Microsoft Word chingiz aytmatov birinchi muallim lotin ziyouz com doc
Yüklə 183,21 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
8 deganday bosh silkib qo‘ydik. Duyshen uyalganimizni sezdi-da, bizga dalda berganday jilmayib gap qotdi: – Qoplaringiz o‘zingizdan ham katta-ya! Kelganinglar yaxshi bo‘pti qizlar, bu maktabni sizlarga atab ochyapman. Maktabinglar ham taxt bo‘lib qoldi. Hozirgina bir burchakka pechkaday qilib o‘choq ham qurib qo‘ydim, ana, ko‘rdinglarmi, tomdan mo‘risi ham chiqib turibdi! Endi qishga o‘tin g‘amlasak bo‘lgani, o‘tindan g‘am yemasak ham bo‘ladi, dalada nima ko‘p – quvray ko‘p. Yerga qalin poxol to‘shaymiz-da, ana undan keyin o‘qishimizni boshlab yuboramiz. Qalay, o‘qishga havasinglar bormi, maktabga qatnab turasizlarmi? Dugonalarim orasida yoshi kattasi men edim, shu sababdan javob berishga botinib: – Kelinoyim yuborsa, qatnab turaman, - dedim. – Nega yubormas ekan, uyga qamab, ustingdan qulf solib qo‘yarmidi? Isming nima? – Oltinoy, - dedim, etagimning yirtig‘idan ko‘rinib turgan tizzamni kaftim bilan bekitib. – Oltinoy – isming ham o‘zingga mos, chiroyli ekan. – U erkalatganday jilmayib qo‘ygan edi, dilim ham iliganday bo‘ldi. – Oltinoy, esli qiz ko‘rinasan, boshqa bolalarni ham o‘zingga ergashtirib, maktabda o‘qiymiz, deb olib kelgin, xo‘pmi? – Xo‘p, amaki. – Meni og‘ay denglar. Maktabni ko‘rasizlarmi? Tortinmasdan kirib ko‘raveringlar. – Yo‘q, biz uyga ketamiz, - deb uyalinqirab javob berdik. – Mayli bo‘lmasa, uy-uyinglarga boringlar, bira-to‘la o‘qishga kelganda ko‘rarsizlar. Men qorong‘i tushguncha borib yana bir oz yantoq o‘rib kela qolay. Duyshen o‘roq, arqonlarni olib dalaga qarab ketdi. U ketgandan keyin biz ham qoplarimizni orqalab ovul tomon jo‘nab qoldik. To‘satdan kallamga bir fikr keldi: – Hoy, qizlar, - deb dugonalarimni to‘xtatdim.– Kelinglar, tezagimizni maktabga to‘kib ketamiz, har qalay qishga yarab qolar. – Uyga quruq boramizmi? Aqlingni yeganmisan?! – Borib yana terib kelamiz-da. – Be, kech bo‘lib qoldi, uyda toza so‘kish eshitamiz. Shunday deyishdi-da, o‘rtoqlarim menga qaramasdan, qoplarni ko‘tarishib jo‘nab qolishdi. Men o‘shanda nima vajdan shunday qilganimga hali ham tuzukkina aqlim yetmay yuradi. Qizlar gapimga kirmaganlaridan izza bo‘lib orim keldimi yoki go‘daklik chog‘imdan men sho‘rlik biron shirin so‘z eshitmay bir umr dakki yeb, ko‘z yoshim ham qurib qolganidanmi, ko‘rmagan, bilmagan bir odam yuragimni ilitib: «Es-hushli qiz ekansan», deb erkalatib aytgan ikki og‘iz shirin so‘zi meni eritib yubordimi... Qismatim, toleim, hayotimning butun achchiq-chuchuklari, azob-uqubatlari mana shu bir qop tezakdan boshlanganini yaxshi bilaman, bunga imonim komil. Bunday deyishimning boisi shuki, o‘sha kuni bu qilmishimning oxiri nima bo‘ladi, deb o‘ylab-netib o‘tirmay, umrimda birinchi marta yurak yutib ko‘nglim tortgan ishga tavakkal qadam qo‘ydim. O‘rtoqlarim meni tashlab ketishgandan keyin yugurib Duyshenning maktabiga qaytib bordim, qopdagi tezakni eshik tagiga to‘kdim-da, tezak terish uchun g‘izillab yana adirga tushib ketdim. Kattakon bir ishni qoyil qilib qo‘ygandayo, yuragim dukillab, sevinchim ichimga sig‘may ketdi. Kuch-g‘ayratim jo‘sh urib, to‘g‘ri kelgan tomonga chopqillab ketaveribman. Baxtiyorligimdan quyosh ham xabardoru, u ham quvonchimga sherikday, qushday parvoz qilib ketishimdan uning ko‘ngli ochilganini o‘zim ham bilardim. Nega deganda, hozirgina savob ish qilgan edim-da! Quyosh tepalar ustiga yaqin kelib qolgan edi-yu, lekin, nazarimda, nigohimga to‘yib olgisi kelganday, hali-beri botgisi yo‘q edi. Quyosh yo‘limga poyondoz solib, oyoqlarim ostidagi kuz tuprog‘ini to‘q qizil, pushti va och qizil nur bilan bezab turardi. Gir atrofimda kapalakchalar lip-lip etib olovday yonadi. Ming yamoq kamzulimning kumush rang tugmalarida quyosh olovday yonib turadi. O‘zim g‘izillab chopib ketyapmanu, yer, osmon, shamolga qarab: meni ko‘rib qo‘yinglar! |