nür, arabir də onun z ə if eşidilən fit səsi gəlirdi. Dəmiryolundan o yana, bozumtul və ucsuz-bucaqsız düzənlikdə ləkə kimi görünən qamışlıq lar arasında balaca gölməçələr ağarışırdı. Cəmil əlilə onları nişan verib dedi: - Ypqin oradadır, hə? Axı bu zaman qaz-ördək olmaz ki... Piyada gedib, atlı? - Atlı gedib,,, Uzun ip də apardı. Heç bilmirəm onu neyləyirdi? Ha soruşdum, demədi. Bilmirsən necə tərsdir? - Gülşənəm arvad əlilə evi göstərdi. - Gəl, oturgunan ağrın alım, niyə burada durmusan? Hara getsə, axırda gəlib bura çıxacaq. Cəmil, Tahirin uzun ipi nə üçün apardığı ilə maraqlanıb, yenə dü- zəngaha baxdı. - Bəlkə ceyran ovlayır, xala? - dedi. Bu anda dərədən qalxan bir atlını görüb, sağ əlini açıq havada al nına dayadı vo balaca gözlərini büzüşdürüb, bir neçə an hərəkətsiz dayanaraq, ona sobirsız bir nəzər saldı: — Deyəson qucağında nə isə gətirir. 14
Cəmil Tahiri tanıdı və onun məharətinə qibtə ilə baxıb, xəfifcə bir tərzdə gülümsədi: - Odur, xala. Ceyran vurub, - dedi. Gülşənəm arvadın sifəti tünd bir qızartı ilə örtüldü. - Ondan nə desən çıxar. Axırda bizi cərimələdəcək. - Bilmir ki, ceyran ovu qadağandır? - deyə Cəmil de həyəcan landı. - Qoy gəlsin, bəlkə vurduğu ceyran deyil? - Atlı yaxınlaşdıqca, onun qucağındakı heyvan da aydın görünməyə başladı, - Yox, ceyran dır, xala! - Oğul mənimdir, mən bilirəm, Allahına bəndəlik eləmir. Kəhər at yoxuşu dırmanıb, kəndin ortasından keçən düz yola çı xanda, aşağı məhəllənin itləri hürüşüb Tahirin üstünə tökülüşdülər. - O, qucağındakı ceyranı tez çiyninə alıb, ayaqlarını yəhərin üstü nə qaldırdı və dümdüz dayanıb, atmı yortma yerişlə sürməyə başladı.
