Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.vivo-book.com
586 qədər mən də belə düĢünürdüm, amma həmin gün mən onun səsini eĢitmiĢdim. Haradasa bir lampa çatırdayaraq bomba kimi partladı. – Sən mənə nə etdin? – deyə mən pıçıldadım. Aman Allah, Con, sən mənə nə etdin? – Məni bağıĢla, boss, – o, sakit bir səslə dedi. – Fikrim özümdə deyildi. Bir azdan keçib gedər və yenə özünü normal hiss edərsən. Mən yerimdən qalxıb kameranın qapısına yaxınlaĢdım. Ġçimdə elə bir hiss vardı, elə bil yuxuda gəzirdim. Mən qapıya çatanda, o dedi: – Sən bilmək istəyirdin ki, onlar nə üçün qıĢqırmamıĢdılar? Sənin hələ də baĢa düĢmədiyin və bilmək istədiyin yeganə Ģey budur, düz demirəmmi? O iki qızcığaz hələ artırmada olduqları vaxt nə üçün qıĢqırmamıĢdılar. Mən geri çevrilib ona baxdım. Onun gözlərindəki hər bir kiçik qan damarını, üzünün dərisindəki hər bir məsaməni görə bilirdim... və onun içindəki acını, insanlardan, süngər su əmən kimi, əmib içinə çəkdiyi ağrını hiss edə bilirdim. Mən onun haqqında danıĢdığı qaranlığı da görə bilirdim. O, ətrafa baxanda, bu qaranlıq dünyanın hər yanına çökürdü və həmin anda mənim ona həm yazığım gəldi, həm də böyük yüngüllük hiss etdim. Bəli, bizim ona edəcəyimiz Ģey çox dəhĢətli idi və bundan qurtulmaq üçün heç bir çıxıĢ yolu da yox idi... amma, bununla belə, biz ona yaxĢılıq etmiĢ, onu bu zülmdən qurtarmıĢ olacaqdıq.
www.vivo-book.com
587 – O, pis adam mənim qolumdan yapıĢanda mən hər Ģeyi gördüm, – Con dedi. – Qızları öldürmüĢ qatilin o, olduğunu da elə onda baĢa düĢdüm. Həmin gün mən onu ağacların arasında, qızları atıb qaçanda, görmüĢdüm, amma... – Sən unutmuĢdun, – mən dedim. – Düzdü, boss. O mənə toxunana qədər, mən heç nə xatırlamırdım. – Bəs qızlar niyə qıĢqırmamıĢdılar, Con? O qızlara elə xəsarət yetirmiĢdi ki, onların qanı axırdı. Valideynləri isə üst mərtəbədə, lap yaxınlıqda idilər. Bəs onlar niyə qıĢqırmamıĢdılar? Con öz dalğın gözləri ilə mən baxdı. – O. qızlardan birinə belə dedi: “Əgər səsini çıxarsan, səni yox, bacını öldürəcəyəm”. O biri qıza da eyni Ģeyi deyir. BaĢa düĢürsənmi? – Hə, – deyə mən pıçıldadım və hər Ģeyi görə bildim. Detteriklərin qaranlığa qərq olmuĢ eyvanını. Onların üstünə qulyabanı kimi əyilmiĢ Uortonu. Qızlardan biri kömək çağırmaq üçün ağzını açan anda, Uorton onu vurmuĢ və qızın burnundan qan açılmıĢdı. Eyvandakı qan da elə bu idi. – O, qızları onların sevgisi ilə öldürüb, – Con dedi. – Onların bir-birinə olan sevgisi ilə. Hər Ģeyin necə baĢ verdiyini anlayırsanmı? Mən bir söz belə demək iqtidarında olmadığımdan, dinməzcə baĢımı yırğaladım. www.vivo-book.com
588 O gülümsədi. Onun gözlərində yenə yaĢlar axırdı, amma o gülümsəyirdi. – Bax hər gün belədir, – o dedi. – Bütün dünyada belədir. – Sonra o, çarpayısına uzandı və üzünü divara çevirdi. Mən dəhlizə çıxdım, onun kamerasını bağladım və növbətçi masasına tərəf getdim. Mən hələ də özümü yuxuda gəzən bir adam kimi hiss edirdim. Birdən anladım ki, mən Brutusun düĢüncələrini oxuya bilirən, deyəsən, onun fikrində “almaq” sözünün necə yazıldğını düĢündüyünü çox zəif bir pıçıltı kimi eĢitdim. O düĢünürdü ki, görəsən, “a” hərfindən sonra “q”, yoxsa “ğ” hərfi yazılır. Sonra o, baĢını qaldırıb mən baxaraq gülümsədi, amma bir qədər mənə diqqətlə baxandan sonra, onun üzündəki təbəssüm qəflətən yox oldu. – Pol? – deyə o mənə səsləndi. – Vəziyyətin yaxĢıdırmı? – Hə. – Sonra mən ona Conun mənə dediklərini danıĢdım, əlbəttə ki, onun toxunuĢunun mənə göstərdiyi təsir kimi təfsilatları buraxdım (bu haqda mən heç Cenisə də danıĢmamıĢam; yazımın əvvəlini oxuyandan sonra, qalan hissəni də oxumaq istəsə, Eleyn Konnolli bunu öyrənən ilk adam olacaq), amma Conun daha getmək istədiyi haqqında mənə dediklərini ona söylədim. Bu xəbər Brutusu bir qədər rahatlatdı, amma mən onun daxilən bütün bunları onu rahatlatmaq üçün uydurub-uydurmadığımı düĢündüyünü hiss etdim (eĢitdim?). Sonra onun mənə inanmaq qərarına gəldiyini hiss etdim, çünki zamanı yetiĢəndə, onun üçün iĢlər daha asan olacaqdı.
www.vivo-book.com
589 – Pol, sənin infeksiyan gerimi qayıdıb? – deyə o soruĢdu. – Nə yaman qızarmısan. – Yox, mən yaxĢıyam, – deyə cavab verdim. Mən özümü elə də yaxĢı hiss eləmirdim, amma əmin idim ki, bir azdan hər Ģey düzələcək, çünki Con belə olacağını demiĢdi. Mən artıq iynə batmalarının bir xeyli azaldığını hiss edə bilirdim. – Yenə də, öz kabinetinə gedib bir balaca uzansan, ziyanı olmaz.
Həmin an yatmaq ən az istədiyim Ģey idi, bu fikrin özü mənə elə gülünc gəldi ki, mən hətta, demək olar ki, güldüm də. Həmin anda mən, bəlkə də, balaca bir ev tikmək, onun damını nazik taxtalar ilə örtmək, evin arxasında bağça salmaq və orada güllər əkmək istəyirdim. Və bütün bunları Ģam yeməyinədək bitirmək. “Gör bir nə söyləyir” – deyə düĢündüm. – “Hər gün. Bütün dünyada. Bu qaranlıq. Bütün dünyada.” – Yox, mən yatmaq əvəzinə, inzibati binaya getsəm yaxĢıdı. Orada bəzi Ģeyləri yoxlamalıyam. – Necə istəyirsən. Mən qapıya yaxınlaĢdım, onu açdım və geri çevrilərək dedim: – Sən sözü düz yazırsan: a-l-m-a-q, sonuncu “a” hərfindən sonra “q” hərfi yazılır. Əksər hallarda bu belədir. Amma, məncə, bütün qaydaların istisna halları da olur. www.vivo-book.com
590 Mən geriyə baxmadan bayıra çıxdım, çünki onun mənim arxamca təəccübdən ağzını açaraq baxdığını bildiyim üçün geri çevrilməyə ehtiyac yox idi. Həmin gün iĢ növbəmin qalan hissəsi ərzində mən bir yerdə beĢ dəqiqə qərar tuta bilmədiyimdən, elə hey ora-bura vurnuxdum. Mən, əvvəlcə, inzibati binaya getdim, sonra gəzinti həyətində boĢ-boĢuna ora-bura var-gəl etdim. Qüllələrdə növbədə dayanmıĢ gözətçilər yəqin mənim dəli olduğumu zənn etmiĢdilər. Amma iĢ növbəm sona yaxınlaĢanda, mən yenə öz vəziyyətimə qayıdaraq sakitləĢməyə baĢladım və baĢımda payız yarpaqları kimi xıĢıldayan düĢüncələrin səs-küyü də bir xeyli azalmıĢdı. Lakin həmin səhər evə qayıdanda, yolun yarısına çatmağa az qalmıĢ, içimdəki həmin hislər yenidən gücləndi. Mənim sidik yollarımın infeksiyası geri qayıdarkən gücləndyi kimi. Mən öz “Ford”umu yolun kənarında saxlamalı oldum. Sonra baĢımı aĢağı dikib qollarımla sürətlə iĢləyərək təxminən yarım mil qaçdım, ciyərlərimdən çıxan nəfəs elə qızmar idi ki, elə bil onu qoltuğumun altında saxlayaraq isitmiĢdim. Bundan sonra mən, nəhayət, özümü həqiqətən yaxĢı hiss etməyə baĢladım. Mən “Ford”u saxladığım yerə yolun bir hissəsini yüngül qaçıĢ addımları, qalan hissəsini isə sakit addımlarla yürüyərək qayıtdım, soyuq havada ağzımdan ağımtıl buğ çıxırdı. Evə çatan kimi, Con Koffinin artıq hazır olduğu və getmək istədiyi haqqında mənə söylədiklərini Cenisə danıĢdım. Arvadım
www.vivo-book.com
591 baĢını yırğaladı, onun da rahatlandığı üzündən oxunurdu. Həqiqətənmi arvadım rahatlanmıĢdı? Deyə bilmərəm. Altı saat əvvəl, hətta üç saat əvvəl bunu deyə bilərdim, amma həmin vaxt artıq bilmirdim. Həm də, nə yaxĢı ki bilmirdim. Con durmadan deyirdi ki, o, artıq yorulub və mən indi onu yaxĢı baĢa düĢürdüm. Onda olan hər nə idisə, istənilən adamı yorar, onu sakitlik və istirahət arzulamağa sövq edərdi. Cenis məndən soruĢanda ki, mən nə üçün belə pörtmüĢəm və nə üçün belə tər iyi verirəm, ona dedim ki, evə gələndə, yolda maĢını saxlayıb bir balaca qaçmıĢam. Mən ona yalnız bu qədərini söylədim (yazılmıĢ səhifələrin sayı indi həddən artıq çoxdur və xatırlamaq üçün o səhifələrə qayıdıb onları bir də gözdən keçirmək istəməzdim), bütün evlilik müddəti ərzində biz – bir-birimizə heç vaxt yalan danıĢmamıĢdıq, lakin nə üçün yolda maĢını saxlayıb qaçmağımın səbəbini mən ona izah etmədim. Heç o özü də bunu məndən soruĢmadı.
www.vivo-book.com
592 YaĢıl Mildən keçmək üçün Con Koffinin növbəsi çatan gecə, heç bir göy gurultusu eĢidilmədi. Otuzuncu illərdə, həmiĢə ilin bu vaxtlarında olduğu kimi hava çox soyuq idi, milyonlarla ulduz əkin- biçin sahələrinin üzərində səmanı bəzəyirdi və sahələrin kənarındakı hasar dirəklərinin və quru qarğıdalı gövdələrinin üstünə düĢən qırov brilyant qaĢlar kimi parıldayırdı. Bu edam zamanı Brutus Hovell qabaqda dayanaraq sərəncam verirdi. Con Koffinin baĢına dəbilqəni geyindirməli və lazım olan anda elektriki qoĢması üçün Van Heyə göstəriĢ verməli olan adam da o idi. Bill Doc da Van Hey ilə yanaĢı aparat otağında oturmuĢdu. Noyabrın iyirmisində, təxminən saat on bir iyirmidə, Harri, Din və mən blokumuzdakı içində sakini olan yeganə kameraya yaxınlaĢdıq, Con Koffi əllərini dizlərinin arasında aĢağı salladaraq öz çarpayısının kənarında oturmuĢdu. Onun mavi köynəyinin yaxalığında ət ruletinin sousundan düĢmüĢ balaca bir ləkə vardı. O, dəmir barmaqlıqların arasından bizə baxırdı və məncə, bizdən daha sakit görünrüdü. Mənim əllərim buz kimi soyumuĢdu, gicgahlarım isə bərk döyünürdü. Onun bunu özünün istəməsini bilmək bir Ģey – bunu bilmək ən azından bizə öz iĢimizi görməyə güc verirdi – amma günahsız bir adamı baĢqa birisinin cinayətinə görə elektrik stulunda edam etdiyini anlamaq isə tamam baĢqa bir Ģey idi. Mən həmin axĢam Hal Mursu son dəfə, təxminən saat yeddi radələrində görmüĢdüm. O öz kabinetində dayanıb paltosunun
www.vivo-book.com
593 yaxasını düymələyirdi. Halın üzünün rəngi qaçmıĢdı və əlləri elə titrəyirdi ki, barmaqları ilə paltosunun düymələrini tapıb dəliklərindən keçirməkdə çətinlik çəkirdi. Ġçimdən hətta onun əllərini kənara itələyib balaca uĢaq kimi onun paltosunun yaxalığını özüm düymələmək də keçmiĢdi. Qəribə təsadüf ondan ibarət idi ki, keçən həftəsonu Cenislə Melindanı yoluxmağa gedəndə, Melinda Con Koffinin edamı ərəfəsində Hal Mursun düĢdüyü haldan daha yaxĢı görünürdü. – Bu edama qalmaq istəmirəm, – o dedi. – Körtis də orada olacaq və bilirəm ki, sən və Brutus oradasınızsa, Con Koffi yaxĢı əllərdə olacaq. – Bəli, ser, biz əlimizdən gələni edəcəyik, – mən dedim. – Persidən nə xəbərlər var? YavaĢ-yavaĢ özünə gəlirmi? Əlbəttə ki, mənim demək istədiyim bu deyildi. Məni narahat edən Ģey, görəsən indi o, bir palata da oturub kiməsə – böyük ehtimalla öz həkiminə – bizim ona necə dəli köynəyi geyindirərək həbsxana qaydalarını pozmuĢ bir məhbus kimi... Persinin öz dili ilə desək, adi gicbəsər kimi karser kamerasına saldığımız haqqında danıĢırmı? Əgər danıĢırsa, ona inanan varmı? Lakin Halın dediyinə görə, Persinin vəziyyəti elə dəyiĢməz olaraq qalırdı. Heç kimlə danıĢmır, elə bil ruhu artıq, ümumiyyətlə, bu dünyada deyil. O, hələ də Ġndianolada, Halın müəmmalı bir üz ifadəsi ilə dediyinə görə, “müayinə keçirdi”, amma hələlik yaxĢılığa doğru www.vivo-book.com
594 heç bir dəyiĢiklik müĢahidə olunurdu və ona görə də onun tezliklə baĢqa yerə köçürməyi planlaĢdırırdılar. – Koffi özünü necə aparır, dözüĢ gətirə bilirmi? – deyə Hal soruĢdu. Nəhayət ki, o, sonuncu düyməni bağlamağa müvəffəq olmuĢdu. Mən baĢımı yırğaladım. – O, qaydasında olacaq, rəis. O, baĢını yırğaladı. Sonra isə qapıya tərəf addımladı. Hal Murs çox qocalmıĢ və xəstə görünürdü. – Bir adamın daxilində bu qədər Ģərlə birlikdə bu qədər yaxĢılıq necə yola gedə bilirlər? Sənin arvadını ölümcül xəstəliyin caynağından xilas etmiĢ bir adam o iki qızcığazı necə qətlə yetirə bilərdi? Sən bunu dərk edə bilirsənmi? Mən ona bütün bunların necə baĢ verdiyini anlamadığını, Allahın yollarının bizlər üçün sirli və anlaĢılmaz olduğunu, hər birimizin içində xeyir və Ģərin birlikdə yaĢadığını, bunu mühakimə etməyin bizim iĢimiz olmadığını və sair və ilaxır bu kimi bir çox Ģeylər söylədim. Ona söylədiklərimin, demək olar ki, hamısını Ġsaya AlqıĢ, Allah Hər ġeyə Qadirdir Kilsəsində öyrənmiĢdim. Mən danıĢanda Hal durmadan baĢını yırğalayır və üzündə təntənəli bir ifadə ilə mənə baxırdı. O özünə baĢını yırğalayaraq haqqı tanıya bilərdi, elə deyilmi? Bəli. Həm də təntənəli bir ifadə ilə. Amma onun üzündə dərin bir kədər ifadəsi də vardı, o, tamamilə sarsılmıĢdı, mənim buna
www.vivo-book.com
595 zərrə qədər olsun Ģübhəm yoxdur. Amma bu dəfə göz yaĢları axıdılmadı, çünki onu evdə gözləyən, evə çəkən arvadı, könül dostu vardı və o, indi tamamilə sağlam idi. Con Koffinin sayəsində o, sağ və salamat idi və Koffinin edam sənədini imzalamıĢ bir adam, indi iĢdən çıxıb həmin qadının yanına gedə bilərdi. Bundan sonra baĢ verəcək Ģeylərə o, baxmaq məcburiyyətində deyildi. O bu gecəni yataqda, arvadının bədəninin istiliyini hiss edərək yata biləcəkdi, amma Con Koffinin getdikcə soyuyan bədəni səhər saatları yaxınlaĢana qədər əyalət xəstəxanasının sement döĢəməsində uyuyacaqdı. Bu Ģeylərə görə, mən Hal Mursa nifrət edirdim. Elə də çox yox, bir balaca, çünki mən öz hislərimi boğa bilirdim, amma yenə də bu nifrət hissi idi. Həqiqi hiss. Budur, mən kameraya daxil oldum, mənim arxamca isə Harri və Din. Onların hər ikisi qaĢqabaqlı görünürdülər və bənizləri ağarmıĢdı. – Sən hazırsanmı, Con? – deyə mən Koffidən soruĢdum. O, baĢını yırğaladı. – Hazıram, boss. DüĢünürəm ki, hə. – YaxĢı. Amma mən kameradan çıxmazdan əvvəl sənə bəzi Ģeyləri söyləməliyəm. – Nə söyləmək lazımdırsa, söylə boss. – Con Koffi, məhkəmənin nümayəndəsi kimi... Mən öz nitqimi sonuna qədər söylədim və nitqin sonuna çatanda, Harri Tervilliger irəli gələrək mənim yanımda dayandı və öz əlini irəli
www.vivo-book.com
596 uzatdı. Con bir anlıq özünü itirmiĢ kimi görünsə də, sonra gülümsəyərək ona uzanmıĢ əli sıxaraq silkələdi. Üzü həmiĢəkindən daha çox avazımıĢ Din də ona əlini uzatdı. – Sən bundan daha yaxĢı Ģeylərə layiqsən, Conni, – Din xırıltılı səslə dedi. – Mən çox təəssüf edirəm. – Mən qaydasında olacağam, – deyə Con cavab verdi. – Ən çətini bu hissədir. Bir müddət sonra hər Ģey qaydasına düĢəcək. – O, sözünü bitirib ayağa qalxdı və həmin an Mellinin ona bağıĢladığı, üstündə Əziz Kristoferin əksi olan medalyon onun köynəyinin yaxasından bayıra çıxdı. – Con, mən onu səndən almalıyam, – deyə mən medalyonu görən kimi dilləndim. Mən medalyonu yenidən... əgər istəyirsənsə, sonra onu sənin boynuna taxa bilərəm, amma hələlik onu səndən almaq məcburiyyətindəyəm. – Medalyon və zəncir gümüĢdən idi və Van Hey elektrik açarını qoĢanda, əgər medalyon onun dərisinə toxunsaydı, əriyib onun bədənini içinə keçə bilərdi. Əvvəllər mən belə Ģeylərin baĢ berməsinin Ģahidi olmuĢdum. Mən yazıq YaĢıl Mildə iĢlədiyim vaxt ərzində nələr görməmiĢəm ki. Mənə lazım olandan da artıq. Ġndi isə bunun baĢ verəcəyini dəqiq bilirəm. O, zənciri boynundan çıxardı və mənim ovcumun içinə qoydu. Mən medalyonu cibimə qoydum və ona kameradan çıxmasını əmr etdim. Keçiriciliyin yaxĢı olub-olmayacağını bilmək üçün onun baĢını www.vivo-book.com
597 yoxlamağa ehtiyac yox idi, çünki onun baĢının dərisi mənim ovucum kimi təmiz və sığallıydı. – Bilirsənmi, boss, bu gün günortaüstü yatanda, bir yuxu gördü, – o dedi. – Yuxuma Delin siçanı girib. – Eləmi, Con? – deyərək mən ondan solda, Harri onun sağında, Din isə arxada dayanaraq öz mövqelərimizin yerini tutduq və biz YaĢıl Mil ilə addımlamağa baĢladıq. Bu mənim bir məhbus ilə YaĢıl Mildən sonuncu keçiĢim oldu. – Hə, elədir, – o dedi. – Yuxumda gördüm ki, siçan boss Hovellin dediyi həmin Mausvillə gedə bilib. Yuxumda gördüm ki, orada çoxlu balaca uĢaqlar var və onlar hamısı siçanın çıxardığı oyunlara baxıb gülürdülər. – Öz dediklərini düĢünərək o özü də güldü, sonra üzü yenə ciddi bir ifadə aldı. – Gördüm ki, həmin balaca sarıĢın qızlar da oradadır. Onlar da gülüb əylənirdilər. Mən onları qucaqladım və onların saçlarının arasında daha qan axmırdı, onlar da sağ-salamat idilər. Biz hamımız birlikdə oturub Mister Cinqlzın makaranı diyirlətməsinə tamaĢa edirdik və o ki var gülürdük. Biz çox yaxĢı əylənirdik. – Həqiqətən deyirsəmi? – mən düĢündüm ki, bu bir az davam etsə mən artıq dözüĢ gətirə bilməyəcəyəm. Mən az qala hönkürtü ilə ağlayacaq, qıĢqırıb səs-küy salacaqdım ya da dərdən ürəyim parça- parça olacaqdı və hər Ģey də beləcə bitəcəkdi. www.vivo-book.com
598 Hamımız mənim kabinetimə girdik. Con bir anlıq ətrafa nəzər salandan sonra dizləri üstünə çökdü, baxmayaraq ki, biz ondan bunu etməsini xahiĢ etməmiĢdik. Onun arxasından Harri dalğın gözləri ilə mənə baxırdı. Dinin üzü isə kağız kimi ağarmıĢdı. Mən də Conun yanında diz çökdüm və düĢündüm ki, talenin gərdiĢinə bir bax: o qədər məhkumun ayağa qalxmasına və bu yolu bitirməsinə kömək etdiyim halda, indi mənim özümə ayağa qalxmağım üçün yardım tələb olunurdu. Ən azından, içimdə bunun belə olacağını hiss etmiĢdim. – Biz dua edib nə istəyəcəyik, boss? – deyə Con məndən soruĢdu. – Güc istəyəcəyik, – deyə mən düĢünmədən dərhal cavab verdim. Mən gözlərimi yumdum və dedim: “– Ey Allahımız, ey uca Rəbbimiz, baĢladığımız iĢi bitirməmiz üçün bizə yardım et, bizə güc ver və lütf edib bu adamı, Con Koffini – içki adı kimi, amma baĢqa cür yazılan – öz səltənətinə qəbul elə, onu öz cənnətinə daxil et və ruhunu rahatlat, rəhmətini ondan əsirgəmə. Bizə lütf elə və onu layiq olduğu Ģəkildə sənin yanına yola salmağımıza yardımçı ol və hər Ģeyin yolunda getməsinə Ģərait yarat. Amin.” – Mən gözlərimi açıb Harri ilə Dinə baxdım. Hər ikisinin də vəziyyəti, deyəsən, bir balaca düzəlmiĢdi. Amma düĢünmürəm ki, bunun səbəbi mənim söylədiyim dua idi.
www.vivo-book.com
599 Mən ayağa qalxmaq istəyəndə, Con Koffi mənim qolumdan tutub saxladı. O mənim üzümə həm utancaq, həm də ümid dolu bir ifadə ilə baxdı. – Mən balaca olanda, kiminsə mənə öyrətdiyi bir duanı xatırladım. Ən azından, xatırladığımı düĢünürəm. Onu oxuya bilərəmmi? – Əlbəttə, oxu, – deyə Din dilləndi. – Hələ vaxtımız çoxdur, Con.
Con gözlərini yumdu və qaĢlarını çataraq diqqətini topladı. Mən “Ruhuma rəhmət elə” ya da “Bizim Atanız” duasının təhrif edilmiĢ bir versiyasını eĢidəcəyimi gözləyirdim, amma yanılmıĢdım. Nə ondan əvvəl, nə də sonra mən onun dediklərinə bənzər bir dua heç vaxt eĢitmədim, ona görə yox ki, onun dedikləri nəsə qeyri-adi sözlər idi. O, əllərini yuxarı qaldırıb yumulmuĢ gözlərinin qabağında tutaraq: “Körpə Ġsa, rəhmli və mərhəmətli rəbbim, mənim üçün, yetim uĢaq üçün dua elə. Mənim gücüm-qüvvətim ol, mənim dostum ol və son saatımda mənim yanımda ol, məni tərk eləmə. Amin.” O, gözlərini açdı və ayağa qalxarkən diqqətlə mənə baxdı. Mən göz yaĢlarımı qolumla sildim. Ona qulaq asarkən Del yadıma düĢmüĢdü, o da sonda öz duasını oxumaq istəmiĢdi: “Əziz Məryəm, Rəbbimizin Anası, bizim üçün, günahkar bəndələr üçün öz dualarını nə indi, nə də ölüm saatında əsirgəmə.” – Mən təəssüf edirəm, Con.
www.vivo-book.com
600 – Heç etmə, – Con dedi. Sonra mənim qolumu sıxdı və gülümsədi. Ayağa durmaq üçün köməyə ehtiyacım olduğunu düĢünməyə macal tapmamıĢ, o, əlini uzadıb mənə yardım etdi.
10
Həmin gün elə də çox müĢahidəçi yox idi, bəlkə də on dörd nəfər, Delakruanın edamında olan müĢahidəçilərin təxminən yarısı qədər. Homer Kribus, həmiĢə olduğu kimi, stulunda yayxanaraq oturmuĢdu, amma ġerif köməkçisi Makci gözə dəymirdi. Yəqin rəis Murs kimi, o da bu edamda iĢtirak etməmək qərarına gəlmiĢdi. Ön sırada yaĢlı bir cütlük oturmuĢdu. Əvvəlcə, mən onları tanıya bilmədim, baxmayaraq ki, noyabrın üçüncü həftəsinin həmin gününə qədər onların fotoəĢkillərini bir çox qəzet məqalələrində görmüĢdüm. Biz Old Sparkinin durduğu platformaya yaxınlaĢanda, fısıldayaraq dedi:
– YavaĢ-yavaĢ öl, qancıq köpək oğlu! Və mən baĢa düĢdüm ki, onlar Detteriklərdir: Klaus və Marcuri. Mən onları ona görə tanımamıĢdım ki, otuz yaĢlarınıdan yuxarı hələ adlamamıĢ qocalara nadir hallarda rast gəlirsən. |