"e-Dalğa" Şəbəkə Kulturoloji-Ədəbi Dərgi



Yüklə 5,01 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə12/27
tarix24.04.2017
ölçüsü5,01 Kb.
#15624
1   ...   8   9   10   11   12   13   14   15   ...   27
unutmamışam - onun uğrunda mübarizə aparmağı ləyaqətsizlik hesab eləsəm də. Bu çətin 
sevgi idi və mənim pozmaq istəmədiyim sərhədlərlə əhatə olunmuşdu. 
  Yaddaşımda Soriyadakı meydan və ondan itirdiyim medalyonu axtamağı xahiş elədiyim 
dəqiqə canlandı. Mən bilirdim – bəli, onun mənə nə demək istədiyini mən bilirdim, ancaq 
eşitmək istəmirdim, çünki o,  günlərin bir günü pul qazanmaq məqsədilə, macəra dalınca, 
arzularını həyata keçirmək üçün ata yurdunu tərk edən cavanlardan idi. Mənə isə real və 
mümkün olan sevgi gərək idi, mənim bakirə bədənim və qəlbim gözəl şahzadəni gözləyir 
və istəyirdi. 
  O zamanlar mən sevgi barədə çoz az şey bilirdim. Onu mühazirədə görəndə, təklifini 
qəbul edəndə, elə fikirləşirdim ki, yetkin qadının, öz şahzadəsi ilə görüşə tələsən 
qızcığazın ürəyini cilovlamağa gücü yetəcək. Sonra o xatırlatdı ki, hər böyüyün ürəyində 
mütləq körpə yaşayır - və onda mən vaxtilə olduğum qızcığazın, sevgisini itirmək 
qorxusu ucbatından sevməkdən qorxan o balaca şahzadə qızın səsini yenidən eşitdim. 
  Dörd gün ərzində mən ürəyimin səsini batırmağa çalışdım, ancaq o, daha bərk səslənirdi 
və Özgə daha çox çarəsizləşirdi. Hardasa, ürəyimin ən məhrəm guşəsində əvvəlki 
qızcığaz hələ mövcud idi, hələ inanırdı ki, arzular çin olur. Özgə ağzını da açmağa macal 
tapmadı – mən onun maşınına oturdum, onunla Bilbaoya getməyə razılıq verdim, risk 
eləmək qərarına gəldim. 
  Və elə bu səbəbdən - mənim əvvəlki «mən»imin cüzi hissəsi hələ yaşayırdı – sevgi məni 
yenə tapdı, dünyanın müxtəlif qütblərində uzun axtarışlardan sonra tapdı. Sevgi,  
Saraqosun səssiz küçəsində Özgənin dərsliklərdən, sarsılmaz prinsiplərdən və qərəzli 
fikirlərdən quraşdırdığı əngəlləri aşaraq  yenidən mənimlə görüşdü. 
 
  Mən pəncərəni və ürəyimi açdım. Gün işığı otağı doldurdu, sevgi – mənim qəlbimi. 
 
Bir neçə saat dalbadal biz gah qarda, gah yolda gəzdik, adını heç vaxt bilməyəcəyim 
balaca şəhərcikdə qəhvə içdik. Orada, meydanda qəribə varlığın-yarıilan, yarıgöyərçin - 
heykəli ilə bəzədilmiş fəvvarə vardı. 
 O, bu abidəni görəndə gülümsədi: 

 
98
 - Əlamətdir. Kişi və qadın başlanğıcı birləşdirilib. 
 - Mən əvvəllər heç vaxt sənin dünən dediklərin barədə fikirləşməmişdim, - mən etiraf 
elədim. – Baxmayaraq ki, bu tamamilə məntiqəuyğundur. 
 - «Və Allah insanı özü kimi yaratdı, İlahi obraza uyğun yaratdı: kişi və qadını yaratdı», - 
o, Müqəddəs Kitabdan bir ayəni səsləndirdi. – Çünki bu onun özü kimi və özünəbənzər 
idi - kişi və qadın.  
  Mən görürdüm ki, onun gözləri bu gün başqa cür parıldayır. O, xoşbəxt idi və hər xırda 
şeyə görə qəhqəhə çəkirdi. Arabir yolda rastımıza çıxan yolçularla - əyinlərində kül 
rəngli paltar, çölə işləməyə gedən  əkinçilərlə, növbəti zirvənin fəthinə hazırlaşan 
rəngbərəng kostyumlu alpinistlərlə söhbətə girişirdi. 
  Mən fransızca çox pis danışmağımdan utanaraq dinmirdim, lakin mənim qəlbim onun 
sevincinə sevinirdi. 
  O, elə xoşbəxt idi ki, onunla danışan hər kəs özündən asılı olmadan gülümsəyirdi.  
Yəqin, ürəyi ona nə isə pıçıldamışdı və indi o bilirdi: mən onu sevirəm. Bununla belə o, 
yenə də özünü mənimlə uşaqlıq dostu kimi aparırdı. 
  - Görürəm, sən xoşbəxtsən,- mən dedim. 
  - Hə, çünki həmişə bu dağlarda səninlə gəzməyi, günəşin qızıl suyuna çəkdiyi 
meyvələrdən yığmağı arzulamışam. 
  «Günəşin qızıl suyuna çəkdiyi meyvələr». Bu şer misrasını kimsə lap çoxdan yazmışdı, 
o isə təkrar etdi - lap vaxtında və lap yerində. 
  - Yəqin sənin xoşbəxt olmağının səbəbi təkcə bu deyil, - meydanında bu cür əcaib 
fəvvarəsi olan şəhərciyi gəzərkən mən soruşdum. 
  - Hə? O nə səbəbdir elə? 
  - Sən bilirsən ki, mənə yaxşıdır. Axı, sən, mənim bu gün burda olduğum, dəftər-kitab 
dağına yox, əsl dağlara dırmaşdığım üçün məsuliyyət daşıyırsan. Sən məni xoşbəxt 
elədin. Biz xoşbəxtliyi başqaları ilə bölüşəndə xoşbəxtlik artır. 
 - Sən Özgəni qovmusan? 
 - Hardan bildin? 
 - Bildim, çünki sən özün də tamamilə dəyişmisən. Bir də – ona görə ki, hər birimizin 
həyatında elə bir vaxt gəlib çatır ki, bu qovulma mütləq baş verməlidir. 
  Lakin Özgə bütün səhəri məni daban-dabana izləyirdi. Yaxınlaşmağa çalışırdı. Amma 
hər keçən dəqiqə onun səsi daha da zəifləməyə başlayırdı, onun obrazı isə sanki əriyirmiş 
kimi öz dəqiq cizgilərini itirirdi. Mənim yadıma vampirlər haqqındakı filmlərin finalında 
qəddar qaniçənin necə külə çevrildiyi düşdü. 
  Biz növbəti xaçlı dirəyin yanından keçirik - burda da onun üzərinə İsanın yox, 
Məryəmin təsviri həkk olunub. 
  - Nə barədə fikirləşirsən? – o soruşdu. 
  - Vampirlər barədə. Zülmət gecənin yaratdığı və özlərini möhkəmcə öz içlərinə həbs 
etmiş varlıqlar barədə. Onlar var-güclərilə özlərinə yoldaş axtarırlar. Lakin sevməyə 
qadir deyillər. Məhz, buna görə də belə bir inam mövcuddur ki, vampiri yalnız nizəni düz 
ürəyinə batırmaqla öldürmək olar. Əgər bu zərbəni vurmaq mümkün olsa, onda oyanmış 
ürək şəri məhv edən sevgi enerjisini azadlığa buraxır.  
  - Bu heç vaxt mənim ağlıma gəlməyib. Amma, məncə, sən haqlısan. 
 
  Mən nizəni düz ürəyə batıra bildim. Və o, cadudan azad olaraq bütün mövcudiyyətə 
açıldı. Onda, Özgə üçün yer qalmadı. 
  Mən min dəfə onun əlini sıxmaq istədim və min dəfə özümü saxladım. Mən təşviş 
içində idim - onu sevdiyimi demək istəyirdim, lakin bilmirdim ki, necə başlayım. 

 
99
  Biz dağlardan danışırdıq, çaylardan danışırdıq. Biz düz bir saatlıq meşədə azdıq, ancaq 
sonunda lazımlı cığırı tapdıq. Biz ehtiyat üçün götürdüyümüz buterbrodları yedik və 
susuzluğumuzu ərimiş qarla yatırdıq. Günəş qüruba tərəf meyllənməyə başlayanda Sent-
Savenə qayıtmaq qərarına gəldik. 
 
Bizim addımlarımız daş tağların altında aydın əks-səda verirdi. Mən qeyri-ixtiyari əlimi 
müqəddəs su olan kasaya saldım və xaç  çəkdim. Onun sözləri yadıma düşdü: su - 
İlahənin simvoludur. 
  - Ora gedək, - o dedi. 
  Biz qaranlıq, boş kilsənin içiylə irəliləyərək altında birinci minilliyin əvvəllərində 
yaşamış zahid, müqəddəs Savenin sərdabəsi olan əsas mehraba yaxınlaşdıq. Onun 
yıxılmış divarları artıq bir neçə dəfə təzədən yüksəldilib.  
  Bəli, elə yerlər var ki - müharibə, təqib, laqeydlik onların üzərindən keçir və onları 
məhv edir, lakin onlar müqəddəs olaraq qalır. Bir vaxt kimsə bura gələcək, baxacaq, 
nəyinsə çatışmadığını görəcək və bərpa edəcək. 
Mən çarmıxa çəkilmiş İsanın obrazına baxdım və məndə qəribə, lakin çox aydın bir hiss 
yarandı, sanki Onun başı mənim arxamca çevrildi. 
  - Bura. 
  Biz Müqəddəs Ananın mehrabı qarşısında dayanmışdıq. 
- Obraza bax. 
  Mariya qucağındakı körpəsi ilə birlikdə. İsa göyləri göstərir. 
  Mən gördüyüm barədə dedim. 
  - Diqqətlə bax, - o təkidlə dedi. 
  Mən rənglənmiş və qızıl suyuna çəkilmiş taxta heykəlin bütün xırda detallarına diqqət 
yetirirəm və ustanın Məryəmin paltarlarının qırışlarını necə kamilcəsinə yonduğuna valeh 
oluram. Yalnız indi körpə İsanın səmaya dikəlmiş barmağını görürəm və dostumun nədən 
bəhs etdiyini başa düşürəm. 
  Baxmayaraq ki, İsa Məryəmin əllərində oturub, əslində İsa Onu saxlayır. Və adama elə 
gəlir ki, sanki Körpənin səmaya qaldırdığı əli Onu göylərə qaldırır. Onu Nişanlısının 
olduğu yerə qaytarır. 
  - 600 il əvvəl bu heykəli yaratmış sənətkar nə istədiyini bilirdi. 
  Taxta döşəmədə kiminsə ayaq səsləri eşidildi. Kilsəyə daxil olmuş qadın əsas mehraba 
yanaşdı və onun qarşısında şam yandırdı. 
  Biz onun səssiz duasına  mane olmaqdan çəkindiyimiz üçün sakit və hərəkətsiz 
dayanmışdıq. 
  «Sevgi ehtiyatlılığı sevmir», - onun özünü unutmuş halda necə Məryəmin obrazını seyr 
etdiyinə baxaraq düşündüm. Hələ bir az əvvəl kainat onun varlığı olmadan da anlamla 
dolu idi. İndi isə onun yanımda dayanması mənə hava-su kimi lazımdır - əks halda bütün 
əşyaların gerçək parıltısı məndən gizlənir. 
  Qadın gedəndən sonra o, yenə danışdı: 
  - Rəssam Müqəddəs Ananı, İlahəni, Allahın mərhəmətli simasını tanıyırdı. Sən mənə  
sual vermişdin, amma sənə konkret bir cavab verə bilməmişəm. Sən bütün bunları hardan 
bildiyimi soruşmuşdun, düzdür? 
  «Yox,  elə deyil, mən soruşdum, sən də cavab verdin», - mən demək istədim, amma 
susdum.   
  - Mən bu rəssam kimi öyrənmişəm, - o davam etdi. - Mən səmanın yüksəkliklərindən 
enmiş sevgini qəbul elədim. Məni yönləndirəndə mən müqavimət göstərmədim. Sən 

 
100
yəqin ki, monastıra getmək istəyim barədə yazdığım məktubu xatırlayırsan. Mən hələ də 
sənə bu haqda danışmamışam, lakin mənim arzum həyata keçdi. 
  Və həmin dəqiqə mühazirədən əvvəlki söhbəti yadıma saldım. Ürəyim təşvişə düşdü və 
mən diqqətlə Məryəmin üzünə baxmağa başladım. O gülümsəyirdi. 
  «Bu ola bilməz, - mən fikirləşdim. – Hətta əgər o, monastıra gedibsə də, sonra oranı tərk 
edib. Xahiş edirəm, de ki, seminariyadan çıxmısan». 
  - Mənim gəncliyim coşqun və dolğun kecib, - Bu arada o, mənim nə barədə 
fikirləşdiyimi tapmağa cəhd etməyərək sözünə davam edirdi. – Mən başqa xalqları 
tanıdım, fərqli mənzərələr gördüm. Mən Allahı işıqlı dünyanın hər yerində axtardım.  
Mən başqa qadınları sevdim. Mən çoxlu peşələr öyrəndim. 
  Qısqanclıq yenidən məni sancdı. «Özgənin qayıtmasına imkan vermək olmaz», - mən 
gözlərimi gülümsəyən Məryəmdən çəkməyərək  özlüyümdə dedim. 
  - Yaşamın misteriyası məni ovsunlamışdı və mən onun mənasını daha dərindən dərk 
eləmək istədim. Adamlar mənim sorğu-suallarımın cavabında deyirdilər ki,  bunu 
filankəs bilir, o birini peşmənkəs. 
Mən Hindistanda və Misirdə oldum. Magiya və meditasiyanın biliciləri, əlkimyaçı və din 
xadimləri ilə tanış oldum. Və nəhayət, tapmalı olduğumu tapdım: İnam hardadırsa, 
həqiqət də daim ordadır. 
  İnam hardadırsa, həqiqət də daim ordadır. Mən kilsəyə təzədən və başqa gözlə baxdım – 
zamanın cilaladığı,  dəfələrlə külə çevrilmiş və dəfələrlə bərpa edilmiş daş plitələr. 
İnsanları  belə nəhəng əmək sərfinə, inanılmaz inadkarlığa nə sövq etmişdi? Onları 
ucqarlarda, dağların başında bu kiçik məbədi təzədən tikmək üçün var–qüvvələri ilə 
çalışmağa nə məcbur etmişdi? 
  Nə? - İnam.  
  - Buddistlərin öz həqiqətləri olub, krişnaitlərin öz həqiqətləri, indusların, 
müsəlmanların, yəhudilərin öz. Əgər insan səmimi inam sahibidirsə, o, Tanrıyla vəhdətdə 
olmağı bacaracaq və möcüzə yaratmağa qadir olacaq. Ancaq bunu bilmək kifayət deyildi 
- seçim etmək üçün qətiyyət də lazım idi.  
    Mən katolikliyi seçdim, çünki bu  etiqadda tərbiyə almışdım, uşaqlıq illərimə onun 
möcüzələri hopdurulub. Əgər mən yəhudi doğulmuş olsaydım, iudaizmi seçərdim. Allah 
təkdir - baxmayaraq ki, onun minlərlə adı var, lakin onu hansı adla çağırmaq seçimi, 
məhz, sənə aiddir. Yenidən addım səsləri eşidildi. 
  Naməlum bir adam yaxınlaşdı, bizi nəzərdən keçirdi, sonra baş mehrabın yanına getdi 
və iki şamdan götürdü. Yəqin, o kilsə gözətçisi, ya da keşiş idi. 
  Mən bizi sovməəyə buraxmaq istəməyən qocanı xatırladım. Amma bu şəxs heç bir söz 
demədi. O çıxandan sonra dostum mənə dedi: 
  - Mənim bu axşam görüşüm var. 
  - Xahiş edirəm, söhbəti dəyişmə. Gerisini danış. 
  - Mən bu yaxınlıqdakı seminariyaya daxil oldum. Dörd il mümkün olan hər şeyi 
öyrəndim. Həmin vaxt mən İllüminatlarla, xarizmatiklərlə, çoxdan qapadılmış qapını 
açmağa çalışan cərəyanların davamçıları ilə tanış odum. Mən anladım ki, Allah – 
uşaqlıqda varlığıyla bizi  qorxutduqları cəllad deyil. Xristianlığın ilkin, həç nə ilə 
ləkələnməmiş, qüsursuz mahiyyətinə qayıtmaq cəhdi  yarandı. 
  - Onların İsa və Kilsənin eyni şey olmadığını başa düşmələrinin üzərindən cəmi iki min 
il keçəndən sonra? -  mən təmkinli ironiya ilə soruşdum. 
  - İstədiyin qədər zarafat edə bilərsən, amma söhbət, məhz, bundan gedir. Mən bizim 
monastıra rəhbərlik eldən rahiblərdən birinin yanında öyrənməyə başladım. Və o, mənə 
təlqin elədi ki, vəyh alovunu, Müqəddəs Ruhu mütləq qəbul eləmək lazımdır. 

 
101
   Onun sözlərindən mənim ürəyim sıxıldı. Məryəm isə bayaqkı kimi gülümsəyir, körpə 
İsa şən - şən mənə baxırdı. 
   Nə vaxtsa mən də bütün bunlara inanırdım, lakin zaman keçdi və yaşadığım illər 
ərzində meydana çıxan, sağlam və məntiqli düşüncə sahibi olduğuma, torpağın üstündə 
möhkəm dayandığıma inam hissi məni dindən uzaqlaşdırdı. Əgər neçə illər məni müşayət 
etmiş, əvvəlki uşaq inamı - mələklər və möcüzələrə inam - yenidən dirilsəydi, nə yaxşı 
olardı! Lakin təkcə istəklə onu qaytarmaq qeyri - mümkündür. 
  - Ustadım mənə dedi: «Əgər bildiyinə inansan, əvvəl - axır biləcəksən», o davam etdi. - 
Mən hücrəmin tənhalığında öz - özümlə danışmağa başladım. Mən Müqəddəs Ruhun 
mənə əyan olması və bilməli olduğum hər şeyi öyrətməsi üçün dua edirdim. Və tezliklə 
başa düşdüm ki, mənim səsimlə birgə sözləri mənim əvəzimə deyən, başqa bir, müdrik 
səs də eşidilir. 
  - Mən də belə vəziyyətdə olmuşam, - mən onun sözünü kəsdim.  
  O susaraq gözlədi, amma mən başqa heç nə deyə bilmədim. 
 - Danış, mən qulaq asıram.  
Ancaq sözlər gəlmirdi. O, elə gözəl şeylər haqqında danışırdı ki, mən  o qədər ifadəli 
sözlər tapa bilməzdim.  
 - Özgə hər an qayıtmağa çalışır, - o, sanki mənim düşüncələrimi oxuyaraq dedi. - Özgə 
istəmədən axmaq bir söz deməkdən qorxur.  
 - Hə, - mən var gücümlə qorxuya yenilməməyə çalışaraq cavab verdim. - hərdən elə olur 
ki, mən kiminləsə qızğın şəkildə danışıram və birdən, hansısa bir anda əvvəllər heç vaxt 
ağlıma gəlməyən şeylər haqqında danışmağa başlayıram. Mənə elə gəlir ki, sanki mən 
sadəcə həmişə məndən çox-çox ağıllı, həyatdan yaxşı başı çıxan birinin sözlərini 
çatdırıram. Ancaq bu nadir hallarda baş verir. Adətən, mən susmağa və dinləməyə 
üstünlük verirəm. Və təzə nə isə öyrənəcəyimə inanıram, baxmayaraq ki, axırda hər şeyi 
unuduram. 
  - İnsan üçün onun özü qədər dərkolunmaz heç nə yoxdur. Əgər bizim buğda dəni boyda 
inamımız olsa, bu dağı yerindən tərpədə bilərik. Bax, mən bunu yaxşı yadımda 
saxlamışam. Və bu gün mən öz sözlərimi hörmətlə dinləyə-dinləyə təəccüblənirəm. 
Apostollar savadsız, cahil balıqçılar idilər. Lakin onlar göylərdən enən Alovu qəbul 
edirdilər. Onlar öz cahilliklərindən utanmırdılar–Onların Müqəddəs Ruha İnamı vardı. Bu 
vergi yalnız onu qəbul etmək istəyənlərə məxsusdur. Yetər ki, inanasan, qəbul edəsən, 
səhv buraxmaqdan qorxmayasan. 
 
  Məryəm təbəssümlə qarşımda dayanmışdı. Dünyada hamıdan çox onun ağlamaq üçün 
səbəbləri vardı - amma o gülümsəyirdi. 
  - Davam elə, - mən dedim. 
  - Mən artıq hər şeyi dedim. Vergini qəbul etmək lazımdır. Və onda o  özünü göstərəcək, 
öz ifadəsini tapacaq. 
  - Bu şey belə işləmir. 
  - Bəyəm, sən məni başa düşmürsən? 
  - Düşürəm. Ancaq mən bütün insanlar kimiyəm – mən qorxuram. Haqqında 
danışdığından sən, sənin qonşun istifadə edə bilər, mən yox.  
  - Sən anlayanda ki, biz hamımız qarşımızdakı, bizə baxan bu körpəyə bənzəyirik, hər 
şey dəyişəcək.  
- Amma o vaxta qədər biz işığa çox yaxınlaşdığımızı anlayacağıq və öz alovumuzu 
yandıra bilməyəcəyik. 
 O cavab vermədi. 

 
102
  - Sən seminariya barədəki fikrini tamamlamadın, - bir azdan mən onun yadına saldım. 
  - Mən seminariyadan çıxmayacağam. 
  Və mən nə isə deməyə macal tapmamış ayağa qalxdı və mehraba tərəf yönəldi. 
 
Mən tərpənmədim. Başım fırlanırdı, nə baş verdiyini başa düşmürdüm. «Seminariyadan 
çıxmayacağam»! 
 Ən yaxşısı fikirləşməməkdir. Bənd parçalanıb, sevgi qəlbi batırıb və axının qarşısını 
almaq mənim iradəmdə deyil. Bir çıxış yolu da var - Özgəni köməyə çağırmaq, ruhi 
zəifliyin sərt, cəsarətsizliyin – soyuq qadına çevirdiyi məni. Lakin mən daha bunu 
istəmirdim. Mən daha həyata onun gözləri ilə baxa bilmirdim. 
  Fikir selini qəfil səslənən  səs qırdı - şiddətli və uzun, sanki yanımda kimsə nəhəng 
fleytada not götürdü. Mənim ürəyim əsdi.  
 Birinci səsin ardınca ikincisi eşidildi. Sonra daha biri. Mən geri baxdım: taxta pilləkən  
kilsənin soyuq gözəlliyi və harmoniyası ilə kəskin kontrast yaradan başdansovdu tikilmiş 
meydançaya qalxırdı. Meydançada mən qədimi orqan gördüm. 
  Və – onu. Yarıqaranlıqda mən onun sifətini seçə bilmirdim, ancaq bilirdim - o ordadır. 
  Mən yerimdən qalxdım, amma o dəqiqə onun həyəcanlı səsi eşidildi: 
  - Pilar! Yerindən tərpənmə!  
   Və mən itaət elədim. 
  - Qoy, Müqəddəs Ana məni ilhamlandırsın, - o davam elədi. - Qoy, musiqi bu gün 
mənim duam olsun. 
 
  Və «Ave Mariya»nı çalmağa başladı. Saat altıya yaxın olardı, «Anqelus»un vaxtı, işıq 
və qaranlığın qarışdığı vaxt yaxınlaşırdı.      Orqanın səsi sanki  divarların qədim 
daşlarına hoparaq,  müqəddəslərin statuyalarını bürümüş əfsanələrin ruhu və duaların 
qızğınlığı ilə qarışaraq  boş kilsəyə yayılırdı. Musiqi qəlbimin lap dərinliklərinə keçsin 
deyə, ordakı bütün qorxuları, günah hissini silsin deyə, məni düşündüyümdən daha yaxşı, 
daha güclü olduğuma inandırsın deyə, gözlərimi yumdum.   
  Mən dəhşətli dərəcədə dua eləmək istədim, din yolundan döndüyüm vaxtdan bu yana 
mənimlə ilk dəfə idi ki, belə bir şey baş verirdi. Mən əvvəlki kimi skamyada 
oturmuşdum, lakin ruhum Müqəddəs Ananın qarşısında diz çökmüşdü, «Hə» deyən 
qadının ayaqlarına düşmüşdü. 
Hərçənd, o «yox» da deyə bilərdi və onda mələk başqasını axtarıb tapardı və onun rədd 
cavabı Allahın gözündə günah olmazdı, Allah Öz övladlarının nəyə qadir olduqlarını 
yaxşı bilir. Ancaq o dedi «sənin İradənə tabeyəm» Hərçənd dərk edirdi ki, seçdiyi taledə 
mələyin sözləri ilə birlikdə əzab – əziyyətdə qazanır; hərçənd qəlbinin gözü ilə sevgili 
oğlunun ata evini necə tərk elədiyini, insanların onun ardınca necə getdiyini və sonra onu 
dandığını  artıq görə bilirdi, ancaq o dedi «sənin İradənə tabeyəm» hərçənd hər bir 
qadının həyatındakı ən ali, ən müqəddəs anı o, pəyədə yaşamalı və malların əhatəsində 
doğmalı oldu, zira Müqəddəs Kitabda belə yazılmışdı, «sənin İradənə tabeyəm» 
hərçənd o, təlaş içində oğlunu küçədə axtarırkən onu məbəddə tapdı. Və oğlu, ondan 
mane olmamasını istədi, çünki o, başqa öhdəlikləri yerinə yetirməli, başqa vəzifəni 
həyata keçirməli idi, 
«sənin İradənə tabeyəm» hərçənd bilirdi ki, ömrünün sonuna qədər oğlunu axtaracaq, 
əzab sancısı həmişəlik onun ürəyində qalacaq və hər dəqiqə onun həyatı üçün əsəcək, zira 
o həyat- təhlükə altındadır, oğlusa qovulur və təqib edilir, «sənin İradənə tabeyəm» 
hərçənd camaatın içində oğlu ilə rastlaşanda  ona yaxınlaşa bilməyəcək, «sənin İradənə 
tabeyəm» hərçənd o, kiminləsə oğluna xəbər göndərəndə ki - burdadır, oğlu əli ilə öz 

 
103
şagirdlərinə göstərərək, ona çatdırılmasını əmr etdi: «budur mənim anam və mənim 
qardaşlarım», «sənin İradənə tabeyəm» hərçənd hər şey sona çatanda və hamı yaxasını 
kənara çəkəndə, çarmıxın altında, düşmənlərin rişxəndinə və dostların qorxaqlığına  
dözərək  təkcə o, daha bir qadın və bir şagird qaldı, «sənin İradənə tabeyəm»  İlahi, sənin 
İradənə tabeyəm. Zira övladlarının ruhən nə qədər zəif olduğu  yalnız sənə əyandır və hər 
birinin üzərinə onun daşımağa gücü çatacaq ağırlığı qoyursan. Zira Sən mənim sevgimi 
anlayırsan, çünki bu -  yeganə şeydir ki, həqiqətən  mənə məxsusdur, yeganə şeydir ki, 
mən özümlə başqa dünyaya götürə bilərəm. İlahi, elə elə ki, o,  öz cəsarətini və 
təmizliyini qorusun, dünyanın ona qurduğu bütün tələləri və qurğuları keçə, yaşaya 
bilsin, dünyanın uçurumuna və dibsizliyinə düşməsin. Orqanın səsi kəsildi və günəş də 
dağların arxasında gizləndi - bu eyni anda baş verdi,  sanki Eyni bir Əlin hərəkətinə 
boyun əydi. Musiqi, doğrudan da, onun duasına çevrildi və onun duası eşidildi. Mən 
gözlərimi açdım - kilsə qaranlığa qərq olmuşdu və  Məryəmin obrazı önündə bircə dənə 
şam yanırdı. 
   Və budur, mən onun yaxınlaşan addımlarını eşitdim. Tənha şamın işığı mənim göz 
yaşlarımı və mənim təbəssümümü işıqlandırdı – o, Məryəmin təbəssümü qədər gözəl 
olmasa da, qəlbimin yaşadığını sübut edirdi. 
  O mənə baxdı, mən ona. Mənim əlim axtarmağa başladı və onun əlini tapdı. Mən onun 
ürəyinin indi daha bərk döyündüyünü hiss etdim, az qala zərbələrin səsini eşidirdim, axı 
biz sakit və səssizcə dayanmışdıq. 
Ancaq mənim ruhum rahat, ürəyimsə sakit idi. 
 
  Mən onun əlini sıxdım, o məni qucaqladı. Deyə bilmərəm, heykəlin yanında nə qədər 
qaldıq, bunun nə qədər çəkdiyini bilmirəm – zaman donmuşdu. 
  Məryəm bizə baxırdı. Öz taleyinə «hə» demiş gənc kəndli qız. Bətnində Allahın oğlunu, 
qəlbində İlahəyə sevgini daşımağa razılıq vermiş Qadın. O, bizi anlamağa qadirdir. 
  Mən ondan heç bir şey haqqında soruşmaq istəmirdim. Kilsədə keçirdiyimiz anlar 
tamamilə kifayət etdi ki, bizim səyahətimiz anlam qazansın. Onunla keçirdiyimiz dörd 
gün tamamilə kifayət etdi ki, diqqətəlayiq heç nəyi ilə yadda qalmayan bu il əhəmiyyətli 
və vacib olsun. 
  Və buna görə də mən ondan heç bir şey haqqında soruşmadım. Biz ələ - ələ tutaraq 
kilsədən çıxdıq və otağımıza qayıtdıq. Başımda hər şey bir - birinə qarışmışdı - 
seminariya, Müqəddəs Ana, onun kiminləsə axşama nəzərdə tutulmuş görüşü. 
 Və onda mən dərk elədim: o da, mən də ruhlarımızı eyni taleyə tapşırmaq istəyirik, 
ancaq Fransada seminariya, Saraqosda isə universitet var. Mənim ürəyim sıxıldı. Mən 
orta əsrdən qalma evciklərə, dünən gecə yanında oturduğumuz quyuya nəzər saldım. 
Yadıma Özgə qadının - bu yaxınlara qədər mən olanın - kədəri düşdü.  
«İlahi, Sən özün görürsən - mən əvvəlki inamımı diriltməyə çalışıram. Bir haldaki mənim 
başıma belə iş gəlib, məni tərk eləmə, tək qoyma», - mən qorxunu qovaraq yalvardım. 
  O çox yatmadı, mən də pəncərədəki qara uçuruma baxaraq oyandım. Sonra biz yenə də 
yuxuya getdik, oyandıq, bizim azdanışan ev sahiblərimizlə şam elədik və o, onlardan evin 
açarını istədi. 
  - Bu gün biz gec qayıdacağıq, - o, sahibəyə dedi. 
  - Gənclərə əylənmək lazımdır, - qadın razılıqla başını tərpətdi. – Və bayramı mümkün 
qədər yaxşı keçirmək. 
  - Mən bir şey barədə soruşmalıyam, - biz maşına oturanda mən dedim. – İstəmirdim, 
amma özümlə bacarmıram. 
  - Seminariya barədə? 

 
104
  - Hə, mən başa düşmürəm, - cavab verdim, özümsə fikirləşdim:  «Hərçənd artıq bunun 
heç bir əhəmiyyəti yoxdur». 
  - Mən həmişə səni sevmişəm, - o danışmağa başladı. – Mənim başqa qadınlarım olub, 
ancaq təkcə səni sevmişəm. Mən medalyonu həmişə özümlə gəzdirmişəm, nə vaxtsa onu 
sənə qaytaracağım, cəsarətimi toplayaraq «Mən səni sevirəm» deyəcəyim ümidilə. 
Dünyada hansı yolla gedirəm-gedim, o, məni mütləq sənin yanına gətirirdi. Mən sənə 
yazırdım və üzərində sənin imzan olan hər zərfi qorxa-qorxa açırdım - axı, cavab 
məktublarından istəniləni mənə sənin başqası ilə görüşdüyün xəbərini gətirə bilərdi. 

Yüklə 5,01 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   8   9   10   11   12   13   14   15   ...   27




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©www.azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin