yo’q ,hali ham o’sha xamir ichishar, ibodat qilishmas edi. Kunlarning birida Nusayb a o’qishdan keldi va ne ko’z bilan ko’rsaki yana ota - onasi mast qiluvchi ichimliklar ichib o’tirishga ekan.Nusaybani bundan rosa jahli chiqar edi ,yig’lab yuboray deb yurar edi ,sabr kosasi to’lib jonidan o’tib
ketgan edi,chunki har ota- onasi mast bo’lib q olishganda onasi Nusayba bilan besabab urushar,tortishar,baqirar edi.,va ko’p hollarda o’zlarini bilmay mazalari qochib qolar edi,hushdan ketishlar,qayd qilishlar,nafas to’xtab qolar edi gohida.Bu narsalarga Nusayba zo’rg’a chidar tun- u yig’lab chiqar edi.Chunki uning faqat otasi emas onasi ham mast qiluvchi ichimliklar ichib janjal ko’tar edi.Shu kuni ham janjal yuz berdi.Kechqurun onasi mast holda Nusayba bilan gaplashib o’tirgan edi,eski ayiblarini Nusaybaning yuziga solib,tortishuv ko’tardi.Va “sen o’ sha kitoblaringni ichiga kirib ketkan san,inson hozirgi zamonda kitobga qarab yashay olmaydi.Kitob boshqa,zamon boshqa.Dininga juda ham kirib ketyapsan odamlarni yaxshilikka davat qilasanmi- ye.Yaqinda “vahobis”bo’lib qolasan bu ketishda. Hadeb kitob o’qib aqillilik qilishni yig’ishtir.Kitobga qarab yashay olmisan bu zamonda” shu kabi gaplarni qilib battar Nusaybani ezib gapirdi. Nusayba yig’lab jim eshitar edi ,bir so’z demas edi.İchidan juda ham to’yib ketkan,shundoq jon bersam -u ketsam deb ichidan ezilib ketdi.Ammo bir sabab to’xtatar edi,bu “agar men o’lsam
