Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
10 – Heç nə. Nə deyəcəm. Yarısını verdim, getdi. Evdə o qədər pul var idi. – Lap yaxşı. – Sabir dərindən nəfəs aldı. – Bilirsən nə olub? – Yasəmən üzünü Sabirə tərəf çevirib maraqla dedi. – Nə? – Fəridə xanımla danışdım səhər. Bankda işləyir axı. Dedi ki, yoldaşının rəsmi iş yeri olsa, bankdan kredit götürməyə kömək edərəm. Həm də dedi ki, ödəyəndə əlavə çox pul ödəməzsiniz. – Faizi deyib yəqin. – Hə, elə ondan. – İnşaAllah, Yasəmən. Niyə də olmasın. Pul götürüb evimizi tikərik bizdə. – Həə... elə buralardan bir yerdə torpaq alıb başlayarıq tikməyə. Burada torpaq elə də baha deyil. İki otaq tiksək bəs edər. Balaca həyəti də olar. – Uşaqlar üçün də ayrı otaq edərik. Bəzəyərik istədikləri kimi. – Həə... Hədiyələr də alarıq onlara. Aytac, yazıq uşaq neçə dəfə kukla istəyib məndən. Siniflərindəki qızlarda görüb. Uşaqlar üçün aboy olur haa, ondan da alarıq. – Alarıq. Nə istəsələr alarıq. – Sabir Yasəmənə baxdı. – Bəs sən? Sən nə istəyirsən? – Mən heç nə. Daha nə istəyəcəm. Evimiz olsun bəsimizdir. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 11 Sabir Yasəməni çox yaxşı tanıyırdı. Bilirdi ki, bir şey istəsə də, utancından ağız açıb istəyə bilmirdi. Əslində, Sabir onun əziyyətini çox yaxşı görürdü. Yazıq qız bütün günü dayanmadan işləyirdi. Gündüzlər başqalarının evinin, axşamlar isə öz komasının dərdinə çarə olmağa çalışırdı. Sabir gecələr daha çox düşüncələr içində boğulurdu. İki il bundan qabaq rayondan necə ümidlərlə gəlmişdilər Bakıya. Sabir işləyəcək, ev tikəcəkdi, ailəsi üçün gözəl gələcək quracaqdı. Ancaq bu elə də asan deyildi. İşlər heç istədiyi kimi getmirdi. Rayona da qayıtmaq mümkün deyildi. Qayıdıb harada yaşayacaqdılar, necə dolanacaqdılar! Atasından qalan bircə ev var idi, onda da qardaşıgil qalırdı. Ona görə də Bakıda məskən salmaq üçün özünü məcbur edirdi. Yasəmən isə onun qol-qanadı idi. Arabir, daha doğrusu tez-tez “Yasəmən kimi həyat yoldaşına sahib olmaq üçün görəsən, necə bir savab iş görmüşəm?” – deyə öz-özünə sual verirdi. Yasəmən onun hər şeyi idi. Onu məktəb vaxtı, dördüncü sinifdə gördüyü gündən indiyə kimi. Və bu heç vaxt dəyişməyəcəkdi. Sabir bir qədər düşüncələrə daldıqdan sonra özünü toparlayıb dedi: – Sənin o dəfə gördüyün üzüyü də alarıq. Çox istəyirdin. – Necə istəyirsənsə, elə də olsun. – Yasəmənin qara gözləri parlayırdı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 12 – Hələ başqa şeylərdə. – İnşaAllah. Yasəmən başını Sabirin sinəsinə qoydu. Sabirsə, əli ilə onun saçlarını oxşayırdı. – Zakirlə danışdın? – Yox. Niyə ki? – Nə bilim. Fikirləşdim, yəqin danışarsan. – Yox. Danışmamışam. Fikrim də yoxdur. Bircə dəli olmağım çatmırdı. – Necə istəyirsən. – Hə. – Sabir qısaca dedi. – Yat, qadası. Yat. Yuxun şirin olsun. – Sənin də. *** Gecədən xeyli keçsə də, Sabir hələ də oyaq idi. Gözünə yuxu getmirdi. Necə getsin axı?! O qədər dərd var idi ki. Rahat yatmaq olardımı? Gözlərini tavana zilləyərək eləcə donub qalmışdı. Düşünür, düşünür, düşünür və yenə də düşünürdü. Düşünməklə bir şeylər əldə etməyəcəyini ondan gözəl bilən yox idi, buna baxmayaraq, düşünməyə davam edirdi. Bəzən də xəyallar qurur, gələcək həyatın gözəlliklərini canlandırırdı, qaranlıq tavanda. Lakin hər şey kimi o da bir anda gəlib keçirdi. Yuxu isə heç gəlmirdi. Dərindən nəfəs alaraq yavaşca dikəldi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 13 Yasəməni oyandırmaq istəmirdi. Yataqdan enərək hamamın yolunu tutdu. Əl-üzünü yuyacaqdı. İşığı yandırdıqdan sonra qapını açıb içəri girdi. Halsız halda krantın başlığını qaldırıb doyunca əl-üzünü yudu. Sonuncu dəfə üzünə su vurduqdan sonra əllərini saçlarında gəzdirib sərinləməyə çalışdı. Elə bu an gözləri güzgüdəki əksinə sataşdı. Saçlarına, üzünə nəzər yetirdi. Saçları seyrəlmiş, üzündəki qırışlar çoxalmışdı. İndiyə kimi buna o qədər də əhəmiyyət verməyən Sabir qocaldığının fərqinə varmışdı. Yaşı az idi, ancaq istənməyən qonaq kimi gələn qocalıq bürümüşdü, bədənini. Gözlərinə, gözlərinin altında yaranan şişlərə nəzər yetirdi. Kinayə ilə gülümsədi. – Qocalırsan, Sabir bəy. Qocalırsan. – Sakitcə dedi. Sonra yenidən güzgüyə yaxınlaşaraq gözlərinin içinə baxdı. – Bu qədər problemin içində hələ yaxşıyam. – Biranlıq gülümsədi, sonra yenə güzgüyə diqqətlə baxdı. – Heç utanırsan? Hə? Neçə aydır ki, işsizsən. Qonşular, qohumlar arxanca, Allah bilir nələr danışır. Qınamıram. Vallah. Qınanılası gündəyəm. Haqq edirlər. Millət hardan olur-olsun bir yolunu tapıb özünü dolandırır. Bəs mən? Elə yol ölçürəm. Gedirəm, gəlirəm. İş dilənirəm. Təmiz insan, şərəfli insan, düzgün insan olmaq kimə lazımdır axı? Nə edirsən, necə edirsən, fərqi yoxdur. Təki edəsən. Buna baxacaqlar, onsuzda. Kimə lazımdı, sənin quru şərəfin! Eh... Elə buna görə, Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 14 çıxarmadılarmı səni işdən?! – Başını bulayaraq köks ötürdü. Nə danışdığını heç özü də bilmirdi. Yenidən başını qaldırıb güzgüyə baxdı. – Təki canımız sağlam olsun. – Yasəmənin sözünü xatırlayıb gülümsədi. – Yazıq qız. Onunda həyatını bərbad eləmişəm. Məni tanıdığı günə daş düşəydi. Nə qədər vədlər vermişdim, evlənəndə. Heç bir dəfə də soruşmur ki, hanı o vədlər! Elə hey “təki canımız sağlam olsun” deyir. Allah bəlamı da vermir ki, canlarını qurtarsınlar məndən. Rahat yaşaya bilsinlər. Mənim etməli olduqlarımı o edir. Guya evin kişisi mənəm. Hah... – Kinayə ilə gülümsədi. – Kişi haa... Evin dirəyi! Əynimdəki tumana qədər o alır. Kişi! Kül sənin kişi başına! – Əlini güzgüyə tərəf sirkələdi. Sabir getdikcə sərsəmlədiyini hiss etmişdi. Suyu açaraq üzünü bir daha yuduqdan sonra krantı bağlayıb hamam otağından çıxdı. Yataq otağına keçərək yerinə uzandı. Yatmağa çalışacaqdı. Sabah isə dünənki kimi yeni ümidlərlə oyanacaqdı. Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|