143
mənim”, “Vətən mənə oğul desə”, “Mənim Naxçıvanım”, ”Oxuyan Təbriz”, “Ata
ocağı” və digər şeirlərinin bu kontekstdə təhlili elmi ümumiləşdirmələrin bədii əsası
kimi yerinə düşmüşdür.
İ.Həbibbəyli məxsusi nəzərə çatdırır ki, milli birlik, daxili saflıq və bütövlük,
mənəvi və ictimai azadlıq M.Araz yaradıcılığında mühüm yer tutur. Şairin “müxtəlif
dövrlərin Azərbaycan gerçəkliyini mənalı və münasib şəkildə əks etdirən” çoxsaylı
şeirləri timsalında fikrini izah edən alim onu da vurğulayır ki, Məmməd Arazın
yaradıcılığında milliliklə bəşərilik vəhdətdədir.
“Onun poetik rübabında dünya
məsələlərinə, bəşəriyyəti düşündürən vacib problemlərə dair fikir və qayğılar da
sıxsıx öz əksini tapır.Lakin bütün məqamlarda Məmməd Araz, özünün elan etdiyi
kimi, “Azərbaycan dünyasından baxar dünyaya”
[92, s.309].
İstedadlı şairin 1990-cı illərdə yazdığı şeirlərdə milli istiqlal duyğusunun təsirli
və qabarıq təzahürü, hamının vətən naminə birliyə çağırılması, düşmən önündə
ağlayıb-sızlamaq yox, qətiyyətlə dayanmaq ideyasının önə çəkilməsi
kimi məsələlər
də İsa Həbibbəylinin elmi təhlilləri ilə aydınlaşdırılmışdır. “Ayağa dur, Azərbaycan!”
şeirini “İstiqlal şairinin yeni dövrdəki qüvvətli səfərbərlik marşı” sayan alim [92,
s.306] onun müstəqillik dövrü Azərbaycan poeziyasının qiymətli nümunələri
sırasında yer alan digər şeirlərinin də əsas məziyyətlərini araşdırmışdır. 1992-ci ilin
dəhşətli Xocalı faciəsi günlərində yazılmış məşhur “Ağlama” şeirinin “ümidsizlikdən,
bədbinlikdən xilas olmağa, mənəvi dirçəlişə, böyük qələbəyə çağırış himni” kimi
qiymətləndirilməsi də [92, s.310] əsərin ideya-bədii mündəricəsinə əsaslanır.
İ.Həbibbəyli yazır ki, doxsanıncı illərdə M.Arazın yaradıcılığında yeni mərhələ
başlanmışdır. Şairin bu dövrdə oxuculara təqdim edilmiş “Daş harayı” (1992),
“Dünya düzəlmir” (1992), “Qayalara yazılan səs” (1994), “Yol ayrıcında söhbət”
(1997) kitablarında və son dövrlərdə yazılmış şeirlərində
lirik-fəlsəfi ovqat daha da
dərinləşmiş, fədakarlığa, səfərbərliyə, vətəndaşlıq fəallığına, milli-mənəvi
özünüdərkə, milli mücadiləyə çağırış qüvvətlənmişdir. Akademik İ.Həbibbəylinin
1999-cu ildə yazdığı bu əsərdə M.Arazın müstəqillik dövrü Azərbaycan ədəbiy-
yatının ideya-bədii yüksəlişindəki əvəzsiz mövqeyi özünün elmi ümumiləşdirilməsini
belə tapmışdır
: “Xalq şairi Məmməd Araz indiki müstəqillik mərhələsində də millət
144
və milli dövlət yolunda mübariz keşikdədir… Təkcə şeirimizin yox, sözün geniş
mənasında ədəbiyyatımızın və mədəniyyətimizin layiqli ağsaqqalıdır”
[92, s.318].
Məmməd Arazın poemaları barədə aparılan təhlillər, hasil olunan elmi
qənaətlər də milli ədəbi fikrimiz üçün yeni və orijinal müddəalardır. İ.Həbibbəylinin
dəqiq müəyyənləşdirdiyi kimi, M.Arazın “Üç oğul anası” poeması xalq yazıçısı İsa
Hüseynovun psixoloji nəsrinin milli poeziyadakı yol yoldaşıdır [92, s.312]. İkinci
cahan müharibəsində üç oğlunu itirmiş ananın faciəsini, sarsıntılarını
əks etdirən bu
poemada lirik ricət, bədii haşiyə və monoloqlardan məharətlə istifadə ayrıca
vurğulanmışdır. “Araz axır” poemasında isə müharibə dövründə və sonrakı illərdə
Arazın hər iki sahilində baş vermiş hadisələr təsvir olunsa da, müəllifin yaratdığı
Ayrıgül obrazının “bütövlük həsrəti, vüsalın daşıyıcısı” olması
barədə tənqidçinin
qənaətləri maraq doğurur. Şairin sosial-mənəvi problemləri məişət və cəmiyyət
kontekstində ədəbi müstəviyə gətirən “Paslı qılınc” poemasının “yeni
dövrün”Aygün”ü kimi qiymətləndirilməsi də elmi həqiqəti ifadə edir. Böyük satirik
M.Ə.Sabirə həsr olunmuş “Mən də insan oldum” poeması isə “qüdrətli ustad
qarşısında ciddi poetik hesabat” [92, s.314] səviyyəsində nəzərdən keçirilmişdir.
Tənqidçinin M.Araz poeziyasında xüsusi yeri olan məşhur “Atamın kitabı”
poeması barədəki aşağıdakı fikri də
elmi-ədəbi düşüncənin məntiqi, konseptual
qənaəti kimi üzə çıxmışdır:
Dostları ilə paylaş: