Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
La
[60] Violencia’ya (1948-1957) neden olmuştu. Tüm çelişki ve ironiye rağmen, gerek Washington gerekse Wall Street, tarihsel olarak, Kolombiya’yı, Pan-Amerikan ticari ve siyasi çıkarlarının korunması için vazgeçilmez bir konumda görmüştür. Bunun, Kolombiya’nın kritik
coğrafik konumuna ek olarak,
yarımküredeki liderlerin ilham ve rehberlik için başkent Bogota’yı takip ediyor olmalarının dışında, ülkenin hem kahve, muz, tekstil, mücevherat, çiçek, yağ ve kokain gibi ABD’de satılan birçok ürünün kaynağı, hem de bizim ürettiğimiz mal ve hizmetlerin alıcısı olması da dahil birçok nedeni vardır. 20.
yüzyılın sonlarında Kolombiya’ya sattığımız en önemli hizmetlerden biri de mühendislik ve inşaat sektöründe uzmanlık idi. Kolombiya, çalıştığım birçok yere benziyordu. Ülkeyi yüklü miktarda borç altına sokacak projeler üretip, sonra da bu projelerden elde edilen geliri ve kendi doğal kaynaklarını
kullanarak bu borcu ödeme kapasitesinin olduğunu göstermek kolaydı. Dolayısıyla, enerji dağıtım ağları, otoyollar ve iletişim sistemlerine yapılacak büyük yatırımlar, Kolombiya’nın engin gaz ve petrol kaynaklarını barındıran ama gelişmemiş Amazon bölgelerini açmasını sağlayacak; bu projeler de borcun ve faizinin geri ödenmesi için gerekli geliri yaratacaktı. Teori buydu. Ama dünya çapındaki gerçek emellerimizle tutarlı olan gerçek ise küresel imparatorluğun çıkarları için
Bogota’yı boyunduruk altına almaktı. Benim işim ise diğer birçok yerde olduğu gibi, büyük miktarda kredi için ortamı hazırlamaktı. Kolombiya’nın bir Torrijos’a sahip olma şansı yoktu; dolayısıyla şişirilmiş ekonomik ve elektrik yükü tahminleri üretmekten başka
yapabileceğim bir
şey olmadığı sonucuna vardım. İşimle ilgili olarak ara sıra duyduğum suçluluk hissi dışında, Kolombiya benim için kişisel bir barınak haline geldi. Ann ile birlikte 1970’lerin başlarında orada birkaç ay geçirmiş, hatta Karayip sahilindeki dağlarda küçük bir kahve çiftliği için bir peşinat bile ödemiştik. Sanırım o dönemde birlikte geçirdiğimiz zaman, önceki yıllarda birbirimizde açtığımız yaraları iyileştirmeye en yaklaştığımız anlardı. Ama sonunda, yaralar çok derine gittiği için, ülke ile gerçek tanışıklığım ancak evliliğimizin sona ermesinden sonra gerçekleşebildi. MAIN’e 1970’lerde bir dizi hidroelektrik tesis ile
ormanın derinliklerinden dağların tepelerindeki şehirlere enerji nakil hatları da dahil olmak üzere, birçok altyapı projesi geliştirme ihalesi verilmişti. Benim de bir sahil şehri olan Barranquilla’da bir ofisim vardı ve hayatımda güçlü bir değişim nedeni olacak o güzel Kolombiyalı kadınla 1997 senesinde orada tanıştım. Paula’nın (çoğu
yabancının bir
Kolombiyalı’da beklemediği) uzun sarı saçları ve harikulade yeşil gözleri vardı. Anne ve babası kuzey İtalya’dan gelmişlerdi; o da, soyu gereği, moda tasarımcısı olmuştu. Sonra da bir adım daha
ileri gitmiş,
tasarımlarının giysilere dönüştüğü küçük bir imalathane kurmuştu. Tasarımları, ülkesinde olduğu kadar, Panama ve Venezuela’daki lüks butiklerde satılıyordu. Çok sevecen bir kişiliği vardı; biten evliliğimin ardından geçirdiğim bunalımları atlatmamda ve kadınlara karşı oldukça
olumsuzlaşan tavırlarımın bir kısmının üstesinden gelmemde bana yardımcı oldu. Aynı zamanda, işimde verdiğim kararların sonuçları hakkında da bana çok şey öğretti. Daha önce de söylediğim gibi, yaşam, kontrolümüz dışında gelişen bir dizi rastlantıdan oluşur. Benim durumumda, bunların arasında, kırsal New Hampshire’de sadece erkeklerin devam ettiği bir okulda öğretmenlik yapan bir babanın oğlu olarak yetişmiş olmak, Ann ve onun Frank amcası ile tanışmış olmak, Vietnam Savaşı ve Einar Greve ile tanışmış olmak da vardı. Ancak, bu rastlantılarla karşılaştığımız zaman seçim yapmak durumunda kalırız. Nasıl karşılık verdiğimiz, rastlantılar karşısındaki eylemlerimiz belirleyici olur. Örneğin, o okulda
başarılı olmak, Ann
ile evlenmek, Barış Gönüllüleri’ne girmek ve bir ekonomik tetikçi olmaya karar vermek. Bu kararların tümü beni hayatta şu anda bulunduğum konuma getirmişti. Bir diğer rastlantı da Paula idi ve onun üzerimdeki etkisi, beni hayatımın akışını değiştirecek eylemlerde bulunmaya itecekti. Onu tanıyana kadar, hep sistemin bir parçası olmuştum. Sık sık, kendimi, yaptıklarımı sorgularken bulmuş, bazen
de suçluluk
duymuştum. Ama her zaman sistem içinde kalmamı haklı çıkartacak bir bahane bulmuştum. Belki de Paula tam zamanında karşıma çıkmıştı. Zaten bir şeyler yapacaktım; Suudi Arabistan, İran ve
Panama’daki deneyimlerim beni harekete geçmeye zorlayacaktı. Ama nasıl ki bir kadın, yani
Claudine, ET’lerin saflarına katılmaya beni ikna etmekte etkili olmuşsa, bir diğeri, Paula da, o sıralarda tam ihtiyacım olan şeydi. Kendimi sorgulamamı ve o rolü oynamaya devam ettiğim sürece, hiçbir zaman mutlu olamayacağımı görmemi sağladı. |