01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Garip Yaratıklar Ansiklopedisinden:
Tutunamayan (disconnectus erectus): Beceriksiz ve korkak bir hayvandır. İnsan boyunda olanları bile vardır. İlk bakış- ta, dış görünüşüyle, insana benzer. Yalnız, pençeleri ve özellikle tırnakları çok zayıftır. Dik arazide, yokuş yukarı hiç tutunamaz. Yokuş aşağı, kayarak iner. (Bu arada sık sık düşer). Tüyleri yok denecek kadar azdır. Gözleri çok bü- yük olmakla birlikte, görme duygusu zayıftır. Bu nedenle tehlikeyi uzaktan göremez. Erkekleri, yalnız bırakıldıkları zaman acıklı sesler çıkarır- lar. Dişilerini de aynı sesle çağırırlar. Genellikle başka hay- vanların yuvalarında (onlar dayanabildikleri sürece) barınır- lar. Ya da terkedilmiş yuvalarda yaşarlar. Belirli bir aile dü- zenleri yoktur. Doğumdan sonra ana, baba ve yavrular ayrı yerlere giderler. Toplu olarak yaşamayı da bilmezler ve dış tehlikelere karşı birleştikleri görülmemiştir. Belirli bir beslen- me düzenleri de yoktur. Başka hayvanlarla birlikte yaşarken 149 onların getirdikleri yiyeceklerle geçinirler. Kendi başlarına kaldıkları zaman genellikle yemek yemeyi unuturlar. Bütün huyları taklit esasına dayandığı için, başka hayvanların ye- mek yediğini görmezlerse, acıktıklarını anlamazlar. (Bu sıra- da çok zayıf düştükleri için avlanmaları tavsiye edilmez.) İçgüdüleri tam gelişmemiştir. Kendilerini korumayı bil- mezler. Fakat -gene taklitçilikleri nedeniyle- başka hayvan- ların dövüşmesine özenerek kavgaya girdikleri olur. Şimdi- ye kadar hiçbir tutunamayanın bir kavgada başka bir hay- vanı yendiği görülmemiştir. Bununla birlikte, hafızaları da zayıf olduğu için, sık sık kavga ettikleri, bazı tabiat bilginle- rince gözlenmiştir. (Aynı bilginler, kavgacı tutunamayanla- rın sayısının gittikçe azaldığını söylemektedirler.) Din kitapları, bu hayvanları yemeyi yasaklamışsa da, gizli olarak avlanmakta ve etleri kaçak olarak satılmaktadır. Tutu- namayanları avlamak çok kolaydır. Anlayışlı bakışlarla sü- zerseniz, hemen yaklaşırlar size. Ondan sonra tutup öldür- mek işten değildir. İnsanlara zararlı bazı mikroplar taşıdıkla- rı tespit edildiğinden, Belediye Sağlık Müdürlüğü de tutuna- mayan kesimini yasak etmiştir. Yemekten sonra insanlarda görülen durgunluk, hafif sıkıntı, sebebi bilinmeyen vicdan azabı ve hiç yoktan kendini suçlama gibi duygulara sebep oldukları, hekimlerce ileri sürülmektedir. Fakat aynı hekim- ler, tutunamayanların bu mikropları, kasaplık hayvanlara da bulaştırdıklarını ve bu sıkıntılardan kurtulmanın ancak et yemekten vazgeçmekle sağlanabileceğini söylemektedirler. Hayvan terbiyecileri de tutunamayanlarla uzun süre uğ- raşmış ve bunları sirklerde çalıştırmak istemişlerdir. Fakat bu hayvanların, beceriksizlikleri nedeniyle hiçbir hüner öğ- renemediklerini görünce vazgeçmişlerdir. Ayrıca birkaç sirkte halkın karşısına çıkarılan tutunamayanlar, onları gül- dürmek yerine mahzun etmişlerdir. (Halk gişelere saldıra- rak parasını geri istemiştir.)
Filden sonra, din duygusu en kuvvetli olan hayvan ola- rak bilinir. Öldükten sonra cennete gideceği bazı yazarlarca ileri sürülmektedir. Fakat toplu, ya da tek gittikleri her yer- de hadise çıkardıkları için, bunun pek mümkün olamayaca- ğı sanılmaktadır. Başları daima öne eğik gezdikleri için, çeşitli engellere ta- kılırlar ve her tarafları yara bere içinde kalır. Onları bu du- rumda gören bazı yufka yürekli insanlar, tutunamayanları ev hayvanı olarak beslemeyi de denemişlerdir. Fakat insanlar arasında barınmaları -ev düzenine uyamamaları nedeniyle- çok zor olmaktadır. Beklenmedik zamanlarda sahiplerine saldırmakta ve evden kovulunca da bir türlü gitmeyi bilme- mektedirler. Evin kapısında günlerce, acıklı sesleriyle bağı- rarak ev sahibini canından bezdirmektedirler. (Bir keresin- de, ev sahibi dayanamayıp kaçmışsa da, tutunamayan, sahi- bini kovalayarak, gittiği yerde de ona rahat vermemiştir.) Şehirlere yakın yerlerde yaşadıkları için, onları şehrin içinde, çitle çevrili ve yalnız tutunamayanlara mahsus bir parkta tutarak, sayılarının azalmasını önlemeyi düşünme- nin zamanı artık gelmiştir. Mısra 11: Kelime ve yalnızlık... “Önce Kelime vardı,” diye başlıyor Yohanna’ya göre İncil. Kelimeden önce de Yalnızlık vardı. Ve Kelimeden sonra da var olmaya devam etti Yalnızlık... Kelimenin bittiği yerde başladı; Kelime söylenemeden önce başladı. Kelimeler, Yal- nızlığı unutturdu ve Yalnızlık, Kelimeyle birlikte yaşadı in- sanın içinde. Kelimeler, Yalnızlığı anlattı ve Yalnızlığın için- de eriyip kayboldu. Yalnız Kelimeler acıyı dindirdi ve Keli- meler insanın aklına geldikçe, Yalnızlık büyüdü, dayanıl- maz oldu. 151 Selim Işık yalnızlığını Kelimelerle besledi. Kelimelerin an- lamını bilmeden önce tanıdığı yalnızlığı Kelimelerin içinde yetiştirdi. Eski yaşantılarının hastalığından yeni kalktığı sı- rada, aldırışsız Kelimeler konuşurken, eski yaraların eski Kelimelerinin göğsüne saplandığını duydu birden; sustu kaldı. Kelimeler, yalnızlığını yaşamasına da bırakmadılar onu. Her yandan kuşatıp saldırdılar. Kullandığı Kelimeler de dönüp ezdi onu, soluksuz bıraktı. Sonra, yatağından fırladı birden Selim; bütün Kelimeleri ve yaşantılarını ezdi ayağının altında. Güneşe çıktı. Güneş, gözünü acıttı bir süre sonra, perdelerini kapayıp Kelimelerin karanlığına döndü. Birta- kım Kelimeler bağışladı onu; aralarında gene yaşamasına izin verdiler. Bu Kelimelerle birlik olup amansızca saldırdı- lar başka Kelimelere: aşağılayan, ezen, soluk aldırmayan Ke- limelere. Yendi, yenildi; sonunda gene yenildi Kelimelere, Kelimelerle birlikte açtığı savaşta. Yalnızlık hep oradaydı. Büyük kelimelerden her zaman kaçındı ve büyük kelime- ler kullandığını gördü. Küçük kelimeleri kendine yakıştıra- madı; oysa küçük kelimelerle suçlandı ve kendini küçük kelimelerle savundu. Bütün insanlar, ellerini uzatarak işaret parmaklarıyla suçladılar onu, kelimeleri yüzünden. Herke- se ihanet etmişti. Burhan, Metin, annesi, Sabri, babası, Mi- mar Cemil ve daha birçok kimse vardı. Metin: “Ben keman çalarken ve Türkçe tango dinlerken benim adıma utanmaya ne hakkın var?” diye soruyordu. Burhan saldırıyordu: “Her gün benimle birlikte yaşadın, seni sevdiğime hiçbir zaman inanmadın.” Annesi ihmale uğradığını söylüyordu. Babası: “Bana hep isyan ettin; küçümsedin beni!” diye tepiniyordu. Bazı okumuş arkadaşları da, kültürsüzlüğüne bakmadan gi- riştiği işlerle acı acı gülerek alay ediyorlardı. Sabri: “Ayağım kokuyor diye beni sevmedin,” diyordu. Bazılarını dinlerken yüzünde bir sıkılma izi belirirmiş, birinin yanında ötekin- den utanırmış, dilencilere sadaka vermezmiş, Kenan’la Al-
man hayranı diye alay edermiş, biraz bilince siz anlamazsı- nız diye azarlarmış, sıkışınca kaçarmış, bekletir aramazmış, kadınların bacaklarına bakarmış, bu yaşa gelmiş daha... Herkes davacıydı. Sonra, hep birlikte, “Bizi başkalarına çe- kiştirdin!” şarkısını çok sesli kanon biçiminde söylediler. Birden İsa göründü, hepsini dağıttı: “Hadi bakalım, her- kes işine,” dedi. Birlikte havalandılar; yüksekçe bir yere çı- kıp başbaşa oturdular. Ruhun güzelliğinden filan bahsetti- ler. İnsanlardan çektiklerini anlattılar, vaktin nasıl geçtiğini anlamadılar. Hava kararırken İsa, izin isteyip ayrıldı: yukar- da babası bekliyormuş. İsa’ya da ihanet etmişti çaresiz. Konuşmaları öyle tatlı bir yönde gelişmişti ki, ona da her şeyi söyleyememişti. Kadınla- rın bacaklarına baktığından bahsedememişti bir kere. (Ama o, her şeyi biliyordu - olsun gene de anlatmalıydı; aralarında gizli saklı bir taraf kalmamalıydı.) Sonra -bunu kendine bile söylemekte zorluk çekerdi- tanıdığı bütün kadınlarla düşün- cesinde zina ettiğini saklamıştı. Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, bu meseleleri küçümseyen bir tavırla konuşmuştu İsa’yla. Fakat, O da çok yüksekten atmıştı; bazı meselelerin varlığından habersizmiş gibi davranmıştı. Selim bunları, odasında, tavana bakarak düşündü durdu. Sonunda dayana- madı, kalktı; Lefter’in meyhanesine gitti. Orada, bir daha ihanet etti İsa’ya. Haluk’la oturup adamcağızı bir güzel çekiş- tirdiler. Cinsel meselelere ilgisizliğinin ondaki bir eksiklik- ten ileri geldiğine karar verdiler sonunda. İnsanı tanımak is- tiyorsa her yönüyle kabul etmeli onu, dediler. İsalığını bil- meliydi. İnsan, hareketlerine engel olabilirdi; fakat düşünce- lerini nasıl durdurabilirdi? İnsan tabiatına bu kadar aykırı bir şey olamazdı. Düşünce suçundan söz etmek anayasaya aykırıydı. Benim de suçum bu kadar olsun, razıyım, dediler birbirlerine. Papazlar hakkında müstehcen fıkralar anlattılar; kendi adamlarına sahip çıksın önce; önce dinini yayanlara
söz geçirsin de, dediler ondan sonra... Sonra Hilmi onları ba- ra götürdü. İyi olamadık, bari kötü olalım, dediler. Babana söyleseydin, Freud’u yaratmasaydı, dediler. İkiniz de Yahudi’siniz; birbirinizden utanın, dediler. Yavrum senin adın Hülya mı? dediler. Bacakların ne kadar güzel, dediler. Bu barda çalışan Maria Magdalena diye bir kadın var mı? dediler. Kadın anlamayınca yüksek sesle güldüler. Terden sırılsıklam oluncaya kadar dansettiler. Sabaha kadar içtiler. Yolda eve giderken birbirleriyle kavga ettiler. Selim düştü, ayağı burkuldu. Bir hafta yattı evde, şiş ayağının üstüne basamadığı için. (Ötekilere bir şey olmamıştı.) İçkiyi bırakmaya karar verdi. Durmadan İncil okudu. Can sıkıntısıyla günler geçti. So- nunda dayanamadı; oturdu, İsa’ya kısa bir mektup yazdı: Sevgili İsa, Bütün olanlar için özür dilerim. Kabahatin bende oldu- ğunu biliyorum. Günlerdir durmadan seni düşünüyorum. Kitabını elimden bırakmıyorum. Bütün meselelerde sen haklısın. Bugün düşündüklerimi, seninle birlikte olduğu- muz gün bilseydim, her şey başka türlü olurdu. Fakat, gö- receksin, bir daha buluşursak nasıl istediğin gibi bir adam olacağım. O kadar değiştim ki beni tanıyamayacaksın. Çar- şamba günü annemler evde yoklar. Gelebilirsen rahat rahat konuşuruz. Seni-Seven Selim
İsa gelmedi. 154 Mısra 12: Kucaklamak isterdi ölümü ve sonsuzu İnsan yapısındaki çelişkiler, onun ne ölüme ne de son- suzluğa bir türlü dayanamadığını gösteriyor. Sonsuzluk da ölüm kadar ürkütücü bir gerçektir. Sonsuzluk, yalnız Alla- hın dayanabileceği bir güçlüktür. Yeri gelmişken, sonsuzlu- ğa mahkûm edilen Uçan Hollandalı’nın sözünü etmeden geçemeyeceğim. Selim, küçükken, önceleri bu adamı Hollanda Hava Yol- ları sanıyormuş. Sonraları, Saffet Korkmaz’ın (Bak: mısra 315) etkisiyle müzik -elbette klasik müzik- kültürünü iler- letince, bu sefer de Yarasa Opereti ile karıştırmaya başlamış adamı. (Bak: Die Flaedermaus und Der Fliegende Hollander) Allah’tan o sıralarda James Mason ve Ava Gardner’in baş- rollerini paylaştıkları “Pandora” filmini görmüş de aydın- lanmış. Hem gemi hem de kaptanının adı Uçan Hollandalı oldu- ğu için, filmin başında durum biraz karışık. Pandora, bili- yorsunuz, kutuyu merakından açtı da ümit dışında bütün kuşları uçurdu: işte o kadın. Yalnız, bu filmde oldukça aklı başında görünüyor. Uçan Hollandalı’yı -gemiyi değil kapta- nı- bu ebedi lanetten kurtarmak istiyor. Eski zamanlarda geçtiğinden olacak, film oldukça karanlık. James Mason, her zamanki gibi, alt dişlerini, ta diş etlerine kadar göstere- rek karaya çıkıyor. Derdi büyük: bir türlü ölemiyor. Bugün- kü electronic remote control’a benzeyen bir sistemle kendi kendine idare edilen gemisinde, sonsuzluğa -ya da dinî sonsuzluk olan kıyamete- kadar dolaşmaya mahkûm. An- cak, kendisini, onunla ölmeye razı olacak kadar seven bir kadın bulursa ölebilecek. Pandora, insanlığın başına getir- diği felaketi tamir etmek için olacak, bu fedakârlığı yapıyor. Tabii bu arada James Mason’a âşık oluyor. (Kadınlar bu adamda ne bulurlar anlamam.) 155 Sonunda, Hollywood filmlerinde pek rastlanmayan bir şey oluyor: ikisi de ölüyor. Konuyu bu duruma getirdikten sonra, oğlanla kızı öldürmeden işin içinden çıkabilecek bir senarist de göremiyorum doğrusu. Ölüm sahnesi akşam ce- reyan ediyor. Sabah, ağlarını çeken balıkçılar, Uçan Hollan- dalı ile Pandora’nın cesetlerini -balıklarla birlikte- buluyor- lar. Böylece Uçan Hollandalı -adam- isteğine kavuşuyor. Gemiye ne olduğu hakkında bir bilgi verilmiyor. Galiba, filmin başlarında, Hollanda sarayları, eski kıyafet- lerle James Mason’un Tanrıya nasıl karşı geldiği ve karısı- nın nasıl korktuğu gösteriliyor ama asıl film Uçan Hollan- dalı, Ava Gardner’le tanıştıktan sonra başlıyor. Sanıyorum, Selim, film başladıktan sonra girmiş salona; hatta bir iki kişi de, oturun, göremiyoruz, demişler. O telaş- la, filmin başlarını pek iyi anlayamamış. Kısacası, insan, bu tarihî olayla da bir kere daha anlıyor ki bazen sonsuzluk bi- le Amerikan filmleri kadar sıkıcı bir şey. BİRİNCİ ŞARKI Selim Işık, tanıdığım kadarıyla, bu şarkıları yazmak için gerekli düşünce-duygu birliğinden yoksun bulunmaktadır. Bu durum, şarkıların özünde olduğu kadar, biçiminde de yer yer göze çarpmaktadır. Bu nedenle, şarkıların açıklama- sına geçmeden önce, bütününü, biçim bakımından incele- mek istiyorum. Selim, her işinde olduğu gibi, şarkıları yazmaya da bir Türk gibi başlamış ve bütün iyi niyeti ve çabasına rağmen, İngiliz gibi bitirememiştir. Kafasındaki dağınıklığı anlatabil- mek için, şarkılara da dağınık bir biçim vermek gerektiğini sanmıştır. Bu dağınıklık, bir biçim bozukluğu olarak bütün şarkılar boyunca sürüp gitmektedir. Nitekim, Birinci Şarkı- 156 da, yedi-yedi hece bölümlü sekiz mısralık kıtalar -ya da Se- lim’in yarım Batı etkisiyle kullanmak isteyeceği deyimle, stanzalar- olarak görünen ilk biçim, İkinci Şarkıdan başla- yarak hem her kıtadaki mısra ve hem de her mısradaki he- ce sayısı bakımından belirsiz ve düzensiz bir yapıya ulaşı- yor. Selim’i ilk gençlik yıllarında etkileyen Cyrano De Berge- rac’ın, aşırı bir gurur yüzünden her zaman duygularını ke- sin kalıplar içinde ifade etmesine benzetilebilecek bir tutu- munun yanında, Christian’ın sevgilisine: “Ah Roxane, Ro- xane! İç çekmelerimi hecelerin sayısına uyduramıyorum,” dediği mısrada olduğu gibi, karmaşık ve acemi düzensizlik- ler yer alıyor. Buna karşılık, Birinci Şarkıda hece vezni ve kafiye düzeninin getirdiği manzume havası, sonraki şarkı- larda dağılmakta ve kalıplara uygun duygular yerine duy- gulara uygun kalıpların yer almasıyla şarkılarda belirli bir rahatlığa varılmaktadır. Ya da Selim, böyle bir rahatlığa ulaştığını sanmıştır. Ne var ki, bu bölümlerde de aruz ve koşmaların etkisiyle bazı zorlamalar yapıldığı gözden kaç- mıyor. Böylece şarkılar, organik bir bütünlükten yoksun kalıyor. Bunları kendisine anlattığım zaman, sinirli bir ace- lecilikle: “Daha iyi, daha iyi,” diye karşılık verdi ki bu söz- leri de durumunu, benim ifade edemeyeceğim bir açıklıkla ortaya koymaktadır. Biçimdeki kusurların yanısıra, bilgi eksiklikleri de şarkı- ların bilimsel gerçekliğine gölge düşürüyor. Daha mukaddi- me kısmında “Tek ve Türk” sözüyle tarihî ihmalciliğinin ilk örneğini veriyor. Tarihin akışı içinde Türk, bir bakıma tek kalmışsa da, her zaman topluluk bilincinin verdiği akıl al- maz dayanışma ve bütünlükle, bu iki kelimenin (Tek ve Türk) yan yana duramayacağını göstermiştir. Şarkılarda adı geçen ünlü matematikçi Hipyos’un da “Geometrik ve Ana- tomik Analojiler” adlı eserinde... Selim, bu açıklamaların yazılışında, sabırsız ve amansız
yapısıyla her zaman ensemde dolaştığı için, bu satırlar da yazılırken gene dayanamamış ve “Hipyos’un da, Analojile- rin de...” diye söze karışmaktan kendini alamamıştır. So- nunda, “Senin de...” diye sözlerini bitirmesine engel olmak ve gereksiz bir hakarete uğramamak için, biçim üzerine yaptığım incelemeyi burada kesmek zorunda kalıyorum. Bununla birlikte, yazdığı mısralara neden “Şarkı” dediği- ni ve milli karakterimize daha uygun görünen “Türkü” ke- limesini seçmediğini de kısaca açıklamaktan kendimi ala- mıyorum.
Batı enstrümanlarıyla Türk müziği, ya da son zamanlar- daki söylenişiyle, armonize edilmiş halk türkülerini oldum olası bir türlü sevememiş olan Selim, yazdığı mısraların da, küçük bir ihtimal de olsa, sonunda armonize edileceği kor- kusundan kendini bir türlü kurtaramamıştır. Her ne kadar Bela Bartok’un aynı biçimdeki aranjmanlarını kendisine gösterdimse de, İznik Konseyi ile ilk Ortodoks-Katolik uyuşmazlığı dışında Hıristiyanlık dünyasının çok sesli mü- ziğin gelişiminde bir uyum sağlamış olması ve dillerinde birçok Türkçe kelime bulunan Macarların bile bu konuda bizden kaçınılmaz bir ayrılığa düşmesi, onun kuşkularını artırıyordu. Modern resmi benimsememizde geçirilen sar- sıntılar düşünülecek olursa, Selim’in bu çekimser tutumunu yadırgamamak gerekir. Fakat, gene de “Şarkı” yerine -adı Türkçe olmasa da- “Marş” gibi, milli karakterimize uygun bir ad seçebilirdi. Böylece, mısraların arasına, “İzmir Marşı” ya da “Yaslı gittim şen geldim” gibi marşlar koymak imkânı olurdu. Bu ikinci marş, genel başlık olabilirdi. Düşünün bir kere: “Dün Bugün Yarın” gibi silik bir ad yerine, “Yaslı git- tim şen geldim” ve ondan sonra hemen, “Birinci Marş.” Selim, özellikle İzmir Marşını, ona annesini hatırlatması melodi ve söz bakımından insanları coşturmak yerine büs- bütün mahzun etmesi gibi nedenlerle uygun bulmadı ve bu
marşla, iki adım ileri bir adım geri gidilen Mehter Marşında olduğu gibi, destan havasının dışına çıkıldığını ifade etti. Selim, Alman militarizmini zaten hiçbir zaman anlayama- mıştı. Hıristiyanlığın, bütün barışçı niteliklerine rağmen, kan ve ateşe hiçbir çağda engel olamaması gerçeğini bir tür- lü kabul edemiyordu. Büyük İtalyan Rönesans ve Barok sanatı tenkitçisi Luigi Cordova (doğumu Madrit) De İncentes’i, işte tam bu sırada okudu. Hıristiyanlığın resmî bir kurum kişiliğine bürünme- sinin güzel sanatların gelişmesi bakımından zorunlu oldu- ğunu, resim, heykel ve mimarlık sanatlarının, gelişmelerini, Aziz Peter’in temelini attığı ve Aziz Paulus’un da -İsa’ya rağmen- sınıflarını kurduğu kiliseye borçlu olduklarını öğ- renince, gene aynı kilisenin Alman militarizmine engel ol- mamasını bir dereceye kadar bağışladı. Türklerin Viyana kapılarına kadar dayanmalarının Mehter Marşına değil de ulufe dağıtım sistemine bağlı olduğunu öğrenince (Bak: Prof. Sancak Eltutar, Hugo Von Miltrische’de Ulus Kavramı ve Prof. Ceritoğlu, Mehter ve Ulufe) bazı korkularının yersiz olduğunu gördü. Aynı ulufe sisteminde, daha sonra görülen aksaklıkların aynı kapılardan (Viyana kapıları) geri dönme- mizin nedeni olduğunu anlayınca çok üzüldü. Gene de “Marş” teklifimi kabule yanaşmadı. Mısra 13: Dokuz yüz otuz altı. Bilindiği gibi, Türk takviminde başlangıç tarihleri farklı iki ana sistem vardır. Bunlardan birincisi, İsa’nın doğumu- nu esas alan ve Selim’in doğduğu sırada 1936 yaşına basan bir takvim sistemidir. İkincisiyse bundan tam bin yıl sonra başlayan ve Cumhuriyetin ilanı sırasında, Osman Vekayi Efendi (o yıl yetmiş altı yaşındaydı) tarafından, yerinde bir 159 düşünceye dayanarak, “Türk Terakki Takvimi” adı verilen sistemdir. Her iki takvim de Bakanlar Kurulu kararıyla yü- rürlükte olduğu için, nüfus kâğıtlarına, bazen birinci bazen de ikinci sisteme göre tarih düşürülmüş olması, tarihi bile şaşırtacak karışıklıklar doğurmaktadır. Selim’in babası, he- men her babanın yaptığı gibi, oğlunu kütüğe, doğumundan yedi yıl sonra kaydettirdiği için, yukarıda bahsedilen ikilik bir yana, bir de nüfus memurunun yanında doğum tarihini tam olarak hatırlayamaması (günler, aylar, hatta yıllar ne kadar birbirine benziyordu) Selim’in başlangıcını daha da karışık bir duruma sokuyor. Mısra 14 ve sonrası: Doğumu önemlidir... İsa’dan tam 1936 yıl sonra dünyaya gelen Selim’in doğu- mu yalnız kendisi için mi önemlidir? O tarihte orta yaşlı bir adam olan Numan Beyin “erkek evlat” istemesi, bunak de- denin bir torun özlemi içinde olması -henüz oğlunu toru- nundan ayıracak kadar aklı başındaydı- ufak tefek annesi- nin bu ağır yükü dokuz aydan beri karnında taşımasının sabırsızlığı ve tutunanların yeni bir av bekleme heyecanı da bu doğumun önemini artırıyordu. Annesi, yapılan hesaplara göre, karnında Selim’i, taşıma süresinden biraz fazla tutmuş. Selim’in sonradan bütün çıp- laklığıyla ortaya çıkan sabırsızlığında bu beklenmedik ola- yın da payı olmalı. Müzeyyen Hanımın karnındaki şişkinli- ğin çok sivri bir biçim aldığını gören komşu kadınlar, “Mu- hakkak kız olacak,” sözleriyle Numan Beyi ümitsizliğe sev- ketmişler. Bu kocaman şişkinlik, bir de kız olsaydı, Numan Bey ve kısa boylu erkekler için büyük bir ümitsizlik kayna- ğı haline gelecekti. Söylentilere göre, Selim; doğduğu zaman beş kilo sekiz yüz 160 gram geliyormuş. Bir taşra kasabasında, ebe eliyle doğan bir çocuğun ağırlığının gramına kadar tespit edilmiş olduğuna inanamıyorum. Zaten Selim de, bu miktarı ona kimin söyle- diğini ve bu sayının nereden aklında kaldığını bilmiyor. Tartı işleminin, bir kasaba götürülerek yapılmış olabileceğini ileri sürüyor. Ben pek ihtimal vermiyorum. Kasaba götürmüşler- se, herhalde çıplak olarak sokağa çıkarmamışlardır. Bu du- rumda da, ya kundağıyla tartmışlardır ki, o zaman verilen sa- yının net değil brüt olduğunu kabul etmek gerekiyor; ya da Selim’i kasapta soymuş olabilirler. Temizliğiyle bilinen Mü- zeyyen Hanımın buna razı olması ve açıkta çengellere asılı etlerin çevresinde sineklerin uçuştuğu bir kasap dükkânında, soğuk bir sonbahar günü Selim’in çıplak bırakılıp pis terazi- ye konulması, bana uzak bir ihtimal olarak görünüyor. Başparmağını emmesinin de yalnız Freud açısından yo- rumlanmasını eksik buluyorum. Selim bile, bu hareketinde beslenme içgüdüsünün önemli bir payı olduğunu düşüne- rek, bu stanzanın ilk taslağında, şu mısralara yer vermiş: Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|