K. Bünyadzadə
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Bir çiçəyin nağılı Müdriklərdən biri deyib ki, «Bir çiçək bir aləmdi». Bu çiçəyin də bir dünyası, bir tarixi var. Allah yaratdıqlarının hamısı gözəldir! O, bir çiçəyə məxsus ola bilən bütün keyfiyyətlərə malik idi: məsum, ecazkar, incə, zərif, rənglərində gözəl bir harmoniya, tam açılanda belə sirli-sehirli, min bir ləçəkli, hər ləçəyində min bir yaraşıq. Bu çiçək yaranmasına necə sevinirdi, sevənlərin əlində oxşandıqca necə nazlanırdı! Bəs necə! Sevən sevənə ilk olaraq onu bağışlayırdı, sevgi rəngində idi axı – qıpqırmızı, eşq dolu, sevgi ilə döyünən ürək kimi. Qərənfiləm mən, -222 - Gözəl güləm mən, Yaşıl yarpaqlı, Bir sünbüləm mən. Bir gün göy guruldadı, şimşək çaxdı. Lap nağıllardakı kimi göy yerlə qovuşdu… hər yer qara boyandı. Çiçək öz kiçik dünyasından nə qədər boylansa da qaradan başqa rəng görmədi. Sanki bütün rənglər silinmişdi yer üzündən. Sonra kimsə onu götürüb qapqara asfaltın üzərindəki qıpqırmızı qanın üzərinə qoydu, onu dörd tərəfə düzdü, onunla bütün küçələri bəzədi. Hər yer qərənfilləşdi… Çiçək anlayırdı ki, bu, kimə isə yenə də sevgi payıdır. Amma onu da anlayırdı ki, bu bəzəmə adi bəzəmə deyil… O yenə sevgi rəmzi idi, …amma bura kədər, göz yaşı da qarışmışdı. Çiçək qürur duydu ki, xalq öz qara günündə öz sevdiklərini yenə onunla son mənzilə yola salır. Başqa heç bir çiçəyə yox, məhz ona üz tutur. Bir vaxtlar o, sevənlərlə sevirdi, indi də onu dərdlərinə şərik olmağa, ağlamağa çağırırdılar, «ağla, qərənfil, ağla» deyirdilər, onun sınıq, boynu bükük, gözü yaşlı, qara yarpaqlı rəsmlərini çəkirdilər, ona bayatılar qoşurdular… Zaman ən yaxşı əlacdır, – deyirlər. Bir nəğmədə deyil- diyi kimi: «Dünya köhnə dünyadır, sevgiləri təzədir». Yenə sevənlər yarandı. Yenə gənclər sevib-sevildi, bir-birinə çiçəklər bağışladı. Xalq qara günlərin qaralığından çıxırdı yavaş-yavaş, …ancaq nədənsə çiçəyin qara ləçəyini açmaq istəyən yox idi. Artıq sevənlər onu bir-birlərinə ba- ğışlamırdılar, onu yalnız kədərli günlərdə xatırlayırdılar, onun al rəngini yalnız qan rəngi ilə müqayisə edirdilər, onu bir xoş gündə, saatda görəndə təəccüblənirdilər, tez giz- - 223 - lədirdilər. Kimlərinsə ona ürəyi yanıb ona fərqli rənglər verdi: ağ, bənövşəyi, daha nə bilim nə rəng. Ancaq yenə əllər ona doğru qorxa-qorxa, titrəyə-titrəyə uzandı. Yenə də onu göz yaşlarına şərik olmağa çağırdılar. Sevginin yolları bağlanmışdı onun üzünə. Sanki o, elə bu kədərlə, göz yaşı ilə qoşa doğulubmuş. İçindən bağırıb hər kəsin yadına salmaq istədi ki, axı onun da sevən bir qəlbi var, o, matəm çiçəyi deyil, o, daha ağlamaq istəmir, o, əvvəlki rəngli günlərinin qayıtmasını istəyir! Ancaq onu eşidən bir kimsə görmədi – onun satış yerlərini belə qəbirstanlıqların girişlərində yerləşdirdilər. Beləcə çiçəyin çiçəkli günləri bitdi. O, qayğılı, hər kə- sin dərdinə qalan bir …ürəyə çevrildi, içindən qara qanlar axan, öz dərdinə şərik tapmayan bir ürəyə. Çiçəyin yadına o qara günlərin ani bir mənzərəsi düş- dü. Kiminsə kiçik barmaqları onu qara asfaltın üzərindən götürüb bir şəkil albomunun vərəqləri arasında gizlətmişdi. Uşaqlıq şəkilləri idi. Albomun vərəqləri bir də açılmadı… və o, qaranlıqda qaldı. O vaxtlar çiçək bir şey anlamamışdı. İndi anlayırdı. O qurumuş çiçək zamanı dayandırmışdı, ya da bir nöqtə qoymuşdu… uşaqlığa, sevgiyə, rəngli dünyaya. «Bir çiçək bir aləm imiş». Gözəl deyib Əbu Turxan. Amma maraqlıdır, öz qəmli tarixini qana-qana yaşayan çi- çəkdə çiçəyə məxsus keyfiyyətlər qalırmı? Ya da bu keyfiy- yətləri solmuş çiçəyə yenə çiçək deyilirmi? |