Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Sağduyu'da
vatandaşlarına sunduğu şey, genç Endonezyalı dostlarımın sözünü ettiği ruh idi: Bir üst gücün adaletine güven. İngiliz monarşisine ve onun seçkin sınıf sistemlerine tümüyle karşı olan bir hürriyet ve eşitlik dini. Müslümanların sunduğu da çok farklı değildi: Yüksek bir güce olan güven ve gelişmiş ülkelerin dünyanın geri kalanına baskı
yaparak onları sömürmeye hakları olmadığı inancı.
Gönüllü sömürge
milisleri gibi
Müslümanlar da hakları için mücadele etmek tehdidinde bulunuyordu ve
İngilizler’in 1770’lerde yaptığı gibi, biz de o tür hareketleri terörizm olarak sınıflandırıyorduk. Tarih kendini tekrarlıyor gibi görünüyordu. ABD ile yandaşları, Vietnam’daki gibi sömürge savaşları için harcadıkları paraları, dünyadaki açlığı ortadan kaldırmak, eğitim ve temel sağlık hizmetlerinden (bizim insanlarımız da dahil)
tüm insanların yararlanmasını sağlamak için kullansa, dünyanın nasıl bir yer olacağını düşündüm. Kendimizi sefaletin nedenlerini ortadan kaldırmaya, su havzalarını, ormanları ve temiz kaynakları korumaya, yani ruhlarımızı besleyen şeyleri sağlayan doğal alanları korumaya adamış olsak, gelecek nesillerin bundan nasıl etkileneceğini merak ettim. Kurucu Atalarımız’ın yaşam, özgürlük ve mutluluğu arama hakkının, sadece Amerikalılar için
geçerli olduğunu düşündüklerine inanmıyordum; o zaman neden şimdi bu insanların karşısında, daha önce savaştığımız emperyalist değerleri destekleyen stratejiler uyguluyorduk? Endonezya’daki son gecemde, bir rüyadan uyanıp yatağımın içinde oturdum ve ışığı yaktım. Odada sanki biri varmış gibi geliyordu. Etrafımdaki tanıdık
InterContinental Oteli
mobilyalarına, batik kilimlere ve duvarda asılı duran çerçevelenmiş gölge kuklalara göz gezdirdim. Birden gördüğüm rüyayı hatırladım. İsa Mesih, önümde duruyordu. Küçük bir çocukken her akşam konuştuğum, dua ettikten sonra
düşüncelerimi paylaştığım İsa’ya benziyordu. Yalnız çocukluğumdaki İsa açık tenli ve sarışınken, bunun kıvırcık siyah saçları ve koyu renk bir teni vardı. Yere eğildi ve bir şeyi alıp omzuna kaldırdı. Önce bunun bir haç olduğunu zannettim. Ama
sonra bunun
ucundaki tekerlek başının üzerinde metalik bir hale gibi duran bir araba aksı olduğunu gördüm. Alnından kan gibi yağ damlıyordu. Doğruldu, gözlerimin içine baktı ve “Eğer şimdi gelecek olsaydım, beni değişik bir biçimde görürdün,” dedi. Nedenini sordum. “Çünkü,” diye cevap verdi. “Dünya değişti.” Saate baktım. Gün neredeyse doğmak üzereydi. Yeniden
uyuyamayacağımı bildiğimden, giyindim ve asansöre binip boş lobiye indim,
sonra yüzme
havuzunun etrafındaki bahçelerde gezintiye çıktım. Gökyüzünde ay parıldıyor, orkidelerin tatlı kokusu havaya yayılıyordu. Bir şezlonga uzanıp orada ne yaptığımı, hayatımdaki rastlantıların beni neden o yola ve Endonezya’ya getirdiğini düşünmeye başladım. Hayatımın değiştiğini biliyordum. Ama bu değişimin ne kadar köklü olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Dönüş yolumda Ann ile Paris’te buluşup, yeniden bir araya gelmeyi denedik. Ama Fransa tatili sırasında bile kavgalarımız sürüyordu. Birçok özel ve güzel anlar olsa da, sanırım ikimiz de kızgınlık ve kırgınlıklarla dolu uzun geçmişimizin, aşılamayacak kadar büyük bir engel oluşturduğunu anlamıştık.
Zaten ona söyleyemeyeceğim çok şey vardı. Bunları paylaşabileceğim tek kişi Claudine idi ve sürekli onu düşünüyordum. Ann ile Boston Logan Havaalanı’na indikten sonra, birer taksiye binerek, Back Bay’daki ayrı yaşadığımız dairelerimize gittik. |