Andijon mashinasozlik instituti

Olmon mumtoz estetikasi 
Biz yuqorida ko‘rib o‘tgan ma‘rifatparvarlar va o‘sha davrdagi boshqa nafosatshunoslar nafosatshunoslikning 
umumnazariy  masalalari,  estetik  idrok  eti  shva  san‘at  falsafasi  borasida  Yevropa  estetik  tafakkuriga  ozmi-ko‘pmi 
nazariy  Yangiliklar  kiritdilar.  Olmon  mumtoz  estetikasi  ana  shunday  xazinadan  foydalanish  natijasida  o‘zlari  ham 
tengsiz tafakkur durdonalari yaratib, uni mislsiz boyitdilar. 
Olmon  mumtoz  estetikasi  ibtidosida  buyuk  faylasuf  Immanuil  Kant  (1724-1804)  turadi.  U  «Go‘zallik  va 
ulug‘vorlik tuyg‘ulari ustidan kuzatishlar» (1764), «Sof aqlning tanqidi» (1781), «Amaliy aqlning tanqidi» (1788), 
«Muhokama qobiliyatining tanqidi» (1796) asarlarida estetika muammolariga maxsus to‘xtaladi. 
Kantning  fikriga  ko‘ra,  estetik  hissiyot  manfaastiz,  beg‘araz  va  narsa-hodisaga  bevosita  maftunlikka  borib 
taqaladi.  Maftunlikning,  muhabbatning  ob‘ekti  esa  shakldan  boshqa  narsa  emas.  Xullas,  go‘zallik  manfaastiz 
maftunlikning,  muhabbatning  ob‘ekti.  Bu  –  go‘zallikning  birinchi  belgisi.  Ikkinchi  belgisi  esa  shundaki,  u 
tushunchalar  yordamisiz,  ya‘ni,  aql  kategoriyasiz,  bizga  umumiy  maftunlikning  narsa-hodisasi  sifatida  namoyon 
bo‘ladi;  estetik  muhokama  hech  qachon  mantiiq  qonun-qoidalariga  asoslanishi  mumkin  emas.  Go‘zallikning 
uchinchi  belgisi  shundaki,  u  maqsadga  muvofiqlik  shakliga  egaligi,  ya‘ni  qandaydir  aniq  maqsad  haqida  tasavvur 
hosil qilmasdan turib, narsa-hodisadagi maqsadga muvofiqlikni idrok etish mumkinligi bilan ajralib turadi. Demak, 
go‘zallik – narsa-hodisaning maqsadga muvofiqlik shakli, zero u maqsad haqida tasavvurga ega bo‘lmasdan turib, 
idrok etiladi. To‘rtinchi belgi shundaki, go‘zallik bizga tushunchasiz, zaruriy maftunlikning ob‘ekti, narsa-hodisasi 
sifatida yoqimlidir. SHunday qilib, go‘zallik hammaga hech qanday manfaastiz, shundayligicha, o‘zining sof shakli 
bilan yoqishi zarur bo‘lmagan narsa-hodisadir: «Nimaiki hammaga tushunchalar yordamisiz yoqimli bo‘lsa, o‘sha – 
go‘zaldir»

. 
Go‘zallik bilan bir qatorda Kant ulug‘vorlikni ham diqqat bilan tadqiq etadi. Uning fikriga ko‘ra, go‘zallikdan 
olinadigan lazzat-sifat, ulug‘vorlikdan olinadigan lazzat-miqdorning namoyon bo‘lishi bilan bog‘liq. Ulug‘vorlikni 
mutafakkir ikkiga ajratadi: matematik va dinamik ulug‘vorlik. Matematik ulug‘vorlik ekstensiv miqdorni – makon 
va  zamondagi  ko‘lamli  miqdorni,  ikkinchisi  kuch  va  qudrat  miqdorini  o‘z  ichiga  oladi.  Birinchi  xil  ulug‘vorlikka 
yulduzli osmonni, okeanni, ikkinchisiga – yong‘in, suv toshqini, dovul, zilzila, momaqaldiroqni misol qilib keltirish 
mumkin. Har ikkala holatda ham ulug‘vorlik bizning hissiy tasavvurimizdan ustun keladi, uni uzib qo‘yadi. Keyin 
ezilganlik hissi faoliyatimizning jonlanishi bilan almashinadi, Chunki  bunda bizning faqat hissiyotimiz tang qoladi, 
ma‘naviy jihatimiz, aksincha, yuksaladi. Aql hissiyot olamidagi barcha ulug‘liklardan-da yuksak bo‘lgan ulug‘likni 
fikrlay  bilishga  qodir.  Chunki    biz  o‘zimizni  hissiyotli  mavjudot  sifatida  buyuk  va  qudratli  sezamiz.  Haqiqiy 
ulug‘vorlik  –  bu  aql,  insonning  axloqiy  tabiati,  hissiy  anglash  chegarasidan  narigi  tomondagi  nimagadir  intilishi. 
SHu bois Kant, haqiqiy  ulug‘vorlikni  muhokama qilayotgan kishining qalbidan qidirish  kerak, deydi. «Nimaiki,  u 
haqda  fikrlashning  o‘ziyoq  qalb  qobiliyati  har  qanday  miqyosdagi  tashqi  hissiyotlardan  miqyosliroq  ekanini 
isbotlashi, o‘sha – ulug‘vorlikdir»

. 
Kant san‘atni hunardan ajratib qaraydi: birinchisi – erkin, keyingisi pul topishga qaratilgan, yollangan san‘at. 
Nimaiki  tushunchaga  asoslangan  bo‘lsa,  uni  o‘rganish  mumkin,  lekin  ilhomni  o‘qib,  o‘rganib  bo‘lmaydi,  deydi 
faylasuf.  Kant did  muhokamasining umumiyligi  va zarurliygini ta‘kidlaydi; buni  u barcha uchun umumiy bo‘lgan 
hissiyotlarning mavjudligi bilan asoslaydi: Hyumning «Did haqida bahslashish mumkin emas», degan shiori o‘rniga 
«Did haqida bahslashish mumkin va bahslashish mumkin emas» degan shiorni o‘rtaga tashlaydi. Kant buni estetik 
g‘oya  tushunchasi  bilan  bog‘laydi;  did  muhokamasi  asosida  yotgan  tushuncha  noaniq,  u  har  bir  mushohada 
zamiridagi nazariy jihatdan aniq ta‘riflab bo‘lmaydigan alo tuyg‘u haqidagi aqlning transstendental (ong  va bilish 
chegarasi  ortidagi)  tushunchasidir.  Yoki  boshqacha  qilib  aytganda:  «Estetik  g‘oyani  tasavvurning  tushuntirib 
bo‘lmaydigan namoyon bo‘lishidir»

.  
Kantning estetik nazariyalari ba‘zi bir «sub‘ektivlik» jihatlariga qaramay, keyingi davrlar Yevropa va jahon 
nafosatshunosligi  taraqqiyoti  uchun  eskirmaydigan  ahamiyatga  ega  bo‘ldi.  Shu  jihatdan  Fixte,  Gyote,  SHelling, 
Gegel,  Shopengauer  va  boshqa  ko‘pgina  buyuk  nafosatshunoslarni  muayyan  ma‘noda  «Kantdan  o‘sib  chiqqan» 
deyish mumkin. 
Bu davrning eng zabardast va o‘ziga xos nafosatshunoslaridan biri buyuk olmon shoiri va dramaturgi Fridrix 
Shillerdir (1759 – 1805). 
                                                 

 Кант И. Сочинения в 6 т. Т. 5 М., Мысл, 1966. С. 222. 

 O‘sha manba. S. 257. 

 O‘sha manba. S. 363. 

Shiller  jamiyatni  o‘zgartirishni  istaydi,  lekin  u  inqilobiy  o‘zgarishlarga  qarshi.  SHillerning  nazdida  inqilob, 
avvalo, axloqsizlik,  u asrlar  mobaynida qaror topgan  axloqiy tamoyillarni ag‘dar-to‘ntar qilib tashlaydi; qolaversa, u 
nafosatga qarshi – inson tabiati uyg‘unligini buzadi, narsa mavjudligi tabiiy tartibining muqaddasligini va go‘zalligini 
parchalab yuboradi. SHu bois jamiyatni qayta qurishdan avval insonni qayta qurmoq lozim. Buni esa shaxsning uyg‘un 
rivojlanishini  go‘zallik  vositasidagi  tarbiya  orqali  amalga  oshirish  mumkin.  SHiller  uchun  go‘zallik  –  hodisaga 
aylangan erkinlik. 
«Din  bilan  davlat,  qonun  bilan  axloq  bir-biridan  yiroqlashgan,  lazzat  mehnatdan,  maqsadga  etishish  vositasi 
maqsaddan,  g‘ayrat  mukofotdan  uzilib  qolgan  hozirgi  paytda,  –  deb  yozadi  SHiller  «Insonning  estetik  tarbiyasi 
xususida  maktublar»  asarida,  –  ulkan  yaxlitlikning  kichik  bo‘lagiga  abadiy  bog‘langan  insonning  o‘zi  ham  bo‘lak 
shaklga  kirib  bormoqda;  o‘zi  harakatga  keltirayotgan  g‘ildirakning  abadiyan  bir  xildagi  shovqini  ostida  u  endi 
tirikligining har tomonlama uyg‘unligini ta‘minlay olmaydi, u endi tabiatining insoniyligini ifodalash o‘rniga o‘z kasbi 
yoki  ilmining  surati  bo‘lib  qoladi...  hayotbaxsh  zehnning  o‘rnini  o‘lik  harfxo‘rlikegallaydi,  sovuqqon  xotira  inson 
uchun daho va hissiyotdan ko‘ra yaxshiroq rahbarga aylanadi
195
. 
Foyda  buyuk  ma‘buda  maqomini  bajarayotgan  bu  davrning  qo‘pol  tarozusida  san‘atning  ma‘naviyatdagi 
xizmatlari tosh bosmaydi, natijada taqdirlanishdan mahrum bo‘lgan san‘at sershovqin asr bozoridanchetda yitib ketadi. 
Xo‘sh, bozor iqtisodiyoti sharoitidagi pulga sig‘inishdan, insonni o‘z kasbining murvatiga, parchasiga aylanib 
qolishidan  halos  etish  uchun,  unga  qadimgi  yunonlar  davridagi  uyg‘unlikni  qaytarish  uchun  nima  qilmoq  kerak? 
SHiller, yuqorida aytganimizdek, inqilobiy yo‘lni qat‘iy inkor etgan holda, «estetik tarbiya» tushunchasini kiritadi; 
erkinlikka  yo‘l  faqat  go‘zallik  orqali  o‘tadi,  degan  fikrni  ilgari  suradi.SHiller  shakl  va  mazmun  masalasini  o‘ziga 
xos  talqin  etadi.  Hissiy  go‘zallik  ma‘naviylikka,  ma‘naviylik  esa  –  moddiylikka  olib  boradi.  Go‘zallik  zo‘riqqan 
insonda uyg‘unlikni tiklaydi, bo‘shashgan odamda esa faollik uyg‘otadi. SHakl insonga butinisicha, mazmun uning 
muayyan  qismigagina  ta‘sir  o‘tkazadi.  Go‘zallik  insonning  oqillashuvi  yo‘lidagi  zaruriy  shartdir.  Faoliyatning 
barcha boshqa turlari insonning alohida-alohida kuchlarini rivojlantiradi, faqatgina go‘zallik uni bir butun yaxlitlik 
sifatida shakllantiradi.  
«Insonning estetik tarbiyasi to‘g‘risida maktublar»ida SHiller, yuqoridagi fikridan tashqari, san‘atning o‘ziga 
xosligi  masalasiga  ham  alohida  to‘xtaladi.  SHu  munosabat  bilan  u  «o‘yin»va  «estetik  ko‘rinish»  tushunchalarini 
qo‘llaydi. Bu ikkisini SHiller san‘atning belgilari deb ataydi. Yovvoyilikdan qutilgan har bir xalq ko‘rinishdan zavq 
olishga, bezakka va o‘yinga moyil bo‘ladi. o‘yin, majburiyatdan kelib chiqadigan, manfaatli va bir tomonlamalikka 
ega faoliyatdan farqli o‘laroq, erkindir. o‘yinda insondagi barcha kuchlar mutanosib tarzda kelishib harakat qiladi. 
Inson,  faqat  tom  ma‘noda  inson  bo‘lgandagina    o‘ynaydi  va  o‘ynagan  paytidagina  to‘liq  insonga  aylanadi.  San‘at 
o‘yinli faoliyat sifatida quvonchli. o‘yinning mahsuli – ko‘rinish. «Narsalarning realligi ularning ishi, narsalarning 
ko‘rinishi – insonning ishi, – deydi, SHiller»

. Uning fikriga ko‘ra, san‘at voqelikdan butunlay ajralib, sof ideallik 
darajasiga  etgandagina  haqiqatga  erishadi.  Tabiat  –  hissiy  idrok  etilmaydigan  ruhning  g‘oyasi.  U  hodisa  ostida 
yotadi, biroq o‘zi hech qachon hodisada namoyon bo‘lmaydi. Faqat ideal san‘atigina bu haqiqat ruhiga etishadi va 
uni seziladigan shakl bilan ta‘minlaydi. 
Olmon  mumtoz  faylasuflari  orasida  Fridrix  Vilgelm  Yozef  Shellingning  (1175  –  1854)  estetik  qarashlari 
ham  diqqatga  sazovor.  Uning  «San‘at  falsafasi»,  «Resi»,  «Tasviriy  san‘atning  tabiatga  munosabati»  singari 
asarlarida estetika muammolari ko‘tarilgan. 
Shellingning fikriga ko‘ra, san‘at asarining o‘ziga xos belgisi «onglanmaganlikning cheksizligi» hisoblanadi. 
San‘atkor o‘z tabiatidangina kelib chiqib ijod etar ekan, badiiy asar u aytishni hoxlagandan ortiq narsani o‘z ichiga 
oladi.  Zero  san‘atkor  o‘z  asariga  asar  g‘oyasiga  kirmaydigan,  yana  «qandaydir  cheksizlikni»  ixtiyorsiz  ravishda 
singdiradi.  Bu  cheksizlikni  «cheklangan  aql»  qamrab  ololmaydi.  Ana  shu  onglanmaganlikning  cheksizligidan 
SHelling  go‘zallik  tushunchasini  keltirib  chiqaradi:  go‘zallik  cheksizlikning  cheklanganlikdagi  ifodasi.  Go‘zallik 
san‘atning asosiy xususiyati. Go‘zalliksiz san‘atning mavjud bo‘lishi mumkin emas. San‘atkor a‘lo hissiy go‘zallik 
g‘oyasini  anglashni  shu  g‘oyani  sezilarli  qiluvchi  narsa  bilan  biriktiradi.  Dahoning  vazifasi  olam  uyg‘unligida 
Xudodagi oliy go‘zallikni ko‘ra bilishdir. 
San‘at  taraqqiyotini  SHelling  asta-sekinlik  bilan  uning  jismiylikdan  qutilib  borishida  ko‘radi.  Chunonchi, 
yunon haykaltaroshligida ruhiy jihat jismda o‘z ifodasini topgan. Haykallar ilohiy mavjudotlar tushunchasini beradi 
va shuning barobarida san‘atning maqsadini belgilovchi qadimgi yunon mifologiyasida asoslagan. Yangi davrda ana 
shu vazifani nasroniylik bajaradi. Rangtasvir, nojismiy narsalardan, qay darajadadir ruhiy bo‘lgan bo‘yoq va jilodan 
foydalanar ekan, tobora Yangi davr san‘atiga aylanib borada, rassom  uchun eng  muhimi-ma‘naviy  go‘zallikni aks 
ettirish. SHunday qilib, SHelling nazdida san‘at taraqqiyotining barcha jarayonlari hissiylikdan ma‘naviylikka o‘tish 
harakatidan, ruhning moddiyat ustidan g‘alaba qozonib borishidan iborat. 
Shelling  san‘atni  ikki  qatorga  –  real  va  idealga  ajratadi.  Real  qator  –musiqa,  me‘morlik,  rangtasvir, 
haykaltaroshlikni;  ideal  qator  esa  –  adabiyotni  o‘z  ichiga  oladi.  Alohida  san‘at  turlari  tavsifini  u  musiqadan 
boshlaydi. Rangtasvir qiyofalarni in‘ikos ettiruvchi ilk shakl. U alohidalik va xususiylikni umumiylikda aks ettiradi. 
Musiqa va rangtasvirni omuxtalashtiruvchi san‘at turlari – me‘morlik va haykaltaroshlik; me‘morlik – qotib qolgan 
musiqa.  Plastik  san‘at  turlari  ichida  haykaltaroshlik  eng  muhim  o‘rinni  egallaydi,  zero  uning  predmeti  olamning 
anglab  etilgan  ramzi  bo‘lmish  insoniy  vujuddir.  So‘z  san‘ati  –  oliy  qatordagi  ideal  san‘at.  SHu  bois  SHelling 
                                                 
195
 Шиллер Ф. Собрание сочинений в 7 т. т.6. М., ГИКЛ, 1957. С. 265-266. 
 

she‘riyatni  umuman  san‘atning  mohiyatini  ifodalovchi  san‘at  turi  tarzida  qabul  qiladi.  Lirikada  cheksizlik 
cheklanganlikda,  eposda  cheklanganlik  cheksizlikda  yuzaga  chiqadi.  Drama  esa  cheklanganlik  va  cheksizlikning, 
reallik va  ideallikning  sintezi. Romanga  SHelling Yangi davr eposi, epos bilan dramaning sintezi sifatida qaraydi. 
Fojea borasida ham SHelling teran fikrlaydi. Fojeiy ziddiyatni u erkinlik va zaruriyat nuqtayi nazaridan olib qaraydi; 
erkinlik  –  sub‘ektda,  zaruriyat  ob‘ektda  beriladi.  Tarixiy  zaruriyatning  qahramondagi  sub‘ektiv  intilishlar  bilan 
to‘qnashuvi  fojeiy  qarama-qarshilikning  (kolliziyaning)  asosini  tashkil  etadi.  «SHunday  qilib,  –  deb  yozadi 
SHelling,  –  fojeaning  (tragediyaning)  mohiyati  sub‘ektdagi  erkinlik  bilan  ob‘ektiv  zaruriyat  o‘rtasidagi  haqiqiy 
kurashdan  iborat.  Kulgida  (komediyada)  esa  buning  aksi;  zaruriyat  –  sub‘ektda,  erkinlik  –  ob‘ektda  mujassam 
bo‘ladi»

. 
Umuman  olganda,  SHelling  ilgari  surgan  ko‘pgina  g‘oyalar  keyinchalik  Yevropa  estetikasida  dasturilamal 
qilib olindi, Yangi-Yangi nazariyalarning ibtidosiga aylandi. 
Olmon  mumtoz  estetikasida  eng  e‘tiborli  o‘rinlardan  birini  Georg  Vilgelm  Fridrix  Gegel  (1770-1831) 
egallaydi.  Estetika  borasida  uning  «Estetika»  deb  nomlangan  ko‘p  jildlik  ma‘ruzalari  mashhur.  Gegel  o‘z  falsafiy 
tizimini mutlaq g‘oya asosiga quradi; uning uchun barcha mavjudlikning asosida qandaydir qiyofasiz, nosub‘ektiv 
ruhiy  ibtido  yotadi  –  ana  o‘sha  mutlaq  g‘oya.  Mutlaq  g‘oya  tabiat,  ijtimoiy  hayot  va  uning  barcha  ko‘rinishlari 
mohiyatini  tashkil  etadi.  Estetika  ham  muayyan  taraqqiyot  bosqichidagi  g‘oyaning  o‘zi.  Mutlaq  g‘oya  to  tabiatga 
kirib  borguniga  qadar  sof  mantiqiy  shaklda  rivojlanadi.  So‘ng  u  o‘zini  tabiat  sari  begonalashtiradi,  keyin  yana 
o‘ziga, ruhiy olamiga qaytadi. Biroq, bu qaytish shu  lahzagacha bo‘lgan barcha taraqqiyot  hodisalari bilan boyish 
vositasida ro‘y beradi. Taraqqiyotning ana shu uchinchi bosqichida mutlaq g‘oya zaruriy muayyanlikka ega bo‘ladi. 
Muayyanlashtirish  shaklini  g‘oya  sub‘ektiv,  ob‘ektiv  va  nihoyat  mutlaq  ruh  qiyofasida  qo‘lga  kiritadi.  Muayyan 
ruhning bu uch shakli nafaqat inson ongini, balki turli insoniy faoliyatlar hamda insoniy aloqalar va munosabatlar 
mohiyatini ham tashkil etadi. G‘oya taraqqiyotining oliy bosqichi mutlaq ruh hisoblanadi. Mutlaq ruh – o‘zi uchun 
o‘zini  predmet  qilib,  o‘zi  uchun  o‘z  mohiyatini  ifodalashdan  boshqa  hech  qanday  maqsadga  ham,  faoliyatga  ham 
ega  bo‘lmagan  erkin,  haqiqiy,  cheksiz  ruh.  U  tashqi  va  hissiy  mushohadada  tasavvurga,  tasavvurdan  tushunchalar 
asosidagi tafakkurga qarab rivojlanib boradi. 
Gegelning  fikriga  ko‘ra,  o‘zini  to‘liq  erkinlikda  mushohada  qiluvchi  ruh  –  san‘at;  o‘zini  ixlos  sifatida 
namoyon  qiluvchi  ruh  –  din;  o‘z  mohiyatini  tushunchalar  orqali  fikrlab,  uni  biluvchi  ruh  –  falsafa.  San‘at,  din  va 
falsafaning mazmuni shunday qilib, bitta, farq faqat o‘sha mazmunni ochish va anglab etishda. G‘oyaning o‘z-o‘zini 
ochishning birinchi va eng nomukammal shakli, estetik bilish yoxud san‘at. Uning maqsadi mutlaq ruhning hissiy 
tasvirini berish. San‘at, axloq, davlat tuzumi, boshqarish shakli v.h. hammasi bitta umumiy ildizga borib taqaladi. 
Uni Gegel zamon ruhi deb ataydi. 
Gegel g‘oya va shakliy tuzilish munosabatlarinig uch xilini keltiradi. Dastlabki bosqichda g‘oya mavhum va bir 
yoqlama shaklda namoyon bo‘ladi. Bu san‘atning ramziy shakli. Uni qadimgi Sharq xalqlari san‘atida ko‘rish mumkin. 
U sirliligi, balandparvozligi, majoziyligi va ramziyligi bilan ajralib turadi. Rivojlanmay qolgan mavhum mazmun bu 
erda o‘ziga mos shakl topolmaydi. Ramziy shaklni mumtoz san‘at shakli almashtiradi. Bu shaklda g‘oya yoki mazmun 
etarli muayyanlikka ega bo‘ladi. Mazmun uchun o‘ziga mos shakl, qiyofa topiladi. Bu inson qiyofasidir. Agar ramziy 
san‘at  shakli  Sharqona  mustabidlikdan  kelib  chiqqan  bo‘lsa,  mumtoz  san‘at  shakli  insonparvarlik  va  demokratik 
tabiatga ega. Mumtoz shakldan so‘ng san‘atning romantik (sururiy) shakli kechadi. Bu san‘at shaklida yana g‘oya va 
uning tashqi qiyofasidagi tugallangan birlik yo‘qoladi va u orqaga qaytadi, lekin bu qaytish yuksalish darajasida ro‘y 
beradi. Romantik san‘at mazmuni – erkin muayyan ma‘naviylik shunday ruhiy taraqqiyotga etadiki, unda qalb olami 
go‘yo tashqi olam ustidan g‘alaba qozonadi va o‘z ma‘naviy boyligi uchun teng keladigan hissiy qiyofa topa olmaydi. 
Ana shu bosqichda ruhning hissiy qobig‘idan qutulish va o‘zini anglashning boshqa Yangi shakllariga – dinga, undan 
keyin  esa  falsafaga  o‘tishi  ro‘y  beradi.  San‘atning  bunday  o‘z  chegarasidan  chiqib  ketishi  uning  yo‘qolishini  emas, 
balki  predmetning,  mazmunining  o‘zgarishini  bildiradi.  U  avvaldan  mavjud  bo‘lgan  tarixiy  materialdan,  an‘anaviy-
mifologik mavzu va syujetlardan qutiladi. Uning doirasi endi insonning ichki hayoti – quvonchu qayg‘usi, intilishlari, 
qilmishlari va taqdirini o‘z ichiga etadi. SHunday qilib, san‘at xususiy hayotni aks ettiradigan erkin san‘atga aylanadi

. 
Gegelning  fikriga  ko‘ra,  san‘atning  ibtidosi  –  me‘morlik;  u  ramziy  shakl  sirasiga  kiradi,  zero  unda  his 
etiluvchi  material  g‘oyadan  ustun  turadi,  shakl  va  mazmun  muvofiqligi  yo‘q.  Bunda  me‘mor  foydalanadigan 
noorganik  material  ma‘naviy  mazmun    uchun  bir  shior,  xolos.  San‘atning  nisbatan  yuksak  turi  sifatidagi 
haykaltaroshlikda,  inson  vujudidagi  erkin  ma‘naviylik  o‘z  aksini  topadi.  Bunda  g‘oya  ruhga  munosib  ifoda  bilan 
singishib ketadi, his etiluvchi qiyofa va g‘oyaning to‘liq uyg‘unligi kuzatiladi. Haykaltaroshlik san‘atning mumtoz 
shakli bo‘lib, unga nisbatan yaqin san‘at shakli – rangtasvir. Uning vositasi moddiy substrat (tosh, yog‘och va h. k.) 
emas, balki rangin yuza, jiloning jonli tovlanishi. Rangtasvir moddiy jismning his etiladigan makondagi to‘laligidan 
qutiladi,  zero  u  birgina  yassilik  bilan  o‘lchanadi.  Makondan  to‘liq  qutilish  musiqada  ro‘y  beradi.  Uning  materiali 
tovush,  tovushli  jismning  tebranishi.  Material  bu  erda  makoniy  emas,  zamoniy  ideallik  tarzida  namoyon  bo‘ladi. 
Musiqa hissiy mushohada chegarasidan chiqib, faqatgina ichki kechinmalar doirasini qamrab oladi. 
Nihoyat  so‘nggi,  romantik  san‘at  –  she‘riyat  yoki  so‘z  san‘atida  tovush  o‘z  holicha  hech  qanday  ma‘no 
anglatmaydigan  belgi  sifatida  yuzaga  chiqadi.  Poetik  tasvirning  asosiy  unsuri  shoirona  tasavvur.  SHe‘riyat 
(adabiyot) hamma narsani tasvirga oladi. Uning materiali jo‘ngina belgi emas, ma‘no sifatidagi, tasavvur sifatidagi 
                                                 

 Шеллинг Ф. Философия искусства. М., Мысл, 1966. С. 400. 

 Qarang: Гегел Г. Эстетика в 4 т. Т. 2. М., Искусство, 1969. С. 314. 

tovush.  Biroq  material  bunda  erkin,  o‘z  holicha  emas,  balki  ritmik  musiqiy  qonunlarga  binoan  shakllanadi. 
SHe‘riyatda go‘yo san‘atning hamma turlari bir-bir takrorlangandek; epos sifatida u tasviriy san‘atga mos – xalqlar 
tarixini boy, badiiy qiyofali, majoziy va rangtasvirdagidek manzaralar bilan bafurja hikoya qiladi; u lirika sifatida – 
musiqa,  qalb  holatini  aks  ettiradi;  nihoyat  u  dramatik  she‘riyat  sifatida  mazkur  ikki  san‘atning  birligi,  zero  u 
harakatdagi, ziddiyatli manfaatlar, insoniy xarakterlar orasidagi kurashni ko‘rsatadi. Umuman, estetik faoliyat Gegel 
tomonidan  erkinlikka  olib  boradigan  yo‘l  sifatida  talqin  etiladi.  SHuningdek,  Gegel  estetikaning  asosiy  mezoniy 
tushunchalari, estetik ideal va boshqa muammolar borasida ham teran fikrlar bayon etadi.  
Umuman,  olmon  mumtoz  estetikasi  insoniyat  tafakkuridagi  muhim  taraqqiyot  bosqichi  sifatida  katta 
ahamiyatga  ega.  Olmon  mumtoz  estetikasida  rastionallik  o‘zining  yuksak  cho‘qqisiga  ko‘tarildi,  lekin  u  bilan 
yonma-yon  norastional  yo‘nalishning  dastlabki  yirik  namoyandalaridan  buyuk  olmon  faylasufi  Artur 
SHopenhauer (1788-1860) ham ijod qildi. 
SHopenhauerning estetik qarashlari asosan «Olam ixtiyor va tasavvur sifatida» deb nomlangan yirik asarida 
bayon  etilgan.  Faylasuf  san‘at  bilan  fanni  bir-biriga  solishtirar  ekan,  san‘atni  narsalarni  asoslanish  qonunidan 
mustaqil tarzda «mushohada qilish turi» deb ataydi. Estetik mushohada ob‘ekti alohida narsa emas, balki asoslanish 
qonuni  harakati  ostidan  olingan  g‘oya,  aflotuncha  ma‘nodagi  g‘oya.  Uni  aql  bilan  emas,  fahm-savqi  tabiiy 
(intuistiya) yordamida payqash mumkin. San‘atning fandan ustunligi ham ana shunda. SHu ma‘noda SHopenhauer 
«g‘oya»ni «tushuncha»ga qarshi qo‘yadi. Tushuncha fanga zarur, san‘at uchun esa befoyda. San‘atning maqsadi – 
g‘oyani in‘ikos ettirish. San‘at turlarining  farqi esa ulardagi ifoda  materiali bilan belgilanadi. San‘atning  mohiyati 
shundaki,  unda  bir  hodisa  minglab  hodisa  uchun  javobgar,  u  muhim  voqea-hodisani  olib,  nomuhimini  tashlab 
yuboradi.  Qiyofa  –  mushohadali  g‘oya,  u  tushunchadan  farqli  tarzda,  son-sanoqsiz  alohida  narsalarning  o‘rnini 
mantiqiylik  hamda  mavhumiy  umumiylik  vositasida  emas,  balki  fahmiy  (intuitiv)  idrok  va  tasavvur  yo‘li  bilan 
egallaydi

. 
Shopenhauer falsafani fandan ajratadi va san‘atga yaqinlashtiradi. Fan tushunchalar bilan ish ko‘radi, falsafa 
esa,  san‘at  kabi  g‘oyalar  doirasiga  kirib  boradi.  Falsafa  ko‘zga  ko‘rinib  turgan  hissiy  qiyofalardan  yuksakka 
ko‘tarilgan holda, g‘oyani ularda gavdalantirmasdan, aksincha ular mohiyatini sug‘urib olish bilan san‘atga nisbatan 
ustunlikka ega. Falsafaning san‘atga munosabati, vinoning uzumga bo‘lgan munosabatidek gap. 
Buyuk  olmon  faylasufining  fikriga  ko‘ra,  daho  ijod  mahsuli  aslo  manfaat  ob‘ekti  bo‘lmaydi,  foydasizlik 
uning  eng  muhim  belgisi.  Estetik  idrok  etishning  vazifasi  –  foyda  emas,  lazzat.  Bu  fikrni  SHopenhauer  istisnosiz 
barcha san‘at turlariga tadbiq etadi. Masalan, me‘morlik – arxitekturada bino nechog‘li qulay, foydali, obodonchilik 
namunasi  bo‘lgani  uchun  emas,  balki  unda  sof  estetik  maqsadga  –  go‘zallikdan  lazzatlanishiga  me‘mor  qanchalik 
erishganiga qarab, san‘at asari hisoblanadi. «Har qanday san‘atning asl maqsadi – go‘zallik to bizga taalluqli emas 
ekan,  hamma  narsa  go‘zal.  Hayot  hech  qachon  go‘zal  bo‘lmaydi,  faqat  san‘at  ko‘zgusida  tozalangan  hayot 
manzaralarigina go‘zal. Barcha san‘at turlarini Shopengauer ana shu nuqtayi nazardan tahlil etadi. Qaysi san‘at turi 
«hayot haqiqatini»,  ya‘ni ixtiyorning  mohiyatini ochib bersa, o‘shaning darajasi  yuksak. Tasviriy san‘at, she‘riyat, 
dramaturgiya g‘oyani in‘ikos ettiradi. G‘oya esa ixtiyorning ob‘ektivlashgan holati xolos, aslo ixtiyorning o‘zi emas. 
Chunonchi me‘morlik – ixtiyor olomonning ongsiz intilish g‘oyasi tarzida aks etgan bosqichni anglatadi, fojea esa 
ixtiyorning  o‘z-o‘zi  bilan  nizoga  kirishganini  ochib  berishga  qodir.  Hamma  san‘at  turidan  musiqa  yuksak  turadi, 
Chunki    barcha  san‘at  turlari  g‘oyani  –ixtiyorning  ob‘ektivlashgan  holatini  aks  ettirsa,  musiqa  ixtiyorning  o‘zini 
ifodalaydi.  Olamni  musiqada  ixtiyorda  gavdalangan  tarzda  olib  qarash  mumkin.  Musiqa  g‘oyalardan  mustasno, 
hodisalar  dunyosidan  butkul  inkor  etgan  holda,  hatto,  dunyo  umuman  mavjud  bo‘lmasa  ham,  qay  darajadadir 
yashashi mumkin. Boshqa san‘at turlari bunga qodir emas. Musiqaning ta‘siri yana shuning uchun ham kuchliki, u, 
ixtiyor singari tinglovchida quvonch, qayg‘u va boshqalarning g‘oyasini emas, balki ularning o‘zini uyg‘otadi. 
Shopengauer  estetikaning  Yangi  mezoniy  tushunchasini  taklif  etadi.  U  –  qiziqarlilik.  Garchand  «Qiziqish» 
iborasini biz Didroning  sahna asrlariga tadbiq estak-da, qiziqarlilik o‘zining  miqyosiylik, mezoniylik xususiyatlari 
bilan  estetikada  Yangi  tushuncha  maqomini  olishga  haqli  deb  o‘ylaymiz.  Shopengauerning  fikriga  ko‘ra,  «... 
go‘zallik  g‘oyani  bilish  bilan  belgilanadi...  qiziqarlilik  bizga  ixtiyorimizni  qo‘zg‘otish  orqali  ta‘sir  ko‘rsatadi»
196
. 
Qiziqarlilik san‘atda me‘yorida bo‘lishi kerak. Me‘yoridan kami – zerikarlilikka, me‘yoridan ortig‘i idrok etuvchini 
go‘zallikni his qilmasdan «sirg‘anib o‘tib» ketishiga olib keladi.