ağır bir söz eşidəcəyindən v ə ona daha tutarlı bir cavab verə bilməyə cəyindən qorxduğu üçün, saymazyana bir halda, fışqırıqda “uca bandan aşaram” havasını çala-çala eşiyə çıxardı. Amma nədənsə bu mübahisə lər Cəmilində, Səməndərin de dostluğuna mane olmazdı. Söyüşsələr də, döyüşsələr də nəhayət gecə yatmağa hazırlaşanda bir səmimi baxış və ya bir şirin sözlə bəzən Cəmil onun könlünü alar, bezən de gödək və tumbul əlini Cəmilin çiyninə vurub gülməldə, Səməndər onu sülhə ça ğırardı. Beləliklə də, o biri mübahisəyə qədər dostcasına dərsə, teatr ta maşasına, mədəniyyət evindəki yerli həvəskarların müsamirə 1 əri nə, fəhtə qəsəbəsində yenicə salınmış parka və ya da dəniz kənarına gedib qayıdardılar. Ancaq təkdənbir mübahisə qəliz olanda, Cəmilin qüruru və xudpəsəndliyi üzündən çox gec barışardılar. Belə hallarda onların qaş qabağı çətin açılardı. Hər ikisi paltanni soyunub yerinə girsə de, bir neçə saat burcuxa-burcuxa qalıb yata bilmirdilər. Ən axırda, gecənin bir alə mində Səməndər buna dözməyib deyərdi: Bura bax, ayə, sən nə kinli adamsan? Tutaq ki, mən höcətəm, bəs sənə nə olub? Bəzən bir-birilərini acı sözlərlə təhqir etsələr də, heç biri ürəkdən küsülü qalmağı bacarmırdı. Mədəndə işə girdikləri ilk həftədən bu ba laca otaqda deruni bir dostluq ittifaqı yaranmışdı. Həm Cəmil, həm də Səməgdər öz-özlüyündə bunu etiraf etm əsə de, bu səmimi dostluq hissləri gündən-günə artır, qüvvətlənir, ürəklərinin ən gizli guşəsində özünə daimi bir yuva tikir, ətə, qana hopurdu. Səməndər Cəmilə nisbətən daha sado v ə daha mehriban idi. O, yol daşlarının heç birindən sirrini gizlətməzdi. Lakin Cəmilin, onlara məlum olmayan bir sirri vardı: keçən ilin payızından, dəniz buruqlannda tabel-
