* * *
Səmayənin ürəyinə bir Tülkü ağrısı qonmuşdu, amma nahaq, lap nahaq, çünki
səfalı meşə yenə həmin səfalı meşə idi – dağın döşündə və yenə də Hacıleyləklər
burada yuva salırdı, bala çıxarırdı.
Hacıleyləklər içərisində yenə bir Hacıleylək var idi və bu dəfə Tülkü mişarı
çiyninə alıb onun yuva qurduğu, bala çıxardığı ağacın dibini kəsdirmişdi – ürəyinə
bala əti düşmüşdü.
Ay yedin ha, Tülkü lələ!..
Hacıleylək qoca Qarğa ilə az qaldılar Tülkünün gözün çıxarsınlar.
Qorxaq Tülkü elə qaçıb meşədən itdi ki, bir də heç vaxt kələk gələ bilməyəcəkdi
Hacıleyləklərə.
Hacıleyləklər daha tanımışdı Tülkünü – həm kələkbazlığını, həm də
qorxaqlığını, tülkülüyünü.
Yenə həmin səfalı meşə idi və Hacıleylək balaları böyüyürdü, qanad çalırdı,
uçurdu, dənizlər keçirdi, ölkələr gəzirdi, meşələr görürdü, yuva qururdu, özləri bala
çıxarırdı, bala böyüdürdü...
Aprel, 1973.
| 
