Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.vivo-book.com
601 Con qadının səsini və ġerif Kribusun mırıldanmasını eĢidəndə, belini donqarlatdı. Azsaylı müĢahidəçilər qrupunun önündə keĢikdə dayanmıĢ Hank Bitterman bir an olsun belə gözlərini Detteriklərdən çəkmirdi. Bunu mən ona əmr etmiĢdim, amma həmin gecə Detteriklər Con Koffiyə tərəf heç bir hərəkət etmədilər. Detteriklər həmin axĢam baĢqa planetdəymiĢlər kimi görünürdülər. Biz plarformaya çıxanda, Old Sparkinin yanında dayanmıĢ Brutus gizlincə mənə barmağı ilə iĢarə etdi. O, əlini uzadaraq Con Koffinin biləyindən tutdu və onu elektrik stula tərəf elə ehtiyatla apardı ki, elə bil gənc bir oğlan öz sevgilisini ilk dəfə rəqs meydançasına çıxarırdı. – Hər Ģey qaydasındadırmı, Con? – deyə o, alçaq səslə soruĢdu. – Hə, boss, amma... – Onun gözləri ora-bura qaçırdı və o, ilk dəfə idi ki, həm danıĢığından, həm də görünüĢündən qorxmuĢa bənzəyirdi. – Amma buradakı insanların çoxu mənə nifrət edir. Onların çoxu. Mən bunu hiss edə bilirəm. Bu da mənə ağrı-acı verir. Arı sancması kimi məni dəlir və mənə ağrı-acı verir. – Bizim hiss etdiklərimizi duymağa çalıĢ, – Brutus yenə həmin alçaq səslə dedi. – Biz sənə nifrət eləmirik, sən ki bunu hiss edə bilirsən, elə deyilmi? – Hə, boss. – Amma onun səsi indi çox pis titrəyir və gözlərindən yenə yaĢlar axmağa baĢlamıĢdı. www.vivo-book.com
602 – UĢaqlar, onu iki dəfə öldürün! – deyərək Marcuri Detterik qəfildən qıĢqırdı. Onun kobud səsi – saçyolmaya çıxan qadınların səsinə bənzər – havada Ģapalaq kimi səsləndi. Con mənə qısılaraq inildədi. – Hə, nə dayanmısınız, bu uĢaq qatilini iki dəfə öldürün, ona hələ bu da azdır! Hələ də yuxudaymıĢ kimi görünən Klaus arvadını özünə tərəf çəkdi. Qadın hönkürərək ağlamağa baĢladı. Harri Tervilligerin də ağladığını görəndə, içimi həyəcan bürüdü. YaxĢı ki, müĢahidəçilərdən heç kim onun göz yaĢlarını görməmiĢdi, çünki o, arxasını müĢahidəçilərə tərəf çevirmiĢdi, amma əməlli-baĢlı ağlayırdı. Bu əzaba son vermək, hər Ģeyi tez bitirməkdən baĢqa, əlimizdən nə gələrdi ki? Brutusla mən Conu özümüzə tərəf döndərdik. Brutus Conun çiyinlərindən basıb onu stula otuzdurdu. Con əlləri ilə Old Sparkinin yoğun palıd qoltuqaltılarını sıxdı, onun gözləri hələ də durmadan ora- bura fırlanaraq təlaĢla ətrafa baxırdı və o, hərdən bir dilini çıxarıb qurumuĢ dodaqlarını yalayırdı. Harri ilə mən onun yanında diz üstə çökdük. Bir gün əvvəl, etibar etdiyimiz usta məhbuslardan birinə stulun ayaq hissələrinə müvəqqəti olaraq daha böyük bəndlər qaynaq etməsini sifariĢ etmiĢdik, çünki Con Koffinin topuqları, adi adamların topuqlarından çox yoğun idi. Bununla belə, mən bir anlıq həyəcan yaĢadım, çünki düĢündüm ki, əgər bu bəndlər də onun topuqlarına balaca olsa, həmin
www.vivo-book.com
603 vaxtda emalatxanaya rəhbərlik edən Səm Broderik daha böyük bəndlər tapınca ya da hazırlatdırınca biz Koffini geriyə, öz kamerasına aparmalı olacağıq. Mən bəndin ağzını son dəfə var gücümlə sıxdım və o, Ģaqqıltı ilə bağlandı. Elə həmin anda Conun ayağı dartındı və o inildədi. Onun ayağının dərisi bəndin arasında qalaraq sıxılmıĢdı. – BağıĢla, Con, – deyərək mən dodaqaltı mırıldandım və Harriyə tərəf baxdım. O öz tərəfindəki bəndi daha asanlıqla bağlasa da (ya onun tərəfindəki bənd daha böyük ya da Con Koffinin sağ topuğu, deyəsən daha nazik idi), ona Ģübhə ilə baxırdı. Məncə, onun nə üçün belə baxdığının səbəbini baĢa düĢmüĢəm; yeni bəndlərin ağzı ac heyvanları xatırladırdı, elə bil ağzını açmıĢ timsah idi. – Hər Ģey normal olacaq, – mən dedim və ümid etdim ki, səs tonum inandırıcı səsləndi... və dediklərim düz olacaqdı. – Üzünü sil, Harri.
O, qolu ilə üzündəki göz yaĢlarını və alnındakı tər damcılarını sildi. Biz geri çevrildik. Yanındakı stulda oturmuĢ adamla (boğazındakı qalstukdan və əynindəki qara kostyumdan bu adamın prokuror olduğu bəlli olurdu) ucadan söhbət edən Homer Kribus dərhal susdu. Demək olar ki, vaxt yetiĢmiĢdi. Brutus Conun bir əlini, Din isə o biri əlini bərkitdi. Dinin çiyninin üstündən həmiĢəki kimi soyuqqanlı görünən həkimin divara söykənərək dayandığını gördüm, qara çantası da yerdə, ayaqlarının arasında idi. Ġndi mən onların bu iĢləri necə gördüklərini anlayıram,
www.vivo-book.com
604 xüsusilə də venadaxili damcı üsulu ilə, amma o vaxtlar bunu etmələri üçün, az qala, onları dümsükləməli olurdum. Bəlkə də, o vaxtlar həkimlər nə etməli olduqlarını onlar daha yaxĢı dərk edirdilər və hansı Ģeylərin onların içdikləri Hippokrat andını pozduğunu daha yaxĢı təsəvvür edirdilər, çünki bu andı içərkən, hər Ģeydən əvvəl, onlar heç kimə zərər verməyəcəklərinə söz verirdilər. Din baĢı ilə Brutusa iĢarə verdi. Brutus isə baĢını çevirib, əvvəlcə telefona baxdı, amma bu telefoni Con Koffi kimiləri üçün heç vaxt cınqırını belə çıxarmamıĢdı, sonra isə Van Heyə tərəf dönərək qıĢqırdı: – Birincini qoĢ! Yenə həmin uğultu eĢidildi, elə bir köhnə soyuducu iĢə düĢdü və otağın iĢığı bir az gurlaĢdı. Bizim divarlara düĢən və stulun üstündə leĢyeyən quĢlar kimi süzərək dövrə vuran qara kölgələrimiz də elə bil aydınlaĢdı. Con dərindən bir nəfəs aldı. Onun barmaq buğumları gərginlikdən ağardı. – O, indi ağrı hiss edirmi? – deyə missis Detterik baĢını öz ərinin çiynindən qaldırmada qırıq bir səslə qıĢqırdı. – Ümid edirəm ki, ağrıdır! Ümid edirəm ki, indi o, cəhənnəm əzabı çəkir. – Əri onu özünə tərəf sıxdı, Klaus Detterikin burnunun bir dəliyindən qan axırdı. Onun nazik qırxılmıĢ bığlarına tərəf axan dar qırmızı zolağı gördüm. Növbəti ilin mart ayında qəzetlərin birində onun iflicdən öldüyünü oxuyanda, mən buna heç də təəccüblənmədim.
www.vivo-book.com
605 Brutus Con Koffinin düzinin qarĢısında dayandı və danıĢmağa baĢlayanda, bir əli ilə Koffinin çiyninə toxundu. Bu, əslində, qaydalara zidd idi, amma orada oturan müĢahidəçilərdən yalnız Körtis Anderson bunu bilirdi və deyəsən, heç o da buna diqqət verməmiĢdi. Mənə elə gəldi ki, o da bu iĢin bir an öncə bitməsini arzulayırdı, özü də bu iĢin mümkün olduqca tez bitməsini çox Ģiddətlə arzulayırdı. Perl Harbordan sonra o, orduya yazılsa da, ölkənin sərhədlərindən kənara heç vaxt çıxmamıĢdı; Körtis Anderson Fort Breqqdə düĢdüyü avtomobil qəzasında həyatını itirdi. Bu arada, Brutusun əl təmasını çiynində hiss edən Con bir qədər sakitləĢmiĢdi. DüĢünmürəm ki, o, Brutusun dediklərindən elə də çox Ģey anlamıĢdı, əgər, ümumiyyətlə nəsə anlamıĢdısa, amma Brutusun onun çiyninə qoyduğu əli onu bir qədər rahatlatmıĢdı. Həmin edamdan təxminən iyirmi beĢ il sonra vəfat etmiĢ Brutus (onun bacısının dediyinə görə, bu hadisə o, evdə oturub balıq buterbrodu yeyə-yeyə televizorda güləĢ yarıĢlarına baxarkən baĢ vermiĢdi) yaxĢı adam idi. Mənim dostumdu və bəlkə də, bizim aramızda ən yaxĢısı məhz o idi. Bir insanın həm bu həyatı tərk etməyi arzulamasını, həm də bu səfərə çıxmaqdan qorxmasını Brutus gözəl baĢa düĢürdü. Con Koffi, siz elektrik stulunda edam edilməklə ölümə məhkum edilmisiniz. Bu hökm, sizinlə eyni mövqedə olan andlılar məhkəməsi tərəfindən çıxarılıb və hökmün icrası isə bu Ģtatda böyük nüfuza malik www.vivo-book.com
606 hakim tərəfindən təsdiq edilib. Bu hökmün icrasına baĢlamazdan öncə, demək istədiyiniz bir sözünüz varmı? Con yenə öz dodaqlarını yaladı, sonra isə danıĢmağa baĢladı. Cəmi altı söz. – Mən təəssüf edirəm ki, mən beləyəm. – Bəli, etməlisən də! – deyə iki mərhum qızcığazın anası yenə qıĢqırdı. – Ay səni yırtıcı canavar, etməlisən də! Səni görüm lənətə gələsən! Con gözlərini mənə tərəf çevirdi. Mən bu gözlərdə nə peĢmançılıq, nə cənnətə düĢmək ümidi, nə də rahatlıq iĢartıları gördüm. Bütün bunları gördüyümü necə də sizə söyləmək istərdim. Necə də bunu özümə söyləmək istərdim. Amma onun gözlərində yalnız qorxu, mənəvi düĢkünlük, natamamlıq və anlaĢılmazlıq gördüm. Onlar, təqib edilərək bir küncə sıxıĢdırılmıĢ və qorxusundan ölmək üzrə olan bir heyvanın gözlərinə bənziyirdi. Mən birdən Uortonun səs- küy salmadan Kora və Keyt Detterikləri evin eyvanından necə qaçırdığı haqqında onun dediklərini xatırladım: “O, qızları bir-birinə olan sevgiləri ilə öldürdü. Və bu hər gün beləcə davam edir. Bütün dünyada.” Brutus stulun dalındakı mis qarmaqdan asılmıĢ yeni maskanı götürdü, amma Con onun əlindəki maskanı görən kimi və onun nə olduğunu baĢa düĢən kimi onun gözləri dəhĢətdən böyüdü. O, dönüb
www.vivo-book.com
607 mənə baxdı və mən indi onun təmiz qırxılmıĢ baĢının dərisinin qatları arasında parıldayan iri tər damcılarını görə bilirdim. Bu tər damcıları birəbitdən quĢunun yumurtaları boyda olardı. – Lütfən, boss, o Ģeyi mənim üzümə taxmayın, – o, alçaq və yalvarıcı bir səslə mənə dedi. – Lütfən, məni qaranlığa salmayın, məni qaranlığa getməyə vadar etməyin, mən qaranlıqdan qorxuram. Brutus əlində maska ilə yerindən tərpənməyərək qaĢlarını da qaldırıb mənə baxırdı. Onun gözləri mənə deyirdi ki, mən necə desəm, elə də edəcək. Mən, mümkün olduqca, çevik düĢünməyə çalıĢırdım, baĢımın içindəki bu səs-küylə bunu etmək heç də asan deyildi. Maska, əslində qanunun tələbi yox, ənənə idi və onu müĢahidəçilərin sinirlərini qorumaq üçün məhkumlarına baĢına geyindirirdilər. Və birdən düĢündüm ki, onların sinirlərinin qayğısına qalmağa heç bir ehtiyac yoxdur. Bu dəfə yox. Əslində, Con baĢına maska taxılaraq edam edilməsi üçün bütün həyatı boyu heç nə etməmiĢdi. Onlar bunu bilməsələrdə, biz ki bilirdik. Ona görə də, onun son xahiĢini yerinə yetirmək qərarına gəldim. Marcuri Detterikə gəlincə, o yəqin ki sonra mənə təĢəkkür məktubu da göndərəcəkdi. – YaxĢı, Con, – deyə mən astadan mırıldandım. Brutus maskanı qaytarıb yerinə asdı. Homer Kribus öz dərin və bəm səsi ilə arxadan hiddətlə qıĢqırdı: – Ey, cavan oğlan! O maskanı onun baĢına geyindir! Elə bilirsən onun gözlərinin yerindən necə çıxdığına tamaĢa etmək istəyirik?
www.vivo-book.com
608 – Sakit olun, ser, – mənə ona tərəf çevrilmədən dedim. – Bu bir edamdır və burada əmrləri siz vermirsiniz. – Onu həbs edəndə heç aralıqda yox idin, sən bağırsaq torbası, – deyə Harri astadan pıçıldadı. Harri 1982-ci ildə vəfat etdi və o zaman onun təxminən səksən yaĢı olardı. Ġxtiyar qoca. Əlbəttə, mənim kimi deyildi, çünki belələri çox azdır. Onun ölümünə bağırsaq xərçəngi səbəb olmuĢdu. Brutus aĢağı əyilərək vedrədən yumru süngəri gotürdü. O, barmağını süngərə batırandan sonra barmağını dilinə çəkdi, baxmayaraq ki, bunu etmək vacib deyildi, çünki o iyrənc qəhvəyi rəngli süngərdən yerə damcılayan suyu görmək olurdu. Süngəri dəbilqənin içinə yerləĢdirəndən sonra, Brutus dəbilqəni Conun baĢına qoydu. Həyatımda ilk dəfə Brutusun rənginin qaçdığını gördüm, onun rəngi ağappaq olmuĢdu və az qala huĢunu itirəcəkdi. Birdən onun mənə, həyatında ilk dəfə cəhənnəmə düĢəcəyindən qorxduğunu söylədiyini xatırladım, onun dediyinə görə, o səbəbdən ki, biz Allahın hədiyyəsini məhv etməyə hazırlaĢırdıq. Mən qəfildən ürəyimin bərk bulandığını hiss etdim. Mən çox böyük çətinliklə də olsa, bu hissi boğa bildim. Conun yanaqlarıyla süngərdən axan su aĢağı süzülürdü. Din Stanton isə qayıĢı maksimal uzunluğuna açaraq Koffinin sinəsinin üstündən çəkdi və bir ucunu mənə verdi. Dinin körpə uĢaqları olduğuna görə, gecə səfərinə çıxan zaman biz onu var qüvvəmiz ilə qorumağa çalıĢmıĢdıq, çünki bu edamdan sonra onun
www.vivo-book.com
609 təxminən dörd aydan da az yaĢayacağını bilmirdik. Con Koffinin edamından sonra, o bizim blokumuzdan çıxarılıb “C” blokuna keçirilməsi haqqında ərizə verdi və onun bu xahiĢi nəzərə alındı. Elə orada da bir məhbus onun boğazına bıçaq batırdı və onun qanını çirkli taxta döĢəməyə tökərək Dini qətlə yetirdi. Mən bu cinayətin səbəbini heç vaxt öyrənə bilmədim. BaĢqalarının da bunu bildiklərini sanmıram. Ġndi həmin günləri xatırlayarkən, Old Sparki mənə çox axmaq və eyni zamanda, çox qorxunc bir Ģey kimi görünür. Biz onsuz da çox kövrək varlıqlarıq, hətta ən yaxĢı Ģəraitdə belə. Bir-birimizi qaz və elektriklə öldürərkən mühakimələrimiz yerindəydimi görəsən? Axmaqlıq. DəhĢət. Brutus qayıĢı yoxladı, sonra bir addım geri çəkildi. Mən onun ağzını açıb lazım olan əmri verəcəyini gözləsəm də, o susurdu. Əllərini arxasına çarpazlayıb paradda azad vəziyyətində durmuĢ əsgər kimi durmağından anladım ki, o, ağzını açan deyil. Bəlkə də bir söz deməyə halı yox idi. Elə mən də bir söz demək iqtidarında olduğumu sanmırdım, amma Conun qorxmuĢ, ağlayan gözlərinə baxanda, dərk etdim ki, bunu mən etməliyəm. Hətta əbədi olaraq lənətlənsəm belə, bunu etməli idim. – Ġkincini qoĢ, – mən öz səsimə qətiyyən oxĢamayan, boğuq və qırılan bir səslə dedim. Dəbilqə uğuldamağa baĢladı. On dənə iri barmaq stulun yoğun qoltuqaltlarından ayrılaraq havaya qalxdı və gərgin bir vəziyyətdə on
www.vivo-book.com
610 müxtəlif istiqamətə aralandı, barmaqların ucları isə titrəyirdi. Onun qandallanmıĢ nəhəng dizləri porĢenlər kimi zərblə bir neçə dəfə qalxıb endi, amma bəndlər buna dözüĢ gətirdi. BaĢımızın üstündə asılmıĢ üç dənə lampa çılık-çılık olaraq yerə töküldü – Part! Part! Part! Bu səsi eĢidəndə, Marcuri Detterik qıĢqırdı və ərinin qolları arasında huĢunu itirdi. Bu edamdan on səkkiz il sonra, Marcuri Detterik Memfisdə vəfat etdi. Onun ölümü haqqında nekroloqu mənə Harri göndərmiĢdi. Marcuri tramvay qəzasında həlak olmuĢdu. Con döĢünə bağlanmıĢ qayıĢı tarım çəkərək irəliyə Ģığıdı. Bir anlıq bizim nəzərlərimiz rastlaĢdı. Onun huĢu hələ baĢında idi: bu dünyanın kənarından onu itəliyib salanda, onun gördüyü son adam mən olmuĢdum. Sonra o, yenidən stulun söykənəcəyinə tərəf əyildi, bu zaman onun baĢındakı dəbilqə bir balaca yana sürüĢdü. Dəbilqənin altından kömürləĢmiĢ duman kimi tüstü çıxırdı. Amma, ümumiyyətlə, hər Ģey kifayət qədər sürətlə baĢ verib bitdi. Bunun, elektrik stulunda edamı dəstəkləyən insanların (bu edam üsulunun ən qızğın tərəfdarları belə, bunu öz üzərilərində yoxlamaq istəməzdilər) iddia etdiyi kimi tamamilə ağrısız olduğunu düĢünmürəm, amma hər Ģey tez bitdi. Conun əlləri yenidən boĢaldı, dırnaqlarının dibindəki mavi rəngli hilallar ağararaq tünd-bənövĢəyi rəng aldı və onun süngərin suyundan və gözlərindən axan yaĢlardan hələ də nəm olan yanaqlarından tüstü burumları qalxırdı. Con Koffinin son göz yaĢlarından.
www.vivo-book.com
611
11
Evə çatana qədər mən özümü artıq yaxĢı hiss edirdim. Artıq dan yeri sökülürdü və quĢlar cəh-cəh vuraraq oxuyurdu. Mən öz sınıq- salxaq maĢınımı evin yanında saxladım, maĢından düĢdüm və arxa pilləkənlərə tərəf addımladım. Həmin an həyatımda ikinci dəfə içimdə dərin bir kədərli hiss baĢ qaldırıb bütün bədənimi çulğaladı. Çünki Con Koffinin qaranlıqdan necə qorxduğu yadıma düĢmüĢdü. Xatırladım ki, birinci dəfə biz görüĢəndə, o məndən gecələr iĢıqları söndürüb-söndürmədiyimizi soruĢmuĢdu və elə həmin an ayaqlarım sözümə qulaq asmadı. Mən bir təhər pilləkəndə oturdum və baĢımı dizlərimin üstünə qoyaraq ağlamağa baĢladım. Mən təkcə Con üçün ağlamırdım, elə hamımız üçün ağlayırdım. Ceniz evdən çıxıb yanıma gəldi və mənimlə birlikdə pilləkənin üstündə oturdu. O, qolunu boynuma dolayaraq məni qucaqladı. – Sən ona bacardığın qədər az ağrı-acı vermisən, düz demirəmmi? Mən baĢımı bulayaraq “yox” dedim. www.vivo-book.com
612 – Və o özü getmək istəyirdi. Mən baĢımı yırğalayaraq təsdiqlədim. – Gəl evə gedək, – deyərək Cenis mənə qalxmağa kömək etdi. Con Koffinin mənim ayağa qalxmağıma necə kömək etdiyini, birlikdə necə dua etdiyimizi xatırladım. – Gəl gedək, sənə qəhvə dəmləyim. Və mən evə keçdim. Birinci səhəri yola verdim, sonra birinci günü, sonra isə bütöv bir iĢ növbəsini. Zaman bütün yaraları sağaldır, siz bunu istəsəniz də, istəməsəniz də. Zaman bütün yaraları sağaldır, bütün ağrı-acıları unutdurur, toxunulmaz qalan yalnız qaranlıqdır. Bəzən biz baĢqalarını qaranlıqda dolaĢan görürük, bəzən də, onları yenə qaranlıqda itiririk. ġtatın həbsxanası hələ Kold Mauntində yerləĢərkən, 1932-ci ildə baĢ verənləri saymasaq, mənim bildiklərim yalnız bunlardır. Elektrik stulu da hələ orada idi.
12
Təxminən günorta saat üçə on beĢ dəqiqə iĢləmiĢ mənim dostum Eleyn Konnelli solariuma, mənim hekayəmin sonuncu vərəqlərini də www.vivo-book.com
613 dəstələyərək oturduğum yerə gəldi. Onun üzü əməlli-baĢlı avazımıĢ, gözlərinin altında isə parıldayan hissələr vardı. Yəqin ki, o ağlamıĢdı. Mən isə, mən, sadəcə, baxırdım. Hə, beləcə, pəncərədən Ģərqdəki dağlara baxırdım və sağ əlimin biləyində nəbzimin necə vurduğunu hiss edirdim. Amma nəbzim necəsə dinc Ģəkildə vurdu. Ġçimdə dərin bir boĢluq hiss edirdim. Bu hiss, eyni zamanda, həm qorxunc, həm də əcaib dərəcədə gözəl idi. BaĢımı qaldırıb Eleynin üzünə baxmaq mənə ağır gəlirdi: onun gözlərində nifrət və həqarət görəcəyimdən çəkinirdim, amma onun baxıĢlarında bunların heç birini görmədim, çox normal baxırdı. Onun baxıĢları kədərli və qəmgin olsa da, hər Ģey qaydasında olduğu kimi görünürdü, bu baxıĢlarda, nə nifrət, nə həqarət, nə də inamsızlıq vardı. – Sən hekayənin sonunu bilmək istəyirsənmi? – deyə mən ondan soruĢdum. Yorğunluqdan sızıldayan əlimi qarĢımdakı balaca kağız qalağının üstündə taqqıldatdım. – O buradadır, amma əgər sən... – Bu mənim nəyi istəyib, nəyi istəmədiyimlə bağlı bir məsələ deyil, – o mənə cavab verdi. – Mən hər Ģeyin necə qurtardığını öyrənmək istəyirəm, baxmayaraq ki, onu edam etdiyinizə, demək olar ki, əminəm. Böyük “Q” hərfi ilə baĢlayan Qəzavü-qədərin adi insanların həyatına müdaxiləsinin əhəmiyyəti, məncə, həddən artıq ĢiĢirdilib. Amma bu vərəqləri götürməzdən öncə... Pol...
www.vivo-book.com
614 Sanki sözünə necə davam edəcəyini bilmədiyindən Eleyn susdu. Mən isə səbirlə gözləyirdim. Bəzən insanlara kömək etmək mümkün olmur. Bəzən də, ən yaxĢısı buna heç cəhd belə etməməkdir. – Pol, sən burada yazırsan ki, 1932-ci ildə sənin iki yetkinlik yaĢına çatmıĢ uĢağın vardı, sadəcə bir yox, iki. Əgər sənin on iki, sənin Cenisinin isə on bir yaĢı olanda evlənmisənsə ya da buna bənzər bir Ģey... Mən azacıq gülümsündüm. – Evlənərkən biz hamımız gənc insanlar oluruq – dağ yerlərində bir çox insanlar çox erkən yaĢlarında ailə qururlar, elə mənin anam da çox cavan yaĢlarında ərə gedib – amma sənin dediyin kimi elə cavan yaĢlarda yox. – Onda de görüm sənin neçə yaĢın var? Mən həmiĢə güman edirdim ki, sən səksən yaĢından yenicə yuxarı adlamısan, düĢünürdüm ki, biz səninlə təxminən həmyaĢıdıq və hətta sən məndən də bir balaca cavansan, amma sənin yazdığına inansaq... – Con YaĢıl Milə gələndə, mənim qırx yaĢım vardı. Mən 1892-ci ildə doğulmuĢam. Yəni indi mənim, əgər səhv eləmirəmsə, düz yüz dörd yaĢım var. O, heyrətlə susaraq mənə baxırdı. Mən əlyazmanın qalan hissəsini də ona uzatdım və elə həmin an Con Koffinin öz kamerasından mənə necə toxunduğunu xatırladım. “Sən partlamazsan” – mənim düĢüncələrimi oxuyaraq və buna gülümsəyərək o demiĢdi.
www.vivo-book.com
615 Mən də partlamamıĢdım... amma yenə də, mənə nəsə qəribə bir Ģey olmuĢdu. Nəsə bitib-tükənməyən. – Al, vərəqlərin qalanını da oxu, – mən dedim. – Sənə verə biləcəyim bütün cavablar buradadır. – YaxĢı, – deyə o az qala, pıçıltı ilə dedi. – Mən yalan danıĢmaq istəmirəm, bunu oxumaqdan bir balaca qorxuram, amma... yaxĢı, de görüm sən harada olacaqsan? Mən ayağa qalxdım, belimdəki xırtıltılara qulaq asa-asa gərnəĢdim. Bir Ģeyi dəqiq bilirdim ki, artıq solariumdan ölümcül dərəcədə bezmiĢdim. – Mən kroket meydançasında olacağam. Hə, bir də, sənə göstərmək istədiyim bir Ģey var. – O Ģey... qorxuludurmu? – Onun çəkinən gözlərində, kiĢilərin yayda həsir Ģlyapalar, qıĢda isə yenot dərisindən tikilmiĢ xəz palto geyindikləri vaxtlarda olduğu kimi, yenə həmin balaca qızcığazı gördüm. – Yox, – deyə gülümsəyərək cavab verdim. – Qorxulu deyil. – Onda, danıĢdıq, – deyərək Eleyn vərəqləri götürdü. – Mən bunları özümlə otağıma aparıram, səninlə isə kroket meydançasında görüĢərik, təxminən... – O, vaxtı düĢünərək kağızları vərəqlədi. – Hə, saat dörddə. DanıĢdıqmı?
|