Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
12-Askerler ve Fahişeler
Lezzetli bir biftek ve soğuk biradan sonra, restorandan çıkıp, arabayla karanlık bir sokağa girdik.
Fidel o bölgede hiçbir zaman
yürümemem konusunda beni uyardı. “Buraya gelirsen, giriş kapısına kadar taksiden inme.” Bir yeri göstererek, “Buradan ötesi, bu çitin ilerisi Kanal Bölgesi’dir,” dedi. Arabalarla dolu geniş bir araziye gelince, yer bulup arabayı park etti. İhtiyar bir adam sekerek bize doğru geldi. Fidel inip onun sırtını sıvazladı. Sonra da arabasının çamurluğunu okşadı. “Ona iyi bak; o benim kadınım.” Adama bir miktar para uzattı. Kısa bir yürüyüş sonrası park yerinden çıktığımızda birden kendimizi yanıp sönen neon lambalarıyla dolu
bir sokakta
bulduk. Birbirlerine sopalar doğrultup, ateş eden silah sesleri çıkartan iki küçük oğlan çocuğu koşarak yanımızdan geçerken biri Fidel’in bacaklarına çarptı.
Çocuk durdu ve geri çekildi. “Özür dilerim efendim,” dedi İspanyolca soluk soluğa. Fidel her iki elini de oğlanın omuzlarına koydu. “Bir şey olmadı delikanlı. Ama söyle bana, sen ve arkadaşın neye ateş ediyordunuz öyle?” O sırada diğer çocuk da yanımıza geldi ve korumak ister gibi kolunu öbürünün beline doladı. “Bu benim kardeşim,” diye açıkladı. “Üzgünüz.” “Tamam, tamam,” dedi Fidel gülümseyerek. “Bana bir zarar vermedi. Sadece ona neye ateş ettiğinizi soruyordum. Bu oyunu çocukken ben de oynardım.” Kardeşler birbirine baktı, sonra daha büyük olanı güldü. “Kanal Bölgesi’ndeki gringo general o. Annemizin ırzına geçmeye kalktı, ben de onu ait olduğu yere sepetliyorum.” Fidel yan gözle bana baktı. “Nereye aitmiş?” “Evine. Birleşik Devletler’e.”
“Annen burada mı çalışıyor?” “İşte
orada.” Oğlan
gururla sokağın
ilerisindeki bir
neon panoyu
gösterdi. “Barmenlik yapıyor.” “Hadi gidin.” Fidel ikisine de biraz para verdi. “Ama dikkatli olun ve aydınlık yerlerde durun.” “Tabii, efendim. Teşekkür ederiz!” Koşarak uzaklaştılar. Yürürken Fidel, Panamalı kadınların fahişelik yapmasının yasadışı olduğunu söyledi.
“Barmenlik yapıp
dans edebilirler ama vücutlarını satamazlar. O yabancılara mahsustur.” Bara girince bizi gürültülü, popüler Amerikan şarkıları karşıladı. Kulaklarım ve gözlerim ortama biraz alışınca, kapının yanında duran iriyarı iki
Amerikan askerini gördüm. Üniformalarının kolundaki bantlar askeri polis olduklarını gösteriyordu.
Fidel beni bara doğru götürürken, gözüm sahneye ilişti. Başları hariç tamamen çıplak üç genç kadın dans ediyordu. Biri gemici şapkası, diğeri yeşil bir bere, üçüncüsü ise bir kovboy şapkası takmıştı başına. Vücutları çok güzeldi ve gülüyorlardı. Sanki bir dans yarışmasında birbirleriyle oyun oynuyorlardı. Müzik, dans etme tarzları, sahne... Mekan, Boston’da bir disko da olabilirdi. Tabii ki çıplak olmaları haricinde. Gençlerden oluşan ve İngilizce konuşan bir grubun arasından geçtik. Tişört ve blucin giymiş olmalarına rağmen, asker
tıraşları Kanal
Bölgesi’ndeki askeri üsten geldiklerini belli ediyordu. Fidel bir garson kadının omzuna dokundu. Kadın döndü ve bir sevinç çığlığı atarak kollarını onun boynuna doladı. Gruptaki gençler bunu dikkatle izlerken, onaylamayan bakışlarla birbirlerine baktı. Bariz Kader’in o Panamalı kadını
da içerdiğini düşünüp düşünmediklerini merak ettim. Garson kız bizi bir köşeye götürdü; küçük bir masa ve iki sandalye ayarladı. Otururken Fidel yan masadaki iki kişiyle İspanyolca selamlaştı. Bunlar askerlerin aksine renkli kısa kollu gömlek ve buruşuk, bol pantolon giymişti. Garson kadın iki Balboa bira getirip dönerken Fidel poposuna hafifçe vurdu. Kadın da gülerek ona bir öpücük yolladı. Etrafıma bakındım ve bardaki genç adamların artık bizi izlemediğini görünce rahatladım; sahnede dans eden kızları seyrediyorlardı. Müşterilerin çoğu İngilizce konuşan askerlerdi ama yanımızdaki iki kişi gibi Panamalı olduğu her halinden belli olan başkaları da vardı. Saç tıraşları, tişört ve blucin giymemiş olmaları onları belli ediyordu. Bazıları masalarda oturuyordu, diğerleriyse duvarlara yaslanmıştı. Koyun sürüsünü bekleyen köpekler gibi dikkatli ve hazırda duruyorlardı. Kadınlar durmadan masaları dolaşıyordu. Sürekli hareket halindeydiler; kucaktan kucağa geçiyor, garsonlara bağırıyor, dans ediyor, sallanıyor, şarkı söylüyor ve sırayla sahneye çıkıyorlardı. Dar etekler, tişörtler, blucinler ve
yüksek topuklu ayakkabılar giymişlerdi. Birinin üzerinde Kraliçe Victoria dönemine ait bir elbiseyle tül vardı. Bir diğeri bikini giymişti. Orada sadece en güzel olanlarının başarıya ulaşabileceği açıktı. Panama’ya gelenlerin sayısı karşısında şaşırmış bir halde, onları buraya gelmeye iten çaresizlikleri düşündüm. “Hepsi başka ülkelerden mi?” diye bağırdım Fidel’e, müziğin sesini bastırabilmek için. Başıyla
onayladı. “Sadece...” Garson kadınları gösterdi. “Onlar Panamalı.” “Hangi ülkeler?” “Honduras, El Salvador, Nikaragua ve Guatemala.” “Komşularınız yani.” “Tam değil. En yakın komşularımız Kosta Rika ve Kolombiya’dır.” Bizi masaya yönlendiren garson kadın gelip Fidel’in dizine oturdu, o da yavaşça sırtını ovdu. “Clarissa,” dedi, başıyla sahneyi işaret ederek. “Lütfen Kuzey Amerikalı arkadaşıma onların ülkelerini neden terk ettiğini anlat.” Üç yeni kız diğerlerinden şapkaları alırken, işi devredenler aşağıya atlayıp giyinmeye başladı. Müzik bir salsaya döndü ve yeni gelenler bir yandan dans ederken, bir yandan da müziğin ritmine uyarak giysilerini çıkartmaya koyuldu. Clarissa elini uzattı ve “Sizinle tanıştığıma sevindim,” dedi. Sonra kalkıp boş şişelerimize uzandı. “Fidel’in sorusuna cevap kısaca şu: Kızlar buraya zulümden kaçmak için gelir. Size birer Balboa daha getireyim.” Kız gittikten sonra Fidel’e döndüm. “Yapma canım! Onlar Amerikan dolarları için burada.” “Doğru. Ama neden çoğu faşist diktatörlerin hüküm sürdüğü ülkelerden geliyor?” Sahneye göz attım. Üç kız, gemici şapkasını kıkırdayarak, top gibi birbirlerine atıyordu. Fidel’in gözlerinin içine
baktım. “Şaka
yapmıyorsun, değil mi?” “Hayır,” dedi ciddi bir tavırla, “Keşke öyle olsaydı. Bu kızların çoğu ailesini - babasını, ağabeyini, kocasını, erkek arkadaşını - kaybettikten sonra işkence ve ölümle yan yana büyümüştür. Dans etmek ve fahişelik onlara o kadar da kötü görünmez. Burada çok para kazanıp, başka bir yerde hayata yeniden başlayabilirler; küçük bir dükkân, bir kahvehane açabilirler.” Bana yakınlarındaki bir şamata sözünü kesti. Garson kızlardan birinin, bir askere yumruk atmaya
çalıştığını gördüm.
Asker elini
yakalayarak bileğini bükmeye başlayınca, kız bir çığlık atarak dizlerinin üstüne çöktü. Asker gülerek bir şeyler söyleyince arkadaşları da güldü. Kız serbest kalan eliyle askere vurmaya çalıştı, o da bileğini biraz daha büktü. Kızın yüzü acıyla buruştu. Askeri polisler kapının yanında durmuş, olan biteni sakin bir şekilde seyrediyordu. Fidel ayağa fırlayıp bara doğru hareketlendi ama yan masadaki adamlardan biri elini uzatıp onu durdurdu. “Tranquilo, hermano,” dedi. “Sakin ol, kardeşim. Enrique kontrolü ele aldı.” Sahnenin yanındaki loş bölgeden çıkan uzun boylu, zayıf bir Panamalı, kedi gibi çevik hareketlerle bir anda askerin tepesinde bitiverdi. Bir eliyle adamın boğazını sararken, diğeriyle bir bardak suyu yüzüne çarptı. Kurtulan garson kız hemen uzaklaştı. Duvara dayanmış duran Panamalılar’ın bir kısmı, etrafında koruyucu çember oluştururken, uzun boylu bar fedaisi, askeri bara dayayıp, duyamadığım bir şeyler söyledi.
Sonra da sesini yükselterek oradaki herkesin duyabileceği bir şekilde, İngilizce ve tane tane konuştu. “Garsonlara el süremezsiniz, diğerlerine de
paralarını ödemeden önce dokunamazsınız.” İki askeri polis, sonunda harekete geçip Panamalı gruba yaklaştı. Biri, “Tamam Enrique,” dedi. “Bundan sonrasını biz hallederiz.” Fedai, askeri bırakmadan önce boynunu bir defa daha sıktı. Diğeri başını arkaya atıp acıyla bağırdı. “Beni anlıyor musun?” diye sordu Enrique. Zayıf bir inleme duyuldu. “İyi,” dedi Enrique ve adamı askeri polislere doğru itti. “Çıkarın onu buradan.”
|