Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Ekonomik Tetikçinin Vicdanı üzerinde çalışmayı
sürdürdüm. Ama yine de, onun bir gün yayınlanacağını düşünerek kendimi hiç
kandırmadım. 1991 yılında, çevre korumacılığı ve yerel tedavi teknikleri hakkındaki bilgilerini paylaşmaya hevesli Shuarlar ile vakit geçirip, onlardan bir şeyler öğrenmeleri için küçük grupları Amazon’a götürmeye başladım. Sonraki birkaç sene boyunca, bu geziler için talep hızla artarak, Rüya Değişimi Koalisyonu (Dream Change Coalition) adında, kâr amacı gütmeyen bir şirketin kurulmasına neden oldu. Kendini, sanayileşmiş ülkelerdeki insanların dünyaya ve dünyayla olan
ilişkilerine bakışlarını değiştirmeye adamış olan Rüya Değişimi, tüm dünyada kendine sadık bir izleyici kitlesi oluşturdu ve birçok ülkede, insanları benzer misyona sahip kuruluşlar yaratmaya yöneltti. TIME dergisi onu, web sitesi Dünya Günü’nün [94] (Earth Day) ideallerini ve hedeflerini en iyi yansıtan 13 kuruluştan biri olarak seçti. 1990’lı yıllar boyunca, yeni kuruluşların oluşumuna yardımcı olarak ve bazılarının yönetim kurullarında yer alarak, kâr amacı gütmeyen kuruluşlar dünyasının içine daha fazla girdim.
Koalisyon’daki hevesli
insanların çalışmaları sonucunda ortaya
çıkan bu oluşumların çoğu, Latin Amerika’daki yerli halk - Amazon’da Shuar ve Achuar kabilelerini, And Dağlarında Quechua insanlarını ve Guatemala’daki Mayalar- ile birlikte çalışmayı ve Amerikalılar ile Avrupalıları bu kültürler hakkında eğitmeyi içeriyordu. SWEC, bu
çalışmaları onaylıyordu; çünkü
Bu arada, yerel öğretilere odaklanmaya ve ET faaliyetlerime değinmekten uzak durmaya hep dikkat ederek, başka kitaplar da yazdım. Can sıkıntımı geçirmenin yanı sıra bu önlemler, Latin Amerika ve benim için önemli politik konularla ilişkimi sürdürmeme yardımcı oluyordu.
Ama bu yazma ve kâr amacı gütmeyen faaliyetlerimin bir denge sağladığına, geçmiş eylemlerimin yanlışlarını düzeltmekte olduğuma kendimi ne kadar inandırmaya çalışsam da, bu giderek daha zorlaşıyordu. Yüreğimde, kızıma karşı
olan sorumluluklarımdan kaçtığımı biliyordum. Jessica, milyonlarca çocuğun hiçbir zaman ödeyemeyeceği bir borç yükü ile doğduğu bir dünya mirasını devralıyordu. Ve ben, bunun
sorumluluğunu kabullenmek zorundaydım. Kitaplarım, özellikle de
Onu Düşlediğin Gibidir, giderek daha popüler oluyordu. Onun başarısı, seminerler düzenleyip konferanslar vermem için gelen taleplerin giderek artmasına neden oldu. Bazen, Boston veya New York ya da Milano’da bir dinleyici kitlesinin önünde dururken, bunun ironisi dikkatimi çekerdi. Eğer dünya onu düşlediğin gibi ise neden böyle bir dünya düşlemiştim? Böyle bir karabasanı gerçekleştirmekte bu kadar aktif bir rol oynamayı nasıl becermiştim?
1997 yılında, Karayipler’deki St. John
Adası’nda bir tatil köyünde bir hafta sürecek Omega
Enstitüsü seminerleri için anlaşma yapmıştım. Oraya gece geç saatlerde vardım. Ertesi sabah uyanıp odanın önündeki küçük balkona çıktığımda, kendimi 17 sene önce MAIN’den ayrılmaya karar verdiğim küçük koya bakarken buldum. Duygulanmıştım. Bir sandalyeye çöktüm. Hafta boyunca, serbest zamanımın çoğunu o balkonda, Leinster
Koyu’na bakarak
ve duygularımı anlamaya çalışarak geçirdim. Ayrılmış olmama rağmen, bir sonraki adımı atmadığımın ve ortada bir yerde durma kararımın bana çok pahalıya mal olmaya başladığının bilincine vardım. Hafta bittiğinde, etrafımdaki dünyanın düşlemek istediğim dünya olmadığı ve aynen öğrencilerime söylediğim şeyi yapmam, yani düşlerimi, hayatta gerçekten istediklerimi yansıtacak şekilde değiştirmem gerektiği sonucuna varmıştım. Eve döndüğüm zaman, kurumsal danışmanlık
işimden ayrıldım. Beni işe alan SWEC başkam artık emekli olmuştu. Onun yerinde yeni bir adam vardı. Benden daha genç ve görünürde öykümü anlatmamda sakınca görmeyen biri. Bir masraf azaltma programı başlatmıştı ve bana artık
o saçma
ücreti ödemek
zorunda kalmayacağını öğrenmek onu memnun etti. Böylece, uzun süredir üzerinde çalışmakta olduğum kitabı bitirmeye karar verdim; sadece bu kararı vermek bile şahane bir rahatlama hissine neden oldu. Bu fikrimi, çoğu kâr amacı gütmeyen kuruluşlarda olup, yerel kültürler ve yağmur ormanlarının korunması ile uğraşan yakın arkadaşlarımla paylaştım. Beklemediğim bir şekilde, bundan rahatsız oldular. Bu
konuda konuşmamın eğitim çalışmalarıma zarar vereceğinden ve desteklediğim kâr amacı gütmeyen kurumları risk altına sokacağından endişe duyuyorlardı. Çoğumuz, Amazon kabilelerine, topraklarını petrol şirketlerinden korumaları için yardım ediyorduk; şimdi gerçeği
söylemek, bu
konudaki inanılırlığıma zarar verip, tüm hareketi engelleyebilirdi. Bazıları desteklerini çekmekle bile tehdit ettiler. Böylece, bir kez daha, yazmaya ara verdim. Onun yerine, insanları Amazon’un derinliklerine götürmeye ve onlara
modern dünyanın
çoğunlukla dokunmadığı bir mekânı ve bir kabileyi göstermeye odaklandım. 11 Eylül 200l’de de oradaydım.
|