Çağdaş Azərbaycan nəsri
Yüklə 5,38 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
da elə onun gözünün qabağında qayıdım çantadan bıçağı götürüm, soxum qarnıma... Oy, nə gözəl, bunu fikirləşib tapdığıma görə, canlandım əməlli başlı. Birdən-birə belə dəyişməyim onu çaşdırdı, duruxub boynunu irəli uzatdı: -Cibindəki, nədi? -Hec nə,- əlimi cibimə salıb cıxartdım, sevincək halda üstünə yeridim, biləyimnən yapışmaq istədi, mən onun qolundan tutub da çəkdim, əlim sürüşüb çıxdı, arxası üstə göylüyə yıxıldım, o da səntirlədi, amma yıxılmadı, tələsik qalxıb onun hücumunu gözlədim: -Hıı, suplis eləmək istəyirdin, Bakıda öyrənmisən, həə?! İndi mən sənə göstərərəm, suplisi necə eləyirlər. Qollarını açıb üstümə gəldi, əlinə keçməmək üçün gərək qaçam, hara qaçım, çiyinlərimnən yapışdı, mən də onun qollarından tutub büküldüm, ayaqlarımı gen- gen açıb durdum, özümü yamaca mıxlanmış kimi hiss etdim, o məni dartdı, mənim çox asanlıqla gəlməyimi gözləyirdi, bir də dartdı, az qaldı ayaqlarım yerdən üzülsün... Kəndin uşaqları elə burdan atlarımızı sürüb çapa- çapa keçərdik, Dəvəuçana çatanda atın belindən suya atdanardıq. Bir dəfə mən düz atdanmadığımdan suya yox, lilə düşdüm, güclə dartıb çıxartdılar...Həə, orda camış batıran lil var. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Yox, hücum eləsəm uduzaram, bir az da gözləyim. Qol-qola tutub bir-birimizi dartışdırırıq, bunun güləşdən heç xəbəri yoxmuş, eşşək kimi güclüdü amma. Nə isə, gözləməyə səbrim çatmadı, qollarını yana atıb arxasına keçmək istədim, alınmadı, necə oldusa, boynumu qoltuğunun altına salıb sıxdı, mən, o da belimdə əyilib ikiqat oldum, qulağımın dibində nəsə deyirdi, anlayası halda deyildim, mən onun ağırlığı altında qalmısdım, yarı bükülü, qanrılıb gözlərimi acanda onun üzünü gördüm, azacıq dikələ bilsəydim, başımdan aşağı sala bilərdim, boğula- boğula onu da fikirləşdim ki, bu niyə türkcəni osmanlı ləhcəsində danışır, dizlərim yerə dəyəndə özümə gəldim, gözlənil- mədən saclarından yapışıb belimi dikəltdim, o, başımın üstündən aşıb yerə dəydi. Özümə gəlməmiş qolumnan tutub fırladı, köynəyimin bir yanı əlində qaldı, mən Dəvəuçan yarğanın qaşınacan yumalandım, göylükdə daş varmış belim daşa dəydi. O, bu dirəşməyi gözləmədiyindən özündən çıxmışdı, qışqıra-qışqıra üstümə yüyrdü, çatan kimi ayaqlarımı qaldırdım, çiyin- lərindən yapışıb başımın üstündən atdim, ikimiz də qucaqlaşmış halda dığarlanıb yarğan aşağı lilliyə yıxıldıq. Mən hələ havadaikən bilirdim ki, o mənim altımda qalacaq, çünki mənnən xeyli ağır idi...
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Alqış səsi gəldi, hardansa, əl çalırdılar. Yəqin qulağim səsə düşüb. Özüm arxası üstəyəm, yarıyacan lilə girmişəm. Dikəldim, erməni üzü üstə düşüb, qolundan tutub qaldırdım, üz-gözünəcən palçıq içindədi, mənə baxan kimi güldü, əlimi üzümə çəkdim, mən də o gündəyəm, doğrudan da alqış səsi hər tərəfi bürümüşdü, əməlli-başlı əl çalırdılar. Biz suyumuz sü- zülə-süzülə yarğandan çıxdıq, gurultulu alqışlar bir də qopdu. Yolboyu Orta körpünün üstünəcən maşınlar dayanıb, yaylaqdan gələn, yaylağa gedən “urra” qışqırırdılar, o biri maşındasa ermənini tanıyan oldu: -İnçe badahel, Ağacan? 50
-Qorxmayın heç nə olmayıb...- O azərbaycanca cavab verdi. Mən də ermənicə dedim: -Mivaxeçek voçinç ci badahel. 51
irəli çıxdı: -Gəl bir səni öpüm... - dedi, bir- iki addım da irəli yerıdı. -Gör, nə gündəyəm, - gülüb üst-başımı göstərdim. - Nə təhər öpəcəksən məni.
50 Nolub, Ağacan? (ermənicə) 51 Qorxmayı n, he ç nə olmayı b...(ermənicə) www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Ay sənin başına dönüm, adımızı batırmadın! - Aşıq şərəfimə nəsə oxumaq istəyirdi, üst-başımı belə görüb sazını dınqıldada-dınqıldada aralandı. Aşığın ardınca kim vardısa oğullu-uşaqlı gəlib görüşmək istədilər, bizə yaxınlaşmaq mümkün deyildi, lil, palçıq içindəydik, aralıda dayanıb bir də əl çaldılar. Günün batmağına az qalıb. Maşınlar çəkilib gedib, biz ikimiz də soyunmuşuq, əynimizdə bir tuman qalıb. Yarğanın qırağında oturub hərəmiz bir səmtə baxırıq: -Sən Muquçun oğlusan?- soruşdum. O otla üst-başını silirdi, dönüb baxdı, heç nə demədi, dəyişmişdi birdən birə, yorğun, kədərli. -Kəndə az qalıb, -dedim, - gedək, evdə yuyunarıq, rayona belə qayıtmaq olmaz. Dinməz, söyləməz qalxdı, bir qucaq ot yolub maşının oturacağına sərdi ki, batmasın. Paltarlarımızı yaş-yaş geyindik, dinmməz-söyləməz maşına oturub yola çıxdıq, kəndə çatanacan da danışmadıq. Anam yolumu gözləyirmiş, qapının ağzındaydı. Bayaq gözümün qabağına necə gəlmişdisə eləcə, əli sinəsinin üstündə əynində də mənim şalvarım yaxınlaşdı, yəqin gördüklərinə inanmırdı, gülümsədiyimi görüb özünə gəldi:
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Ananız ölsün, maşınıız batmışdımı nədi? Düşün tez...-Birinci erməninin qolundan tutub qapıya apardı. -Ay Güllər, ay Sona, ay qonşu, uşaq gəlib, dostu da yanında... - Erməni boynunu büküb anamın ardınca gedirdi, elə bil anam onu döyməyə aparırdı ki, üstünü niyə batırmısan. -Ay Lala, ay Pəri, gəl hamamı qızdır, gör uşaq dostuyla nə gündədi, gəl suyu qızdır. Erməni mənim paltarlarımı geyinib, amma əyninə dardı, şalvar az qala dizindən, köynəyin yaxası gəlmir, elə o cür gülməli şəkildə də anamın səliqəli qonaq otağında pərt halda oturub paltarlarının qurumağını gözləyir... Mən nə isə aranı açmaq, sıxıntını götürmək istəyirəm. Gətirib bir adyal da verdim, qarnı açıq idi, adyala bükülüb rahatlaşdı. Gedib taxçanı açdım, bir il bundan qabaq aldığım araq eləcə qalmışdı, götürüb stolun üstünə qoydum. Bayırdan anamın səsi gəldi: -Hamam hazırdı. Bir yerdə çıxdıq, paltarlarımız yuyulub asılmışdı. -Gəl, yuyunaq...- Nə deyirdim dinməz söyləməz yerinə yetirirdi, elə bil əsir götürmüşdüm, bu mənim özümə də pis təsir eləyirdi. - Keç, -hamamın qapısını açıb onu içəri ötürdüm... Nə isə, yuyunub çıxmışıq, anam süfrə açıb, keçib əyləşdik, mən araq süzdüm: www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Çörək ye. - Bayaqkı kimi adyala bükülüb sakitcə süfrəyə baxır, üz-gözündən bir şey anlaya bilmədim. - Buyur, çörək ye,-dedim, anamın qızartdığı toyuq ətindən qabına qoydum.-Ye. Anamın nəyi var süfrədədi, yağ, pendir, qaymaq, cürbəcür konfetlər, iki dənə nar, bir dənə qurud, kəklik otu, mən fikirləşdim ki, yəqin belə şeylərin çoxunu bilmir bu, ona görə də yemir. -Yrəyin nə istəyir onnan götür.
O gülümsəyib əlini süfrəyə uzatdı, mən çox rahatlaşdım, elə bil üstümdən daş götürdülər, “bir tikə də olsa yesin...” Dinməz-söyləməz yedik, birdən başını qaldırıb soruşdu: -Adın nədi sənin? -Adımı neynirsən, -dedim, -adım türk, sənin adın da erməni, sözünü de... İkimiz də bir-birimizə baxıb gülümsəyirik, badəni götürdüm, o da götürdü, mən birdən-birə hiss elədim ki, sözüm yoxdu, bilmədim nə deyəcəm. O cür də başladım: -Bilmirəm necə deyim, qardaş deyəcəm, düz olmayacaq, axber* deyəcəm, brat, deyəcəm, alınmayacaq, dost deyilik, ola da bilmirik. İndi elə bir söz axtarıram ki, deyəm içək... amma sən bayaq mənim
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
anama ana dedin, yadındadı? Onda mənim tüklərim biz-biz oldu. Yadındadı, ana deməyin? O, başını tərpədib: -Hə, -dedi, - anadı da, bəs nə deyim, sən də mənim anamı görsən, ana, deyəcəksən, elə deyil? -Elədi, - dedim, - onda anaların sağlığına içək...Anaların da yox, bizi doğanların. İçdik... Amma arada get-gedə daha çox üzə çıxan ağırlıq var, heç nəyin, bu yediyimiz çörəyin belə qaldırmağa gücü çatmadığı ağırlıq...Yeyib içsək də bu ağırlığın altındayıq. Taksidə yol gələndə, güləşib bir- birimizi qıranda bunnan səmimiydik, sərbəstdik. Mənim bayaqdan yaratmağa çalışdığım səmimiyyət havası yoxdu, ələ gəlmir, bərpa eləmək istədiyim sınıqlıq artıq tərbiyəmizdəki sınıqlıqdı, tərbiyə də boya-başa çatmış insanın özü, varlığı deməkdi, nə qədər sağdı, qanındadı. İnsanın içi yarar torpaq kimidi, nə əkirsən o da cücərir. Nə isə, heç adını da çəkmədim, özü demiş, adı ermənidi da, biz necə başlamışdıq, elə də qurtardıq, nə o mənim adımı cəkdi, nə mən onun... Pal-paltarı yuyulub təmizlənib. Əynini geyindi, heç kəsə heç nə demədən dinməz-söyləməz qapıdan çıxdı. -Ay oğul, niyə tələsdin, niyə çörək yemədin?- Anam əlindəki işi atıb ona tərəf gəldi.
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
O, maşının qapısını açmışdı, əlini saxladı, yüngülcə baş əyib: -Cox sağ ol, - dedi, - ana! Yuyulub tər-təmiz olmuş sarı rəngli taksi içi dolu yükmüş kimi ağır-ağır tərpəndi, qapıdan çıxa- çıxda dönüb baxdı, o yenə baxışlarıyla soruşurdu: “-Tı yeşo ulıbayeşsya...”
Patavalı toyuqlar... Heç soruşmadım ki, bu nə teleqramdı vurmusuz...Bir də kimdən soruşum, heç kəs yoxdu. Anamdan özüm soruşmadım, qıymadım. Qardaşım yaylağa qalxıb, allah bilir bir də nə vaxt gələcək. Həyətə çıxdım, iki qoşa təpəyə aşırılmış kənd evləri işıq içindədi, havanın seyrək, həm də təmiz olduğuna görə günəşin şüaları daşa-divara bıçaq kimi sancılır. Qoyun- quzu havanın parlaqlığından yerdən aralı kimi görünür. Uzaqlar,- dağların, təpəliklərin ətəkləri, dibləri dalğalana-dalğalana uçur elə bil. Qollarımı həmin səmtə uzatmaq istəyirəm. Şəhərdən özümlə gətirdiyim yorğunluq, irili-xırdalı ağrılar içimdən yuyu-
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
lyb, təmizlənib, şəhər yadımda olsa da xatırlamaq istə- mirəm... Gözümün qarşısında olan hər nə var, o qədər özüdü, hər şey o qədər yerindədi ki, heç kəsdən heç nə soruşmaq lazım gəlmir...Gün kənd diliylə desək, bir çatı boyu qalxıb. Bayaqdan dayanıb tamaşa elədiyim altıyüz evlik kənddə bir dənə də olsun artıq qaraltı, artıq hərəkət yoxdu, uşaqlar da gözə dəymir, ayağı yer tutanın öz işi var, hərə öz işinin ardınca gedib...Biçin vaxtı olduğuna görə yerdən- göydən kərənti səsi gəlir, yəni havada nəbz kimi döyünmək var. Dörd tərəf dağlar, təpəliklər olduğundan bütün səslər qıraqlara dəyib kəndin içinə axır. Kənddə kef eləmək, dincəlmək yoxdu, xüsusən də indiki vaxtda. Elə bu çəmənliyə uzanıb şəhərdə yadına düşməyən göy üzünə baxmağa da ar eləyir adam. Bir söz, dincəlməyə utanırsan...Evdən ona görə çıxdım. Uzaq dağların dibindən baş alıb çoxala-çoxala gələn Əyriçay da öz işindədi, yəni elə bu kəndin adicə bir adamı kimi zümzümə eləyə-eləyə öz işini görür; bostanları suvarır, arxaclarda təhnələr doldurur ki, bir az keçəcək canlı hər nə var su içməyə gələcək. Yaxası boyu gəlinlərin əliylə pal-paltar yuyulmaqdadı... ...kim idi deyən, çayın suyu o biri kəndə çatanacan dönüb bizə baxır...
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Çaya sarı getdim, anam balaca bostanına balaca cığır açıb, bu balaca cığırla gələn su da çayın balası kimidi, anasından ayrılmaq istəmədiyi hiss olunur, bütün balalar kimi istəməyə-istəməyə gedir, balaca kələm şitillərinin arasında yox olur... Su dupdurudu, əyilib üzümü yuyuram, suyu elə hiss eləyirəm ki, elə bil dərimdən keçir. Dikəlməmiş Seda Sevortyanı xatırlayıram, daha doğrusu, atası mayor Sevortyanın üzümdə tüfəng kimi açılan şapalağı yadıma düşür, təzədən vurur elə bil: -Mən ölərəm, türkə qız vermərəm. Bir də bu qızın dalınca gəlmə! Mən bir anlığa özümü itirdim, əlim üzümdədi, düz vurulan yerə qoymuşam əlimi. Mayor Sevortyan qızının qolundan tutub silkələyir: -Eşitdin? Görüşməyəcəksən türklə! Heç nə olmamış kimi əlim də üzümdə, gülümsəyə - gülümsəyə onlara tərəf getdim: -Seda, sabah yenə orda gözləyəcəm səni, - deyib uzaqlaşdım... Şəhəri xatırladığım üçün birdən-birə əhvalım dəyişdi, bayaqkı duyğularım yoxdu indi. Darıxıb təzədən yuyunmağa başladım. Suyu bayaqkı kimi hiss eləmədim...Üzümə dəyib qayıdır elə bil.
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Kəndin səssiz vaxtıdı, heç quş səsi də gəlmir, işi- gücü qoyub kimdi səs eləyən, dönüb qonşu evə tərəf getdim. Burda da heç kəs gözə dəyməir, amma hardansa şıqqıltı gəlir. Sarmaşıqlar basmış hasardan başımı uzatdım. Ona qədər toyuğun ayağını bağlayıb otluğa yığmışdılar, bostanı eşməsinlər deyə bir-bir ayaqlarına çəkələk-patava geyindirirdilər, Gülxanım arvad toyuğun ayağını tutmuşdu, gəlin bərk parcadan təzəcə tikdiyi ayaqqabını - şap-şapı toyuğun ayağına keçirdirdi. Bir neçə toyuq artıq ayaqqabılıydı, bostanda gəzişirdi. Şap-şaplı toyuqları mən elə Gülxanımın özünə oxşatdım, toyuqların ikisi də dimdiklərini uzadıb şap-şapların bağını açmaq istəyirdilər. Gəlin başını qaldıranda məni gördü, güldü, ayağı yalındı, baldırları otların, çiçəklərin arasında işıq kimi bərq vurur, özününki deyilmiş kimi məni görəndə də heç yığışdırmadı... Mən bayaq üzümə dəyib qayıdan suyu indi hiss etdim. Gülxanım məni görüb hər əlində bir toyuq ayağa durdu: -Toyuğun dırnağı, dəmirçinin qarmağı, - deyib toyuqları göylüyə tulladı, -bostanı alt-üst eləyirlər. - Toyuqlar yəqin ki, ayaqlarındakı patavaya görə yerə toyuq kimi düşmədilər. –Sarmaşıq basmış hasardan: - Xoş gəlmisən, a bala, -dedi,-həmişə evində-eşiyində. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Nolmuşdu anama, Gülxanım xala?- Sarmaşığın arasından başımı bir az da irəli uzatdım. Gəlin ayaqlarını yığışdırıb altina qoydu, üzünə kölgə düşdü elə bil: -Səni istəyirdi, iki gün ağladı ki, uşaq gəlmədi, sonra da sənin şalvarını geyinib nə yedi, nə içdi, yolun ağzında səni gözlədi. Biz də yığışıb teleqram vurduq. Mənim indi yadıma düşdü ki, Gülxanım xala ağır eşidir, ona görə də onun yerinə gəlin cavab verdi. -Belə ana saxlıyarlar? - Gülxanım xala əlindəki çubuqla daş hasarı elə döyəcləyirdi ki, elə bil məni vururdu. Birdən çubuğu tullayıb iki əliylə öz qarnından yapışdı. - Burdan çıxannan yoxsuz, bala doğmadıq, qada doğduq... -Kövrəlib əllərinin ikisini də gəlinə doğru uzatdı. - Yaxşı, mən heç, məni ana doğmayıb, bəs buna nə deyirsən, qoydu damın altında, vardı, getdi. Bilmirəm erməninin əlindədi, rusun əlindədi?! Gəlin qucağındakı patavalı xoruzu tumarlaya- tumarlaya: -Rusun əlində olar, - deyib gülümsədi, gəlin bunu mənə eşitdirirdi. Toyuqların hamısının ayağı qablıydı, qatarlaşıb bostana doğru gedirdilər, elə bil paltarlarını dəyişib işə çıxmışdılar. Bostana çatan kimi də eşələnməyə başladılar, amma heç nə əvvəlki kimi deyildi, torpağı www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
ha qazırdılar bir şey çıxmırdı. Bir azdan yorulub əldən- ayaqdan düşüb deyinə-deyinə xoruzun başına yığışacaqlar... -Dəymə, damda qalıb acınnan qırılmaqdan belə yaxşıdı.- Gülxanım xala bunu daha çox özünə deyirdi... O gün “Azambur” restoranında papaqçı Aped dediklərinin arasına bunu da qatmışdı, gözlərini yumub başını silkələyə- silkələyə deyirdi: -Bunnar toyuğa da ayaqqabı geyindirib işə göndərillər. Amma bunu yanındakıların heç biri anlamadı. Varjaped Ulubabyan: -Ona az süz,-dedi, əlini Apedə sarı uzadıb havada saxladı. Aped badəni alnına sıxıb yenə nəsə deyirdi, yanındakılar ona sarı dartınmışdılar ki, nə dediyini başa düşsünlər. -Onların iti də adam kimidi, varjaped... Mən əslinə baxsan narahatam, kənd canıma yatmır, yəqin hamı işində-gücündə olduğu üçündü...Qapı-bacalarda ara-sıra qocalar, qız-gəlin gözə dəysə də,hamısının əli işdədi, elə belə boş-boşuna boylanan da yoxdu, bütün hərəkətlər su hərəkətinə oxşayır, yəni kəndin içindən keçib gedən çayın hərəkəti kimi təbii, bir-birinə bağlı...Əgər bu hərəkət pozularsa www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
çayın suyu axmaz yəqin ki, bu fikirlərlə kəndin yoluna tərəf gedirəm. -Bu gün-sabah çıxıb gedəcəksən, heç olmasa evlən, birini gətir qoy, o arvadın yanına! - Gülxanımın səsidi, ağlamsınmış səslə ardımca qışqırır. Dönüb baxıram, gəlin də yanındadı, gəlin yerə baxsa da çəmənlik kimi yaşıla çalan baxışlarını xatırlayıram. Təpəliklərin yaxası boyu öz səmtinə əyilə-əyilə gələn kənd yolunda heç nə, heç kəs olmasa da gözəgörünməz nəsə var. Bu “nəsə” haqda düşünə- düşünə yola çatıb dayandım. Təpəliklərin arasında gözdən itən yoldakı “nəsə” əslində kimlərinsə gəlməyi, kiminsə getməyidi. Belə bir sonuca - nəticəyə gəldim; hə, mən Bakısız darıxıram, bir az da dərinə getsəm, Se- da üçün darıxmışıam, belə çıxır. Əgər boş yolda nəsə görürəm, hiss eləyirəmsə, deməli doğrudu, buralarda qala bilmərəm, çıxıb getməliyəm... Evlərin arasından iki adam çıxdı, bir eşşəyi yedəkləyib gətirirdilər. Biri Dəmir kişidi, o birini tanımadım, ağır-arxayın yerişlə tələsmədən qarşıdakı yamaca doğru gedirdilər, eşşək də yüksüz, palansızdı. İşin-gücün bu qızğın çağında, onların bu işsiz görkəmi kəndin canında döyünən hərəkətlərlə, ahənglə uyuşmadığına görə çox qəribə görünürdü.
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Xoş gəlmisən bacıoğlu.- Dəmir kişi bir anlığa ayaq caxlayıb əlini qaldırdı. Onlara doğru getdim...Dəmir kişi elə bil yenə bazardaydı, bazarda olduğu kimi ora-bura baxırdı. -Şəhərdə nə var, nə yox? - Başımın üstündən yenə ora- bura boylandı. -Sən Bakıda deyilsən? -Bakıdayam, -dedim. -Həə, mən də oranı soruşuram. Nə təhərdi, necədi? Bazara gedənsən? Oxşamırsan amma. - Yan- yörəsinə baxa-baxa suallarını yağdırırdı. -Azərbaycan aran yeridi, süd-qatıq qıt olar orda. Pendirin kilosu neçəyədi? Tanımadığım adam eşşəyin dörd ayağının dördünə də sıyırtma kəndir salmışdı, Dəmir kişinin suallarının qurtarmağını gözləyirdi ki, dartıb yerə yıxsın... Dəmir kişi dinmədiyimi görüb döndü: -Bu da Qostan kirvədi, - dedi, -bə tanımadınmı? Ayıb olmasın axtaçıdı, bir baş pendirə danışmışıq, eşşəyi burdurmaq istiyirəm. Canın haqqı, belində yük qancıq dalınca qaçır, əl vermir mənə. Səhər süd alıb gəlirəm, belində hərəsi yetmiş kilodan dörd ürşəd süd, qancıq eşşək gördü, dartınıb əlimnən cıxdı, süd qarışıq qalxdı eşşəyin belinə... Qostan kirvə əllərini eşşəyin dal ayaqlarının arasından salıb xayalarını ovcuna almışdı: |