Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
Yüklə 3,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 129
- plagiat və sitatçılıq, artıq mövcud obrazları ironiya və parodiya yolu ilə açıq mənimsəmə, implisit və eksplisit sitatçılıq, akkumulyasiya və təkrar; sənət üçün ənənəvi səciyyə daşıyan orijinallıq anlayışından imtina cəhdi; subyektsiz və nəzarətsiz proses nəticəsində yaranan formaların anonimliyinə inam, sənətkarın kreativliyinə şübhə, müəllifin yaradıcı olmaması, eyni zamanda da müəllif olaraq qalması ideaysı; öz zallarına müstəsna, dahiyanə və auratik şeylər yox, kənarda it-bata düşə biləcək adi, diqqəti çəkməyən, anonim şeylər toplayan muzeyin funksiyasının dəyişməsi; - yuxarı və aşağı mədəniyyətin qarışması; elitar və kütləvi mədəniyyət arasındakı sərhədlərin silinməsi, yüksək mədəniyyətin kütləvi mədəniyyət şablonlarını qəbul etməsi, kütləvi mədəniyyət şablonlarının muzey məkanına daxil olması; janr və diskursların əvvəlki kateqoriyalarının pozulması; - performativlik, bədən, cism, zahiri görünüş, sənətkarın davranışından sənət dili kimi istifadə etmək; tamaşaçının şüur və davranışına birbaşa təsir etməyə qabil sənətkarın aktyorluq etməsi; Postmodernist sənətin özəlliklərinin sadalanmasını davam etdirmək də olardı. Amma onun bütün yerdə qalan sənət cərəyanları, xüsusən də öz sələfi modernizmdən nə qədər fərqlənməsi bu deyilənlərdən də aydın görünür. Göstərilən bu əlamətlərdən bəzilərinə amerikan ədəbiyyatşünası İ.Hassan postmodernist sənətin özəlliklərini sistemləşdirməyə çalışdığı "Bir daha postmodernizm haqqında" (1985) məqaləsində ilk dəfə diqqət yetirmişdir. Bununla belə o, postmodernizm fenomenini dəqiq təyin etmək iddiasında olmadığını da vurğulayır. Ötən dövr ərzində postmodernist sənətə məxsus əlamətlərin nisbətən dəqiqləşməsinə baxmayaraq, sözün tam mənasında belə bir dəqiq təyinatdan danışmaq indinin özündə də çətin ki mümkün olsun.
II.1. Plüralizm Bədii üslub və cərəyanların bir-birinə zidd iki qütbü var: sənətin vəzifələri və onlara çatmaq yolundakı metodlar baxımından cərəyan sistemindəki bütün təmsilçilərin birliyinə əsaslanan monist tip; müəyyən istiqamət yaradan sənətkarların dünyagörüşündəki vəhdəti, onların yaradıcılıq prinsiplərinin üst-üstə düşməsini nəzərdə tutmayan plüralist tip. Orta əsrlər, İntibah, klassisizm dövrünün sənəti monist üslubun səciyyəvi nümunələri idi. Qapalı cəmiyyət sənətinin üslubu kimi sosrealizim də monist xarakter daşıyırdı. Amma yanaşma tərzlərinin müxtəlifliyi və yekdil qəbul olunmuş yaradıcılıq nümunələrinin aradan qalxması faktı hələ özünü klassik realizmdə büruzə verməyə başlamışdı. Yaradıcılığın əsas istiqaməti konusunda müxtəlif meyllər arasında kifayət qədər kəskin polemikanın getdiyi modernizm isə daha plüralist idi. Lakin modernist yenilik axtarışları bədii yaradıcılığın hamını özündə qapsayan radikalcasına yeni tipinin kəşfi yox, hər hansı prioritetdən ümumən imtinayla nəticələndi. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 130
Mərkəzi nöqtənin, hamı tərəfindən məqbul sayılan obrazların itkisi, hər hansı sosial və təbii ierarxiyanın mövcudluğunun inkarını D.Fokkema "qeyri-ierarxiya" prinsipi adlandırır. Bu prinsip əsərin yaranması prosesində bədii vasitələrin əvvəlcədən müəyyən olunmuş seçimindən (seleksiya) imtinanı bildirir. Əsəri postmodernist üsulla deşifrə etməyə hazır auditoriyaya gəldikdə isə bu prinsip ona təklif edir ki, mətni öz təsəvvüründə qurduğu əlaqəli izah vasitəsilə açıqlamaqdan əl çəksin. Postmodernist mühakimələri işarələmək üçün Fokkema "güzgü" (kim baxırsa, ancaq onu göstərir), "labirint" (çıxılması mümkün deyil, çıxış yolu onun içində yaşamaqdır), "xəritə" (heç bir mərkəzi yoxdur və heç bir istiqaməti göstərmir), "ensiklopediya" (istənilən səhifəsindən açıb oxumaq olar), "reklam", "televiziya", "qəzet", "fotoqrafiya" və s. kimi tipik söz- obrazlardan istifadə edir. Yalnız postmodernizm ən yüksək səviyyəli və öz-özlüyündə az qala məqsədə çevrilmiş bir plüralizm nümunəsi göstərir. Plüralizm fərqli bədii metodların birgə 11 mövcudluğunu tələb edir. O, realizmi də istisna etmir, amma realizm deyərkən XIX əsrin tənqidi realizmindən daha çox, bədii yaradıcılığın xalis zahiri realist manerasını nəzərdə tutur.
Postmodernizm elitar və kütləvi sənət arasındakı qarşılıqlı münasibətlərdə dəyişiklik yaradıb. Bir vaxtlar sənətdən kənar sayılan çox şey indi tez-tez özünü uca səslə və cəsarətlə bəyan edir, az qism adamlar tərəfindən başa düşülən dərin, problemli sənəti özünün kütləviliyi və geniş auditoriyaya təsiri baxımından geridə qoyur. Postmodernizmin çağdaş yozumunda realizm səthi həyatauyğunluq olub, həyatın ən dərin meyllərini üzə çıxarmağa cəhd etmir, həyatın öz formasına əsaslanır. Hər şeydən öncə, əyləncə məqsədi güdən bu növ realizm kütləvi ədəbiyyat, kino və sənətin digər növlərində geniş yayılıb. Elmi fantastika, detektiv, casus saqaları, macəraçı-avantürist əhvalatlar, sentimental və xırda məişət süjetəri - postmodernizmə görə, bütün bunlar tam hüquqlu sənət əsərləridir. Amma bununla yanaşı, postmodernizm bu növ əsərləri daimi parodiya predmeti, onun auditoriyasını isə gülüş obyektinə çevirir. Təhkiyənin xəttiliyi, personajların davranışının psixoloji əsaslandırılması, səbəb-nəticə əlaqələrinin ciddi- cəhdlə izlənilməsi postmodernisti özündən çıxarır. Ötən əsrin əvvəllərində bir çox modernistlər Puşkin, Dostoyevski, Tolstoyu "çağdaşlıq gəmisindən" düşürməklə təhdid edirdilər. Postmodernistlərin nəinki belə məqsədi yoxdur, əksinə, onlar "klassikanı" mənimsəmək istəyir, amma buna klassikanı təqlid etmək yox, onu ironik sitatlaşdırma, yenidən mənalandırma yolu ilə nail olmaq fikrindədirlər. Onların fikrincə, əgər keçmiş də daxil olmaqla hər şey üçün dəyər ola biləcək vahid baxış bucağı yoxdursa, onda keçmişin nailiyyətlərini inkar etməyə əsas da yoxdur. Bəzən deyirlər ki, plüralist postmodernist sənət dünyanın elmi və gündəlik mənzərəsini xaotikləşdirməyə yönəlib. Guya ki, İ.Priqojinin "Xaosdan doğulan nizam" əsəri buna görə postmodernistlərə xoş gəlir. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 131
Postmodernist plüralizmin xaosla eyniləşdirilməsinin, şübhəsiz ki, əsası yoxdur. Çünki postmodernizm xaosu təsdiq etmir, hər şeydən öncə, sənətdə, conra isə həyatın bütün yerdə qalan sahələrində bədnam ad çıxarmış "vertikal hakimiyyəti", diktaturanı inkar edir. Burda xaos yox, bədii yaradıcılığın fərqli paradiqmalarının yanaşı mövcud olduğu, onlardan hər hansı birinin digərini sıxışdırıb aradan çıxarmaq, özəlliklə də məhv etməyə cəhd göstərmədiyi özünəməxsus plüralist nizamdan söz gedir. Bu zaman hər hansı inkar və zorakılıq həqiqətə təkbaşına malik olmağın qeyri-qanuni, əsassız iddiası kimi qəbul olunur. Heç bir prinsip zidd olanları məhv etmək həddinə gəlib çatmamalıdır - postmodernizmin estetik sülhsevərliyinin məğzi bundadır. Priqojinin ideyalarının isə postmodernist sənətə birbaşa dəxli yoxdur. Priqojin göstərir ki, bu və ya digər sistemdəki xaos vəziyyəti gec-tez nizam halına keçir. Öz ideyasını idrak nəzəriyyəsinə şamil edən alim belə nəticəyə gəlir ki, bu və ya digər epoxaya mənsub insan idrakındakı xaosun hökmranlığı zaman keçdikcə öz yerini nizamın hökm sürdüyü digər epoxaya verməyə bilməz. O, təsdiq edir ki, "qanun" və "nizam" konsepsiyasına da bir dəfə verilən və əbədi bir şey kimi baxmaq olmaz, qanunlar və nizamın xaosdan törəməsi mexanizminin özünü də tədqiq etmək lazımdır. Bir yandan plüralist dünyaduyumuna doğru gedir, digər tərəfdən isə 12 təcrübəmizin açıq-aşkar zidd cəhətləri daxilində yeni vəhdət axtarırııq. Uzaqbaşı xaos kimi görünən plüralizm ideyası daha yüksək səviyyəli nizama keçid üçün zəruri keçid mərhələsidir. Postmodernist çoxüzlülüyü ümumi mədəniyyət nəzəriyyəsinə müncər etməyə ilk dəfə J.Delez və F.Qvattari cəhd etmişlər. Onlar bizim dövrdə yanaşı mövcud olan "ağac mədəniyyəti" və "kök mədəniyyəti"ni qarşı-qarşıya qoyurlar. Mimesis (təqlid - tərcüməçi) nəzəriyyəsi tərəfindən dəstəklənən birinci tip mədəniyyət klassik surətdə movcuddur. Bu əsasda yaranan sənət təbiəti təqlid edir, dünyanı inikas etdirir, onun qrafik surəti, kalkası, fotoqrafiyası kimi meydana çıxır. Dünya obrazını özündə təcəssüm etdirən ağac bu tip mədəniyyətin simvolu sayıla bilər. "Ağac mədəniyyəti" əsasında yaranan bədii dünyanın tipik təcəssümü kitabdır. Ağac tipli mədəniyyətin gələcəyi yoxdur, o öz ömrünü başa vurub. Çağdaş mədəniyyət gələcəyə can atan "kök" mədəniyyətidir. Kök-kitab dünyanın artıq kalkası yox, xəritəsi olacaq, xəritənin mərkəzi olmadığı kimi onun da məna mərkəzi olmayacaq. Düşünüldüyünün əksinə olaraq bu, kitabın ölümü demək olmayacaq, sadəcə, yaradıcılığın, kitabın və buna uyğun olaraq mütaliənin yeni tipi yaranacaq. Kök-kitab prinsipial baxımdan yeni tip əlaqələrin gerçəkləşməsi demək olacaq: onun bütün nöqtələri öz aralarında əlaqələnəcək, amma bu əlaqələr struktursuz, qarmaqarışıq olacaq, gözlənilmədən kəsiləcək. Əlaqələrin belə qeyri-xəttiliyi yeni oxunuş, yeni mütaliə tipi yaradacaq. Fikirlərini əyaniləşdirmək üçün Delez və Qvattari "İsveç masası" anlayışından istifadə edirlər - hər kəs bu masadan istədiyi kitab-boşqabı götürə bilər. Buna uyğun olaraq "kök" anlayışını "minlərlə boşqab" kimi təsəvvür etmək olar.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 132
Oxşar fikirləri kitabı ensiklopediya ilə müqayisə edən U.Eko da söyləyib. Xətti, ardıcıl təhkiyənin olmadığı bu kitab-ensiklopediyanı oxumaq üçün oxucu özünə lazım olan istənilən səhifədən başlaya bilər. Hər istifadəçinin öz versiyasını yazdığı və gələcəkdə inkişaf etdirilsin deyə digər istifadəçilərə göndərdiyi kompyuter şəbəkəsi sistemində hipermətnlər (bir neçə, bəzən də sonsuz sayda mətnləri özündə birləşdirən mətn okeanı anlamına uyğun gəlir - tərcüməçi) məhz belə yaranır. Postmodernist sənətdə plüralizmə ilkin şərt kimi baxılması çağdaş açıq cəmiyyət mədəniyyətində formalaşan "metatəhkiyə", yaxud narrativə inamsızlıq doğurur. Ən ümumi şəkildə götürsək, narrativ - digər təhkiyə zamanı izahedici prinsip kimi götürülə biləcək nəsə əhəmiyyətli bir şey, məsələn, mədəniyyət, tarixin mənası, insan, Qərb, mütləq ruh və s. haqqında təhkiyə deməkdir. Tarixi tərəqqinin kəsilməzliyi, cəmiyyətin inkişafında çağdaş elm və texnikanın müstəsna səmərəli rolu, din və incəsənətin dünaynın obyektiv inikası olması və s. kimi bu qəbil izahedici sistemlər özünün əsaslı olmasına getdikcə daha çox şübhə doğurur. Tarixin mənası və insanın mövcudluğu məsələsində hər hansı ümumi, universal izahlara iddialı olmayan, müyyən sosial qrup və mədəniyyətlərlə bağlı "minihekayətlər" tendensiyası meydana çıxır. İncəsənətdəki mərkəzdənqaçma meyli hələ ötən əsrin ikinci yarısında amerikan rəssamlığında all over termini ilə ifadə olunmuşdu. Modernizmdə bir çox sələflərinin olmasına baxmayaraq, bu meylin banisi D.Pollok sayılır. P.Mondrianın neoplastikası da bəzən Pollakın rəssamlığındakı keyfiyyətləri özündə əks etdirir: mərkəzi nöqtənin, müəyyən sərhədlərin yoxa çıxması, aşağı və yuxarının qarşı-qarşıya qoyulması və s. Radikal eklektizm, bütün diskurs və istiqamətlərin bərabər ölçüyə malik olması, əsas mövzunun qeyri-mövcudluğu ideyası D.Corcun müxtəlif dövr və bədii üslublara aid şəkillərin repreduksiyalarından istifadə etdiyi, onların tamaşaçıya istədiyi mərkəzi nöqtəni seçmək imkanı yaratmaq məqsədilə heç bir seçim edilmədən qarışdırıldığı "(Orta) statistik mənzərə" kompozisiyasında da nümayiş etdirilir. II.2. Kanonlardan imtina Monist cərəyan sənətdə müəyyən sayda və kifayət qədər möhkəm kanonlar tələb etdiyi kimi, plüralist istiqamət, o cümlədən də postmodernizm hər hansı kanon, avtoritet, "klassiklərdən" nümayişkaranə surətdə imtina edir. Əsrlərcə öz gücünü saxlayan, sarsılmaz kanonlara əsaslanan sənətə nümunə kimi orta əsrlər sənətini göstərmək olar. Dini görüşlərin vəhdəti, sənət əsərinin ritual rolu, orta əsrlər həyatının ənənəviliyi orta əsrlər sənətinin zamana sinə gərən tələblər sisteminə qeyd-şərtsiz tabe olmasını göstərirdi. Kanonlara tabeçilik orta əsrlər sənətinin müəyyənedici özəlliklərindən biri olub, hər şeydən öncə, onun monist xarakteri ilə şərtlənir, yaradıcı sənətkarın azadlığının məhdudlaşdırılması və sıxışdırılması kimi qavranılmırdı.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 133
Orta əsrlər sənətkarı təsvir predmetini seçməkdə azad deyildi: bu, həmişə əsrlərcə əvvəl yazılmış və ənənə ilə işıqlandırılmış mətn, yaxud zamanın təsdiqindən keçmiş əvvəlki təsvirlərlə müəyyən olunurdu. Sənətkarın vəzifəsi ümumi əhəmiyyətli və məlum-məşhur ideya və obrazları ənənəvi priyomlar vasitəsilə ifadə etmək idi. Qəribə olsa da, bu onu ənənəvi mövzu və obrazların yozumu zamanı üz tutduğu sabitləşmiş priyomlara ixtiraçı münasibətdən tam məhrum etmirdi. Eləcə də, bu, kanon və ənənə mövqeyində duran əvvəlki nəslin nümayəndələrinə çağdaş sənətkarın dili ilə danışmaq imkanı verirdi. Orta əsrlər sənətinin kanonikliyi düşüncənin realizm və korporativliyində, hissə və elementləri daha vacib və real sayılan bütövə tabe etmək meylində ifadə olunurdu. Orta əsrlər adamı həmişə müəyyən qrup və ya konkret təbəqəyə mənsub olur və bu qrupun adından danışırdı. Kanonlara sadiq orta əsrlər mədəniyyəti və hər hansı kanondan sanki imtina edən postmodernist mədəniyyətin tutuşdurulması göstərir ki, kanonlara münasibət, əvvəla, sənətkarın şıltaq və özbaşınalığı olmayıb mürəkkəb mədəniyyət sistemi tərəfindən diktə olunur, ikincisi isə, bədii yaradıcılığın azadlığı və kanonlara sədaqət bir-birini qətiyyən istisna etmir. Məsələn, sərt kanonlara bağlı A.Rublyov görkəmli əsərlər yaradıb, hər hansı kanondan imtina edən əksər postmodernist sənətkarların yaratdıqları isə vur-tut birgünlük şeylər təsiri bağışlayır. Yeri gəlmişkən, postmodernist əsərlərin çoxu hər hansı uzunmüddətli mövcudluğa hesablanmayıb. Məsələn, Y.Boyesin "Piyli künc" əsəri tamaşaçıları cəmi bir sərgidə heyrətləndirdi, amma sonra bir daha nümayiş etdirilmədi. Rəqqasə D.Hey bir dəfə səhnəyə çıxaraq bəyan etdi ki, adətən olduğunun əksinə, rəqs yox, tamaşaçılarla söhbət edəcək. Rəqqasə çaş-baş qalmış rəqs həvəskarlarına bir saatdan artıq sakit, təmkinli, amma təsirli bir məruzə etdi. Məruzənin məğzində belə bir fikir dururdu ki, həmişə olduğu kimi o, yenə də özünü tamaşaçıya təqdim edir, sadəcə, bu dəfə təqdimat hərəkətsizdir. Çünki rəqqasə hərəkətə bəraət qazandıracaq hər hansı priyomu daha tapa bilmir. Heyin sözlərinə görə, onun rəqsdə axtardığı ilham gərək bədəninin hər bir hüceyrəsini çulğalasın. Və tamaşaçıların da şahid olduğu kimi, belə bir ilham öz ifadəsini indi onun nitqində tapır. Bu qəbil tamaşaya baxmaq (daha doğrusu, qulaq asmaq) olsun ki, maraq doğura bilərdi, amma çox yox, cəmi bir dəfə. Yeri gəlmişkən, bu tamaşa da ikinci dəfəyə hesablanmamışdı. II.3. Qeyri-müəyyənlik
Sənət əsərinin müəyyən sərt qaydalara əməl olunması nəticəsində yaranmasına inam metodologizm adlanır. Buna qarşı antimetodologizm - sənətin öz təbiəti etibarilə “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 134
antisistematik və antidoqmatik səciyyəsi, onun aydın qaydalara tabe olmaması qənaəti durur.
Metodologizm və antimetodologizm sənətin inkişafında qaydaların əhəmiyyəti baxımından iki zidd qütbdür. Metodologizm qaydalara əməl olunmasını "əsil sənətin" yaranmasında həlledici şərt sayır və qaydalara uyğunluğu bədii əsərin obyektivliyi, yəni zamanın ruhuna uyğunluğu ilə eyniləşdirir. Antimetodologizm əsərin qiymətləndirilməsində standart qaydalardan istifadə imkanını inkar edir və özünün ifrat halında hətta hər hansı qaydanın mövcudluğu fikrini ümumən yaxına qoymur. Metodologizm, xüsusən də dramaturgiyada "zaman, məkan və hərəkət vəhdəti" tələbi qoyan və buna cavab verməyən hər hansı pyesi diqqətə layiq bilməyən klassisizm özünün bu tələbindən əzab çəkir. Öz mənşəyi etibarilə Aristotel və Platona gedib çıxan "klassik metodologizm" bədii yaradıcılığın universal qaydalarının mövcudluğu fikrini irəli sürür. XIX əsrin ortalarından etibarən yaranamğa başlayan "kontekstual metodologizm" qaydaların bədii yaradıcılıq kontekstindən asılılığını qəbul edir və bəyan edir ki, heç bir qayda universal olmasa da, müəyyən yaradıcılıq durumu (kontekst) ilə bağlı şərti qaydalar ola bilər. Metodologizm və antimetodologizm arasında orta mövqe tutan modernizm isə təsdiq edir ki, sənətin hətta şərti qaydalarının belə öz hüdudları var və onlara əməl olunması bəzən əks nəticələrə gətirib çıxara bilər. Metodologizm bədii yaradıcılığı sabitləşmiş qaydalar sistemi, bədii mətnin yaranmasını isə texniki qaydalara tabe edir. Fəaliyyət azadlığından məhrum olan sənət bu zaman artıq canlı və axıcı olmur, sənətkardan asılı olmayaraq mövcud olan, "əl dəyməmiş", "işlənilməmiş" şeyləri və dəyişkən dünyanı görmək qabiliyyətini itirir. Metodologizm sənətkarın dəqiq qaydalar üzrə yerinə yetirdiyi kor-koranə əməliyyatlara yaradıcı əhəmiyyət verir: guya onlar estetik təxəyyül və sənətkar qavrayışındakı dünyanı formalaşdırır. İfrat antimetodologizmi isə 15 "metodoloji anarxizm" adlandırmaq və onun mahiyyətini vur-tut bircə prinsiplə vermək olar: istənilən qaydadan istifadə etmək olar. Postmodernizm ilk baxışdan "metodoloji anarxizm" kimi görünsə də, əslində, istər metodologizm, istərsə də antimetodologizmə məxsus ifratlardan qaçmağa çalışır. Postmodernizmə görə, universal qaydalar olmasa da, ümumən qaydalar lazımdır və onlar sənətkara kömək edir. Çünki hər hansı qaydanı rədd edənlər istər-istəməz digərinə üz tutur, nəticədə qaydalar həmişə qalır. Beləliklə, bu məsələdə postmodernizmin özəlliyi bədii yaradıcılığın universal qaydalarının qeyri-mövcudluğu və onları axtarmağın mənasızlığına inamındadır. Şübhəsiz ki, bədii yaradıcılığın qaydaları var, amma bunlar hər bir sənətkarın hökmən yerinə yetirməli olduğu göstərişlər deyil. Bu qaydaların hətta ən gözə çarpanlarından belə fərqli şəkildə istifadə etmək olar və onlar çoxsaylı istisnalara malikdir. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 135
Qaydalar bir yaradıcılıq sahəsindən digərinə, bir dövrdən başqasına keçə bilər. Müəyyən konkret zamana mənsub sənətkarın əsaslandığı qaydalar həm də sənət tarixinin əvvəlki dövrünün nəticə və yekunu kimi meydana çıxır. Hər hansı qaydanın sözsüz yerinə yetirilməsi tələbi sənətin müəyyən tarixi durumunu mütləq və əbədi standart səviyyəsinə qaldırmaq olardı. Sənətkarın hər yeni əsəri təkcə məlum formaların sadəcə tətbiqi yox, həm də bu formaların bir daha sınaqdan keçirilməsidir. Sənətkar hər hansı köhnə formanı tətbiq etdiyi kimi, onun tətbiqini konkret halda lazımsız da saya bilər. Əvvəllər qəbul edilmiş qaydaların tətbiqi bəzən uğura səbəb olduğu kimi, bəzən əksinə, bu uğur məhz hansısa sabitləşmiş standartlardan imtina hesabına əldə olunur. Sənətkarlar təkcə qaydalara tabe olmur, həm də onu tənqid edir və yeni qaydalar sistemi yaradırlar. Postmodernizm məsələnin məhz bu tərəfinə qol qoyur. Postmodernist sənətin qeyri-müəyyənliyi, onun antisistem və antidoqmatik xarakteri postmodernist sənətkarın ümumən heç bir qaydaya riayət etməməsi demək deyil. Həmişə olduğu kimi, qaydalar yenə də var, amma, əvvəla, onlar qapalı və sərt deyil, ikincisi, postmodernizm başa düşür ki, yeni qayda yeni əsərlə birlikdə doğulur və əgər belə deyilsə, əsər auditoriya üçün hadisəyə çevrilə bilməz. II.4. Sənət əsəri mətn kimi Qeyri-müəyyənliyin postmodernist dərkinin özünəməxsusluğu sənət əsəri və mətn arasındakı anologiyada da öz əksini tapır. Amma bütün anologiyalar kimi bu anologiyanın da inandırıcı gücünü şişirtməyə, yəqin ki, ehtiyac yoxdur. Belə demək olar ki, sənət öz-özlüyündə daha geniş, "böyük mətnin" - mədəniyyətin bir fraqmenti kimi zahir olan mətndir. Sənət əsəri təkcə roman, povest, poemalar və s. yox, şəkil, simfoniya, heykəltəraşlıq, memarlıq abidələri və s. də daxil olmaqla sənət mətnlərinin cəmindən ibarət bir mətndir. Ənənəvi anlamda mətn hər hansı bir dilin qaydalarına uyğun daxili struktur və təşkilolunmaya malik bitkin, vahid və bütöv yazıdır. Hər hansı kitab, onun bir hissəsi və ya ayrılıqda götürülmüş fraqmenti mətn ola bilər. Diskursiv janrdan asılı olaraq gündəlik həyatı təsvir edən adi, ədəbi, elmi, fəlsəfi, tibbi, hüquqi, dini və s.mətnləri seçib-ayırmaq mümkündür. 60-cı illərin sonlarından etibarən poststrukturalizmin təmsilçiləri (J.Derrida, Y.Kristeva, R.Bart və s.) mətnin vahid orqanizm və qapalı sistem olması baxımından şübhə və təkzibə məruz qalması ilə bağlı yeni konsepsiya yaratdılar. Kristeva mətnin mozaika kimi sitatlardan qurulması, digər mətnin həzm və transformasiya olunması nəticəsində yaranmasını nəzərdə tutan intertekstuallıq prinsipini irəli sürdü. "Hər hansı bir mətn digər mətn üzərində yazılıb" (U.Eko). |