yeraltı suların ehtiyatını artırır. Yeraltı suların hərəkət sürəti səth sularına nisbətən
zəif olsa da, onlar da çayları qidalandırır. Beləliklə, çayların 4 əsas qida mənbəyi
var:
yağış, qar, buzlaq və qrunt (yeraltı) suları.
Müxtəlif qida mənbələrinin axımın əmələ gəlməsində rolu ayrı-ayrı
fiziki-
coğrafi rayonların çayları üçün fərqlidir. Bu fərqlər başlıca olaraq iqlim
amillərindən–yağıntıların və temperaturun il ərzində paylanmasından asılıdır.
Azərbaycanın bəzi çayları üçün qida mənbələrinin kəmiyyət göstəriciləri cədvəl
5.1-də verilmişdir.
Qida mənbələrini kəmiyyətcə
qiymətləndirmək üçün
çayın hidroqrafı
genetik
parçalanır. Bu məqsədlə müxtəlif üsullardan istifadə olunur. Onların ən sadəsinə
görə
qış və yay azsulu dövrlərdə
müşahidə olunmuş minimal su sərflərinə uyğun
nöqtələr düz xətlə birləşdirilir. Hidroqrafın bu xətdən aşağı hissəsi yeraltı axımın,
yuxarı hissəsi isə səth axımının kəmiyyətinə uyğundur. Lakin hidroqrafı belə
parçaladıqda çaya yeraltı suların axımının rejimi nəzərə alınmır.
Ümumiyyətlə, hidroqrafı parçalamaq üçün istifadə olunan üsulların hamısı
subyektiv xarakter daşıyır və qida mənbələrini təxmini
qiymətləndirməyə imkan
verir. Hesablamaların dəqiqliyini artırmaq üçün məcra və yeraltı sular arasında
hidravliki əlaqənin olub-olmaması nəzərə alınmalıdır.
Dağ çaylarında məcra və yeraltı sular arasında
hidravliki əlaqə
yoxdur, yəni
qrunt (bulaq) suları sərbəst halda məcraya axır. Yeraltı suların rejiminə çay
sularının rejimi təsir göstərmir. Lakin yeraltı və səth axımlarının rejimləri oxşardır.
Yalnız yeraltı axımın maksimumu səth axımının maksimumuna nisbətən gecikir.
Düzən çaylarında çox vaxt məcra və yeraltı sular arasında hidravliki əlaqə
müşahidə olunur.
Bu halda, çayda suyun səviyyəsi qalxdıqda çaya yeraltı axım
azalır. Çayda səviyyə yeraltı suların səviyyəsindən yuxarı olduqda, çay sahil
zonanın yeraltı sularını qidalandırmağa başlayır. Bu proses daşqın və ya
gursululuğun maksimumu müşahidə olunana qədər davam edir (şəkil 5.5). Çayda
səviyyə düşdükcə, sahillərə süzülmüş su yenidən məcraya qayıtmağa başlayır.
Şəkil
5.5. Çayın hidroqrafının qida mənbələrinə görə parçalanma sxemi:
qida mənbəyi: I – qar suları, II – yağış suları, III – yeraltı sular; A, B və C – yaz
gursulu dövrünün başlanğıcı, sonu və piki; 1-5 – yaz gursulu dövründə çay və
qrunt sularının müxtəlif qarşılıqlı əlaqəsi tipində qar suları və yeraltı sularla qida
mənbələrini ayıran xətlər; 6 – buz örtüyü; 7 – buz axını.
Çayların su balansı öyrənildikdə çay axımının hidroqrafı
iki toplanana
parçalanır: yeraltı və səth axımı.
M.İ.Lvoviç Yer kürəsi çaylarının qida mənbələrinə görə təsnifatını vermiş və
çayları 40 tipə bölmüşdür. Dörd əsas qida mənbəyinin hər birini kəmiyyətcə
qiymətləndirmək üçün o, aşağıdakı qradasiyaları (bölgüləri) qəbul etmişdir: 80%-
dən çox, 50-80% və 50%-dən az. Əgər, çay axımının 80%-dən çox hissəsi yalnız
bir qida mənbəyinin payına düşürsə, müəllif belə çayı təmiz yağış, qar və ya yeraltı
qidalı çay tipinə aid edir. Konkret bir qida mənbəyi, məsələn, yağış suları ümumi
axımın 50-80%-ni təşkil edərsə, belə çay əsasən yağış suyu ilə qidalı çay tipinə aid
olunur. Əgər, hər bir qida mənbəyinin payı 50%-dən
az olarsa, belə çay
qarışıq
qıdalı çay
tipinə aid edilir. Buzlaq suyu ilə qidalanan çaylar üçün qradasiyalar
50%-dən çox, 25-50% və 25%-dən az qəbul edilmişdir.
Dostları ilə paylaş: