Microsoft Word alkimyogar ziyouz com doc

MUQADDIMA 
Alkimyogar kitobni qo‘liga oldi, uni sayyohlardan kimdir olib kelgan edi. Kitob muqovasiz 
edi, biroq u muallifning ism-sharifini topdi — Oskar Uayld — va uni varaqlab, tuyqusdan 
nigohi Nargis haqidagi rivoyatga tushdi. 
Kun-uzzun anhor bo‘yida o‘z aksiga mahliyo bo‘lib o‘tiradigan sohibjamol bo‘zbola 
haqidagi rivoyat Alkimyogarga ma’lum edi: Nargis shu qadar mahliyo bo‘lib anhorga 
termilib qolgan ediki, oxir-oqibat suvga qulab, cho‘kib ketdi, qirg‘oqdan esa gul unib 

---

Alkimyogar (qissa). Paolo Koelo 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
4
chiqdi, gulni uning nomi bilan atashdi. 
Biroq Oskar Uayld bu rivoyatni boshqacha hikoya qilgan. 
“Nargis halok bo‘lgach, o‘rmon nimfalari — driadalar sezdilarki, anhorning chuchuk suvi 
ko‘z yoshdan sho‘rlanibdi. 
— Sen nega yig‘layapsan? — so‘rashdi driadalar. 
— Men Nargisga aza tutayapman, — javob qildi anhor. 
— Buning ajablanadigan joyi yo‘q, — deyishdi driadalar. — Oqibat shu ekan, axir, u 
o‘rmondan o‘tganda biz doimo ortidan yugurar edik, yolg‘iz sensan — uning husnu 
jamolini yaqindan ko‘rgan. 
— U sohibjamolmidi? — so‘radi shunda anhor. 
— Ha, bu haqda sendan o‘zga kim ham bir so‘z ayta olardi? — ajablanishdi o‘rmon 
nimfalari: — Sening qirg‘og‘ingda o‘tirib, sening suvlaringga termilib, azondan shom 
qorong‘usigacha vaqt o‘tkazgan emasmidi u? 
Anhor uzoq sukut saqladi va nihoyat javob qildi: 
— Men Nargisga aza tutayapman, biroq hech qachon uning go‘zal ekanini 
payqamabman. Ko‘z yoshlarimni oqizayotganim boisi, har safar u qirg‘og‘imga kelib, 
egilib suvlarimga termilib o‘tirganida, ko‘zlarining tubida mening go‘zalligim yuz 
ko‘rsatardi”. 
“Naqadar g‘aroyib rivoyat”, — o‘yladi Alkimyogar. 
BIRINCHI QISM 
Bo‘zbolaning ismi Santyago. U qo‘ylarini tashlandiq holga kelgan yarim vayrona 
cherkovga haydab kirayotganda qosh qoraya boshlagandi. Cherkov gumbazi 
allaqachonlar o‘pirilgan va xaroba holga kelgan, bir paytlar mehrob bo‘lgan joydan 
kattakon tutanjir o‘sib chiqqan. 
Shu yerda tunashga qaror qildi Santyago, chirib sinib yotgan eshikdan qo‘ylarini 
ichkariga haydab kiritdi-da, bo‘lak-so‘lak taxtalar bilan suruv chiqib ketolmaydigan qilib 
eshikni tambaladi. Okrugda bo‘rilar yo‘q edi, biroq ba’zan qo‘ylar uloqib ketib qolar, 
biror-bir daydi qo‘yni qidirib kun-uzzun ovora bo‘lishga to‘g‘ri kelardi. 
Santyago kamzulini yerga to‘shadi, boshi tagiga yaqinda o‘qib tugatgan kitobni qo‘ydi va 
cho‘zildi. Uyquga ketishdan oldin: qalinroq kitob olib chiqqanim tuzuk ekan — ancha 
vaqt o‘qirdim, yostiq uchun ham qulay bo‘lardi, deb o‘yladi. U uyg‘onganda hali 
qorong‘u, tepasida tun choyshabining yirtiqlaridan yulduzlar charaqlab turardi. 
“Yana ozgina uxlasam”, o‘yladi Santyago. 
Uyqusida yana o‘sha – o‘tgan hafta ko‘rgan tushi jonlandi va tushni tag‘in oxirigacha 
ko‘rishga ulgurmadi. 
U boshini ko‘tardi, vinodan bir qultum ichdi. Tayog‘ini qo‘liga oldi va mudrab yotgan 
qo‘ylarni turtkilay boshladi. Biroq suruvning katta bir to‘dasi u ko‘zini ochgan damdayoq 
qo‘zg‘algan, go‘yo u bilan qo‘ylar orasida allaqanday sirli aloqa borday, u suruv bilan, 
mana, ikki yildan beri suv va ozuqa qidirib, bir joydan boshqa joyga sang‘iydi. “Menga 
shu qadar o‘rganib qolishdiki, hamma odatimni o‘zlashtirib oldi bular, — ming‘illadi u. — 
Mening hatto kundalik rejamdan ham boxabar”. 
U yana shu haqda biroz mulohaza qilib, ehtimol, buning aksidir — men ularning 
odatlarini o‘zlashtirib, suruvning tartibiga tushib olgandirman, degan xulosaga keldi. 
Biroq boshqa bir to‘da qo‘y Santyagoning tayoq uchi bilan birma-bir nomini aytib 
turtkilaganiga qaramay, qo‘zg‘alishga shoshilmasdi. Umuman, uning ishonchi komil edi 
— qo‘ylar Santyago aytgan gaplarni yaxshi tushunardi, shuning uchun ba’zan u 
kitobchalarning o‘ziga yoqqan joylarini qo‘ylarga eshittirib o‘qir yoki suruvni haydab 

---

Alkimyogar (qissa). Paolo Koelo