128
129
Beyt
Geçə–gündüz həris idi q
ız
ıl–gümüş y
ığmağa,
Q
ız
ıl–gümüş düşmüş idi bir namərddə dustağa.
Padşahlardan biri ona dedi: – Dan
ış
ırlar ki,
sənin sərvətin həddi-
ni aş
ıbd
ır, bizim isə pula böyük ehtiyac
ım
ız vard
ır. Əgər ondan bir az
əlborcu versən,
məhsul yığ
ıld
ıqda, vergi topland
ıqda qaytar
ıl
ıb sənə
təşəkkür edilər. Dedi: – Ey yer üzünün allah
ı, şah
ın şəninə yaraşmaz
ki, əlini mənim kimi bir
dilənçinin murdar malı ilə çirkaba bulas
ın.
Çünki mən onlar
ı dilənçilik yolu ilə dənə–dənə toplam
ışam, x
ırda–
x
ırda y
ığm
ışam. Şah dedi: – Eybi yoxdur, düşmənə verəcəyəm.
Beyt
Nəsrani
quyusu pak olmasa gər,
Cuhud meyyidini yumağa dəyər.
Beyt
Dedilər ki, əhəgin xəmiridir natəmiz,
Dedik ayaqyoluna suvayar
ıq onu biz.
Deyirlər ki, şah
ın
təklifini rədd etdi, höcətə başlad
ı, min bir
bəhanəyə əl atd
ı. Şah əmr etdi laz
ım olan pulu ondan zorla döyədöyə
als
ınlar.
Şer
Bir iş ki,
lütf ilə yerinə yetməz,
Ax
ır hörmətsizlik baş verər əbəs.
Hər kəs başqas
ına xeyir verməsə
Düz olar, ona xeyr verməsə bir kəs.
Dostları ilə paylaş: