Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
-Pezevenklik ve Usame bin Ladin’i
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
16-Pezevenklik ve Usame bin Ladin’i
Finanse Etmek Prens W, en baştan Boston’a beni ziyaret etmeye geldiği zamanlarda, hoşuna gidecek bir hanım tarafından ağırlanmayı ve bunun basit bir eşlik hizmeti ile de
sınırlı kalmamasını beklediğini belirtmişti. Ama kesinlikle, kendisinin veya ailesinden birinin sokakta veya bir kokteylde karşılaşabileceği profesyonel bir telekız da
istemiyordu. Prens
W ile
buluşmalarımızın gizli olması, bu isteklerini yerine getirmemi kolaylaştırdı. ‘Sally’, Boston’da yaşayan, sarışın, mavi gözlü, güzel bir kadındı. United Havayollarında pilot olan, hem işi gereği hem de işi dışında çok fazla seyahat eden kocası, sadakatsizliğini gizlemek için herhangi bir çaba göstermiyordu. Sally’nin de kocasının eylemlerine karşı şövalye ruhlu bir yaklaşımı vardı: Kocasının maaşı, Boston’daki lüks apartman dairesi ve o günlerde bir pilot eşine sağlanan olanaklar işine
geliyordu. On yıl önce, serbest sekse alışık bir hippi olduğu için, gizli bir gelir kaynağı da cazip gelmişti. Prens W’ya bir şans tanımaya razı oldu. Ama bir şartla: İlişkilerinin geleceğini, tümüyle Prens’in ona karşı olan tutum ve davranışları belirleyecekti. Şansıma, her ikisi de diğerinin beklentilerini karşıladı. Suudi Arabistan Para Aklama Tezgahı’nın bir alt servisi olan Prens W ile Sally ilişkisi, benim için ayrı bir dizi sorun yarattı. MAIN, ortaklarının yasa dışı işlere bulaşmalarını kesinlikle yasaklardı. Massachusetts’de yasa dışı bir faaliyet sayılan bir şey yapıp, seks satın aldığımdan (yani pezevenklik), esas sorunum, Sally’nin hizmetlerinin karşılığını ödemenin bir yolunu bulmaktı. Bereket versin, muhasebe servisi şirket harcamalarımda bana oldukça özgürlük tanıyordu. Bol bahşiş veren biri olduğumdan, Boston’un en lüks lokantalarındaki bazı garsonları, bana boş makbuz vermeleri konusunda ikna etmeyi başardım; makbuzları bilgisayarların değil, insanların yazdığı bir çağda [42] yaşıyorduk. Zaman ilerledikçe Prens W daha cüretkâr olmaya başladı. Sonunda Sally’nin Suudi Arabistan’a gidip, oradaki villasında kendisiyle birlikte yaşamasını ayarlamamı istedi. Bu, o günler için alışılmamış bir istek değildi; belli Avrupa ülkeleri ile Ortadoğu arasında aktif bir genç kadın ticareti vardı. Bu kadınlarla belirli süreli bir kontrat yapılıyor, bu süre sonunda da, oldukça yüklü banka hesaplarıyla evlerine dönüyorlardı. CIA operasyon bölümünde 20 yıllık memur ve Ortadoğu uzmanı Robert Baer olayı şöyle özetliyordu: “1970’lerin başlarında petrodolarlar akmaya
başlayınca, girişimci Lübnanlılar ülkeye prensler için kaçak olarak kadın sokmaya başladı... Kraliyet ailesinde de hiç kimse bir çek defterini dengelemeyi bilmediği için, Lübnanlılar karun kadar zengin oldu.” Bu duruma aşina olmakla kalmayıp, böyle kontratları ayarlayabilecek insanlar bile
tanıyordum. Ancak, benim için iki büyük sorun vardı: Sally ve ödeme. Sally’nin Boston’dan ayrılıp, Ortadoğu’daki bir çöl malikânesine taşınma gibi bir niyeti olmadığına emindim. Ayrıca, boş lokanta makbuzlarının da böyle bir masraf için yeterli olmayacağı oldukça açıktı. Prens W, yeni metresinin parasını kendisinin ödemeye hazır olduğunu söyleyerek, ikinci sorunu halletti; benim sadece düzenlemeleri yapmam gerekecekti. Bir de, Suudi Arabistanlı Sally’nin, ABD’de ona eşlik eden kişiyle aynı olması
gerekmediğini söyleyince iyice rahatladım. Londra ve Amsterdam’da Lübnanlı tanıdıkları olan birkaç arkadaşımı aradım. Birkaç hafta içinde, bir başka Sally kontratı imzalamıştı. Prens W karmaşık bir insandı. Sally fiziksel bir ihtiyacı karşılamıştı ve benim de bu konuda Prens’e yardım edebilmiş olmam onun güvenini kazanmamı sağlamıştı. Ancak, bu onu hiçbir şekilde SAMA’nın ülkesi için
önermek isteyeceği bir strateji olduğu konusunda ikna etmemişti. Bunu sağlamak için çok çalışmak
zorunda kaldım.
Saatler boyunca, ona istatistikler gösterip, Endonezya öncesi birkaç ay boyunca Claudine ile yaptığım eğitim sırasında Kuveyt için geliştirmiş olduğum ekonometrik modeller de dahil, başka ülkeler için yaptığımız çalışmaları incelemesine yardım ettim. Sonunda pes etti. Başka
ET’lerle, diğer
anahtar Suudi
oyuncular arasında geçenlerin ayrıntıları hakkında bilgim yok. Bütün bildiğim, sonunda tüm paketin kraliyet ailesince onaylandığı idi. Bu işteki rolünden dolayı, MAIN, ABD Hazine Bakanlığı’nca yönetilen çok kârlı bir kontratla ödüllendirilmişti. Ülkenin karmaşık ve modası geçmiş elektrik sisteminin tam bir keşfini yapıp, ABD standartlarına uygun bir
yenisini tasarlamakla görevlendirilmiştik. Her zamanki gibi, ülkenin her bölgesi için ekonomik ve elektrik yük tahminlerini yapacak ilk ekibi göndermek benim işimdi. Uluslararası projelerde deneyimli üç adamım Riyad’a gitmek için hazırlık yaparken, hukuk servisinden,
kontrat gereğince önümüzdeki birkaç hafta içerisinde Riyad’da tam donanımlı bir ofis kurmak zorunda olduğumuz haberi geldi. Görünüşe göre, bu madde bir aydan fazla bir zamandır kimsenin gözüne çarpmamıştı. Hazine ile olan anlaşmamız da, tüm donanımın ABD veya Suudi Arabistan’da üretilmiş olmasını şart koşuyordu. Suudi Arabistan’da bu tip cihazları yapan fabrikalar olmadığına göre, her şey Amerika’dan gönderilecek demekti. Ama araştırınca gördük ki, Arap Yarımadası’ndaki limanlara girmek için tankerler uzun kuyruklar oluşturmuştu. İstediğimiz malzemeyi oraya göndermek aylar alabilirdi, MAIN’in böyle değerli bir kontratı birkaç oda dolusu ofis mobilyası yüzünden kaybetmeye hiç niyeti yoktu. Tüm ortakların katıldığı bir toplantıda, saatlerce beyin fırtınası yaptık. Bulduğumuz çözüm, bir Boeing 747 kiralayıp, Boston civarındaki mağazalardan alacağımız malzemeyi de doldurup, Suudi Arabistan’a göndermekti. Bu uçağın United Havayollarına ait olup; pilotun da, karısı Suud Hanedanı’nı [43] ikna etmekte gayet kritik bir rol oynayan kişi olmasının ne
kadar uygun
düşeceğini düşündüğümü hatırlıyorum. ABD ile Suudi Arabistan arasındaki anlaşma, Krallığı neredeyse bir gecede değiştirmişti. Keçiler, Waste Management Inc. tarafından 200 milyon dolarlık bir kontrat gereğince sağlanan 200 adet parlak sarı Amerikan çöp arabası ile değiştirilmişti. Benzer şekilde, tarım ve enerjiden, eğitim ve iletişime kadar Suudi ekonomisinin her sektörü modernize edilmişti. Thomas Lippman’ın 2003’te dediği gibi: ‘Amerikalılar, göçmen çadırları ve çamurdan çiftçi evlerinden oluşan uçsuz bucaksız ve kasvetli bir toprak parçasını, köşedeki Starbucks ve yeni
kamu binalarında kullanılan tekerlekli sandalye rampalarına kadar
kendi görüntülerinde yeniden biçimlendirdiler. Suudi Arabistan bugün bir otoyollar, bilgisayarlar, zengin Amerikan banliyölerinde bulunan aynı
süslü [44] dükkânlarla dolu klimalı alışveriş merkezleri, zarif oteller, hamburgerciler, uydu yayınları, modern hastaneler, gökdelenler ve dönme dolaplı lunaparklar ülkesidir.’ 1974 yılında yaptığımız planlar, petrol zengini ülkelerle ileride yapılacak anlaşmalar için bir standart oluşturmuştu. Bir anlamda SAMA/JECOR uygulaması Kermit Roosevelt’in İran’da oluşturduğu düzeyin bir üstüydü. Yeni kuşak askerlerin, küresel imparatorluk için kullandığı politik-ekonomik silahlara, yeni bir karmaşıklık düzeyi getirmişti. Suudi Arabistan Para Aklama Tezgahı ve Ortak Komisyon da uluslararası hukuk için yeni örnekler oluşturmuştu. Bu, İdi Amin olayında çok belirgindi. Kötülüğü ile ünlü Uganda diktatörü 1979’da sürgüne gönderildiği zaman, Suudi Arabistan ona sığınma hakkı tanımış, 100 ile 300 bin arasında kişinin ölümünden sorumlu despot, Suud Hanedanı tarafından sağlanan arabalar ve hizmetçilerle lüks bir hayat sürmeye [45] [46]
başlamıştı. ABD, sessizce itiraz etmiş ama Suudiler ile olan anlaşmaya zarar vermemek için çok da ısrarcı olmamıştı. İdi Amin, son yıllarını balık tutarak ve sahilde yürüyerek geçirdi. 2003 yılında, Cidde’de böbrek yetmezliğinden öldüğünde seksen yaşındaydı. Daha görünmez ve sonuçta daha zarar verici olan, Suudi Arabistan’ın uluslararası terörizmi finanse etmede oynamasına izin verilen roldü. ABD’nin, 1980’lerde, Usame bin Ladin’in Sovyetler Birliği’ne karşı yürüttüğü Afgan savaşını, Suud
ailesinin finanse
etmesini istemesi, gizli bir şey olmadığı gibi, Riyad ile Washington, beraberce, mücahitlere yaklaşık 3.5 milyar dolar vermişti. Ancak, ABD ve Suudi ortaklığı bundan çok daha ileriye gitmişti. 2003 yılının sonunda, U.S. News & World
bir araştırma yürüttü. Dergi binlerce sayfa mahkeme tutanağını, ABD ve yabancı haber alma raporlarını ve başka belgeleri inceleyip, düzinelerce hükümet yetkilisi, terörizm ve Ortadoğu uzmanıyla mülakatlar yaptı. Bulguları arasında şunlar da vardı: Kanıtlar tartışılacak türden
değildi: Amerika’nın eskiden beri müttefiki ve dünyanın en büyük petrol üreticisi olan Suudi Arabistan, üst düzey bir Hazine Bakanlığı yetkilisinin dediği gibi, bir şekilde terörist finansının ‘merkez üssü’ haline gelmişti... 1980’lerin sonlarından başlayarak -İran
devrimi ile Afganistan’daki Sovyet savaşını içeren
çifte şoklardan sonra- Suudi
Arabistan’ın güya resmi hayırseverliği, hızla büyüyen cihat hareketi için temel para kaynağı haline geldi. Bu para, 20 kadar ülkede, yarı askeri eğitim kampları işletmek, silah satın almak ve yeni üyeler bulmak için kullanıldı... Deneyimli haber alma yetkililerine göre, Suudi cömertliği, ABD yetkililerinin başlarını diğer yöne çevirmelerini sağladı. Kontrat, bağış ve maaş halinde milyarlarca dolar, [47] Suudiler ile iş yapan eski ABD yetkililerine gitmiştir: Büyükelçilere, CIA istasyon
şeflerine, hatta kabine üyelerine... Elektronik olarak dinlenen konuşmalar, kraliyet ailesi üyelerinin sadece El Kaide’ye değil, diğer terörist gruplara da destek olduklarını ortaya çıkardı. Dünya Ticaret Merkezi ve Pentagon’a 2001 yılında yapılan saldırılardan sonra, Washington ve Riyad arasındaki gizli ilişkiler hakkında başka kanıtlar da ortaya çıktı. Vanity Fair dergisi Ekim 2003’te, ‘Suudileri Kurtarmak’ başlıklı ayrıntılı raporunda daha
önce kamuya
açıklanmamış bilgileri açıkladı. Bush ailesi, Suudi Hanedanı ve bin Ladin ailesi arasındaki ilişkiler hakkında ortaya çıkan öykü beni hiç şaşırtmadı. Bu ilişkilerin, en azından, 1974’te başlayan Suudi
Arabistan Para
Aklama Tezgahı’na, George H. W. Bush’un ABD’nin Birleşmiş Milletler elçisi olduğu
zamana (1971’den 1973’e) ve sonra da CIA başkanı olduğu döneme (1976’dan 1977’e) kadar gittiğini biliyordum. Beni asıl şaşırtan, gerçeğin sonunda basında çıkmış olması idi. Vanity Fair şu sonuca varıyordu: Dünyanın en güçlü iki hanedanı olan Bush ailesi ile Suud Hanedanı’nın, 20 yıldan uzun bir süredir yakın kişisel, iş ve politik bağlantıları olmuştur... Özel sektörde Suudiler, George W. Bush’un da hissedarı olduğu, sallanan petrol şirketi Harken’i desteklediler. Daha da yakın zamanda, eski başkan George H. W. Bush ve dostu eski dışişleri bakam James A. Baker III, muhtemelen dünyanın en
büyük özel
sermaye şirketi olan Carlyle Group adına verilen
yardım toplama
yemeklerinde, Suudlar’dan önce göz önüne çıkmışlardır. Bugün, eski başkan Bush, hissedarları arasında, terörist destek
gruplarıyla bağlantıları olmakla itham
edilen bir
Suudi’nin de bulunduğu bu firmada üst düzey danışman olarak görev yapmaya devam [48] etmektedir... 11 Eylül’den sadece günler sonra, bin Ladin ailesi üyeleri dahil, bazı zengin Suudiler özel jetlerle ABD dışına çıkartıldılar. Kimse bu uçuşların yetkilendirilmesini üstlenmiyordu ve yolcular da sorgulanmadı. Tüm bunları Bush ailesinin Suudiler ile olan uzun süreli ilişkileri mi sağladı?
|