Al-lulu vəl-mərcan
İfk Hadisəsi Və Böhtan Atanların Tövbəsinin Qəbulu
Yüklə 5,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
791
792
1764. Aişə rəvayət edir ki, Peyğəmbər bir səfərə çıxmaq istədikdə zövcələri (yoldaşları) arasında püşk atardı. Püşk onlardan hansına düşsəydi Peyğəmbər onu özü ilə birlikdə səfərə aparardı. Döyüşlərin birinə getmək istədiyi vaxt həmişəki kimi aramızda püşk atdı və bu dəfə püşkdə mənim adım çıxdı. Mən Peyğəmbər ilə birlikdə səfərə çıxdım. Bu səfərimiz artıq hicab ayəsinin nazil olmasından sonra baş vermişdi. Məni Kəcavəndin içərisində aparırdılar. (Dincəlmək istədikdə) kəcavəndin içərisindən düşərdim. Bütün səfər boyu belə davam etdi. Nəhayət Peyğəmbər bu döyüşü başa vurub Mədinəyə yaxınlaşdıqda (dincəlmək üçün) dayandı. (Bir müddət orada qaldıqdan sonra) Peyğəmbər hərəkət etmək əmrini verdi. Mən (ehtiyacımı ödəmək üçün təkbaşına) ordudan ayrılmışdım. Ehtiyacımı yerinə yetirib geri qayıtdım. (Yolda əlimi) sinəmə vurduqda gördüm ki, Yəmən muncuqlarından olan boyunbağım qırılıb düşmüşdür. Dərhal dönüb onu axtarmağa başladım. Elə onu axtarmaq da məni yoldan saxladı. Mənim kəcavəndimi aparan kimsələr mənim orada olduğumu zənn edərək kəcavəndi dəvənin üstünə qoymuşdular. O, zaman qadınlar xəfif və az yedikləri üçün yüngül çəkili olurdular. Elə bu səbəbdən də kəcavəndi qaldıran kimsələr onun çəkisindəki fərqə varmayaraq onu (dəvənin üzərinə) qoymuşdular. O, vaxt mən kiçik yaşda (gənc yaşında) bir qadın idim. Bu səbəblə də dəvəni qaldırıb və çəkib getmişdilər. Ordu getdikdən sonra mən boyunbağımı tapdım. Mən ordunun olduğu yerə gəldikdə artıq orada nə bir çağıran, nə də bir cavab vərən vardı. Kəcavəndin qoyulduğu yerə gəldim. Onlar məni kəcavəndin içərisində tapmadıqlarını bilib geri dönəcəklərini güman etdim. Mən bu fikirlə yerimdə oturdum. (Bir müddətdən sonra) gözlərim mənə üstün gəlib yatdım (yuxuladım). Səfvan İbn
793 Muattil əs-Suləmi sonra Zəkvani 148
arxadan gələn əsgərlərin qalmış olan əşyalarını və s. şeyləri götürərək (toplayaraq) sahibinə qaytarmaq vəzifəsinə sahib idi. Bu kimsə səhərə yaxın mən olduğum yerə gəlib çatdıqda yatmış bir insan qaraltısını görüb mənə yaxınlaşmışdı. O, (hicab ayəsi) nazil olmamışdan əvvəl məni gördüyü üçün dərhal məni tanımışdı. Mən onun (məni tanıdığı an)
Dərhal çarşabla üzümü örtdüm. Allaha and olsun ki, bir tək kəlmə də belə demədi və mən ondan «İstirca» sözlərindən başqa bir kəlmə də belə eşitmədim. Mənim dəvəyə minməyim üçün dəvənin ön ayaqlarını basaraq (dəvəni) çökdürdü. Mən dəvəyə mindim. (Dəvənin üzəngisindən) tutaraq çəkib apardı. Nəhayət şiddətli isti olduğundan dincəlmək üçün dayanmış orduya çatdıq. Bu an haqqımda (iftira olaraq) həlak olan həlak olmuşdur. İftira atan Abdullah İbn Ubeyy İbn Səlul idi. Nəhayət Mədinəyə çatdıq. Mədinəyə gəldikdə bir ay xəstə oldum. Bu vaxt cəmaat iftira söhbətlərini (sözlərini) danışır və müzakirə edirdilər. Mən isə bunların heç birindən xəbərdar deyildim. Yalnız xəstələndiyim zaman məni şübhələndirən bir şey vardı ki, o da Peyğəmbər başqa vaxtlarda görməkdə olduğum Lütf və Mərhəməti bu xəstəliyim vaxtı görmürdüm. Ancaq yanıma gəldikdə salam verər, sonra da (adımı çəkmədən): «Xəstəniz necədir!» deyə buyurardı. Bütün bunlar məni şübhələndirsə də mən şərri hiss etmirdim. Nəhayət xəstəliyimdən təzə qurtarmışdım ki, (sağalmışdım) evdən çölə çıxdım. Mənimlə bərabər Mistahın anası (Ummu Mistah) da çıxmışdı. Biz ehtiyacımızı ödəmək üçün Mənasi (Mədinə yaxınlğında yer) tərəfə çıxmışdıq. Buralar ancaq gecədən-gecəyə zəruri ehtiyacımızı ödəmək üçün çıxdığımız yerlər idi. Bu da evlərimizin yaxınlıqlarında ayaqyolları tikilənə qədər davam etdi. O, vaxtlar bizim bu halımız ibtidai ərəblərin halına bənzəyirdi (onlar da zəruri ehtiyaclarını ödəmək üçün evlərindən çox uzaqlaşardılar). Mən də Mistahın anası ilə çölə çıxdım. Bu qadın Əbu Ruhm İbn Muttalib İbn Abdi Mənafın qızıdır. Anası da Səxr İbn Amirin qızıdır ki, bu qadın da Əbu Bəkr əs-Sıddıqın xalasıdır. Əbu Ruhmın qızının oğlu da Mistah İbn Usasə İbn Abbad İbn Muttalibdir. Birgə evə qayıtdıqda Mistahın anasının paltarının (ətəyi) ayağına ilişərək sürüşdü. (Ərəblər arasında fəlakət zamanı söylənilməsi adət olan: «Düşmənin həlak olsun! duası yerinə): «Mistah həlak olsun! deyə oğluna bəd dua etdi. Mən də ona: «Nə pis söz söylədin! Bədr döyüşündə döyüşən bir kimsəni söyürsən?» dedim. Qadın mənə: «Eh! Sən onun söylədikləri sözləri hələ eşitməmisən?» deyə cavab verdi. Mən: «O, nə deyib ki!» deyə soruşdum. O, da mənə iftira
148 Zəkvanda – yaşadığı üçün bu ad verilmişdir. Səfvan Ömərin xəlifəliyi dövründə hicrətin on yeddinci ilində Ermənistanı fəth edərkən şəhid olmuşdur.
794 sahiblərinin dedikləri sözləri xəbər verdi. Artıq xəstəliyimin üstünə bir xəstəlik də əlavə olundu. Evə qayıtdıqda yanıma Peyğəmbər gəldi. İçəri daxil olaraq salam verdi və: «Xəstəniz necədir?» deyə buyurdu. Mən də valideyinlərimin yanına getmək üçün ondan izn istədim. Niyyətim (mənim haqqımda gəzən) bu xəbərin doğru olub-olmadığını valideyinlərimdən dəqiqləşdirmək idi. Peyğəmbər mənə izn verdi. Mən də valideyinlərimin yanına gələrək anama: «Anacan! İnsanlar nə danışırlar?» deyə soruşdum. Anam: «Qızım! Özünü üzmə. Özünü və səhhətini fikirləş. Vallahi bir kişinin yanında sevdiyi gözəl bir qadını olsun və onun bir çox ortaqları olsun və onun əleyhinə danışmasınlar bu çox nadir hallarda (olan bir hadisədir)» deyə cavab verdi. Mən: «Subhənəllah! İnsanlar bunu mu danışırlar?» dedim. Bunun üzərinə bütün gecəni ağladım. Səhərə qədər gözümün yaşı dayanmırdı. Səhərə kimi bir anlıq belə yuxuya gedə bilmədim. Ağlamaqla səhəri açdım. Peyğəmbər vəhyin nazil olması gecikdiyi üçün Əli İbn Əbu Talib və Usamə İbn Zeyd yanına çağırdı. Onlardan zövcəsindən ayrılıb-ayrılmamaq haqqında məsləhət aldı. Usamə İbn Zeydi Peyğəmbərin ailəsini yaxından tanıdığı və qəlbində onlara bəslədiyi sevgiyə görə: «Ya Rəsulullah! Onlar sənin əhlindir. Biz onun haqqında xeyirdən başqa bir şey bilmirik» dedi. Əli İbn Əbu Talibə gəlincə isə o: «Allah sənə heç bir hədd qoymamışdır (dünyanı sənə dar etməmişdir). Ondan başqa nə çox qadınlar. Aişə xidmətçisi Bərirədən soruşsan o, da sənə düzünü deyəcəkdir. Peyğəmbər Bərirəni yanına çağırıb buyurdu: «Ey Bərirə! Aişədə səni şübhələndirən bir hal gördünmü?» Bərirə: «Səni haqq ilə göndərən Allaha and olsun ki, ondan heç bir qəbahətli iş görmədim. Əgər görsəydim onu qınayardım. Yalnız bir şeyi demək istəyirəm ki, az yaşlı təzə bir qadındır. Ailəsinin xəmirini yoğurarkən (xəmiri) qorumağı ona tapşırırdım. O, da yatdığı üçün qoyun gəlib xəmiri yeyərdi. Bundan sonra Peyğəmbər minbərə çıxıb iftiranı ortaya atan Abdullah İbn Ubeyy İbn Səlul üzr istəsin deyə cəmaata xitab edərək buyurdu: «Ey müsəlman cəmaatı! Sizlərdən kim mənim əhlimə əziyyət verən kimsənin ittihamını rədd edərək əhlimə bəraət qazandıra bilər? Vallahi mən öz əhlim (yoldaşım) haqqında xeyirdən başqa bir şey bilmirəm. Bu iftiraçılar bir adamın adını da ortaya çıxardıblar ki, (Səfvan İbn Muattıl) bu kimsə haqqında mən xeyirdən başqa bir şey bilmirəm. Bu adı çəkilən fəzilətli insan bu ana qədər mənimlə bərabər olmaq müstəsna mənsiz ailəmin yanına girməmişdir». Bu vaxt ənsarlardan Əus qəbiləsindən olan Sad İbn Muaz ayağa qalxaraq: «Ya Rəsulullah! O, kimsəyə qarşı mən sənə kömək edəcəyəm (haqq qazandıracağam). Əgər bu iftiranı çıxaran Əus qəbiləsindəndirsə biz onun boynunu vurarıq. Yox əgər (qardaşlarımız) olan Xazrac qəbiləsindəndirsə bizə əmr et biz də əmrini yerinə yetirək. Bu dəfə Sad İbn Ubadə ayağa qalxdı. O, da Xazrac qəbiləsinin başçısı idi. Əvvəl əməlisaleh
795 olmuş sonra isə yolunu azmışdı. Sad İbn Muaza qarşı: «Sən yalan söylədin! Allaha and olsun ki, sən nə onu öldürənsən, nə də öldürməyə qadirsən!» dedi. Bu dəfə Sad İbn Muazın əmisi oğlu olan Useyd İbn Xudeyr ayağa qalxaraq Sad İbn Ubadəyə qarşı: «Allaha and olsun ki, sən yalan danışırsan! Vallahi biz onu əlbətdə ki, öldürərik. Həqiqətən sən münafiqsən ki, münafiqlərin tərəfini saxlayaraq bizimlə münaqişə edirsən. Beləliklə Əus və Xazrac qəbilələri arasında elə bir münaqişə düşdü ki, az qala bir-birlərini öldürəcəkdilər. Peyğəmbər minbərdən enərək onları sakitləşdirdi. Aişə: «Mən daha bir gün də ağladım. Gözümün yaşı dayanmırdı və bir an belə yuxuya gedə bilmirdim. Valideyinlərim mənim bu cür ağlamağımı görüncə elə zənn etdilər ki, ciyərimi parça-parça edəcəyəm. Onlar mənim yanımda olduqları vaxt ənsarlardan bir qadın mənim yanıma daxil olmaq üçün izn istədi. Mən də ona izn verdim. Gəlib mənimlə birlikdə (dərdimə şərik olaraq) ağlamağa başladı. Bu vaxt Peyğəmbər içəri daxil olub salam verdi və əyləşdi. Halbuki Peyğəmbər bundan əvvəl haqqımda iftiralar başlanan müddətdən bəri yanımda oturmamışdı. Bir ay keçməsinə baxmayaraq haqqımda heç bir şey vəhy olunmamışdı. Peyğəmbər əyləşib Allaha həmd- sənalar etdikdən sonra buyurdu: «Ey Aişə! Haqqında mənə filan-filan sözlər çatıbdır. Əgər sən onların dediklərindən uzaqsansa tezliklə Allah səni təmizə çıxardacaqdır. Yox, əgər belə bir haram işi etmisənsə Allahdan bağışlanma dilə və Allaha tövbə et. Çünki qul günahını etiraf edib Allaha tövbə etdikdə Allah da onun tövbəsini qəbul edib onu bağışlayar. Peyğəmbər bu sözlərini deyib qurtardıqdan sonra gözümün yaşı kəsildi. Gözümdən bir damla da belə yaş axmadı. Mən atama: «Peyğəmbər söylədiyi bu sözlərə mənim tərəfimdən cavab ver!» dedim. Atam: «Vallahi Peyğəmbər nə deyəcəyimi bilmirəm!» dedi. Sonra anama: «Peyğəmbər söylədiyi bu sözlərə mənim tərəfimdən cavab ver!» dedim. Anam: «Vallahi Peyğəmbər nə deyəcəyimi bilmirəm!» dedi. Mən az yaşlı uşaq olduğum üçün Qurandan da çox dəlil-sübut bilmirdim: «Vallahi mən qəti olaraq bildim ki, siz bu iftiraçıların (dedi- qodularını) eşitmisiniz. Hətta bu sözlər sizin qəlblərinizdə yer almış və ona inanmısınız. Əgər mən sizə bu günahdan uzaq olduğumu desəm, Allah da bilir ki, mən bu günahdan uzağam (günahsızam), lakin siz mənə inanmayacaqsınız. Yox, əgər günahkar olduğumu etiraf etsəm yenə də Allah bilir ki, mən bu günahdan uzağam, lakin siz bunu dərhal təsdiq edəcəksiniz. Vallahi mən bu vəziyyətdə özüm üçün və sizin üçün bu ayədən başqa bir məsəl bilmirəm. Ancaq Yusufun atası Yəquba dediyi sözlər kimi: «Mənə yalnız tükənməz, dözümlü səbr gərəkdir. (Yusif barəsində) dediklərinizin yalan olduğunu (sübut etməyə isə) ancaq Allahdan kömək diləmək lazımdır». (Yusif 18)» belə cavab verdim. Bu sözləri söyləyib yatağıma gedib yatdım. Vallahi o,
796 zaman mən inanırdım ki, Allah mənim günahsız olduğumu üzə çıxaracaqdır. Lakin vallahi haqqımda (Qiyamətə qədər) oxunacaq bir vəhy endiriləcəyini heç zənn etmirdim. Lakin Peyğəmbər yuxusunda bir yuxu görməsini və Allahın da o, yuxu ilə mənə bəraət qazandıracağını ümüd edirdim. Vallahi Peyğəmbər otur-duğu yerdən qalxmamışdı. Ev əhlindən də heç kimsə çölə çıxmamışdı. Əziz və Cəlil olan Allah Peyğəmbər vəhy nazil etdi. Ona vəhy nazil olduğu zaman həmişə düşdüyü bir vəziyyətə düşdü. Endirilən sözün ağırlığından soyuq qış günündə də belə ondan mirvari dənələri kimi tər axırdı. Vəhy nazil olduqdan sonra Peyğəmbər sevincindən gülürdü. Dediyi ilk söz isə bu oldu: «Müjdə ya Aişə! Allah səni təmizə çıxartdı!». Bu an anam mənə: «Qızım Peyğəmbər doğru çıx və ona təşəkkür et!» dedi. Mən: «Vallahi nə ona tərəf çıxaram, nə də Allahdan başqasına həmd edərəm!» dedim. Uca Allah on ayə nazil etdi: «Həqiqətən (Aişə) barəsində yalan xəbər gətirənlər öz
797 heç kəs heç vaxt (günahdan) pak olmazdı. Lakin Allah dilədiyini (günahdan) pak edər. Allah (hər şeyi) eşidən və biləndir». (ən-Nur 11-21). Allah mənim bəraətim haqqında ayələr nazil etdikdən sonra qohumluq əlaqələrinin hörmətinə və Mistah b. Usasənin kasıb bir (səhabə) olduğundan öz malından onun üçün xərcləyən Əbu Bəkr əs-Sıddıq dedi: «Qızım Aişə haqqında söylədiyi iftiralara görə mən ona malımdan heç bir şey verməyəcəyəm. (Bu sözlərdən sonra) Allah ayə nazil etdi: «Aranızda olan fəzilət və sərvət sahibləri qohum-əqrabaya, miskinlərə və Allah yolunda hicrət edənlərə (heç bir şey verməyəcəkləri, heç bir kömək göstərməyəcəkləri barədə) and içməsinlər. (Onları) əfv edib (cəzalandırmaqdan) vaz keçsinlər! Məgər siz (bu yaxşılıq müqabilində) Allahın sizi (günahlarnızı) bağışlamağını istəmirsiniz? Allah (bəndələrini) bağışlayan və rəhm edəndir!» (ən-Nur 22). Hibban İbn Musa dedi ki, Abdullah İbn Mubarak: «Bu Allahın kitabında ən ümüdlü ayələrdir!» dedi. Bu ayənin nazil olması ilə Əbu Bəkr: «Vallahi mən Allahın məni bağışlamasını ümüd edirəm və Mistaha verdiyim malı təkrar ona verməyə başladım. Və ondan heç vaxt malımı əsirgəməyəcəyəm!» dedi. Peyğəmbər zövcəsi (yoldaşı) Zeynəb Binti Cəhş də mənim haqqımda: «Ya Zeynəb! Aişə haqqında nə bilirsən və nə görmüsən!» deyə buyurdu. Zeynəb: «Ya Rəsulullah! Mən qulağımı, gözümü eşitmədiyim və görmədiyim şeydən mühafizə edirəm. Vallahi Aişə haqqında xeyirdən başqa bir şey bilmirəm» deyə şəhadət etmişdi. Bu o, Zeynəb idi ki, Peyğəmbər zövcələri arasında gözəlliyi və Peyğəmbər yanında olan mövqeyi ilə mənimlə rəqabət aparırdı. Lakin Allah onu təqvası səbəbilə (fitnəyə düşməkdən) qorumuşdur. Bacısı Həmnə Binti Cəhş isə mənə qarşı iftiraçılara qoşularaq böhtanları yaymağa başladı və bu səbəblə də həlak olanlar içərisində həlak oldu”. Aişə (Saffan İbn Muattil) haqqinda: “Subhənəllah! Nəfsim əlində olan Allaha and olsun ki, mən həyatımda heç bir qadınla yaxınlıq etməmişəm. Sonra o, Allah yolunda şəhid olur”. (Buxari 1121, 2661, 4141, Muslim 7196, 2770/56)
1765. Aişə rəvayət edir ki, mənim barəmdə bilmədiyim (etmədiyim bir iş) barəsində dedi-qodular çıxdığı zaman Peyğəmbər xütbə verdi, şəhadət
798 gətirdi, Allaha həmd edib layiqincə təriflər dedi və: “Ailəm barədə dedi-qodu danışıb (mənə əziyyət) verənlər öz sözlərini söyləsinlər. Vallahi mən öz əhlim (yoldaşım) haqqında xeyirdən başqa bir şey bilmirəm. Bu iftiraçılar bir adamın adını da ortaya çıxardıblar ki, (Səfvan İbn Muattıl ) bu kimsə haqqında mən xeyirdən başqa bir şey bilmirəm. Bu adı çəkilən fəzilətli insan bu ana qədər mənimlə bərabər olmaq müstəsna mənsiz ailəmin yanına girməmişdir. Səfərə çıxdığımızda o, da mənimlə səfərə çıxmışdı. Sonra Peyğəmbər evimə daxil oldu və xidmətçidən (Bərirədən) mənim barəmdə soruşdu: “Səni haqq ilə göndərən Allaha and olsun ki, ondan heç bir qəbahətli iş görmədim. (Əgər görsəydim onu qınayardım). Yalnız bir şeyi demək istəyirəm ki, az yaşlı təzə bir qadındır. Ailəsinin xəmirini yoğurarkən (xəmiri) qorumağı ona tapşırırdım. O, da yatdığı üçün qoyun gəlib xəmiri yeyərdi. Peyğəmbərin səhabələrindən biri xidmətçini sıxışdırd, ona doğrunu söyləməyi və ortalıqda dolaşan dedi- qodunu ona söylə. O, da: “Subhənəllah! Allaha and olsun ki, onun haqqında zərgərin qızılın saf və təmiz olduğunu bildiyi kimi ondan başqa bir şey bilmirəm” dedi. Bu dedi-qodu Səffana çatdığı zaman: “Subhənəllah! Allaha and olsun ki, həyatımda əsla bir qadının libasını açmış deyiləm” dedi. Aişə deyir ki, haqqında dedi-qodu olan kimsə Allah yolunda şəhid olaraq vəfat etdi” dedi. (Buxari 4757, Muslim 7198, 2770/58)
799
Münafiqlərin Vəsfi Və Hökmü Kitabı
800
1766. Zeyd İbn Ərqam rəvayət edir ki, səfərlərin birində Peyğəmbər ilə bərabər idik. Bu səfərdə insanlar bir şiddət və çətinlik isabət etdi. Abdullah İbn Ubeyy öz yoldaşlarına: “Rəsulullahın yanında olanlara nəfəqə (yardım) etməyin, hətta onun ətrafından dağılsınlar. Mədinəyə döndükləri zaman ən şərəfli və qüvvətli olanımız zəif olanı oradan mütləq çıxaracaqdır” dedi. Mən Peyğəmbərin yanına gələrək bu sözləri ona xəbər verdim. Peyğəmbər Abdullah İbn Ubeyyə xəbər göndərdi və bu sözlərin doğruluğunu öyrənmək üçün. Lakin o, andlarla belə demədiyini söylədi. (İnsanlar arasında): “Zeyd Allahın Rəsuluna yalan danışmışdır” dedilər. Bu sözlər qəlbimə şiddət və sıxıntı salmışdı. Ta ki, Allah “Munafiqun” surəsi içərisində məni doğrulayan ayətlər nazil etdi. Zeyd: “Peyğəmbər (münafiqləri) yanına çağırdı ki, onlar üçün (Allahdan) bağışlanma diləsin, lakin onlar bundan boyun qaçırdılar.” “Xuşubun Musənnədətun” onlar ən gözəl geyimli keçimli idilər. (Buxari 4903, Muslim 7200, 2772/1)
1767. Cabir demişdir: “Abdullah İbn Ubey dəfn edildikdən sonra Peyğəmbər gəlib onu qəbirdən çıxardı, onun üstünə yüngülcə tüpürdü və öz köynəyini ona geyindirdi.” (Buxari 1270, Muslim 7201, 2773/2)
801 1768. İbn Ömər rəvayət edir ki, Abdullah İbn Ubey vəfat etdikdən sonra onun oğlu Peyğəmbərin yanına gəlib dedi: “Ya Rəsulullah, köynəyini ver, atamı ona bürüyək, onun namazını qıl və onun üçün (Allahdan) bağışlanma dilə”. Peyğəmbər köynəyini ona verdi və dedi: “(Onu dəfn etməyə apardıqda) mənə bildirərsən, cənazə namazını qılaram.” (Bir müddətdən sonra Abdullahın oğlu gəlib) Peyğəmbərə xəbər verdi. Peyğəmbər ona namaz qılmaq istəyəndə Ömər onun ətəyindən dartıb dedi: “Məgər Allah münafiqlərin cənazə namazını qılmağı sənə qadağan etməyibmi?”. Peyğəmbər: “Mən (onların cənazə namazını qılıb-qılmamaqda) ixtiyar sahibiyəm!” deyib bu ayəni oxudu: “Onlar üçün bağışlanma diləsən də, diləməsən də, hətta, onlar üçün yetmiş dəfə bağışlanma diləsən belə, Allah onları əsla bağışlamayacaq”. (ət-Tövbə 80). sonra da onun cənazə namazını qıldı. (Onda) bu ayə nazil oldu: “Heç vaxt onlardan ölmüş bir kəsin cənazə namazını qılma, qəbrinin başında da durma. Çünki onlar Allahı və Onun Elçisini inkar etdilər və günahkar olaraq öldülər”. (ət-Tövbə 84). (Buxari 1269, Muslim 7203, 2774/3)
1769. Abdullah İbn Məsud deyir ki: “Beytin yanında üç kişi bir yerə toplandılar. Bunlardan ikisi Qureyşli, biri Səqifli və ya ikisi Səqifli biri isə Qureyşli idi. Bunların qarınlarının yağı çox (yeməkdən harınlamış), qəbilələrinin isə himməsi yox idi. Onlardan biri: “Söylədiyiniz bu sözləri Allahın eşitdiyini zənn edirsinizmi?” dedi. Digəri: “Əgər açıq söyləsək eşidir, gizli söyləsək eşitməz” dedi. Digərləri isə: “Əgər açıq söylədiyimiz zaman eşidirsə, deməli gizli söylədiyimiz zaman da eşidir” dedilər. Allah: “Siz qulaqlarınızın, gözlərinizin və dərilərinizin əleyhinizə şahid olmasından çəkinib gizlənmirdiniz. Əksinə, elə zənn edirsiniz ki, Allah sizin etdiyiniz əməllərin çoxunu bilmir”. (Fisillət 22). (Buxari 4817, 7520, 7521, Muslim 7205, 2775/5)
1770. Zeyd İbn Sabit rəvayət edir ki, Peyğəmbər Uhud döyüşünə çıxdığı zaman səhabələri arasında bir dəstə yoldan geri döndükdə digər dəstə: “Bu geri dönənləri öldürək” dedilər. Digərləri isə: “Xeyr, onları öldürməyin” dedilər. Bu ixtilaf üzərinə Allah: “Sizə nə oldu ki, münafiqlər barəsində iki
802 dəstəyə ayrıldınız? Halbuki Allah onları etdikləri əməllərə görə geriyə qaytarmışdır. Siz Allahın azdırdığı kimsəni doğru yola yönəltməkmi istəyirsiniz? Allahın azdırdığı kimsə üçün heç bir yol tapa bilməzsən”. (ən- Nisa 88). (Buxari 1884, Muslim 7208, 2775/6)
1771. Əbu Səid əl-Xudri rəvayət edir ki, Peyğəmbərin dövründə Peyğəmbər döyüşə çıxdıqda münafiqlərdən bəziləri ondan ayrılar və döyüşə getməyib Peyğəmbərə müxalif olduqlarına sevinərdilər. Peyğəmbər döyüşdən qayıtdıqda isə özlərinə bəraət qazandırmaq üçün bəhanələr gətirər və and içərdilər. Üstəlik, görmədikləri işlərə görə tərif olunmağı sevərdilər. (Elə buna görə də) bu ayə nazil oldu: “Törətdikləri əməllərdən fərəhlənən və
1772. Əlqəmə İbn Vəqqas rəvayət edir ki, bir dəfə Mərvan İbn Həkəm qapıda duran gözətçilərdən birinə: “Ey Rafi, get, İbn Abbasdan soruş ki, törətdikləri əməllərdən fərəhlənən və etmədikləri işlərə görə tərif olunmağı xoşlayan hər bir kəsə əzab veriləcəkmi?”. İbn Abbas: “Bu ayənin sizə nə aidiyyəti var ki?! İş burasındadır ki, Peyğəmbər bir dəstə yəhudini çağırıb onlardan bir məsələ barəsində soruşduqda, onlar həqiqəti gizlədib, ona başqa cavabı verdilər. Onlar belə cavab verməklə tərif olunmaq istədilər, həm də həqiqəti gizlətdiklərinə görə sevindilər.” Sonra İbn Abbas bu ayələri oxudu:
4568, Muslim 7211, 2778/8)
803
1773. Ənəs demişdir: “(Vaxtı ilə) bir xristian İslamı qəbul etmişdi. O, “əl- Bəqərə” və “Ali İmran” surələrini oxuyub (öyrəndi), Peyğəmbər üçün bəzi surələri yazdı, lakin sonra yenə xristianlığına qayıtdı. (Bu adam hər yerdə) danışırdı ki: “Muhəmməd mənim onun üçün yazdıqlarımdan başqa heç nə bilmir.” (Çox keçmədən) Allah onun canını aldı və (yaxınları) onu dəfn etdilər. Ertəsi gün səhər oyanıb gördülər ki, torpaq onu bayıra atmışdır. Dedilər: “Bu, Muhəmmədin və onun əshabələrinin işi olacaq. Yoldaşımız onların dinindən döndüyünə görə onu qəbirdən çıxardıb bayıra atıblar.” Sonra onlar dərin bir qəbir qazıb onu dəfn etdilər. Səhər oyanıb gördülər ki, torpaq (yenə) onu bayıra atmışdır. Dedilər: “Bunu Muhəmməd və onun əshabələri edib. Yoldaşımız onların dinindən döndüyünə görə onu qəbirdən çıxardıb bayıra atıblar.” Sonra olduqca dərin bir qəbir qazıb onu dəfn etdilər. Səhər oyanıb gördülər ki, torpaq (yenə də) onu bayıra atmışdır. Nəhayət, başa düşdülər ki, bu işdə insan əli ola bilməz. Odur ki, onu (olduğu yerdə) atıb getdilər.” (Buxari 3617, Muslim 7217, 2781/14)
|