Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
53 – Nəysə, söhbəti uzatmayaq. Mənim artıq yuxum gəlir. Yeməyimi də yeyib bitirdim. Bugün çox yorulmuşam. – Zakir sonuncu tikəsini ağzına atdı. – Nuş olsun. – Sağ ol, Yasəmən. İndi də bir çay versən, səndən başqa heç nə istəmirəm. – Baş üstə. – Yasəmən ayağa qalxdı. Xədicə də Yasəmənə süfrəni yığışdırmaqda kömək edirdi. Zakirlə Sabir isə sabah nə edəcəklərini müzakirə edirdilər. – Sabah şəxsiyyət vəsiqəni yaddan çıxartmazsan. – Götürəcəm. – Mütləq. Həkimlə də danışmışam bugün. Nə lazım olsa, o da köməklik edəcək. – Yaxşı. Zakir bir neçə saniyə susduqdan sonra Xədicəyə baxaraq soruşdu: – Uşaqlar hardadılar? Yemək yemirlər? – Onlar çoxdan yeyiblər. Sən gec gəldin deyə, biz səni gözlədik. O biri otaqdadırlar. Telefonla oynayırlar. – Deyirəm axı, niyə belə səssizlikdi. – Zakir gülərək dedi. – Bu telefon olmasa, bizim uşaqlar aləmi qatar bir-birinə. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 54 – Əslində, heç də yaxşı etmirik. Rüfətə mən telefon vermirəm. Bütün günü telefonla qurdalansa, uşaqlıq nədir bilməyəcək. – Yasəmən dedi. – Ay qız, düz deyirsən. Ancaq Həmidlə Ayazı elə o telefon sakitləşdirir. Yoxsa evi uçurdarlar başımıza. – Xədicə gülərək ona baxdı. – Mənə oxşayıb. – Zakir qəhqəhə ilə gülməyə başladı. – Xədicə bacı, sən Həmidi deyirsən, ancaq Zakirin uşaqlığını görsən, Həmidə şükür edərsən. – Niyə ki? – Xədicə maraqla soruşdu. – Bütün kənd bunun əlindən təngə gəlmişdi. O qədər dəcəl uşaq idi ki, hər gün şikayət üçün qapılarında nə qədər adam olardı. – Ay Sabir, uşaq idim də. Mən nə qanıram o vaxtı. – Zakir yazıq-yazıq dedi. – Əşşi, nə uşaq. Hamı buna iblis deyirdi. Kənddə başına oyun açmadığı kimsə qalmamışdı. Hələ Məşədi Yəhyanın oğlunun başına açdığı oyunu desəm, ölərsiniz gülməkdən. – Həə... yadımdadır. Uşaq utandığından neçə gün çölə çıxmamışdı. – Sən canı, danış görək, nə məsələdir elə. – Xədicə əlindəki boşqabı silib şkafa qoydu. – Ay kişi, biabr eləmə məni. – Danışacam, Zakir. – Sabir gülərək Zakirə baxdı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 55 – Çaylar hazırdır. Soyutmadan içməyə başlayın. Sonra nə istəsəniz danışarsınız. – Yasəmən çayları süfrəyə qoydu. Hamı çayından bir qurtum aldıqdan sonra Sabirin söhbətə başlamasını gözlədi. – Deməli, mənim olardı on ya on bir yaşım. Sinifimizdə bir qız vardı. Adı Səadət idi. Çox gözəl qız idi. Bu qızdan da hamının xoşu gələrdi. Elə Zakirin də... – Ə, mən o vaxtı elə şeylər nə qanıram. – Zakir Sabirin sözünü kəsdi. – Danış, danış, Sabir qardaş. – Xədicə Sabirin davam etməsini istədi. – Zakir bizdən iki sinif yuxarı olsa da, bu qıza görə hərgün bizim sinifə gələrdi. Sinifimizdə də Taleh adında bir oğlan vardı. Talehlə bu qıza görə az qala qıralar bir-birlərini. Bütün günü dalaşardılar. Nəysə, sözümün canı, günlərin bir günü Zakir bu Talehi aldadıb tövləyə aparır. Guya orda şokolad saxlayırlar. Talehdə saf uşaq, inanır buna. Sevinə-sevinə gedir. Tövləyə girəndən sonra yerdə olan qoyun qığılarını şokolad adıyla buna yedirməyə başlayır. – Yadımdadır, elə yeyirdi ki. Hələ deyirdi ki, bunun dadı nəsə qəribədir. O birilərinə heç oxşamır. – Zakir uğunaraq özündən getdi. |