Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
20 – Ay qız, sən niyə yığırsan? Yasəmən bura niyə gəlib, yığacaq da o. – Gülər əli ilə Fəridə xanımdan qalxmasını istədi. – Elə şey olar? Nə var ki, burda?! – Fəridə xanım Gülərin sözlərindən xoşu gəlməmişdi ki, tərs- tərs ona baxdı. Yasəmən isə yenə Gülərə bir söz demədi. İşinin xatirinə susmağa məcbur oldu. – Mən yığışdıraram, Fəridə xanım. Siz narahat olmayın. – Yasəmən dərhal yanlarına gəlib dizlərini yerə qoyaraq qırıntıları yerdən götürüb yeri silməyə qoyuldu. Bir yandan yeri silir, bir yandan da özünü ələ almağa çalışırdı. Ayaqlarını bir-birinin üstünə atmış Gülərin qarşısında diz köçüb yeri silməsi onu daha da əzirdi. Qəhər boğsa da, özünü sıxır, ağlamamaq üçün özünü zorla saxlayırdı. Onsuzda, hər əzaba dözməyi öyrənmişdi. Buna da dözmək elə də çətin olmayacaqdı. Ancaq nə qədər olsa da, axı o da qadın idi. Qadınlıq qüruru isə içində tüğyan edir, tufanlar qoparırdı. Bunu isə üzə vurmurdu. Ailəsi üçün məcbur idi. *** Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 21 – Sən gəl mənim dediyimi elə. Boş-boş oturmaqdan bir şey çıxmayacaq. – Ay qardaş, istəmirəm də! Niyə başa düşmürsən? – Sabir stəkanı çayla doldurub Zakirin qabağına qoydu. – Niyə istəmirsən axı? Elə də çətin olmayacaq. Uzağı iyirmi gün. Həkimlə də danışmışam, hər köməklik edəcək. Həm tanış adamdır, vəziyyətinizi də danışdım, sağ olsun, bir qəpik də almayacaq. – Çayından bir qurtum aldıqdan sonra qənd qabına baxdı. – Konfet yoxdu? – Yox, qurtarıb. – Heç nə olmaz. Nəysə, – deyə qəndi ağzına atdı. – Gəl, razı ol. Neçə aydır ki, işsizsən. Bacıma da yazıqdır. Özünü fikirləşmirsənsə, onu fikirləş, uşaqlarını fikirləş. Nə vaxta kimi evdə oturacaqsan? – Offf... – Sabir əsəblə əlini üzündə gəzdirdi. – Başa düşmürsən, sənin dediyini etsəm, məni heç işə götürən olmayacaq! – Elə deyirsən ki, səni guya nazir götürəcəklər. Adi işlərdə işləyəcəksən də. Onlar da belə şeylərə heç fikir vermirlər. – Mən bugündən sonra dəli olmaq istəmirəm. Həm niyə kimisə aldadım ki?! Bu düzgün olan iş deyil. – Yenə başladı. Ə, nə düzgünlük! Kimdi düzgünlüyə baxan. Düzgün olub nə edəcəksən? De, Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 22 səkkiz aydır ki, cibinə bir qəpik girmir. Ağıllı ol! Sənə deyirəm ki, gəl mənim dediyimi elə. Həkimlə də danışmışam. Uzağı iyirmi gün xəstəxanada yatacaqsan. Sonra isə olacaqsan pensiyaçı. Ayda iki yüz manatını alacaqsan. Heç yoxdan yaxşıdır. – Soruşsalar da, nədən çıxmısan, deyəcəm dəlilikdən! Bir bu qalmışdı. – Ə, sənə kim deyir, hamıya hesabat ver! Deyərik ki, rayona iş dalıyca gedib. Narahat olma. Yasəmənlə uşaqlara da biz baxarıq. – Nə bilim, Zakir. Bilmirəm. – Mən səndən çox bacımı fikirləşirəm. O, mənə ata, anamdan yadigardır. Gözlərimin önündə əriyib yox olur bədbəxt. Ona yazığın gəlsin. Zakir sözünü bitirib susdu. Sabir isə başını aşağı salmışdı. O da heç nə demirdi. Zakirlə Sabir uşaqlıqdan bir-birini tanıyırdılar. Zakir ondan iki yaş böyük olardı. Yasəmənlə Sabirin evlənməsi üçün evdəkiləri də elə Zakir razı salmışdı. Sabirin xətrini çox istəyirdi. Ona görə də, çalışırdı ki, onlara bir yardımı toxunsun. – Fikirləş. Yasəmənlə də danış. Götür-qoy edin. Ancaq bir qərara gəlin. Vaxt itirmək yaxşı deyil. – Zakir ayağa qalxdı. – Rüfət hardadır? Gələndən görməmişəm. – O biri otaqdadır. Yatıb. – Lap yaxşı. Mən gedirəm. Yenə gələcəm. |