9-12 Nisan 2011 İstanbul Üniversitesi

BULGULAR:  Çalışmamızda  beta  amiloidin,  LVSCC  A1C  ekspresyonu  ve  NGF  seviyelerini  arttırdığı  VDR 
ekspresyonunu  azalttığı,  nöron  hasarına  sebep  olduğu  saptandı.  Diğer  taraftan  beta  amiloid  uygulamasından 
önce  vitamin  D  verilmesinin,  beta  amiloidin  bu  etkileri  göstermesini  ve  oluşturduğu  nöron  hasarını  engellediği 
gözlendi.  Beta  amiloid  uygulamasından  sonra  vitamin  D  verildiğinde  ise  LVSCC  A1C  ekspresyonunun  ve  NGF 
seviyelerinin artmadığı ancak oluşan nöron hasarının geriye döndürülemediği saptandı.  
SONUÇ: Sonuç olarak, beta amiloid uygulamasıyla VDR, LVSCC A1C ve NGF’de görülen değişiklikler vitamin D 
uygulamasıyla  geri  döndürülebilmekte,  oluşan  nöron  hasarının  engellenmesi  ise  ancak  önceden  vitamin  D 
verilmesiyle mümkün olmaktadır. 
 
Anahtar Kelimeler: Alzheimer hastalığı, Vitamin D, VDR, Kalsiyum kanalları, NGF 
 
İ.Ü.  Etik  Komitesi  tarafından  onaylanmıştır  (23797/20.09.2006).  TUBİTAK  (107S041),  İ.Ü.  BAP  Birimi  (548) 
tarafından desteklenmiştir. 
 
The suppression of vitamin D receptor by Aβ and the effects of vitamin D on the 
Aβ induced alterations of the LVSCC-A1C expression and NGF release 
 
OBJECTIVES:  Amyloid-β  (Aβ)  is  the  core  component  of  amyloid  plaques  of  Alzheimer’s  disease  (AD).  The 
effects of Aβ include damage to neuronal plasma membrane, disruption of Ca2+ homeostasis, and alterations of 
neurotrophic  factor  levels.  The  aim  of  this  study  was  to  determine  the  effects  of  Aβ  treatment  on  vitamin  D 
receptor (VDR), L-type voltage sensitive calcium channels A1C (LVSCC-A1C), NGF, and observing the effects of 
vitamin  D  treatment on  Aβ  induced  alterations  in  primary cortical  neurons.  As  to  the  latter,  we  aimed  to  test 
the suggested neuroprotective role of vitamin D as a neglected neurosteroid. 
MATERIALS & METHODS: The expressions of VDR and LVSCC A1C were studied with qRT-PCR and Western 
blotting.  NGF  and  cytotoxicity  levels  were  determined  by  ELISA.  Apoptotic  cell  death  was  investigated  with 
caspase-3 protein expression by Western blotting. 
RESULTS:  Our  results  showed  that  the  Aβ  triggers  neurodegeneration  not  only  by  inducing  LVSCC  A1C 
expression and NGF levels and but also by dramatically suppressing VDR expression. Administration of vitamin 
D to this model protected neurons by preventing cytotoxicity and apoptosis, and also by downregulating LVSCC 
A1C and upregulating VDR. Additionally, vitamin D brought NGF expression to a state of equilibrium and did not 
show its apoptosis inducing effects. 
CONCLUSION:  Consequently,  prevention  of  Aβ  toxicity  which  was  one  of  the  major  component  of  AD  type 
pathology by vitamin D treatment and understanding how Aβ affects vitamin D related pathways, might open 
up  new  frontiers  in  clarifying  molecular  mechanisms  of  neurodegeneration  and  provide  basis  for  novel 
perspectives in both preventing and treating AD. 
 
Keywords: Alzheimer’s disease, Vitamin D, VDR, Calcium channels, NGF 
 
Approved by Ethics Comittee of Istanbul University (23797/20.09.2006). Supported by TUBITAK (107S041) and 
Istanbul University BAP (548). 

Sözel Bildiriler / Oral Presentations 
76 
 
S20 
 
Primer kortikal nöronlarda vitamin D reseptör geni susturulmasının kalsiyum 
kanalları LVSCC-A1C ve LVSCC-A1D ve NGF üzerine etkisi 
 
Duygu Gezen-Ak, Erdinç Dursun, Selma Yılmazer 
 
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı, İstanbul 
 
Istanbul University, Cerrahpasa Faculty of Medicine, Department of Medical Biology, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  Tüm  vücutta  steroid  benzeri  etkileri  olan  vitamin  D,  nüklear  bir  steroid  reseptörü  olan  vitamin  D 
reseptörü  (VDR)  ile  1.000’in  üzerinde  genin  anlatımını  düzenler.  Beyinde  vitamin  D  biyosentez  ve  yıkımının 
gerçekleştiği  ve  vitamin  D’nin  etkisini  gösterebilmesi  için  gerekli  olan  VDR  ekspresyonunun  beynin  çeşitli 
bölgelerinde  bulunduğu  saptanmıştır.  Çalışmamızda,  vitamin  D  ve  vitamin  D  tarafından  tetiklenen  hücre  içi 
yolaklarda  görev  alan  ve  nöronun  sağkalımında  rol  oynayan  anahtar  proteinlerdeki  değişiklikleri  saptamayı  ve 
vitamin D eksikliğinin nöron yaşamı ve nörodejenerasyon üzerindeki etkisini araştırmayı amaçladık. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Bu  amaçla  serebral  korteksden  hazırlanan  primer  nöron  kültürlerinde  VDR  siRNA 
uygulaması  ile  VDR  geni  susturuldu.  Daha  sonra  qRT-PCR  yöntemi  ile  VDR,  LVSCC-A1C  ve  LVSCC-A1D 
genlerinin mRNA ve Western blot tekniğiyle protein seviyelerindeki değişiklikler saptandı. Ayrıca primer kortikal 
nöron  kültüründe  NGF  proteinindeki  değişimler  ELISA  yöntemi  ile  belirlendi.  Tüm  gruplara  sitotoksisite  testi 
uygulandı.   
BULGULAR: Primer kortikal nöronlarda LVSCC A1C mRNA ve protein miktarlarının  VDR baskılanmasına ve kısa 
süreli vitamin D eksikliğine cevaben oldukça hızlı bir şekilde yükseldiği ve kortikal nöronlarda NGF miktarlarının 
azaldığı  saptandı.  LVSCC-A1D  mRNA  ve  protein  seviyelerinin  ise  VDR  baskılanmasından  etkilenmediği,  ancak 
vitamin D uygulaması ile baskılandığı belirlendi. 
SONUÇ: Bu sonuçlar serebral kortekse ait nöronlarda oluşturulan vitamin D eksikliği modelinin, yaşlanmanın ve 
nörodejenerasyonun oluşum mekanizmaları için in vitro deneysel bir model oluşturabileceğini ve sürekli vitamin 
D  eksikliği  durumunda  nöronların  yaşlanmaya  ve  nörodejenerasyona  karşı  korumasız  hale  gelebileceğini 
düşündürmektedir. Sonuçlarımız vitamin D’nin beyin için vazgeçilmez bir molekül olabileceğini göstermektedir. 
 
Anahtar Kelimeler:  Vitamin D, VDR, siRNA, nörodejenerasyon, Kalsiyum kanalları 
 
İ.Ü.  Etik  Komitesi  tarafından  onaylanmıştır  (23797/20.09.2006).  TUBİTAK  (107S041),  İ.Ü.  BAP  Birimi  (548) 
tarafından desteklenmiştir. 
 
The expression levels of calcium channels LVSCC-A1C and LVSCC-A1D and the 
release of NGF in VDR silenced cortical neurons 
 
OBJECTIVES:  Recent  studies  have  indicated  some  clues  on  that  vitamin  D  can  act  on  cells  of  the  nervous 
system.  Our  previous  study  has  shown  that  amyloid  β  (Aβ)  treatment  eliminated  VDR  protein  in  cortical 
neurons.  These  results  might  indicate  the  potential  role  of  vitamin  D  and  vitamin  D  mediated  mechanisms  in 
neurodegeneration.  However there  was  no  data  about  the  regulation  of  these proteins  under  the  condition  of 
VDR  repression.  The  aim  of  this  study  was  to  investigate  the  expression  levels  of  L-type  voltage  sensitive 
calcium channels LVSCC-A1C, LVSCC -A1D and NGF in VDR silenced primary cortical neurons.  
MATERIALS  &  METHODS:  qRT-PCR  and  Western  blotting  methods  were  performed  for  determining  the 
expressions of VDR and LVSCC-A1C and A1D. NGF and cytotoxicity levels were determined by ELISA. Apoptotic 
cell death was investigated with TUNEL method.  
RESULTS:  Our  findings  showed  that  the  mRNA  and  protein  levels  of  LVSCC  A1C  increased  rapidly  in  cortical 
neurons whereas LVSCC A1D mRNA and protein levels did not change and NGF release decreased in response 
to VDR down-regulation. Also vitamin D regulated the LVSCC-A1C via VDR but may not LVSCC-A1D. 
CONCLUSION:  Our  results  indicated  that  the  absence  of  VDR  could  disrupt  LVSCC-A1C  and  NGF  production 
and the neurons could be vulnerable against aging and neurodegeneration and, if combined with Aβ toxicity, it 
is possible to explain some of the events that are already seen in neurodegeneration. 
 
Keywords :  Vitamin D, VDR, siRNA, Neurodegeneration, Calcium channels. 
 
Approved by Ethics Comittee of Istanbul University (23797/20.09.2006). Supported by TUBITAK (107S041) and 
Istanbul University BAP (548). 

Sözel Bildiriler / Oral Presentations 
77 
 
S21 
 
Identification of PSEN1 and PSEN2 gene mutations in Turkish patients 
 
Ebba Lohmann
1*
, Rita J. Guerreiro
2,3,4*
, N. Luu
4
, B. Dursun
5
, N. Gurulian
3
, Başar Bilgiç
1
, Hakan 
Gürvit
1
, Murat Emre
1
, Haşmet Hanağası
1
, John Hardy
3
, Andrew Singleton
4
 
 
1
Department of Neurology, Istanbul Medical School, Istanbul University, Istanbul, Turkey 
2
Center for Neuroscience and Cell Biology, University of Coimbra, Coimbra, Portugal 
3
Department of Molecular Neuroscience, Institute of Neurology, London, United Kingdom 
4
Laboratory of Neurogenetics, National Institute on Aging, National Institutes of Health, Bethesda, Maryland, United States of 
America 
5
Istanbul University, Institute for Experimental Medicine, Istanbul, Turkey 
*These authors contributed equally to this work. 
 
OBJECTIVES: Although mutations in three genes, amyloid precursor protein (APP), presenilin 1 (PSEN1), and 
presenilin 2 (PSEN2), have been identified as genetic causes of early onset Alzheimer s disease (AD), there has 
been no report on a mutation of one of these genes in Turkey. 
MATERIALS  &  METHODS:  In  order  to  assess  the  frequency  of  mutations  in  PSEN1,  PSEN2  and  APP  in  a 
Turkish  cohort  of  familial  dementia,  exons  3-12 of  PSEN1  and  PSEN2  and  exons  16  and  17  of  APP  were  PCR 
amplified  and  sequenced  in  100  families  originating  from  Turkey  (n=92),  Bulgaria  (n=3),  Greece  (n=3), 
Macedonia (n=1) and Iran (n=1) with different types of dementia such as AD, fronto-temporal dementia (FTD), 
Lewy  body  dementia  and  also  atypical  cases.  Age  at  onset  ranged  from  41  to  84  years  (mean  age  at  onset: 
66±9,8 years). 
RESULTS:  Three  Turkish  families  and  1  family  from  Iran  were  found  to  have  PSEN1  gene  mutation  carriers 
(H163R, L134R, L262V, H214Y, age at onset: 41, 50, 64 and 52 years). In the index case from one family from 
Macedonia  the  R71W  mutation  of  PSEN2  gene  was  found  (age  of  onset:  65  years).  The  phenotype  of  the 
carriers  varied  from  rapid  progressing  AD  to  FTD  phenotype,  but  also  spasticity  and  seizures  have  been 
observed.  
CONCLUSION: These findings suggest that PSEN gene mutations might not be uncommon in Turkey in various 
phenotypes of dementia. For this, genetic analysis should become a common diagnostic implement, not only for 
the identification of the genetic disease but also for the appropriate genetic counselling.  
 
Keywords: Alzheimer disease, PSEN1, PSEN2, APP, Turkey 

Sözel Bildiriler / Oral Presentations 
78 
 
S22 
 
İskemik strokda kemokin SDF1 3A’nın rolü 
 
Makbule Aydın
1
, Cem İsmail Küçükali
1
, Elif Özkök
1
, Selçuk Daşdemir
2
, Hümeyra Gökçe
2
, Bedia 
Çakmakoğlu
2 
 
1
İstanbul Üniversitesi, Deneysel Tıp Araştırma Enstitüsü, Sinirbilim Anabilim Dalı, İstanbul 
2
İstanbul Üniversitesi, Deneysel Tıp Araştırma Enstitüsü, Moleküler Tıp Anabilim Dalı, İstanbul 
 
1
Istanbul University, Institute of Experimental Medicine, Department of Neuroscience, Istanbul, Turkey 
2
Istanbul University, Institute of Experimental Medicine, Department of Molecular Medicine, Istanbul, Turkey 
 
AMAÇ:  Çok  sayıda  çalışma  inflamasyonun  iskemik  beyin  hasarında  anahtar  rolü  oynadığını  göstermektedir. 
Beyin iskemi-refüzyonla indüklenen inflamatuar yanıtlar artmış mikroglia ve astrosit aktivasyonu, artmış sitokin, 
kemokin,  adezyon  molekülleri  ve  metalloproteinazlar,  hasarlanmış  beyin  bölgesine  monosit  ve  lökositlerin 
infiltrasyonundan  oluşmaktadır.  Kemokinler,  kemokinin  kaynağına  doğru  nötrofil  ve  makrofaj  gibi  kandan 
türeyen  inflamatuar  hücrelerin  göçüne  rehberlik  eden  bir  sitokin  sınıfıdır.  Stromal  hücreden  türeyen  faktör-1 
(SDF-1)/CXC kemokin reseptör-4 sinyal iletisi kök hücrelerin iskeminin hasarladığı konak hücreler ile etkileşimi 
için  gereklidir.  Yaygın  olarak bulunan  SDF1 –801A  (SDF1-3’A)    varyantı  3’nın  oldukça  korunmuş  translasyona 
uğramayan  (3’  untranslated  region)  bölgesinde  bulunmaktadır.  Onun  SDF1  proteini  miktarını  upregule  ettiği 
tahmin  edilmektedir.  SDF-1’nın  kendi  CXC  reseptör  4  (CXCR4)  ile  etkileşimi  nörogenez,  nöral  göç  ve  nöral 
aktivitede önemli rol oynamaktadır. Çalışmamızda SDF1 3A varyantının iskemik strokda herhangi bir rolü olup 
olmadığını araştırmayı amaçladık. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Çalışmamıza  113  iskemik  strok  hastası  ve  101  sağlıklı  kişi  alınmıştır.  Periferik  kandan 
DNA standart metodlar ile izole edildikten sonra, polimeraz zincir reaksiyonuyla (PCR) ile amplifiye edildi. PCR 
ürünleri uygun restriksiyon endonükleaz enzimleriyle kesildi. 
BULGULAR: Kontrol grubu genotipleriyle karşılaştırıldığı zaman, hasta grubunda SDF1 3A GG genotipi anlamlı 
olarak artarken (p<0.05), GA genotipinin anlamlı olarak azaldığı bulundu (p<0.01). 
SONUÇ: Özet olarak, SDF-1 3A GG genotipi iskemik strok için bir risk faktörü olabilir. 
 
Anahtar Kelimeler: İskemik inme, Kemokin, SDF1 3A, Enflamasyon 
 
Role of chemokine SDF1 3A in ischemic stroke 
 
OBJECTIVES:  Numerous  studies  have  indicated  that  inflammation  plays  a  key  role  in  ischemic  brain  injury. 
Brain ischemia-reperfusion-induced inflammatory responses include increased microglial and astrocyte activity, 
increased production of cytokines, chemokines, adhesion molecules and metalloproteinases and the infiltration 
of  monocytes  and  leucocytes  into  injured  brain  regions.  Chemokines  are  a  class  of  cytokines  that  guide  the 
migration of blood borne inflammatory cells, such as neutrophils and macrophages, towards the source of the 
chemokine. Stromal cell-derived factor-1 (SDF-1)/CXC chemokine receptor-4 (CXCR4) signaling is required for 
the interaction of stem cells and ischemia-damaged host tissues. The common SDF1 −801A (SDF1-3′A) variant 
is  located  in  a  highly  conserved  3′  untranslated  region  and  it  is  assumed  that  it  upregulates  the  quantity  of 
SDF1 protein. SDF-1α interacting with its chemokine receptor, CXC receptor 4 (CXCR4), plays an important role 
in neurogenesis, neuronal migration, and neuronal activity. In our study, we aimed to investigate whether SDF1 
A variant has any role in ischemic stroke.  
MATERIALS 
&
&
&
&
 METHODS: A number of 113 ischemic stroke patients and 101 healthy controls were included 
in the study. After DNA samples were isolated with standard method from peripheral blood, DNA was amplified 
by polymerase chain reaction (PCR). PCR products were digested with proper restriction endonuclease enzyme.  
RESULTS: While GG genotype of SDF1 3A was significantly increased (p<0.05), GA genotype was significantly 
lower in ischemic patients as compared with that of controls (p<0.01).  
CONCLUSION: In summary, GG genotype of SDF1 3A may be risk factor for ischemic stroke.  
 
Keywords: Ischemic stroke, Chemokine, SDF1 3A, Inflammation 

Sözel Bildiriler / Oral Presentations 
79 
 
S23 
 
Mikroglial aktivasyonda endotoksin uyarımıyla ekspresyonu değişen 
mikroRNA’ların belirlenmesi ve fonksiyonel analizleri 
 
Kemal Uğur Tüfekçi, Serpen Durnaoğlu, Şermin Genç, Kemal Kürşad Genç 
 
Dokuz Eylül Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Sinirbilimleri Anabilim Dalı, İzmir 
 
Dokuz Eylul University, Health Sciences Institute, Department of Neuroscience, Izmir, Turkey 
 
AMAÇ: Mikroglial hücreler Merkezi sinir sisteminin (MSS) hematopoetik kökenli yerel makrofajları olarak görev 
yapmaktadırlar.  MSS'nde,  pek  çok  nörodejeneratif  hastalığın  patogenezinde  inflamasyon  yer  almaktadırlar. 
MikroRNAlar  (miRNA)  post-transkripsiyonel  regülasyon  mekanizmalarında  rol  alan  kodlanmayan  küçük 
RNA'lardır. Bu çalışmamızda, MSS'nde inflamasyon ilişkili miRNA'ların rolünün belirlenmesi amaçlanmıştır. 
GEREÇ ve YÖNTEM: Bu çalışmada, N9 fare mikroglia hücre hattı kullanılmıştır. Deneylerde 100 ng/ml ve 1000 
ng/ml  Lipopolisakkarid  (LPS) dozunda  hücreler  inkübe edilerek  mikroarray yöntemiyle belirlendi.  Mikroarrayde 
ekspresyonu  değişen  mikroRNA’lar  kantitatif  PCR  (qPCR)  yöntemiyle  doğrulandı.  Fonksiyonel  deneyle  miR-
125b’nin hedefi incelendi. 
BULGULAR: Yapılan mikroarray sonucuna göre 30 tane miRNA’nın ekspresyonunun anlamlı değiştiği saptandı. 
qPCR  analizinde  30  miRNA  içinden  9  tanesinin  ekspresyon  değişimi  gösterilmiştir.  miR-125b  için  yapılan 
fonksiyonel deney TNF-α’nın hedef olduğunu göstermemiştir. 
SONUÇ: Bu çalışmanın sonucunda mikroglial aktivasyonla ilişkili miRNA'lar karakterize edilmiştir. Bu miRNA’lar 
içinden LPS uyarımıyla ekspresyonu azalan miR-125b’nin fonksiyonel analizine göre proinflamatuar sitokin olan 
TNF-α,  miR-125b  tarafından  hedeflenmemektedir.  Ekspresyonu  anlamlı  olarak  değişen  miRNA’ların  da 
fonksiyonel deneyleri ve hedef doğrulama analizlerinin yapılması gerekmektedir. 
 
Anahtar Kelimeler: Mikroglia, İnflamasyon, mikroRNA, miR-125b, TNF-α 
 
TÜBİTAK tarafından desteklenmiştir (Proje numarası: 109S421). 
 
Characterization and functional analysis of deregulated miRNAs in microglial 
activation by endotoxin stimulation 
 
OBJECTIVES:  Microglial  cells  are  the  hematopoietic  originated  immune  cells  of  the  central  nervous  system 
(CNS).  They  are  resident  macrophages  of CNS. In  CNS,  they  play  a  role  in  inflammation  mechanism  of  most 
neurodegenerative  diseases.  MicroRNAs  (miRNAs)  are  the  non-coding  small  regulatory  RNAs  playing  role  in 
post-transcriptional  regulation.  In  this  study,  roles  of  inflammation  related  miRNAs  were  aimed  to  be 
determined in CNS. 
MATERIALS & METHODS: In this study, N9 murine microglial cell line was used. In the experiment, miRNAs 
were characterized after treating cells with 100 ng/ml and 1000ng/ml doses of Lipopolysaccharide (LPS). Then 
the  microarray-characterized  miRNAs  were  further  analyzed  by  quantitative  PCR  (qPCR).  Of  characterized 
miRNAs, miR-125b targets were examined. 
RESULTS:  According  to  miRNA  array  analysis,  30  significantly  changed  miRNAs  are  detected.  As  a  result  of 
qPCR analyses, 9 miRNAs were shown to be significantly deregulated among 30 miRNAs. Functional analysis of 
miR-125b revealed that TNF-α was determined not to be as a target for miR-125b. 
CONCLUSION: This study helped characterization of the miRNAs related to microglial activation. As a result of 
functional  analysis  of  miR-125b,  TNF-α  is  not  validated  as  a  target  of  miR-125b.  For  further  experiments, 
functional and target validation studies of significantly deregulated miRNAs should be performed. 
 
Keywords: Microglia, Inflammation, microRNA, miR-125b, TNF-α 
 
Supported by TUBITAK (Project number: 109S421).
 

Sözel Bildiriler / Oral Presentations 
80 
 
S24 
 
Akson dejenerasyonunda kaspaz aktivitesinin rolü 
 
Gürkan Öztürk
1
, Nurettin Cengiz
2
, Aydın Him
3
, Elif Kaval-Oğuz
4
, Elçin Yenidünya-Yardım
4
 
 
1
İstanbul Medipol Üniversitesi Tıp Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, İstanbul 
2
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi, Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, Van 
3
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, Van 
4
Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi, Sinirbilim Araştırma Birimi, Van 
 
1
İstanbul Medipol University, Faculty of Medicine, Department of Physiology, Istanbul, Turkey 
2
Yüzüncü Yıl University, Faculty of Medicine, Department of Histology and Embryology, Van, Turkey 
3
Yüzüncü Yıl University, Faculty of Medicine, Department of Physiology, Van, Turkey 
4
Yüzüncü Yıl University, Faculty of Medicine, Neuroscience Research Unit, Van, Turkey 
 
AMAÇ: Kaspaz grubu enzimlerin akson dejenerasyonunda bir rolünün olup olmadığının araştırılması. 
GEREÇ  ve  YÖNTEM:  Hayvan  deneyleri  için  yerel  etik  kurul  izni  alındı.  Ayrıştırılarak  kültürü  yapılan  fare  arka 
kök  ganliyon  nöronlarının  uzattıkları  aksonlar  inkübasyonun  48.  saatinde  lazer  ışını  ile  kesildi  ve  hücreler  24 
saat boyunca sürekli olarak görüntülendi. Bazı kültürlere kaspaz 3 ya da kaspaz 6 inhibitörlerinden biri kondu. 
Bu  süre  sonunda  tesbit  edilen  preparatlar  bu  iki  kaspazın  varlığını  göstermek  amacıyla  immünositokimyasal 
işlemlere  tabi  tutuldu.  Bir  başka  grup  nöron  tubulin-GFP  ile  transfekte  edildi  ve  aksotomi  sonrası  değişiklikler 
konfokal mikroskop ile görüntülendi. Her deney grubu için yaklaşık 50 hücre kullanıldı. 
BULGULAR: Aksotomi sonrası proksimal parçada morfolojik ve kantitatif olarak birbirinden farklı parçalanma ve 
geriye  çekilme  tarzında  iki  ayrı  tip  dejenerasyon  gözlendi.  Kaspaz  3  ve  6’nın  inhibisyonu  geri  çekilme  oranını 
yaklaşık  %80’den  %30  seviyelerine  düşürken  (p<0.05)  parçalanma  tarzındaki  dejenerasyona  etkisi  olmadı. 
İmmünositokimya görüntüleri bu sonuçları destekledi. 
SONUÇ:  Temel  olarak  apoptotik  süreçlerle  ilişkilendirilen  kaspazlar  aynı  zamanda  aksotomi  sonrası  meydana 
gelen akson dejenerasyonunda da rol oynamaktadır.  
 
Anahtar Kelimeler: Aksotomi, Dejenerasyon, Kaspaz