: Major depression, anterior cingulate, neuroimaging 

Paneller / Panels 
27 
 
Panel 2:  
Psikiyatrik hastalıklarda beyin görüntüleme 
Brain imaging in psychiatric diseases 
 
Obsesif kompulsif bozukluğun iki hemisferli model ile açıklanması 
 
Orhan Murat Koçak
1
, Erhan Nalçacı
2
, Ayşegül Yılmaz
3
, Halise Devrimci-Özgüven
4
  
 
1
Kırıkkale Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri Anabilim Dalı, Kırıkkale, Türkiye 
2
Ankara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye 
3
Ankara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye 
4
Ankara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye 
 
1
Kırıkkale University Faculty of Medicine, Department of Psychiatry Kırıkkale, Turkey 
2
Ankara University, Faculty of Medicine, Department of Physiology, Ankara, Turkey  
3
Ankara University, Faculty of Medicine, Department of Psychiatry, Ankara, Turkey  
4
Ankara University, Faculty of Medicine, Department of Psychiatry, Ankara, Turkey 
 
AMAÇ:  Obsesif  kompulsif  bozukluk  (OKB)  patogeneziyle  ilişkili  çalışmalar  her  iki  hemisferde  de  prefrontal 
subkortikal  devrelerde  fonksiyon  bozukluğunu  göstermektedir.  Aynı  zamanda  OKB’de  korpus  kallozum  (KK) 
anomalileri  de  rapor  edilmiştir.  KK  lezyonlu  hastalarda  gözlenen  niyete  ait  çelişki  ile  OKB  arasındaki  benzerlik  
OKB’de  hemisferik  koordinasyonda  bir  bozulma  ya  da  disfonksiyonun  olabileceğini  düşündürmektedir.  Bu 
çalışmanın  amacı  OKB  hastalarında  bu  muhtemel  hemisferik  koordinasyon  bozukluğunu  sınamak  ve 
koordinasyon problemi ile klinik bulgular arasındaki ilişkiyi saptamaktır. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Dokuz  OKB  hastası  ve  9  sağlıklı  gönüllüden  prozodiyi  ağırlıklı  olarak  sağ  hemisferin, 
semantiğiyse  ağırlıklı  olarak  sol  hemisferin  işlediği  bilgisinden  hareketle  oluşturulmuş  deney  paradigması 
sırasında  ve  sonrasında  dinlenim  halinde  EEG  kaydı  alındı.  Deney  paradigmasının  aşırı  artefaktlı  olması 
nedeniyle paradigmanın davranış verileri ile dinlenim EEG’sine ait koherans verileri analize katılmıştır. Dinlenim 
EEG’si delta, teta, alfa ve beta frekans bantlarına ayrıştırılmış, her bir elektrot çifti için koherans hesaplanmıştır. 
Elektrot çiftleri birbirleriyle ilişkilerine göre altı farklı elektron çifti bölgesinden birisine girmiştir. İki grup (OKB 
ve kontrol)  ve altı elektrot çift bölgesi (anterior sol, anterior sağ, anterior sol-sağ, posterior sol, posterior sağ 
ve posterior sol-sağ) bağımsız değişken ve dört bantta elektrot çiftleri için koherans değerleri bağımlı değişken 
olmak üzere MANOVA’ya sokulmuştur. 
BULGULAR:  OKB  grubunun  kontrol  grubuna  göre  koheransının  az  olduğu,  posteriorda  interhemisferik 
koheransın  azalmış olduğu ve obsesiflerin yanıt zamanı değerleri ile koherans değerleri arasında anlamlı pozitif 
korelasyonlar olduğu saptanmıştır. 
SONUÇ:  Bu  sonuçlar  OKB  patogenezinde  interhemisferik  koordinasyonda  bozulmanın  hastalık  patogenezinde 
rolü  olabileceğine,  bu  bozukluğun  davranışsal  sonuçlarının,  en  azından  kısmen,  azalmış  koheransla  ilişkili 
problemleri telafi sürecinin bir yansıması olabileceğine işaret etmektedir. 
 
Anahtar Kelimeler: Obsesif kompulsif bozukluk, Lateralizasyon, Semantik, Prozodi, Koherans.
 
 
Explanation of obsessive compulsive disorder using two hemisphere model 
 
OBJECTIVES: Studies regarding obsessive compulsive disorder (OCD) pathogenesis have shown dysfunction in 
prefrontal  subcortical  networks  of  both  hemispheres.  Reported  corpus  callosum  abnormalities  in  OCD  and  the 
similarity  between  clinical  picture  of  OCD  and  intentional  conflict  suggest  a  dysfunctional  hemispheric 
coordination. The aim was to examine this possible disturbance in hemispheric coordination and to determine 
the relationship between these coordination problems and the clinical findings in OCD patients. 
MATERIALS & METHODS: Nine OCD patients and 9 control subjects were participated in the study. EEG was 
recorded for event related coherence analysis during a paradigm that was designed according to the fact that 
the right hemisphere was more involved in processing of emotional prosody and the left hemisphere was more 
involved in processing of semantic content and during resting state after the paradigm was performed. Because 
of  motion  artifacts,  only  EEG  record  in  resting  state  and  behavioral  data  obtained  from  the  paradigm  were 
involved in the analysis. EEG signal was decomposed into delta, theta, alpha, beta bands. Electrode pairs were 
attained  to  one  of  six  electrode  pair  regions.  Two  groups  (OCD  and  controls)  and  six  electode  pair  regions 
design  MANOVA  was  used.  Coherence  values  of  electrode  pairs  in  delta,  teta,  alpha  and  beta  bands  were 
dependent variables. 
RESULTS: The OCD group showed significantly decreased coherence which was more obvious in posterior left-
right  region.  There  were  also  significant  positive  correlations  in  OCD  group  between  reaction  time  and 
coherence values.  
CONCLUSION:  These  results  suggest  that  disturbance  in  interhemispheric  coordination  have  a  role  in  OCD 
pathogenesis. 
 
Keywords: Obsessive compulsive disorder, Lateralization, Semantic, Prosody, Coherence 

Paneller / Panels 
28 
 
Panel 3: 
Duygudurum düzenlenmesinde bazal gangliyonların rolü 
The role of basal ganglia in mood disorders 
 
Subtalamik nükleusun derin beyin stimülasyonunun duygudurum 
üzerine etkileri 
 
Yasin Temel
1,2,3
, Sonny Tan, Lee Wei Lim
1,2,3
, Harry W. M. Steinbusch
1,3
 
 
1
Maastricht Üniversitesi, Sinirbilim Bölümü, Maastricht, Hollanda 
2
Maastricht Üniversitesi, Nöroşirurji Bölümü, Maastricht, Hollanda 
3
Avrupa Lisansüstü Sinirbilim Okulu (EURON), Maastricht, Hollanda 
 
1
Maastricht University, Department of Neuroscience, Maastricht, The Netherlands 
2
Maastricht University, Department of Neurosurgery, Maastricht, The Netherlands 
3
European Graduate School of Neuroscience (EURON), Maastricht, The Netherlands 
 
Subtalamik  nükleusun  (STN)  bilateral  yüksek  frekanslı  uyarımı  (HFS),  ilerlemiş  Parkinson  hastalığında  (PH) 
hareket  bozukluğunun  tercih  edilen  cerrahi  tedavi  yöntemidir.  Ancak  bu  işlem  nöronal  kökeni  bilinmeyen  bir 
şekilde çökkün duygudurumu da içeren çeşitli psikiyatrik sorunlara neden olmaktadır. STN’e uygulanan HFS’nin 
mezensefalonda 5-hidroksitriptamin (5-HT) nöronlarını baskılayarak depresyon benzeri davranış değişikliklerine 
neden  olduğuna  ilişkin  bulgularımızı  sunmak  isteriz.  Çalışmamızda,  STN’e  uygulanan  bilateral  HFS’nin  sıçan 
dorsal  rafe  nukleusundaki  5-HT  nöronlarının  ateşlenmesini  sürekli  olarak  baskıladığını  (%  40-50),  5-HT 
nöronları dışındaki hücrelerde benzer bir etkisi olmadığını gösterdik. Bu etki, klinik olarak etkin bulunan uyarım 
parametrelerinde (
≥
100 Hz, 
≥
30 µA) belirgin olmuş, yakın komşulukta ya da uzak hedeflere uygulanan HFS ile 
gözlenmemiş ve benzer değişiklikler bir sıçan PH modelinde de saptanmıştır. Bilateral STN HFS’nin sık kullanılan 
bir deneysel depresyon paradigmasında (zorla yüzme testi) depresyon benzeri davranışı ortaya çıkardığı, benzer 
etkinin  PH  sıçan  modelinde  de  tekrarlandığı  gösterilmiştir.  Bu  davranış  değişikliklerinin  seçici  5-HT  gerialım 
inhibitörü  antidepresanları  ile  geri  çevrilebilmesi,  etkinin  azalmış  5-HT  nöron  etkinliği  ile  ilişkili  olduğunu 
düşündürmektedir.  Sonuç  olarak,  bu  bulgular  Parkinson  hastalarında  bilateral  STN  HFS  ile  görülen  psikiyatrik 
yan  etkilerin  5-HT  işlevlerinde  azalmayla  ilişkisini  göstermekte  ve  bu  yan  etkilerle  klinikte  başetmek  için 
rasyonel bir zemin sağlamaktadır.  
 
Anahtar Kelimeler: Subtalamik nükleus, Derin beyin stimülasyonu, Parkinson hastalığı, Serotonin, Depresyon 
 
Effects of deep brain stimulation of the subthalamic nucleus on mood 
 
Bilateral,  high  frequency  stimulation  (HFS)  of  the  subthalamic  nucleus  (STN)  is  the  surgical  therapy  of choice 
for movement disability in advanced Parkinson’s disease (PD) but this procedure evokes debilitating psychiatric 
effects, including depressed mood, of unknown neural origin. Here we report the unexpected finding that HFS of 
the  STN  inhibits  midbrain  5-  hydroxytryptamine  (5-HT)  neurons  to  evoke  depression-related  behavioural 
changes.    We  found  that  bilateral  HFS  of  the  STN  consistently  inhibited  (40-50  %)  the  firing  rate  of  5-HT 
neurons in the dorsal raphe nucleus (DRN) of the rat, but not neighbouring non-5-HT neurones. This effect was 
apparent  at  clinically  relevant  stimulation  parameters  (≥100  Hz,  ≥30  µA),  was  not  elicited  by  HFS  of  either 
neighbouring  or  remote  structures  to  the  STN,  and  was  still  present  in  rat  models  of  PD.  We  also  found  that 
bilateral HFS of the STN evoked clear-cut, depressive-like behaviour in a widely used experimental paradigm of 
depression (forced swim test), and this effect was also observed in a PD model. Importantly, the depressive-
like behaviour elicited by HFS of the STN was reversed by a selective 5-HT reuptake inhibitor antidepressant, 
thereby linking the behavioural change to decreased 5-HT neuronal activity. Overall, these findings link reduced 
5-HT function to the psychiatric effects of HFS of the STN observed in PD patients, and provide a rational basis 
for their clinical management.  
 
Keywords: Subthalamic nucleus, Deep brain stimulation, Parkinson’s disease, Serotonin, Depression 

Paneller / Panels 
29 
 
Panel 3:  
Duygudurum düzenlenmesinde bazal gangliyonların rolü 
The role of basal ganglia in mood disorders 
 
Depresyonun hayvan modelinde nükleus akumbens derin beyin 
stimülasyonu 
 
Lee Wei Lim
1,2,3
, Harry W. M. Steinbusch
1,3
, Yasin Temel
1,2,3
 
 
1
Maastricht Üniversitesi, Sinirbilim Bölümü, Maastricht, Hollanda 
2
Maastricht Üniversitesi, Nöroşirurji Bölümü, Maastricht, Hollanda 
3
Avrupa Lisansüstü Sinirbilim Okulu (EURON), Maastricht, Hollanda 
 
1
Maastricht University, Department of Neuroscience, Maastricht, The Netherlands 
2
Maastricht University, Department of Neurosurgery, Maastricht, The Netherlands 
3
European Graduate School of Neuroscience (EURON), Maastricht, The Netherlands 
 
Yaygın görülen psikiyatrik bozukluklardan majör depresyonda tedaviye yanıt alınmadığında uygulanacak tedavi 
stratejilerinde son dönemde yeni gelişmeler olmaktadır. Nukleus akumbens (NAc) derin beyin stimülasyonunun 
(DBS)  depresyon  belirtilerinin  yatışmasında  anlamlı  ve  kalıcı  bir  etkiye  sahip  olduğu  bildirilmiştir.  Ancak,  bu 
bölgeyi  hedef  alan  DBS’nun  hangi  mekanizma  ile duygudurumla  ilişkili  davranışsal  değişikliklere  neden  olduğu 
tam  olarak  bilinmemektedir.  Çalışmamızda,  sıçanlarda  NAc  (çekirdek  ve  kabuk  alt  bölgelerinin)  derin  beyin 
uyarılmasının  öğrenilmiş  çaresizlik,  sükroz  tüketimi  (hedoni),  motivasyon  ve  anksiyete  düzeyleri  üzerindeki 
etkilerini inceledik. Sıçanların bir grubu kronik hafif stres (KHS) paradigması kapsamında 21 gün boyunca farklı 
hafif  stresörlere  maruz  bırakılırken,  bir  gruba  herhangi  bir  işlem  yapılmadı.  KHS  uygulanan  grupta  anksiyete 
düzeyinde  artma,  motivasyon  ve  hedonik  davranışta  azalma  saptandı;  bu  grupta  vücut  ağırlığı  artışı  kontrol 
grubundan  düşük  bulundu.  Strese  maruz  kalmayan  sıçanlarda,  NAc  çekirdeğinin  yüksek  frekanslı  uyarılması 
(HFS,  100Hz),  düşük  frekanslı  uyarılmasıyla  (10Hz)  karşılaştırıldığında  anlamlı  antidepresan  etkinlik 
göstermiştir. NAc çekirdeğinin yüksek frekanslı uyarılması motivasyon ve hedoni düzeylerinde artışa, anksiyete 
ve öğrenilmiş çaresizlik ile ilgili davranışlarda azalmaya neden olmuştur. Ancak bu antidepresan benzeri etkiler 
KHS’e  maruz  kalmış  hayvanlarda  saptanmamıştır.  NAc  kabuğunu  hedefleyen  DBS  ile  antidepresan  benzeri 
etkinlik  gözlenmemiştir.  Sonuç  olarak,  NAc  çekirdeğine  yönelik  DBS’in  depresyon  modelinde  etkisi  olmazken, 
strese maruz bırakılmamış sıçanlarda antidepresan etkileri olduğu gösterilmiştir.  
 
Anahtar Kelimeler: Nükleus akumbens, Derin beyin stimülasyonu, Depresyon  
 
Deep brain stimulation of the nucleus accumbens in an animal model 
of depression 
 
Major depression is the most common of all psychiatric disorders. For patients who remain severely depressed, 
a novel strategy has been introduced recently. Deep brain stimulation (DBS) of the nucleus accumbens (NAc) 
has  been  reported  to  cause  a  striking  and  sustained  remission  of  depressive  symptoms.  Nevertheless,  the 
mechanism  by  which  DBS  of  this  region  improves  mood-related  behaviours  remains  largely  unknown.  In  this 
study, we explored the effects of NAc (two subterritories, core and shell) stimulation on learned helplessness, 
sucrose consumption (hedonia), motivation and anxiety levels in both naïve and depressed animals predisposed 
to chronic mild stress paradigm. Stressed animals were submitted to different mild stressors for 21 days. Our 
results  demonstrated  that  high-frequency  stimulation  (HFS,  100Hz)  of  the  NAc  core  produced  a  significant 
antidepressant  response  as  compared  to  low-frequency  stimulation  (10  Hz)  in  naïve  animals.  NAc  core  HFS 
increases  the  levels  of  motivation  and  hedonia;  meanwhile,  it  also  reduced  the  levels  of  anxiety  and  learned 
helplessness  behaviours.  In  the  animal  model  of  depression,  rats  showed  a  remarkable  increase  of  anxiety, 
decrease  of  hedonic  and  motivation  levels,  as  well  as  reduction  of  weight-gain  in  comparison  with  non-
depressed animals. Importantly, antidepressant-like effects were not observed by DBS in this animal model of 
depression. In conclusion, DBS of the NAc core has anti-depressent effects in naïve, but not in experimentally 
depressed animals. While, NAc shell DBS showed no potential anti-depressant effects. 
 
Keywords: Nucleus accumbens, Deep brain stimulation, Depression 

Paneller / Panels 
30 
 
Panel 3:  
Duygudurum düzenlenmesinde bazal gangliyonların rolü 
The role of basal ganglia in mood disorders 
 
Duygudurum bozukluklarında bazal gangliyonların rolü
 
 
Koray Başar 
 
Hacettepe Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Psikiyatri Anabilim Dalı, Ankara 
 
Hacettepe University, Faculty of Medicine, Department of Psychiatry, Ankara, Turkey 
 
Bazal  gangliyonların  farklı  yapı  ve  altbölgelerinin  kortikal  ve  limbik  bağlantıları  aracılığıyla  duygu,  düşünce  ve 
davranış  süreçleri  üzerinde  etkili  olduğu  bilinmektedir.  Depresyon  ve  mani  gibi  duygudurum  bozukluklarıyla 
sıklıkla ilişkilendirilen sinir devreleri kortikal ve subkortikal yapılarla karşılıklı etkileşim içindeki bazal gangliyon 
bölgelerini  de  içermektedir.  Yapısal  görüntüleme  çalışmaları  ve  ölümardı  incelemeler  depresyon  ile  bazal 
gangliyon  yapıları  arasındaki  ilişki  üzerine  kanıtlar  sağlamaktadır.  Hastalık  dönemlerinde  yapılan  görüntüleme 
çalışmaları,  nukleus  akumbensi  de  içeren  ventral  striatumdaki  işlevsel  değişikliklerin  hastalık  şiddetiyle  ve 
tedavi yanıtıyla ilgili olduğuna işaret etmektedir. Benzer işlevsel değişiklikler sağlıklı bireylerde tetiklenen farklı 
duygulanımlarla da gösterilmektedir. Bu bulguların yanı sıra bazal gangliyon yapılarını da içeren bazı yapısal ve 
işlevsel  farklılıkların  iki-uçlu  duygudurum  bozukluğuyla  ilgili  endofenotip  özelliği  taşıdığı  öne  sürülmektedir. 
Hareket bozukluklarının tedavisinde yaygın kullanım alanı bulan derin beyin stimülasyonunun (DBS) subtalamik 
nükleusa  uygulandığında  bilişsel  ve  duygulanımla  ilgili  çeşitli  etkileri  olduğu  bildirilmiştir.  Tedaviye  dirençli 
depresyon  hastalarında  etkili  olduğu  gösterilen  DBS’nin  hedeflerinden  biri  de  nükleus  akumbenstir.  Bazal 
gangliyon  bileşenlerine  yönelik  DBS  uygulamasının  duygudurum  düzenlenmesi  ile  ilişkili  sinir  devrelerinin 
işleyişini  değiştirerek  bu  etkilere  neden  olduğu  öne  sürülmektedir.  Gözden  geçirilen  bulgular,  bazal 
gangliyonların farklı bileşenlerinin duygudurum bozukluklarının patofizyolojisinde önemli ve altbölgeye özgü rol 
oynadıklarına işaret etmektedir. 
 
 
Anahtar Kelimeler: Duygudurum bozuklukları, Bazal gangliyonlar, Nörogörüntüleme, Derin beyin 
stimülasyonu
 
 
The role of basal ganglia in mood disorders 
 
Basal ganglia have long been known to influence affect, cognition and behavior through their limbic and cortical 
connections.  Brain  circuitry  often  considered  to  be  dysfunctional  in  mood  disorders  as  depression  and  mania, 
includes  sections  of  basal  ganglia  as  well  as  other  subcortical  and  cortical  structures.  Structural  imaging  and 
postmortem  research  have  provided  evidence  on  the  involvement  of  basal  ganglia  in  the  pathophysiology  of 
depression.  Imaging  studies  performed  during  depression  revealed  functional  differences  in  ventral  striatum, 
including nucleus accumbens, which was frequently shown to be related with the severity of the symptoms and 
response  to  the  treatment.  Similar  functional  changes  were  shown  in  healthy  individuals  upon  induction  of 
similar  affective  states.  In  addition,  some  structural  and  functional  characteristics  related  with  basal  ganglia 
have been proposed to be endophenotypes for bipolar affective disorder. Deep brain stimulation (DBS), which is 
widely used for the treatment of movement disorders, has been repatedly reported to result in various cognitive 
and affective side effect, especially when applied to the subthalamic nucleus. Recently, nucleus accumbens DBS 
has  been  shown  to  be  effective  in  the  management  of  treatment  resistance  in  depression.  DBS  targeting 
elements  of  basal  ganglia  is  proposed  to  modify  the  function  of  the  neural  circuitry  of  mood  regulation. 
Evidence reviewed signify that different structures in basal ganglia play a significant and subregion specific role 
in the pathophysiology of mood disorders.  
 
Keywords: Mood disorders, Basal ganglia, Neuroimaging, Deep brain stimulation 

Paneller / Panels 
31 
 
Panel 4: 
Kortikal displazide epileptogenez 
Epileptogenesis in cortical dysplasia 
 
Kortikal displazide epileptogenez 
 
Candan Gürses  
 
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
Istanbul University, Istanbul Faculty of Medicine, Department of Neurology, Istanbul, Turkey  
 
Serebral  kortikal  gelişim  basamakları  kompleks  bir  zincirdir.  Bu  basamaklarda  herhangi  bir  defekt  fonksiyonel 
ve/veya yapısal bozukluklar olarak kendini göstermektedir. Embriyonik, fetal veya perinatal dönemlerde ortaya 
çıkan anormal beyin dokusuna çeşitli kaynaklarda kortikal displazi, disgenezi, veya malformasyon denmektedir. 
Kortikal displazi (KD), fokal veya diffüz olabilir ancak klinik tablo gelişimsel anomalinin büyüklüğü ile korelasyon 
göstermeyebilir.  Gerçek  insidans  bilinmemektedir.  Epilepsi  cerrahi  merkezine  başvurular  gözönüne  alınarak 
yapılan  çalışmalarda  kortikal  displazi  insidansı  %12-40  arasında  değişmektedir.  Klinik  olarak  asemptomatik 
olabileceği  gibi,  sadece  fonksiyonel  bir  bulgu  (nöbet)  ve/veya  ağır  motor  ve  mental  retardasyon  tablosu 
görülebilir.  KD’nin  gerçek  insidansını  tahmin  etmek  güçtür.  Tek  bir  antite  olmadığı  için  sitolojik  ve 
organizasyonel olarak ayrımına çalışılmaktadır ve şimdiye kadar birçok moleküler fenotip ve genetik farklılıklar 
tanımlanmıştır. Klinikte karşımıza ilaç tedavisine dirençli epilepsili olgular olarak gelmektedir.  
 
Anahtar Kelimeler: Kortikal displazi, Epileptogenez, Dirençli epilepsi 
  
Epileptogenesis in cortical dysplasia 
 
Cerebral cortical development involves a complex chain of events. A defect in any of these developmental steps 
presents  as  functional  and/or  structural  abnormalities.  Development  of  abnormal  brain  tissue  in  embryonic, 
fetal or perinatal periods is referred as cortical dysplasia (CD), dysgenesis, or malformation. CD can be focal or 
diffuse,  but  the  clinical  findings  may  not  correlate  with  the  severity  of  the  developmental  anomaly.  The  true 
incidence  of  the  disease  is  unknown.  In  studies  conducted  by  taking  into  consideration  the  applications  to 
epilepsy  surgery  centers,  the  incidence  of  CD  is  estimated  to  range  from  12%  to  40%.  CD  may  be  clinically 
asymptomatic  or  may  present  merely  with  a  functional  sign  (seizure)  and/or  severe  motor  and  mental 
retardation.  Since  the  disease  appears  not  to  be  a  single  entity,  efforts  have  been  focused  on  establishing 
cytological and organizational classifications and so far many molecular phenotypes and genetic variations have 
been identified. Patients usually present with epileptic seizures resistant to drug treatment.  
 
Keywords: Cortical dysplasia, Epileptogenesis, Resistant epilepsy 

Paneller / Panels 
32 
 
Panel 4:  
Kortikal displazide epileptogenez