İsim Okul Numarası

5) Pleomorfik Koloniler : Mantarların laboratuvarlarda, besi yerlerinde uzun süre pasajları yapıldığında, bazen, kolonilerin orta veya kenarlarında beyaz, steril ve kadife görünümünde hifaların oluştuğu gözlenir. Bu durum renkli kolonilerde daha belirgin olarak fark edilebilir. Pleomorfizm, aerial hifalar arsında reprodüktif hifaların teşekkül etmemesi ile karakterizedir. Bu tarz dejenerasyonlar, mantarlarda, genellikle, mutasyonlar sonucu oluşurlar. Böyle kolonilerden yapılan pasajlar, genellikle, steril kalır ve herhangi bir üremeye rastlanamaz. Renkli bir kolonide, böyle, pleomorfik dejerenasyona maruz kalmış bölgeleri tanımak, renklerinin beyaz olması nedeniyle, oldukça kolaydır. Dermatofitlerde, bu tür dejenerasyonlara sıkça tesadüf edildiğinden, pasajlarda buna dikkat edilmelidir.

Pleomorfik  dejenerasyonların ekserisi genetik düzeyde olmasına karşın, çevresel koşulların, besi yerinin kimyasal yapısının ve diğer  nedenlerin etkisi altında da bazı varyasyonlar meydana gelebilmektedir. Besi yeri bileşiminin yanı sıra, pH, redoks potansiyel, düşük ozmotik basınca bağlı olarak, aslında flamentöz olan M. ramannianus nitrojensiz ortamlarda maya benzeri koloniler oluşturmaktadır. Mantarların üremeleri sırasında besi yerinde oluşan bazı değişmelerle ilgili olarak mantarların morfolojilerinde de varyasyonlar meydana gelmektedir. Septum formasyonunda gecikmeler, durmalar veya hücrelerin sporangiuma dönüşmeleri, renk değişiklikleri, hücre büyüklüğü, hücre duvar kalınlığı, aerial hifa sayısında azalmalar, vs. değişmelere rastlanabilir. Kültür koşullarında fiziksel ve kimyasal değişmeler ne kadar yavaş olursa, mantarlarda meydana gelen gelişmeler de o kadar yavaş olur. Daha fazla olan köklü değişmelerde primer metabolizmadan sekonder metabolizmaya bir kayış gözlenebilir. Bu son durumda sekonder metabolit sentezi artar. Bu olgu da vejatatif fazın durmasına buna karşı reprodüksiyon faza geçmek için bir sinyalin verilmesine neden olur. Bazı mantarlarda dairesel zonların meydana gelişi de üreme aşamalarını gösterebilir.

MANTARLARDA BÜYÜME

Giriş

Flamentöz, mantarlarda hücre üremesi ile büyüme birbirleri ile yakından ilişkili iki kavramdır. Ancak, bunları birbirinden ayırarak incelemede yarar bulunmaktadır.

Mantarlar, hifaların, genellikle, uç(bazen yan) kısımlarından büyüme ve dolayısıyla da hücre üremesi (apikal büyüme ve apikal üreme) gösterirler. Bu durumu, çabuk büyüme yeteneğine sahip olan mantarlardan N. crassa ’da ışık mikroskobu altında izlemek bile mümkün olabilmektedir. Bu mantar 25°C' de dakikada 3-4 mikrometre kadar bir uzama hızına sahiptir. Sinefotografla yapılan incelemelerde apikal hücrelerdeki sitoplasmanın öne doğru akışı kolaylıkla gözlenebilmektedir. Bu akış, ortamda suyun azalması ile daha  hızlanmaktadır. Öne doğru akış,septumsuz olan mantarlarda, daha belirgin ve daha hızlı olup büyümekte olan bölgeye gerekli olan kimyasal maddelerin iletilmesinde büyük kolaylıklar sağlanmaktadır .

Büyümekte olan bir mantar hifasının apeksi yandaki şekilde gösterilmektedir.

Apeks hücresini saran hücre duvarı, gerisindeki diğer olgun hücre duvarlarına oranla daha az kalınlıkta ve tabakada olduğu gibi, çapı da öne doğru gidildikçe azalmaktadır. Apekste büyüme sırasında, meydana gelen lizis ve sentez işlemleri, birbiri ardı sıra ve uyum içinde yürütülür. Bu nedenle apeksteki hücrelerde hücre duvarının ne çok sert ve kalın ve ne de fazla zayıf olmaması gereklidir.

Büyümekte olan hifalarda apeks hücreleri içinde, diğer hücrelere oranla daha fazla vesikül de bulunmaktadır. Yaşlı veya büyümesi durmuş olan hücrelerde vesikül daha az sayıdadır. Vesiküllerin, hücrelerdeki, Golgi aparatından orijin aldıkları bildirilmektedir. Ayrıca, vesiküllerde apekse doğru gitme eğilimi de vardır ve sitoplasmik membranla birleşerek içindeki enzim, organik ve inorganik materyalleri buraya bırakırlar. Vesiküllerin içinde, hücre duvarının lizis ve sentez işlemlerinde fonksiyonları bulunan enzimler ve prekürsörler yanı sıra, sellülase, alkalin fosfotase, glukonase, mannan synthase, karbonhidratlar, inorganik materyaller, vs. bulunmaktadır. Bu nedenle de vesiküller gelişmekte ve üremekte olan uç kısımlara gerekli materyalleri taşıyan konteynırlar gibi fonksiyonlara sahiptirler. Ayrıca, apekste kitin sentase (chitin synthase) enzimini muhafaza eden kitosomlar da (Chitosoma) bulunmaktadır. Vesiküllerin apekse doğru yol alışları hakkında kesin bir bilgi yoksa da, bunların, apekste membran potansiyelinin farklılığı nedeniyle proton pompalama yeteneklerinin fazla olmasından kaynaklandığı ve ayrıca hücre içinde bulunan mikrotubulusların veya mikroflamentlerin vesiküllerin apekse doğru gidişlerinde bir ray ödevi gördükleri iddia edilmektedir. Açıklığa kavuşturulması gereken diğer bir husus da apeksin nerede ve nasıl meydana geldiği sorusudur. Sporlar üzerinde yapılan bazı çalışmalardan elde edilen sonuçların apeks içinde kullanılabilmesi veya adapte edilmesi düşünülmektedir. Sporların su çekerek şişmesi ve jerm tüplerinin oluşması örneği apeksin meydana gelişini açıklamak için değerlendirilmektedir. Ancak, bu bilgiler de henüz olayı tam olarak aydınlatmada yeterli bulunmamaktadır.

Mantar hifalarında branşlaşmada ve her branşın meydana geleceği yerde bir apeksin oluşması fenomeni genetik kontrol altında bulunmaktadır. Branşlaşmada da vesiküller ve diğer yapısal organeller aynı fonksiyonu yaparlar.  

Mantarlarda Üreme

Mantarlar sporlanma (sporulasyon) ile eşeysiz (aseksüel) ve eşeyli (seksüel) olarak üreme yeteneğine sahiptirler. Miselyumlar olgunlaşır ve yeterince gıda depo ederse veya çevresel koşullar sporulasyona uygun ise, hifalarda, genellikle, aerial olanlarında, çeşitli şekillerde sporlar gelişirler. Sporlar olgunlaştıktan sonra hifadan ayrılarak serbest hale gelir ve uygun ortam ve koşullarda çimlenerek kendi türüne özgü mantarı oluşturulurlar. Mantar sporları çok değişik biçim ve görünüme sahiptirler. Aynı zamanda, birçok tarzda da oluşturulurlar. Bu özellik, mantarların klasifikasyonunda fazlaca yardımcı olur. Mantar sporları değişen çevre koşullarına çok dayanıklıdırlar. Bu nedenle, doğada uzun yıllar canlı ve infektif olarak kalabilirler.

Sporların içinde, seksüel veya aseksüel reprodüksiyon sonu oluşan bir veya birden fazla çekirdek bulunur. Karada yaşayan mantarların sporları etrafında kalın bir spor muhafazası (epispor) vardır. Bu tabakanın altında protoplasmayı çevreleyen endospor yer alır. Bazı mantar sporlarında da, sporu en dıştan saran, ayrıca  bir tabaka  (perispor) daha bulunabilmektedir.

Sporların sitoplasmalarında nukleus, vakuoller, lipid granülleri ve bir mantarın oluşumuna yetecek miktarda diğer inorganik ve organik moleküller vardır. Spordan tallusun ortaya çıkması (germinasyon, çimlenme, filizlenme ) sırasında, sporlar su alarak şişerler, dışardan yeterince su ve gerekli diğer maddeleri alırlar ve sonra buradan dışarı doğru bir jerm tüpü uzanır. Bu tüp uygun ortamlarda hızla gelişerek ve büyüyerek diferensiye olur ve kendi türüne özgü hifaları ve bunlardan da diğer reprodüktif hifaları meydana getirir.

Spordan, jerm tüpü oluşumu yandaki şekilde gösterilmektedir.

Sularda yaşayan mantarların sporlarında bulunan flagellumlar, bunları uygun ortamlara taşımakta ve hareketlerini sağlamaktadır. Böyle sporlara zoospor adı verilir.

Bu kısım belgenin alt başlıklarının olduğu linkleri göstermektedir.

1.ASEKSÜEL SPORLAR

2. SEKSÜEL SPORLAR

Aseksüel Sporlar

Mantarlarda başlıca 5 tür aseksüel spor oluşumuna rastlanmaktadır. Bunlar da :

1-Artrosporlar (Arthrospore) : Artrospor oluşumunda, hifalarda çok büyük bir şekil değişikliği görülmez. Sadece, reprodüktif hifalar, enlemesine septumlarla bölünerek ayrılırlar (fragmentasyon). Bazı artrosporların kenarları hafifçe kalınlaşmıştır. Biçimleri, genellikle, oval veya silindiriktir. Türlere özgü bir büyüklük gösteren artrosporlar, hifalardan ayrıldıktan sonra serbest kalır ve uygun ortamlarda çimlenerek her biri tekrar aynı tür mantarı oluştururlar. Dermatofitlerde artrosporlara, genellikle, deri ve kıllar üzerinde rastlanır. Kültürlerde pek az oluşurlar. Ayrıca, birçok mantar türlerinde de (Dermatofitler, Trichosporon, Geotrichum, C. immitis, vs.) artrospor oluşumu vardır.

Arthrospor oluşumu yandaki şekilde gösterilmektedir.

2-Blastosporlar : Flamentöz Ascomycetes mantarlarında, mayalarda ve maya benzeri koloni oluşturan mantarlarda, hifaların çeşitli yerlerinde, genellikle, birden fazla küçük tomurcuklar (blastosporlar) meydana gelir ve çoğalma, bu tür sporlar aracılığıyla devam ettirirler. Blastosporlar olgunlaştıktan sonra serbest hale geçerler. Blastosporlar hifalara veya ana hücreye yapışık olarak da kalabilirler. Örn.Saccharomyces cerevisiae gibi.

3- Klamidosporlar (Chlamydospore) : Hifalarda bulunan hücrelerin bazıları daha büyür, gelişir, kenarları (hücre duvarları) kalınlaşır ve protoplazması konsantre hale gelerek klamidosporları oluştururlar. Bu tarzda meydana gelen ve etrafı kalın bir hücre duvarı ile çevrili olan sporlar, çevresel koşullara (mekanik, fiziksel ve kimyasal faktörler) çok dayanıklılık gösterirler. Klamidosporlar, hifaların, orta, yan ve uçlarında meydana gelebilirler. Mucoraceae familyasına ait türlerde bu tarz sporulasyona fazlaca rastlanır.

Çeşitli aseksüel sporlar yandaki şekilde gösterilmektedir.

1. 
   Konidiospor
   
2. 
   Blastospor
   
3. 
   Klamidiospor
   

Yukarıda bildirilen 3 tarzda oluşturulan sporlar Tallosporlar adı altında da toplanmaktadırlar.

4- Konidiosporlar (Conidiospore) : Bu tür sporlara, flamentöz Ascomycetes ve bir çok Deuteromycetes (Fungi imperfecti) mantarlarında rastlanmaktadır. Sporlar (conidiae ), özel reprodüktif hifaların (konidiofor, conidiophore) yanlarında veya uçlarında meydana gelirler. Bu hifalar, aerial hifaların modifikasyonu ve diferensiye olması sonu teşekkül ederler. Bazı sporlar da doğrudan doğruya fertil hifa üzerinde oluşmaktadırlar. Bir kısmı da kısa bir sterigmata üzerinde gelişmektedirler (Sporotrichum da olduğu gibi). Konidiumlar, genellikle, oval, yuvarlak, şişe benzeri, armut, mekik, puro biçiminde, büyük veya küçük boyutlarda olabilirler. Konidiosporların büyüklüğü, şekli, yapısı, dizilişi ve diğer özellikleri ile konidioforların morfolojik karakterleri mantar türlerinin ayırımında işe yarayan önemli kriterler arasındadır. Bu tarz sporulasyona Aspergillus, Penicillium ve Hormodendrum cinslerinde fazlaca rastlanmaktadır.

Deuteromyceteslere ait mantarlardan özellikle Dermatofitlerde (Microsporum, Trichopyton cinsleri) aynı hifa üzerindeki iki türde konidium oluşmaktadır. Bunlardan tek hücreli olanlar hifa üzerinde çeşitli yerlerde lokalize olmuşlardır ve küçük, oval, yuvarlak veya genellikle armut biçimindedirler. Mikrokonidium (microconidium, microaleuriospor) olarak adlandırılan bu sporlar, bazı mantar türlerinde çok sayıda olmasına karşın, diğerlerinde az veya çok nadir bulunabilir. Çok hücreli, mekik, puro veya limon biçiminde olan büyük sporlar, makrokonidiumlar ( macroconidium, macroaleuriospor ) enine septumlarla birden fazla hücreye bölünmüştür. Örn. M. nanum ’da 2-3 ve M. canis ’de ise 7-10 hücre bulunur.

Çeşitli konidiosporlar yandaki şekilde gösterilmektedir.

1. 
   Mikrokonidium
   
2. 
   Makrokonidium
   

Bazen, konidiosporlar (makrokonidium veya mikrokonidiumlar) hifa üzerinden doğrudan doğruya çıkarlar ve kendilerini taşıyan herhangi bir vejetatif hifa veya konidiofor bulunmayabilir (sapsız konidia, sesil konidia). Bazen de konidium özel bir hifa veya konidioforla esas hifaya bağlanır (saplı konidia, pedikulat konidia).

5- Sporangiosporlar : Bu tarz sporulasyona, Phycomcetes mantarlarında rastlanır. Sporlar (sporangiospor) , bunları taşıyan özel hifaların (sporangiofor) uçlarında oluşan büyük ve yuvarlak keseler (sporangium) içinde bulunurlar. Sporlar, genellikle, küçük dehidre ve kenarları kalıncadır. Sporangiumların alt kısımlarında, buna destek olan kolumella (columella) vardır. Sporangiumların patlaması ile sporlar dışarı saçılır, uygun ortam ve çevresel koşullar altında filizlenerek kendi türlerine özgü mantarları meydana getirirler. Örn. Rhizopus nigricans ’da olduğu gibi.

Rhizopus nigricans’da sporangiofor ve sporangiumlar yandaki şekilde gösterilmektedir.

Suda yaşayan Pyhcomycetes mantarlarının bazılarında sporların flagellumları vardır ve bunlar aracılığı ile hareket ederek uygun ortamlara ulaşırlar (zoospor). Örn. Saprolegnia mantarlarında olduğu gibi.

Seksüel Sporlar

Eşeyli üremede, seksüel sporlar, ayrı cins veya karakterde olan iki gametin çekirdeklerinin redüksiyona uğrayarak haploid hale gelmesi ve bu haploid kromozomların birleşmesi sonu meydana gelirler. Mantarların klasifikasyonunda dikkate alınan bu özellikler, mantar türleri arasında oldukça farklılıklar gösterebilmektedirler.

Seksüel üremede başlıca dört aşamanın varlığı bildirilmektedir. Bunlar da 1) Gamet veya seks cinsel organlarının hücrelerin oluşumu, 2)Bu organların birleşmeleri (plasmogami), hemen veya sonra nükleer bir birleşme (karyogami), 3) Haploid mantarlarda meiosis, ve 4) Sporların meydana gelmesi ve gelişimi.

Son yıllarda yapılan bazı araştırmalarda seksüel üremede özel hormonların görev aldığı belirtilmektedir. Örn, Allomyces mantarlarında dişi gamet tarafından oluşturulan sireninin, kemotaksis ile erkek gameti kendine doğru çektiği açıklanmaktadır. Achlya türü mantarlarda dişi gametin meydana getirdiği antheridiolun, erkek gametin meydana gelmesi ve gelişmesine yardımcı olduğu bildirilmektedir. Antheridiolun absorbsiyonu sonu gelişen erkek gamet de oogoniol adı verilen bir madde salgılayarak bunun dişi gamete ulaşması oogoniumun gelişmesine büyük katkıda bulunduğu açıklanmıştır. Zygomycotina mantarlarında erkek ve dişi gametler ayrı hifalarda bulunurlar (heterotallik). Böyle özelliğe sahip olan türlerde, (+) ve (-) gametler ayrı hormon prekürsörleri oluştururlar. Bunlar birbirlerine karşı yönelerek birleşirler ve aktif bir hormon karakteri gösteren trisporik asit meydana gelir. Bu aktif hormon, aerial hifaların birbirlerine uzanmalarına ve değmelerine yardımcı olur.Bu uzantılara zigofor adı verilmektedir.  Sonra bu (+) ve (-) gametler birleşerek zigot meydana getirirler.

Çok katlı ve kalın bir spor duvarına sahip olan seksüel sporlar içinde sitoplasmik organeller (endoplasmik retikulum, mitokondrium, vs.) çok zayıf gelişmiş olup ancak depo materyalleri (lipid, glikojen, trehaloz) fazladır. Sporlar içinde su oranı düşük olduğu gibi iç metabolizma da minimal düzeydedir. Buna karşın zoosporlar ise çok daha fazla aktif bir metobolizmaya sahiptirler. Bunlarda hücre duvarları yoktur ve sitoplasmik organeller oldukça fazladır. Depo madde oranları da diğer sporlara oranla daha düşüktür.

Sporların başlıca iki tür dormant durumları bulunmaktadır. Endojenik dormant sporlarda, dış koşullar uygun olsalar bile germinasyon meydana gelmez. Böyle sporların belli bir olgunlaşma dönemi geçirmeleri gereklidir. Ancak, bazı özel koşullar (ısı veya soğuk şokları, spor dış muhafazasının giderilmesi, organik solventlerle muamele, vs.) sporu aktive edebilir. Aseksüel sporlarda genellikle, ekzojenik dormantspor karakteri bulunmaktadır. Aktivasyon için çevre koşulları (ısı, ışık, pH, oksijen, gıda, karbon ve nitrojen kaynakları, vs.) gereklidir.

Mantarlarda seksüel sporlar başlıca 4 tarzda oluşturulurlar.

1- Askosporlar (ascospore) : Ascomycetes mantarlarında seksüel sporlar askus (ascus) denen genişlemiş ve uzamış hücre keseleri içinde oluşurlar. Aynı veya ayrı hifalarda, birbirine komşu iki hücrenin (askogonium ve anteridium) uzaması ve bunların birbirleriyle birleşmesi sonu askosporlar meydana gelirler. Önce, iki hücre arasındaki membran eriyerek kaybolur. Sonra, anteridial çekirdek, askogoniumun içine girer ve yeni hücre, iki nukleuslu hale gelir. Nukleuslar birleştikten sonra, meiosis tarzında bölünmeye başlar. İki veya daha fazla bölünmeden sonra, çekirdeklerin etrafı kalın bir muhafaza ile çevrilir. Böylece, 4 veya 8 haploid askospor meydana gelmiş olur. Sporlar olgunlaşınca, etrafında bulunan kese yarılarak sporlar dışarı çıkarlar. Örn. Aspergilluslarda olduğu gibi.

Askospor formasyon aşamaları yandaki şekilde gösterilmektedir.

Perithecium of Gelasinospora ascospore

Birbirine yakın veya yan yana bulunan birden fazla asklar (asci), askokarp (ascocarp) diye adlandırılan açık veya kapalı özel kese veya muhafaza içinde bulunurlar. Çeşitli yapısal ve biçimsel farklar gösteren askokarplardan tabak gibi açık olanına apotesium (apothecium), kapalı ise klaistotesium (cleistothecium) ve yuvarlak ise peritesium (parithecium)  gibi adlar verilmektedir.

2- Basidiosporlar: Bu tarz seksüel sporlara Basidiomycetes mantarlarında rastlanır. Bunlarda, basidiumların gelişmesi ve basidiosporların oluşması ile askosporlara bazı yönlerden benzerlik gösterirler. Önce, birbirine komşu olan iki hücre uzayarak birleşir ve aralarındaki membran kaybolur. Sonra, bir hücrenin çekirdeği diğerine girerek birleşir ve tek nukleuslu hale gelirler. Tek çekirdek, meiosis tarzında bölünmeye devam ederek 4 haploid nukleusa ayrılır. Basidiumların uç kısmında, her çekirdek içinde bir tane olmak üzere sterigmata (basidium) meydana gelir ve nukleusların her biri kendine ait olan sterigmata içine girer ve böylece basidiosporlar oluşurlar. Sporlar, sonradan, bulundukları yerlerinden ayrılarak çeşitli yerlere giderler. Bunlar kendileri için elverişli ortam bulduklarında filizlenerek yeni bir mantarı meydana getirirler. Basidiosporlar, askosporların aksine, eksternal olarak gelişirler .

Basidiospor formasyon aşamaları yandaki şekilde gösterilmektedir.

3- Oosporlar : Phycomcetes mantarlarında Oomycetes sınıfına ait türlerde seksüel çoğalma oosporlar aracılığı ile devam ettirilir. Bu mantarlarda erkek gamet anteridium(antheridium), dişi gametten (oogonium) daha küçüktür, ayrı karaktere ve görünüme sahiptir. Oosporlar, bu gametlerin birleşmesi sonucu meydana gelirler. Oosporlar kalın duvarlı, yuvarlak, dış etkilere dayanıklı ve içleri gıda ile doludur.Saprolagnia mantarlarında oogonium ve oospor oluşumu yandaki şekilde gösterilmektedir.

Saprolegnia mantarlarında, aynı mantar üzerinde bulunan gametlerden erkek gamet flamentöz yapıya sahiptir ve başka bir hifadan orijin alır. Yuvarlak veya oval biçimde olan oogoniuma uzanır ve fertilizasyon tüpü yardımı ile onunla birleşir ve böylece oosporlar meydana gelirler. Saprolegnia mantar türlerinde gametler aynı mantar üzerindeki hifalardan kaynaklanmasına (homotallik) karşın, bazı mantarlarda ise, gametler ayrı mantarlara ait hifalar üzerinde bulunurlar (heterotallik).

4- Zigosporlar (Zygospore) : Phycomycetes mantarlarından Zygomycetes sınıfına ait türlerde, gametangiumlar (+ ve - hücreler) somatik hifaların branşlarından orijinlerini alırlar ve aynı mantar üzerinde bulunurlar (homotallik). Bunlarda, belli bir görünüme ve biçime sahip erkek veya dişi karakteri gösteren hücreler oluşmazlar. Birbirine benzeyen iki cins gametin birbirine doğru uzaması ve birleşmesi sonu seksüel spor (zigospor) teşekkül eder. Birleşme sırasında, hücreler arası bölmeler kaybolur ve nukleusları kaynaşır. Sonra, sporun etrafı kalın bir muhafaza ile çevrilir. Zigospor uygun koşullar altında filizlenerek yeni hifa ve mantarı teşkil eder.

Rhizopus Homothallicus, Zygospore Örneği

Zygospores of Rhizopus sexualis

Rhizopus sexualis ‘te  zygospor oluşumu aşamaları yandaki şekilde gösterilmektedir.

Mayalarda Üreme Ve Üremenin Kinetiği

Mayalar üreme yönünden başlıca iki gruba ayrılırlar (aseksüel ve seksüel üreme).

Aseksüel Üreme : Bu üreme tarzı başlıca iki karakter gösterir. Bazı mayalar tomurcuklanma ve diğerleri de ortadan bölünerek çoğalırlar. Tomurcuklanma ile çoğalmada önce hücrenin bir ucunda kabarcık meydana gelir ve bu zamanla gelişerek esas hücre boyutlarına ulaşır. Bu durumda, yeni oluşan hücre  ya ayrılarak serbest kalır veya bitişik olarak yaşamına devam eder. Bu tarzdaki üremeye Saccharomyces sınıfına ait türler (S. cerevisiae, vs.) örnek verilebilir. Bitişik olan iki hücre de sonradan tomurcuklar oluşturarak üremeye devam ederler. Ortadan bölünerek çoğalma, aynen bakterilerde olduğu gibi, maya hücresi, ortasına doğru uzanan bir septumla ikiye ayrılır.

Seksüel Üreme: Bu  üreme tarzı yine Saccharomyces sınıfına ait türlerde (S. cerevisiae veSchizosaccharomyces octoporus) görülmektedir. Bu türlerde zigot oluşumu değişik tarzda gelişir ve gerçekleştirilir. Seksüel üreme, ya askosporların oluşmasına yol açan sporulasyonla veya gametlerin birleşmesi (gamet formasyonu) tarzında görülmektedir.