9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

 
Keywords: Multiple sclerosis, Oxidative stress, Ca
2+
 release, Neutrophil, Antioxidants 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
128 
 
P35 
 
Ak madde lezyonlu migren hastalarında anti-nöronal antikorlar 
 
Ece Erdağ
1
, Erdem Tüzün
1
, Recai Türkoğlu
2
, Sema İçöz
3
, Ömer Birişik
3
, Murat Kürtüncü
3
, Gülşen 
Akman-Demir
3 
 
1
İstanbul Üniversitesi, Deneysel Tıp Araştırma Enstitüsü, Sinirbilim Anabilim Dalı, İstanbul  
2
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Nöroloji Kliniği, İstanbul 
3
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
1
Istanbul University, DETAE, Department of Neuroscience, Istanbul, Turkey 
2
Haydarpasa Numune Training and Research Hospital, Department of Neurology, Istanbul, Turkey 
3
Istanbul University, Istanbul Faculty of Medicine, Department of Neurology, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  Migren  hastalarının  kranyal  manyetik  rezonans  (MR)  incelemelerinde  etyolojisi  bilinmeyen  ak  madde 
lezyonları  saptanabilmektedir.  Bu  çalışmada, migren  hastalarında  görülen  ak  madde  lezyonları  ile  anti-nöronal 
antikor varlığı arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlandı.    
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  On  yedi  ak  madde  lezyonlu  migren  hastası,  19  ak  madde  lezyonu  olmayan  migren 
hastası,  20  multipl  skleroz  (MS)  hastası  ve  20  sağlıklı  kontrol  çalışmaya  alındı.  Olguların  serumları,  sıçan 
beyninin  kullanıldığı  indirekt  immünohistokimya  yöntemiyle  anti-nöronal  immünglobulin  G  (IgG)  varlığı 
açısından test edildi. 
BULGULAR:  Ak  madde  lezyonu  olan  ve  olmayan  migren  hastalarının  demografik, klinik  özellikleri  ve  sistemik 
antikor sıklıkları arasında fark yoktu. Ancak ak madde lezyonlu migren hastalarında anti-nöronal antikor sıklığı 
ak  madde  lezyonu  olmayan  migren  hastalarınınkine  oranla  belirgin  derecede  yüksekti  (12/17’ye  2/19) 
[p=0.0004]. Anti-nöronal antikorlar serebellumun moleküler tabakası ve Purkinje hücrelerinin sitoplazmaları ile 
reaksiyon gösterdi. MS hastalarında ve sağlıklı kontrollerde ise anti-nöronal antikor saptanmadı [p=0.0001].  
SONUÇ:  Bulgularımız  migren  olgularında  saptanan  ak  madde  lezyonlarının  antikor  aracılı  immünolojik 
mekanizmalarla  ortaya  çıkabileceğini  ve  migren  patogenezinde  inflamatuvar  süreçlerin  rol  oynadığını 
düşündürmektedir. 
 
Anahtar Kelimeler: Antinöronal antikor, Otoantikor, Otoimmünite, Migren, Ak madde lezyonu 
 
Anti-neuronal antibodies in migraine patients with white matter lesions
 
 
OBJECTIVES:  Magnetic  resonance  imaging  (MRI)  studies  occasionally  display  hyperintense  lesions  within  the 
white  matter  of  migraine  patients.  We  aimed  at  investigating  the  association  between  these  white  matter 
lesions (WML) and anti-neuronal antibodies. 
METHODS  &  MATERIALS:  Seventeen  migraine  patients  with  WML,  19  migraine  patients  without  WML,  20 
multiple sclerosis (MS) patients and 20 healthy controls were included. Their sera were tested for anti-neuronal 
immunoglobulin G (IgG) presence with indirect immunohistochemistry method using rat brain sections. 
RESULTS:  Migraine  patients  with  and  without  WML  showed  identical  demographic  and  clinical  features  and 
systemic  antibodies  frequencies.  However,  migraine  patients  with  WML  displayed  a  significantly  higher 
frequency  of  anti-neuronal  antibodies  than  those  without  WML  [p=0.0004].  Anti-neuronal  antibodies  reacted 
with the cytoplasm of Purkinje cells and the molecular layer of cerebellum. None of the MS patients and healthy 
controls displayed anti-neuronal antibodies [p=0.0001]. 
CONCLUSION: Our results imply that WML might be caused by antibody-mediated immunological mechanisms 
and inflamatory processes might be involved in migraine pathogenesis. 
 
Keywords: Antineuronal antibody, Autoantibody, Autoimmunity, Migraine, White matter lesion 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
129 
 
P36 
 
Adölesan başlangıçlı oral nikotin maruziyeti erişkin erkek sıçan beyninde BDNF 
mRNA ekspresyonunu azaltır 
 
Tanseli Nesil
1,2
, Oğuz Gözen Koylu
1,3
, Melis Olcum
1,2
, Sakire Pöğün
1
, Lütfiye Kanıt
1,3 
 
1
Ege Üniversitesi, Beyin Araştırmaları Uygulama ve Araştırma Merkezi, İzmir 
2
Ege Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Biyoteknoloji Anabilim Dalı, İzmir 
3
Ege Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, İzmir 
 
1
Ege University, Center for Brain Research, Izmir, Turkey 
2
Ege University, Inst. of Science, Biotechnology Department, Izmir, Turkey 
3
Ege University, School of Medicine, Department of Physiology, Izmir, Turkey 
 
AMAÇ:  Nikotin  bağımlılığında  beyin  türevli  nörotrofik  faktör  (BDNF),  öğrenme  ve  nikotin  bağımlılığının 
sürdürülmesinde  kritik  rol  oynar.  Sigara  bağımlılığında  nikotinin  tetiklediği  BDNF  düzenlemesiyle  ilişkili 
çalışmaların sonuçları birbiriyle çelişkilidir. Bu çalışmanın amacı isteğe bağlı olarak alınan nikotinin, miktarına ve 
cinsiyete göre beyin BDNF mRNA seviyelerinde bir değişiklik oluşturup oluşturmadığını saptamaktır. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Erişkin  erkek  ve  dişi  Sprague  Dawley  sıçanlara  adölesandan  başlayarak  erişkinliğe  23 
hafta boyunca oral yoldan kendi kendine nikotin tercihi uygulanmıştır (2 şişeli 10-20 mg/L nikotin ya da su; her 
ikisinde  de  20  mg/L  sakarin).  Sıçanlar  nikotin  tercihlerine  göre  gruplandırılarak  (n=7-10/grup)  6  grup 
oluşturulmuştur: dişi ve erkek, maksimum ve minimum, nikotin tercihi ve kontrol ( 2 şişede de sakkarinli su). 
Frontal  korteks,  striatum  ve  hipokampus  beyin  bölgeleri  ayrılarak,  yarı-kuantitatif  tersinir  transkripsiyon 
polimeraz zincir reaksiyonu (RT-PCR) ile BDNF m RNA ekspresyonu saptanmıştır.  
BULGULAR:  Tüm  BDNF  mRNA  verileri  incelendiğinde  cinsiyet  farkı  anlamlı  olarak  ortaya  çıkmış  ve  dişilerde 
BDNF  belirgin  bir  değişiklik  göstermezken  erkeklerde  anlamlı  azalmalara  yol  açtığı  görülmüştür.  Post  Hoc 
testlerde  maksimum  nikotin  tercih  eden  erkek  grubunun  BDNF  mRNA  seviyelerinde  hem  frontal  korteks  (P= 
0,026) hem de hipokampus (P= 0,028) ta istatiksel anlamlı bir azalma gösterdiği saptanmıştır.  
SONUÇ:  Sonuçlarımız,  adölesan  dönemde  oral  nikotin  maruziyeti  maksimum  nikotin  tercih  eden  erişkin 
erkeklerin  frontal  korteks  ve  hipokampus  BDNF  mRNA  seviyelerini  azaltırken,  dişi  sıçanlarda  aynı  etkiyi 
gerçekleştirmediğini göstermiştir. Bu durumda, nikotin bağımlılığının nöroplastsitesinde yer alan BDNF cinsiyete 
göre farklı düzenlenir ve oluşan bu etki maksimum nikotin tercih eden erkeklerde daha belirgindir. 
 
Anahtar Kelimeler: Nikotin, Frontal korteks, Hipokampus, BDNF mRNA, Cinsiyet farkı
 
 
Adolescent onset oral nicotine exposure decreases BDNF mRNA expression in 
adult male rat brain 
 
OBJECTIVES: Brain–derived neurotrophic factor (BDNF) plays a critical role in learning and continuation of 
dependence in nicotine addiction. Studies related to nicotine induced BDNF regulation in smoking dependence 
results are contradictory to each other. The purpose of this study is to determine whether there’s a change in 
brain BDNF mRNA levels according to the amount of voluntary nicotine consumption and sex. 
MATERIALS  &  METHODS:  Adult  male  and  female  Sprague  Dawley  rats  were  exposed  to  oral  nicotine  self 
administration (2 bottles,10-20mg/L nicotine or water, both containing 20 mg/L saccharine) from adolescent to 
adult period for 23 weeks. Rats were grouped according to their nicotine preferences (n=7-10/group) resulting 
in  6  groups:  Female  or  male  maximum-minimum  preferring  and  control(both  containing  saccharine).  Frontal 
cortex, striatum and hippocampus were dissected and total RNA was extracted from tissues. Semi-quantitative 
reverse  transcription  polymerase  chain  reaction  (RT-PCR)  was  performed  for  BDNF  mRNA  expression  in  the 
selected brain regions. 
RESULTS: Our results showed a significant sex difference, and decreased levels of BDNF mRNA expression in 
males were significant but not in females. Post Hoc tests indicated that BDNF mRNA levels of maximum nicotine 
preferring  male  rats  were  decreased  significantly  both  in  frontal  cortex  (P=  0,026)  and  hippocampus  (P= 
0,028). 
CONCLUSION:  Results  suggest  that  adolescent  onset  oral  nicotine  exposure  reduces  BDNF  mRNA  levels  in 
frontal  cortex,  hippocampus  of  maximum  nicotine  preferred  adult  males,  but  not  in  female  rats.  Thus;  oral 
chronic  nicotine  exposure  effects  BDNF  regulation  differently  in  neuroplasticty  of  nicotine  addiction  and  this 
effect could be pronounced only maximum preferred males. 
 
Keywords: Nicotine, Frontal cortex, Hippocampus, BDNF mRNA, Sex difference 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
130 
 
P37 
 
BMSC ve AdMSC’lerin polikaprolakton, polikaprolakton-kollajen nanofibröz yüzeylerde 
sinir hücrelerine farklılaştırılması 
 
Merve  Çapkın
1
,  Soner  Çakmak
2
,  Feyzan  Özdal-Kurt
3
,  Menemşe  Gümüşderelioğlu
4
,  İsmet  Deliloğlu-
Gürhan
5 
 
1
Hacettepe Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Biyomühendislik Anabilim Dalı, Ankara 
2
Hacettepe Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Nanoteknoloji ve Nanotıp Anabilim Dalı, Ankara 
3
Celal Bayar Üniversitesi, Fen Fakültesi, Biyoloji Bölümü, Manisa 
4
Hacettepe Üniversitesi, Mühendislik Fakültesi, Kimya Mühendisliği Bölümü, Ankara 
5
Ege Üniversitesi, Mühendislik Fakültesi, Biyomühendislik Bölümü, İzmir  
 
1
Hacettepe University, Institute of Science, Department of Bioengineering, Ankara, Turkey 
2
Hacettepe University, Institute of Science, Department of Nanotechnology and Nanomedicine, Ankara, Turkey  
3
Celal Bayar University, Faculty of Science, Department of Biology, Manisa, Turkey 
4
Hacettepe University, Faculty of Engineering, Department of Chemical Engineering, Ankara, Turkey  
5
Ege University, Faculty of Engineering, Department of Bioengineering, İzmir, Turkey 
 
AMAÇ:  Elektro-eğirmeyle  üretilmiş,  düzgün  veya  gelişigüzel  dizili  polikaprolakton  (PCL)  ve  PCL-kolajen 
nanofibröz  yüzeyler  kullanılarak,  sıçan  yağ  dokusundan  ve  kemik  iliğinden  izole  edilen  mezenkimal  kök 
hücrelerin  (AdMSC  ve  BMSC)  nöronal  farklılaşma  ve  kontrol  ortamlarında  sinir  hücrelerine  farklılaşmalarında 
yüzey topografisinin etkisi incelenmiştir. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Düzgün  veya  gelişigüzel  dizili  PCL  ve  PCL-kolajen  nanofiberler  PCL  membranlar  üzerine 
toplanıp  taramalı  elektron  mikroskobuyla  (SEM)  karakterizasyonu  yapılmıştır.  AdMSC  ve  BMSC’ler  sıçan  yağ 
dokusundan ve kemik iliğinden izole edilmiştir. Hücreler, akış sitometrisiyle, immünohistokimyasal boyamalarla 
karakterize edilmiştir. Hücre tutunması SEM ile incelenmiştir. Hücreler nanofibröz matrislerin üzerinde, nöronal 
farklılaşma  ajanlarının  olduğu  ve  olmadığı;  %15  serum,  %1  L-glutamin,  %0.1  antibiyotik  içeren  α-MEM 
(minimum essential medium) besi ortamında %5 CO
2
’li atmosferde ve 37
o
C’de 14 gün inkübe edilmiştir. Hücre 
canlılığı  ve  üremesi  mitokondriyal  aktiviteyle  belirlenmiştir.  Sinir  hücrelerine  farklılaşma,  immunofloresan 
işaretleme yöntemiyle nöronlara (ΒIII-Tubulin), astrositlere (glial fibrilliary acidic protein), nöral öncül hücrelere 
(nestin)  ve  oligodendrositlere  (oligodendrocytes  marker)  spesifik  birincil  antikorlar  ve  bu  antikorlara  spesifik 
floresan işaretli ikincil antikorlar kullanılarak incelenmiştir. 
BULGULAR: Gelişigüzel nanofiberli yüzeylerin düzgün dizili nanofiber içeren yüzeye göre hücre üremesini daha 
çok  desteklediği  ve  hücrelerin  nanofiber  yönlenmesini  takip  ettiği  belirlenmiştir.  En  iyi  nöronal  farklılaşmanın 
BMSC’lerde  oligodendrosit  hücreleri  yönünde  olduğu  ve  bu  farklılaşmanın  en  çok  düzgün  dizili  PCL  yüzeyde 
(immünoreaktivite şiddeti 2.91 ± 0.29, 3 üzerinden; p<0.001) gerçekleştiği gösterilmiştir.  
SONUÇ:  Düzgün  dizili  PCL-kollajen  nanofiberlerin  yalnızca  PCL  içeren  nanofiberlere  göre  üremeyi  daha  çok 
desteklemesinden  dolayı  farklılaşmanın  daha  az  indüklendiği  yorumlanmıştır.  Hücrelerin  oligodentrositlere 
farklılaşmalarının indükleyici ortam bileşenlerinin konsantrasyonlarına bağlı olabileceği düşünülmüştür. Düzgün 
dizili nanofiberlerin oligodentrositlerle ilgili çalışmalar için uygun bir nanotopografik yüzey olduğu belirlenmiştir. 
 
Anahtar Kelimeler: Mezenkimal kök hücre, Elektro-eğirme, Polikaprolakton, Kollajen, Sinir hürcelerine farklılaşma 
 
Ege  Üniversitesi  Hayvan  Deneyleri  Yerel  Etik  Kurulu  tarafından  onaylanmıştır  (2009-169).  Ege  Üniversitesi  Bilimsel 
Araştırma  Projeleri  Şube  Müdürlüğü  tarafından  desteklenmiştir  (Proje  numarası:  10  Müh  005).  M.  Çapkın  TÜBİTAK 
2210-Yurt İçi Yüksek Lisans Burs Programı tarafından desteklenmiştir. 
 
Differentiation of BMSCs and AdMSCs to neural cells on electrospun polycaprolactone and 
polycaprolactone-collagen surfaces 
 
OBJECTIVES:  The  effect  of  topographical  differences  of  electrospun  polycaprolactone  (PCL)  and  PCL-collagen 
(PCL-COL)  nanofibrous  materials  on  rat  bone  marrow  and  adipose  tissue  derived  mesenchymal  stem  cells’ 
(BMSCs and AdMSCs, respectively) differentiation to the neuronal cells were investigated. 
MATERIALS  &  METHODS:  Aligned  and  random  PCL  and  PCL-COL  nanofibers  were  collected  on  PCL 
membranes.  AdMSCs  and  BMSCs  were  isolated  from  adult  rats.  Cell  characterization  was  realized  by 
immunostainings  and  flow  cytometric  analysis.  The  cells  were  cultivated  on  nanofibrous  surfaces  in  the 
presence  of  α-MEM  (15%  serum,  1%  L-glutamin,  0.1%  antibiotics)  with  and  without  neuronal  differentiation 
factors  for  14  days  (5%  CO
2
  atmosphere  at  37
o
C).  The  cell  attachment  and  nanofibers’  structure  were 
investigated by scanning electron microscopy. Growth parameters of the cells were determined by MTT method. 
The  differentiation  was  shown  by  immunofluorescence  techniques.  Immunofluorescence  study  was  performed 
with  four  different  neuronal  markers.  ΒIII-Tubulin  for  neurons,  GFAP  (glial  fibrilliary  acidic  protein)  for 
astrocytes, nestin for neural progenitor cells, O4 for oligodendrocytes. 
RESULTS:  Random  nanofibrous  surfaces  supported  cell  proliferation  better  than  aligned  nanofibrous  surfaces 
and  the  cells  were  followed  nanofiber  direction.  The  intensity  of  the  immunoreactivity  of  differentiated 
oligodendrocytes from BMSCs on aligned PCL was highest when compared with other groups (p<0.001). 
CONCLUSION: Aligned PCL-COL nanofibrous surfaces supported cell proliferation more than PCL nanofibers so 
that  they  induced  neuronal  proliferation  less. It  was  thought  that  concentrations of  neuronal  induction  agents 
induced  oligodendroglial  differentiation.  Aligned  nanofibrous  surfaces  may  be  applicable  surface  for 
oligodendrocytes diffrentiation and cultivation studies. 
Keywords: Mesenchymal stem cell, Electrospinning, Polycaprolactone, Collagen, Neural cell differentiation 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
131 
 
P38 
 
Kitosan ve türevi yüzeylerin PC12 ve karışık glia hücrelerinin in vitro sağ kalımı 
ve proliferasyonuna etkisi 
 
Tanseli Nesil
1,2
, Ersin O. Koylu
1,3
, Aylin Şendemir-Ürkmez
1,4 
 
1
Ege Üniversitesi, Beyin Araştırmaları Merkezi, İzmir 
2
Ege Üniversitesi, Biyoteknoloji Anabilim Dalı, İzmir 
3
Ege Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, İzmir 
4
Ege Üniversitesi, Biyomühendislik Anabilim Dalı, İzmir 
 
1
Ege University, Center for Brain Research, Izmir, Turkey 
2
Ege University, Department of Biotechnology, Izmir, Turkey 
3
Ege University, Faculty of Medicine, Department of Physiology, Izmir, Turkey 
4
Ege University, Department of Bioengineering, Izmir, Turkey 
 
AMAÇ:  Kitosan  doğal  bir  biyopolisakkarit  olarak  sinir  doku  mühendisliğinde  yaygın  olarak  araştırılmaktadır. 
Periferal  doku  mühendisliği  uygulamaları  için  kitosan  potansiyel  bir  aday  olmasına  rağmen  merkezi  sinir 
sistemindeki  hücrelerle  etkileşimiyle  ilişkili  az  sayıda  veri  bulunmaktadır.  Çalışmanın  amacı;  3  farklı  kitosan 
türevi  kullanılarak  merkezi  sinir  sisteminin  model  hücre  hattı  olan  PC12  ve  primer  karışık  glia  hücrelerinin 
proliferasyon ve sağ kalımını kolaylaştıracak optimum yüzeyleri belirlemektir. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Çalışmada  kitosan,  kitosan/jelatin  ve  kitosan/polilizin  karışımlarının  üçer  farklı 
konsantrasyonu  seçilmiştir.  Doku  kültür  kuyucukları  test  edilecek  malzemelerle  kaplanmış  ve  hücreler  24,  48, 
72  saatlik  değerlendirmeler  için  bu  yüzeylere  ekilmiştir.  Planlanan  her  bir  zaman  bitiminde  farklı  yüzeyler 
üzerindeki  hücre  sağ  kalımı  ve  proliferasyonu  MTT,  giemsa  boyama  ve  faz  kontrast  mikroskobisi  ile 
değerlendirilmiştir. 
BULGULAR: PC12 hücreleri %2 kitosan/polilizin yüzeyler üzerinde, % 0,5 and % 1 kitosan/polilizin yüzeylere 
göre  için  daha  iyi  proliferasyon  göstermiştir  (p<0.05).  Beklenenin  aksine,  kitosan/jelatin  yüzeyler  PC12  hücre 
proliferasyonu  için  negatif  etki  oluştururken  özellikle  %10  kitosan/jelatin  yüzeyler  karışık  glia  hücre 
proliferasyonu için pozitif etki oluşturmuştur (p<0.05). 
SONUÇ:  Merkezi  sinir  sistemi  model  nöronları  kitosan/polilizin  yüzeylerde  daha  iyi  prolifere  olurken 
kitosan/jelatin yüzeyler karışık glia hücrelerinin proliferasyonu için daha iyi bir niş oluşturmuştur. Kitosanın iki 
kimyasal türevi birlikte kullanılarak üretilecek doku iskeleleri fonksiyonel hücre replasman terapileri için her iki 
hücre  popülasyounun  beraber  kültive  edilebilecekleri  doku  mühendisliği  yapılarının  tasarımı  için  ümit  vaat 
etmektedir. 
 
Anahtar Kelimeler: PC12, Karışık glia, Kitosan, Proliferasyon
 
 
Effects of chitosan and its derivative surfaces on proliferation and survival of 
PC12 and mixed glia cells in vitro 
 
 
OBJECTIVES: Chitosan, a natural biocompatible polysaccharide, has been widely investigated in neural tissue 
engineering. It is a potential candidate material for peripheral nerve tissue engineering applications, however, 
little data has been available describing the interactions of chitosan in the central nervous system. The purpose 
of this study is to determine the optimum surfaces to facilitate the proliferation and survival of PC12 cells, one 
of the CNS model cell lines, and mixed glia by using 3 different chitosan derivatives. 
MATERIALS & METHODS: Selected materials were chitosan, chitosan/gelatin and chitosan/polylysine mixtures 
with 3 different concentrations of the latter two. The tested materials were coated onto tissue culture wells and 
cells were seeded on these surfaces for 24, 48 and 72 hours. At the end of the scheduled period, cell viability 
and proliferation on different materials were observed by MTT, giemsa staining and phase contrast microscopy. 
RESULTS: %2 chitosan/polylysine concentration showed better proliferation characteristics (p<0.05) compared 
to  %  0,5  and  %  1  chitosan/polylysine  concentrations  for  PC12  cells.  Contrary  to  expected,  chitosan/gelatin 
surfaces induced a negative effect on proliferation of PC12 cells while particularly %10 chitosan/gelatin surfaces 
showed a positive effect on mixed glia cell proliferation (p<0.05)..  
CONCLUSION:  Model  CNS  neurons  show  better  proliferation  on  chitosan/polylysine  surfaces  while 
chitosan/gelatin  surfaces  provide  a  better  niche  for  mixed  glia  cell  proliferation.    A  combination  of  the  two 
chemical derivatives of chitosan can be a good candidate for designing tissue engineering constructs for culture 
of two populations of cells together for functional cell replacement therapies. 
 
Keywords: PC12, Mixed glia, Chitosan, Proliferation 

Poster Bildiriler / Poster Presentations 
132 
 
P39 
 
Prenatal dönem ve yetişkin insan neokorteksinde serebral kavernoz 
malformasyon-2 (CCM2) proteininin ekspresyonu  
 
Gamze Tanrıöver
1
, Berna Sözen
1
, Murat Günel
2
, Necdet Demir
1
 
 
1
Akdeniz Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, Antalya
 
2
Yale Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Nöro
ş
irurji Anabilim Dalı, New Haven, Amerika 
 
1
Akdeniz University, Faculty of Medicine, Department of Histology and Embryology, Antalya, Turkey
 
2
Yale University, Faculty of Medicine, Department of Neurosurgery, New Haven, CT, USA
 
 
AMAÇ:  Serebral  kavernoz  malformasyon  (SKM),  yaklaşık 1/200  insidansla  görülen,  merkezi  sinir  sistemindeki 
vasküler  malformasyonlar  arasında  en  yaygın  rastlanan  malformasyon  tipidir.  Genetik  linkaj  analizleri 
sonucunda CCM1, CCM2 ve CCM3 adı verilen üç SKM gen lokusu belirlenmiştir. Her üç gen de SKM hastalığının 
patofizyolojisinin çözülebilmesi için yeni yaklaşımların ortaya çıkmasına olanak sağlamıştır. Çalışmamızda, CCM2 
proteininin  insan  prenatal  gelişimi  sırasında  ve  yetişkin  neokorteksinde  kan  damarlarının  oluşumuna 
katılabileceği hipotezinden yola çıkarak CCM2 proteininin ekspresyon alanlarının belirlenmesi amaçlanmıştır.