Bir Ekonomik Tetikçinin İtirafları
Yüklə 1,73 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
David ve Nelson olarak adlandırılmıştı. Şimdiyse
yük gitmişti. Yavaş yavaş, isteksiz bir şekilde, yürümeye devam ettim. Öğleden sonrasının ılıklığına rağmen içime bir ürperti geldi. Garip bir tedirginlik, garip bir duygu içerisinde olduğumu fark ettim. Yürüyüşümü hızlandırıp, nereden kaynaklandığını bulamadığım bu duyguyu üzerimden atmaya çalıştım. Sonunda kendimi yine, o dumanı tüten deliğe, bükülmüş metale, yerdeki o büyük yara izine bakarken buldum. Yıkımdan kurtulmuş bir binanın duvarına yaslanıp, çukurun içine baktım. Yıkılmakta olan kuleden dışarı fırlayan insanları ve onlara yardım etmek için içeriye giren itfaiyecileri düşündüm. Yukarıdan atlayan insanları, onların hissettiği ümitsizliği düşünmeye çalıştım. Ama bunların hiçbirini gözümün önüne getiremedim. Onun yerine
Usame bin
Ladin’i ABD
hükümetiyle anlaşma yapmış bir danışmanlık şirketi için çalışan bir adamdan, para ve milyonlarca dolarlık silah alırken gördüm. Sonra kendimi ekranı boş bir bilgisayarın önünde otururken gördüm. Bakışlarımı Sıfır Noktası’ndan, yangından kurtulan ve artık normale dönmeye başlayan New York sokaklarına çevirdim. Bugün o sokaklarda yürüyen insanların, tüm bunlar hakkında (sadece yıkılan kuleler değil, aynı zamanda mahvolan nar çiftlikleri ve her gün açlıktan ölen 24 bin insanla da ilgili olarak) ne düşündüğünü merak ediyordum. Kendilerini işlerinden ve benzin içen arabalarından ve faiz ödemelerinden kopartıp, çocuklarına bırakmakta oldukları dünyaya kendi katkılarını düşünmeye bir süre ayırıp ayırmadıklarını ya da böyle şeyleri hiç düşünüp düşünmediklerini merak ediyordum. Afganistan (ABD silahlı kuvvetler çadırları ve tanklarıyla dolu televizyondaki Afganistan değil, o ihtiyar adamın Afganistan’ı) hakkında ne bildiklerini merak ediyordum. Ve her gün ölen o 24 bin kişinin neler düşündüğünü merak ediyordum. Ve sonra kendimi yine boş bir bilgisayar ekranının önünde otururken gördüm. Dikkatimi Sıfır Noktası’na çevirdim. Şu anda kesin olan bir şey vardı: Ülkem intikam
peşindeydi ve Afganistan gibi ülkeler üzerine odaklanıyordu. Ben de, insanların şirketlerimiz, askerlerimiz, politikamız ve küresel
imparatorluğa gidişimizden nefret edilen
dünyadaki diğer tüm yerleri düşünüyordum. Merak
ediyordum, Panama,
Ekvador, Endonezya, İran, Guatemala ve Afrika’nın çoğuna ne olacaktı? Kendimi yaslanmakta olduğum duvardan itip, uzaklaşmaya başladım. Kısa boylu bir adam bir gazeteyi havada sallıyor ve İspanyolca bağırıyordu. Durdum. “Venezuela ihtilalin eşiğinde!” diye bağırıyordu, trafiğin, kornaların ve kalabalığın sesini bastırarak. Gazeteyi alıp, bir süre orada, ana haberi inceleyerek durdum. Venezuela’nın demokratik bir şekilde seçilmiş ve ABD karşıtı başkanı Hugo Chávez ile ABD politikalarının Latin Amerika’da uyandırdığı nefret duygusuyla ile ilgiliydi.
Evet, Venezuela’ya ne olacaktı? |