AZƏrbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu
Yüklə 1,08 Mb.
|
|
II Bayatımı, manımı? Tədqiqimizi kolaylaşdırmaq üçün hər şeydən əvvəl bayatı adı üzərində durmaq icab edər. Türk ədəbiyyatının müxtəlif şöbələri ilə məşğul olanlar çox gözəl bilir ki, ümumiyyətlə heca vəzni yeddilisi ilə yaradılan dörd mısralı müstəqil mənzumələr, yalnız Azərbaycan sahəsində bayatı adını daşımaqdadır. Halbuki bu nəzm şəkli yalnız Azərbaycan türk ədəbiyyatına münhəsir bir şəkil degildir. Bu nəzm şəklinə çox qədim zamanlardan ta indiyə kibi həmən-həmən bütün türk ləhcələrində təsadüf edilməkdədir və müxtəlif ləhcələr müxtəlif adlarla tanınmaqdadır. Məsəla, qərb (osmanlı) ləhcəsində mani,62 çöl Kırım türkcəsində cınğ,63 Kazan ilə cənub Kırımcada cır,64 Özbəkcədə əşulə, yaxud aşulə65, İraq türklərində türkü,66 qırğız və qazaxlarda kayım ölənğ,67 yaxud aytıspa68 kibi xüsusi adlar almaqdadır. Bunlara rəğmən, tədqiqat əsnasında bəzi ləhcələrdə müştərəkən manı işlədildiginə də rast gəlirik. Qərb türkləri kibi bu gün şimali Rumıniyada, Bessarabiyada yaşayan Qağauz türkləri belə bu nevi manı adlandırmaqdadır.69 Azərbaycan köylərinin bəzisində belə bayatılara manı-məni-mahnı-mahnu-mahna deyildiginə təsadüf etməkdəyiz. Əsərimizin havi olduğu binlərcə bayatıların mevzusu içində bayatı kəlməsi qullanılmadığı halda, manı, mahnı kəlməsini ehtiva edən nümunələr vardır: Mahnı mahnının başı, Mahnı bilməyən naşı. Gəl bura mahnı deyax, Qərib yerin yoldaşı. (Zaqatala) Xalq arasında bu mənzumə nevinin müxtəlif ad qazanması, ya müxtəlif zamanlarda müxtəlif əşirətlər tərəfindən adın dəgişdirilməsindən, yaxud birisinin mevzucə, o birinin musiqicə qiymətindən irəli gəlir. Əksəriyyətlə bayatılar bir bəstənin rəfaqətilə söylənilir. Bunun üçündür ki, Azərbaycanda daha çox musiqiyi təzahür etdirən adı intişar etmişdir. Türklərdə ümumiyyətlə mənzum nevlərin bəstə adları ilə hər zaman yayıldığını ilavətən düşünəcək olursaq, bayatı təbirini bu nəzm nevinin musiqisinə verilmiş bir ad olduğu haqqındakı fikri qəbul etmək lazımdır. Necə ki, bizdə bayatı bəstəsilə (havasilə) söylənilən manılar, gərək şərq və gərəksə də digər türklərdə ayrı-ayrı bəstələrlə söylənilməkdədir. Hətta Azərbaycanın özündə də bir manı güftəsi, bayatı, bayatu çobani, şikəstə, Qarabağ şikəstəsi, Şirvan şikəstəsi, Salyan şikəstəsi və Lenkaran şikəstəsi...70 kibi müxtəlif bəstələrlə söynəlilməkdədir. Bundan başqa Kafkas və Şimali İran türklərinə aid müsiqi bəstələri arasında Bayati Kürd, Bayati Qacar, Bayati İsfahan, Bayati Şiraz... kibi adlarla yad edilən bəstələr də vardır. Bu cihətləri qeyd edərək bu nəzm şəklinə bayatı adının Oğuzların bayat qəbiləsi tərəfindən verildigini və dolayisilə Azərbaycan bayatılarında musiqi və ədəbiyyatın qüvvətli olduğunu iddia edən Köprülüzadə M.F.: "Əski Osmanlı musiqisində də bayatı pək məşhur və mutəmmim bir məqamdır" deyir.71 Bizim əldə etdigimiz nəticəyə görə bayatı təbiri kibi öləng, cır, türkü, eşulə adları da mənaca şərqi demək olduğundan bunlarda digər türk xalqlarında manının bəstəsinə verilmiş ad kibi sayılmalıdır. Hələ bir az aşağıda tədqiq edəcəgimiz üzrə bundan doqquz yüz sənə əvvələ aid "Kudatqu bilik" məni adilə dörtləmələrdən bəhs etməsini də düşünəcək olursaq və burada türk xalqlarının nəşət etdigi ölkələrində "Kudatku biliy"in yayıldığı sahələr olduğunu xatırlasak, o vəkt musiqi yüzündən müxtəlif adlar alan bu nevin - güftə etibarilə - ümumi və müştərik adını manı olarak qəbul etmək icab edər. Zaman keçdikcə bəzi türk qəbilələrində manı adı unutulmuş, yerinə musiqi adı kayım olmuşdur. Manı təbirinin mənası bəzi müstəşrikləri əlakədar etmişdir. İlk dəfə olarak akademik A.Samoyiloviç Nəvayinin tuyuğları haqqında nəşr etdigi qiyəmtli tətəbböönamədə ("Müsülman dünyası", Petroqrad, 1917) bir vəsilə ilə məni kəlməsindən bəhs edərkən "Müasir Osmanlı və Azərbaycanlılar mani deyə yazarlar" qeydini ilavə edir. Kovalski də maninın məadan gədliginə qətiyyətlə qanedir.72 Daha sonra manı haqqında nəşr etdigi məqalədə mani kəlməsinin əslini türkcədə zən etməyən Köprülüzadə dəxi ərəbcənin məni, məa kəlməsindən gəldiginə inanır.73 Halbuki, bu müstəşriqlərdən yüzlərcə sənə əvvəl yetişən Evliya Çələbi bu xüsusu qəti bir şəkildə göstərməkdədir. On yeddinci əsrin adamlarından olan bu səyyahın səyahətnaməsində bulduğumuz bir fəqərə onun zamanında maninın Anadolu köylərində aldığı adı, mənaca çıplak bir şəkildə meydanə qoyur. Evliya Çələbi manılardan göstərdigi nümunələrin adını doğrudan-doğruya məni şəklində qeyd edir ki, səyyahın ifadəsini eynilə buraya nəql etdik: "... Sahibi Pərhiz, şəhbaz bir yigit kalkmış, üryan atına bəsmələ ilə timar ediyor Yedərgən bir savvti həzin ilə makamla şu beyti söylədi: Öyləmi halım fələk, Dil bilməz zalım fələk, Qəsdin can bağçasından, İki nihalim fələk. Bu tərz ilə mütəsəvvüfanə, fələkdən şikayət eləyirdi. Həkir heyrətdə kalarak bu beytdən təfəül kəsd etdim. Yenə məniyə ağaz edərək şunu söylədi: Baba kitab ilə sən, Uğraşma nafilə sən, Bundan bir iş eylə, Anda yana biləsən. Digər məni: Lalanin dünyası nə, Aldanma dünyasinə, Dünya bənim diyənin, Dün getdik dün yasinə. Bunları öylə qəribanə və cigər-suz bir səda ilə okuyub ağladı (Evliya Çələbi səyahətnaməsi, cild 1, səhifə 211). Evliya Çələbinin göstərdigi nümunələrin bu gün belə Azərbyacan bayatıları içində yaşadığını yuxarıdakı izahata ilavə edəcək olursaq, artıq bu nevin Kırım, Qaqauz türklərində olduğu kibi cənub türklərində də adının manı və bunun da ərəbcə mənidən gəldigi haqqında ortaya sürülən fikir haqqında heç bir şübhə qalmamış olur. Məni kəlməsinin mani halına keçməsi isə ayn hərfinin türk ağzına görə dəgişməsindən başqa bir şey deyildir. Manılar məlum olduğu üzrə heca vəzninin yeddilisilə yazılır. Bu şəkilə türk ədəbiyyatının çox əski devilərinə aid məhsulları arasında da təsadüf ediriz. Türk ədəbiyyatının elmə məlum olan ilk vəsiqəsi Orxon abidələrinin mənsur kitabələri içində mənzum parçaların da olduğnu ilk dəfə akademik F.E.Korş xəbər verdi.74 Bilgə kağan bitigin Yolug tikin bitiqin Bunca barkag badızın Özi kağan atısı Yolug tikin mən ayı Artıgı tort gün türup Bitidim, badıztım... "Bilgə kağan" abidəsi, qərbi-cənub tərəfi. Yeddi hecalı ibtidai bir vəzni havi olan bu parça, şəkildən məhrumdur.75 Bu dövrlərdə Orxon sahəsində yaşamış əsərlərdən başqa nümunələr bulunmuş olsaydı, abidələrin diyilişi tarixindən sonra ümum nəzmilə bərabər yeddi hecalılarda hasıl olan dəyişikliyi qolaylıqla təqib etmək olacaqdı. Abidələrdən sonra əlimizdə olan "Divan-i lüğat ül-turk"dəki mənzumələr arasında da yeddi hecalı bir çox mənzum parçalar vardır76. Kitabın üç cildi içində ayrı-ayrı qitələr və beytlər halında olan bu mənzumələri son vəktlərdə alman müstəşriklərindən professor Karl Brokilman77 tədqiq edərək toplamış, mevzu və şəkilcə bir-birinə yaxın və mütəmmim olan qitələri bir-birinə bağlayarak bütöv mənzumələr halına qoymuşdur. Qayəmiz bunların təsnif və tərtibi olmadığından bu cəhəti nəzərə almıyarak burada Brokilmanın, mənzumələri adlandırmaq üçün qəbul etdigi bölmələrinə riayət edəcəgiz. Mənzumələri tədqiq edincə bunlardan Alp Ər Tunqa ilə məchul bir qəhraman haqqındakı mərsiyələr, Uyğurlarla müharibə, Yabakutlarla müharibəyə aid dastanlar, av mənzumələri, oğru bir yoldaş haqqındakı mənzumə ilə bir bəyzadəyə qəsidə və bunlardan başka yigirmi iki parça müxtəlif qitələr həp həcanın yeddilisi vəznində və həm də qitə halındadır. "Divani lüğat üt-turk"dəki bütün mənzum nümunələr göstərir ki, bundan səkkiz yüz qədər il əvvəl, turk nəzmi, qəti olaraq, dört mısralı qitə halında təmərküz etmişdir. Gərək bunlara və gərəksə ən ibtidai cəmiyyət həyati yaşayan turk xalqlarındakı əsərləri şəklinə istinad edərək turk nəzmində vahidi kiyasinin qitə olduğu qəbul edilməkdədir. Bayatı-manının texnikası da bu iddiayı qüvvətləndirməkdədir. Ərəb və əcəm ədəbiyyatının türk ədəbiyyatı üzərində təsirini tədqiq etdikdən sonra müstəşrik Kovalski türk ədəbiyyatının da qarşılıqlı olaraq ərəb və əcəm ədəbiyyatının üzərinə təsir yapdığını və hətta rübai nevində manıların təsiri olduğunu irəli sürür və deyir ki: "Bu vəktə qədər əcəm ədəbiyyatının orjinal məhsulu sayılan rübainin mənşəyi haqqında qəti bir şey məlum degildir. Bu nev, ədəbiyyatda qəsidə, qəzəl və məsnəvi ilə bərabər doqquzuncu əsrdə birdən birə zühur etmişdir ki, nə ərəb, nə də əcəm ədəbiyyatının əski dövrlərində özünə bənzər bir nevə təsadüf edilməmişdir". Bundan sonra Kovalski böylə bir sual verir: "Nədən türk dörtləməsi ilə əcəm rübaisi arasında qarşılıqlı münasibət bulunmasın? Biz iki uyğun hadisə olaraq əcəm və ərəb ədəbi şəkilləri arasında rübaini, bir də türk xalq mənzuməsi içində dörtləməyi biliriz, türk dörtləməsinin əcəmininkindən çıxdığına aid söz belə olmaz. Halbuki, rübainin doğuşunda türk təsirinin varlığı haqqında bu mümkündür".78 Kovalski bundan sonra manı şəklinin ərəb ədəbiyyatına da təsiri olub olmadığını ehtimalını xatırlayır ki, həqiqətən ərəbiyyat mütəxəssislərini əlaqədar edəcək bir xatırlamadır. Hər halda manı nevinin Orta Asiya xalqları arasında Altaya qədər geniş bir sahədə "Divan-i lüğat ül-türk"ün yazılışı tarixindən çox əvvəl yaşadığı haqqında Kovalski kibi bizdən çox daha səlahiyətdar bir mutəxəssisin fikri ayrıca diqqət ediləcək bir nöqtədir. "Divani-i lüğat ül-türk"dəki yeddi hecalı mənzumələrlə imdigi bayatı-manılar arasında quruluş etibailə fərk olması təbiidir. Çünki bu kitabdakı qitələr, müəyyən bir mövzu ilə bağlanan, bir-birinin arxasından gələn və bir-birini itmam edən təcnissiz sadə qitələrdir. Bu qitələrdə üç ilk mısraları bir-biri arasında dördüncü mısralar, qitələrin dördüncü mısraları arasında qafiyədardır. Həmən əksərisi bu şəkildə olduğu halda tək-tük qitələrdə xüsusi bir şəkil göstərir. Məsəla, professor Karl Brokelmanın əsərində bulunmayan bu iki qitənin dört mısrası da qafiyədar olmaqla xüsusi bir şəkil ərz edər. Altı hecalı qitə: .......................... ......................... ...................... .......................... Yeddi həcalı qitə. ................................ .............................. ............................... .................................79 (Divan-i lüğat üt-türk. birinci cild. səh. 317 ) Bu nümunələr kibi "Divan-i lüğatüt-türk"də görülən qitə şəklindəki mənzumələrin, o vəktlər xüsusi bir adla yad edilib haqqında məlumat bulunmadı. Bu kibi tək başına görülən qitələrin başka mənzumə parçası olduğuna aid ayrıca izahata təsadüf edilmədi. "Divan-i lüğat-üt-turk"də qoşma mənasına gələn koşuk təbirinə təsadlüf edilir ki, bu da şeir, kəsidə, rəcəz mənasında göstərilir. Bu xüsusda yalnız "Kutadqu bilik"də küçük bir qeyd var. Yazılış tarixi etibarilə "Divan-i lüğat üt-turk"lə həmən bir zaman göstərən "Kutadqu bilik" feodal islam cəmiyyətinin icabı olan əruz vəznilə məsnəvi şəklində yazılmışdır80. Son zamanlar professor Samoyloviç81 "Kudatku bilik"də təsadüf edilən əruzli qitələrə, daha o zamanlar məni adı verildiginə nəzər diqqəti cəlb edir və misal üçün bu parçayı göstərir: Bu sözqa baka görsə məni bu söz Eşit işqa tutgil əya könqlü töz Ər anda əri ol kamuğ niqqa ərk Bolub kılğu yerdə özin tutsa bərk Taki ərda yekrak əran ol trur Min arzu bolub bu özin tid sa tərk.82 İzahı: Bu sözə bakıb görsün bu söz mənidir. Eşit və işə tətbik et ey düz könüllü. Ər onda ərdir ki, özünü hamı yaxşılığın üstündə hakim bulub mevkeyində özünü bərk duta. Bir də ərlər içində ən yaxşı ər odur ki, bir arzusu olduğu halda özünü uzak duta. Manı-bayatının keçmişini işıklandırmaq üçün bu vəsiqə böyük bir qiyməti havidir. "Kudatku bilik" sahibi məsnəvi tərzində yazdığı əsərində, "bu sözü dinlə, mənidir" dedikdən sonra məniyi, məsnəvi şəklində dəgil, qitə şəklində yazır, sonra təkrar məsnəviyə başlayır. Demək olur ki, daha "Kudatku bilik" zamanında türklər arasında məni adında nəzm şəkli olmuşdur və bu mənilər də yalnız tək qitə halında tənzim edilmişdir. O vəktlər türklər arasında məni adının həca vəznilə yazılmış qitələrə də verilib verilmədigini bu vəsiqədən çıxarmaq (istıxrac etmək) mümkün dəgil. Buna baxılırsa, əruz vəznilə yazılmış qitə məni sayılmaqdadır. Əgər bu ikinci şəkil qəbul edəcək olursak belə, yenə manının əski mövqeyini aydınlaşdırmaq üçün vəsiqəvi qiymətini itirməz. Əsrin məhsulu olan "Kudatku bilik" mütakib miladi on iki və on üçüncü əsrlərdə türkcə rübailər yazıldığını son tədqiqat meydana koymuşdur. Halbuki digər tərəfdən türk ədəbiyyatı tarixi boyunca zamanımıza doğru gəldikcə xalq ədəbiyyatı ilə aristokrak ədəbiyyatı arasında daima qarşılıqlı təsri olduğunu görürüz. Bu təsir sayəsində olarak məni kəlməsinin zaman irəlilədikcə mövqe dəgişdirdigini iddia etmək olur. Əvvəlcə, məni adı əruz vəznində yazılmış qitələrə verilərək ondan da hica vəznində yazılmış qitələrə keçdigi ehtimalı varid olduğu kibi, bunun əksi də xatirə gəlməkdədir. Hər halda bu xüsusda qəti olaraq bir fikir söyləməyə əlimizdəki vəsiqələr müsayid olmamaqla bərabər məni kəlməsinin türkcə olmayışı bu təbirin də əruzlə bərabər türk ədəbiyyatına daxil olduğu fikrini hasil etməkdədir, yəni məni adının ilk dəfə əruzlə yazılmış qitələrə verildigini kəbul etmək lazım gəlir. Havi olduğu yeddi hecalı mənzum parçalar haqqında yukarıda məlumat verdigimiz "Divani lüğət ül-türkdən" sonra bu vəznində bizə qədər gələn əsər hicri altıncı əsrdə ölən Xoca Əhməd Yəsəvinin "Divani hikmət"idir. "Divani hikmət"in bir çox mənzumələri hicanın yeddilisi ilə və qitələrdən mürəkkəb sisilə halında yazılmışdır diqqət edərsək Əhməd Yəsəvinin işlətdigi yeddilinin şəkli ilə "Divan-i lüğət ül-türk"in havi olduğu yeddilərin şəkili arasında qüvvətli bir yaxınlıq var. Hər ikisində bəzi durak-təktisiz mısralar istisna edilmək şərtilə yeddi hecalının 3+4 şəklinin havidir. Bunlar da eyni surətlə qitələrin üç ilk mısraları öz aralarında, dördüncü mısraları qitələrin dördüncü mısraları arasında qafiyədardır; ifadə də cinas sənətindən uzak bir tərzdədir. Yeddi hicalının təkamülini göstərmək üçün bir neçə qitə nəql ediriz: On səkiz min aləmdə Heyran bolğan aşıklar Tapmak maşuk surağın Sərsan bolğan aşıklar.
Gözü xalqa tirmülüb Hu-hu tiyüv çörgülüb Giryan bolğan aşıklar. Küyüb yanıb kül bolğan Əşkdə bülbül bolğan Kişi görsə kul bolğan Mərdan bolğan aşıkar. Demək olur ki, "Divani lüğət üt-türk"ə təkəddüm edən zamanlardan Əhməd Yəsəvinin yaşadığı dövrə qədər hecanın yeddilisi, şəklən böyük bir xüsusiyyət göstərməmişdir. Fəqət burada bir cəhət nəzəri-diqqəti cəlb etməkdədir. Məlum olduğu üzrə Əhməd Yəsəvi bütün divanını hica vəznilə yazmışdır. Bununla da məqsədi Köprülüzadənin dedigi üzrə, heç şübhəsiz islam feodalizminin tələqqilərini geniş xalq kütləsi arasında nəşr etmək olmuşdur və bunun üçün xalq zevkinin malı olan heca vəznini qəbul etmişdir. O halda diyilə bilir ki, Əhməd Yəsəvi zamanında Orta Asiya türkləri heca vəznilə bir çox xalq mənzumələrinə malik olmuşdur. Hələ bu xalq mənzumələri içində yeddi hecalı çox modada olmuş olacak ki, mühitin ədəbi təsiri altında Əhməd Yəsəvi də yeddili vəzninə çox əhəmiyyət vermişdir. Şübhəsiz, bu günkü bayatı – mani zaman keçdikcə lisani karakterini yeniləşdirdigindən onların bu dövrdən kalma kısımları olub-olmadığı haqqında bir fikir söylənmiyəcəkdir. Əhməd Yəsəvidən zamanımıza və məmləkətimizə doğru gəlincə manilərlə əlaqədar olan ədəbi bir hadisəyə rast gəliriz. O da Azərbaycan ədəbiyyatında tuyuğ nevinin zühurudur. İstər rus, istər Avropa türkoloqlarınca bu vaxta qədər rəd ediləmiyən Köprülüzadənin nəzəriyyəsinə görə tuyuq nevi cənubi Xəzər sahillərində yaşayan müstəşrik Klieman Novarca müsəlman pəhləvisi ləhcəsilə83 konuşan bir kısım farsların Oraməni ilə mani nevinin birləşməsindən hasil olmuşdur.84 Bu amilə görə mani nevi özünü bilxassə tuyuqun təcnis kısmında göstərməkdədir. Bu nöqteyi-nəzərə görə Moğol istilasından əvvəl, yəni miladi on üçüncü əsrə təkəddüm edən zamanlarda manilərdə cinas sənəti özünü göstərməgə başlamışdır. Bu zamanlarda maninin digər türk və tatar xalqlarında nə cür təkamül şəkli göstərdiklərini və nə kibi aldarla yad edildiklərini göstərən vəsiqələrə hənuz təsadüf etmədik. Yalnız bildigimiz bir şey var: hicri (630) tarixində şimal türklərinə mənsub olduğu zənn edilən Əli adlı bir şair tərəfindən "Yusif və Züleyxa" qissəsi də on iki hica ilə yazılmasına rəğmən bu da dörtləmə şəklindədir.85 Ümumiyyətlə, demək olur ki, hicrətin ilk əsrlərində Türk xalqları mənzum ədəbiyyatında dörtləmələr, yeganə nəzm şəkli olarak inkişaf etmişdir. Bu tərzdə mənzumələr zaman-zaman qərbə axıb gedən türk qəbilələri tərəfindən Şərqi Asyadan Mavərayi Xəzər sahələrinə və şimal məmləkətlərinə nəql edildigi kibi Şərqi Asyayı əski Bizans hökumətinə bağlayan ticarət yolunu təkib ilə Şimali İran, Azərbaycan, əski Ermənistan topraklarına axan Oğuz boyları vasitəsilə də bizim ölkələrə gətirilmişdir. III Başka türk və tatar xalqlarının "mani"ları içində Bayatının xüsusiyyəti Tadeuş Kovalski "Türk xalq nəzm şəkilləri haqqında tətəbbölər" adlı qiymətli əsərində Turfan türkləri ədəbiyyatını tədqiq edərkən bunlarda qitələrin iki, yaxud üç mısralardan ibarət olduğunu qeyd etməklə bərabər mənzum əsərlər arasında bilxassə yeddi hicalı dörtləmələrin daha çox inkişaf etdigini qeyd edir86. Onun göstərdigi misallarla verdigi izahatdan anlaşıldığına görə Turfan dörtləmələri ilə bayatı arasında texnika etibarilə xeyli fərk vardır: U Kocada sən bolsan Bu hocada man bolai. Anar güli san bolsan Yupurmaki man bolai. Görüldügü kibi, mevzu etibarilə bizim bayatılara yaxın olmasına rəğmən qafiyəcə fərqlidir: vəzn mani vəzni olmaqla bərabər qafiyə şəkli 1 + 3 və 2 + 4-dür. Şəkilcə adəta məsnəvi tərzini göstərən dörtləmələr də vardır ki, bunlarda rədif onların qafiyələrinin qitəvi şəklə koymuşdur: Alma xənni elip bar Yəcinkunha selip bar. Alma xandak kaidə bar Bir diyeninhə paida bar. Ümumiyyətlə, müstəşriqin verdigi izahata görə: Turfan dörtləmələri şəkilcə bu xüsusiyyətləri göstərir: 1. Məsnəvi şəklində qafiyəli dörtləmələr 2. Üç ilk mısraları qafiyəli, dördüncü sərbəst 3. İkinci və dördüncü mısralar qafiyəli, birinci və üçüncü mısralar sərbəst. Bu çox təmim etmiş şəkildəndir. 4. Birinci, ikinci və dördüncü qafiyəli, üçüncü sərbəst. Bu şəklin də çox inkişaf etdigini Kovalski söyləyir. Bayatının quruluşuna çox bənzəyən bu şəklin müqayisə üçün yeddi hica ilə yazılmış nümunəsi əldə ediləmədi. Hər halda mani-bayatının imdiki şəklini təkamül etmiş bir şəkil olarak kəbul edərsək, yuxarıda sayılan şəkillərin, maninin ibtidai şəkillərindən ibarət olduğunu qəbul etmək lazım gəlir. Bu xüsusda, "Divani lüğət ül-türk"dəki nümunələr də yardım etməkdədir. Altaylıların mənzum əsərlərində də ən çox yeddi və səkkiz hicalı qitələrin əsas olduğunu yenə Kovalski qeyd etməkdədir ki, məşhur Altay xalq dəstanı "Murat-Pi" də yeddi hica ilə yazılmışdır. Bu müdəkikin əsərində görülən nümunələr Altay dörtləmələrinin quruluşca Turfan məhsullarına daha yaxın olduğunu göstərir. Tübalardun kurlarun Tomül ayak cuhain. Tomül ayak mal tapsdan Tüsman paiha sadain. Yalnız bir fikr vermək üçün kısa bir nümunəyi kafi gördüyümüz Altay dörtləmələrini dərindən tədqiq edən Kovalski yeddi hicalı dörtləmələrdə səkkiz şəkil bulunduğunu qeyd edir ki, qafiyələrində görülən fərqlər-bayatıları da əlaqədar etdigindən – burada xülasə edildi. 1. 2 + 4. Birlə üçüncü mısralar sərbəst 2. 1 + 3 və 2 + 4. 3. 1 + 2 + 4, üçüncü mısra sərbəst 4. Dörd mısrası da eyni qafiyədədir. 5. 1 + 3. İkinci və dördüncü mısralar sərbəst. 6. 1 + 4. İkinci və üçüncü sərbəst. 7.1 + 2. Üçüncü və dördüncü mısralar sərbəst. 8. 1 + 4 və 2 + 3. Turfan və Altay sahəsindən qərbə doğru gəldikcə gərək şimal xalqlarından, gərəksə Türkistan və Anadoluda olan dörtləmələr, Azərbaycan bayatılarına daha yaxın bir quruluş göstərməkdədir. Özbək xalq ədəbiyyatında əşulə, yaxud aşulə adını taşıyan və yeddi hicalı vəznində olan dörtləmələr bizim bayatıların haman eynidir. Arıq tola su akar Su tekidə qum axar. Sevgənin taşlab getsə Mənğə ğülüb kim baxar. At minsən həm oynaymən Minməsəm həm oynayməm Sevüb alğan yarımğa Min baxsam həm toymaymən. Bağın bolsa kura kıl Oğlun bolsa molla kıl Mollaliğə gönməsə Sətənlərğə cörə kıl. Şimali Tatar xalq ədəbiyyatında da mani-bayatı şəklində dörtləmələr çox inkişaf etmiş bir haldadır. Akademik İqnats Kunoş bunlardan bəhs edərkən deyir ki: "...Tatar beytlərinin türk beytlərinə pək müşabəhti vardır. Ən ziyadəsi dört sətirlik olub hər söylədigləri beytin bir ruhu vardır"87. Kazan və Edil boyu tatarları arasında bu dörtləmələrə cır adı verilir. Bayatılarla müqayisə məqsədilə aldığımız bu bir neçə nümunə Kazan tatarlarına aiddir: Altın baldak al kaşlı Gümüş baldak, gül kaşlı Cilama çi ciyısan Olmi sini kim taşlı.
Güldə bolur çağı biz Biz cırlamıya kim cırlasın Biznin şundi çağı biz. Altın baldak, incu kaş Giyəsin bolsa sandık aş Sipnin giyük bolsa bolur Sahralarda sandugac. Qafiyəcə quruluş etibarilə bayatının eyni olan bu şəkillərdən başka tərzlərdə də təsadüf edilir. 3 və 4-cü mısraların qafiyəli, birinci və ikinci mısraların sərbəst olduğunu göstərən nümunə: Uramlardan uzğan çakda Nigə bizgə kirmədin Qarşı çıxıb alır idim Sin ignin bilmədin. Kazan cırlarının bu kibi xüsusiyyət göstərməsinə rəğmən ən çox təsadüf edilən nevləri bayatı şəklindəki qafiyə tərzidir. Şimal xalqlarından Mişer ədəbiyyatında mani şəkli vardır ki, bunlara məhəlli təbirilə çun deyilir. İki yolnın arası Biz qayandan barası Bara tura ismətışda Tuğan ilin qalası.
Alma çığa sandınmı? Qara qaşın qarlağaçım Səfər yörük qayatdınmı? Mişerlərin çunlarında şəkilcə xüsusiyyət göstərən nevilər də vardır; o cümlədən aşağıda göstərilən nümunə yukarıdakı misallardan ayrılır: Batır atımnın tağası Bakır bolmi nə bolsun Çitdə yürğən yalğız başım Qərib bolmi nə bolsun. Kırım xalq ədəbiyyatında cıng adı altında yad edilən dörtləmələr texnikaca bizim bayatı-maninin haman-haman eynidir: Ata minərsin, ata Gəl oynata, oynata Axıs sənin babannı Yapacarım zarin xayin - ata. Raxı irtum tabaxdan Elva yedim tabaxtan Nə xayırlı günümüş Yarım gördüm sabaxtan. Kırım cırlarında bəzən qafiyənin yeri dəgişir. Bunlar içində yalnız 2 və 4-cü mısralar arasında qafiyədar olan nevlər də vardır. Mani şəkli qərb-şimali sahəsində də özünə gəniş bir mevki bulmaqdadır. Bessarabiyada şakin Qaqauzların88 xalq ədəbiyyatında mani böyük bir mevkeyə malikdir. Qaqauz manilərində diqqətə layık olan bir cəhət var ki, o da onların bir çoxunun bizim bayatıların eyni olmasıdır. Bizdə işlətilən bayatıların bir çoxu onlarda da vardır və mani adını daşımaqdadır. Radloffun göstərdigi nümunələrdən buraya yalnız bir neçəsini nəql ediriz: Tüfəngim atılmayır Bahalı satılmayır. Bu uzun gecələrdə Yalnız yatılmayır. Gögdə yıldız əllidir. Əllisi də bəllidir. Səvişən qızların Tomballarından bəllidir.89 Kala böyür saz olur Saz açılıb yaz olur Bən yarıma gül deməm Gülün ömrü az olur.90 Qaqauzların mani şəkillərində qafiyə, göstərilən nümunlərdə olduğu kimi müəyyən bir tərz göstərməz. Radloffun nəql etdigi nümunələrin də birinci ilə üçüncü, ikinci ilə dördüncü mısralar qafiyədar olan şəkilləri də vardır. Akademik İqnats Kunoşun nəşr etdigi risalələrlə Anadolu türklərinin vake olan nəşriyyatları da mani nevinin Rumeli və Anadolu xalq ədəbiyyatının çox bol məhsullarından olduğunu göstərir. Bu sahələrdə bu nev yalnız mani adı altında yad edilir. Bunlar texnikaca Azərbaycanan cinas saz bayatılarından fərqli olmaqla bərabər Qaqauz manilərinə daha yaxındırlar. Kunoş məcmuəsinə bunlardan 400 dənə toplaya bilmişdir. Buraya aldığımız nümunələr bu məcmuədəndir: Bu gün pazar ertəsi Yandı yürək ortası Əyil bir kez öpəyim Ayrılıqdır ötəsi. Qarşıda tikili daş Cift gəzər iki qardaş Böyüyü almaz tiraş Kiçigi pırlanta taş. Dəniz içində sarayım Səni kimə sorayım Sənsiz keçən ömrümü Bən ömrümü sayayım? Əlin əlimdə dəgil Kılınc belimdə dəgil Yara getmək istərəm Höküm əlimdə dəgil.91 Azərbaycan bayatılarının texniki xüsusiyyətini göstərmək üçün yuxarda göstərdigim materialları araşdırmaq məqsədilə türk və tatar ədəbiyyatını tədqiq etdigim zaman bayatı-mani nevinin bu gün ingilis imperializminin pəncəsində əzilən İrak və Əlcəzirə türkləri arasında da çox məruf olduğuna aid material buldum. İrak türkləri xalq ədəbiyyatında bayatı-maninin nə qədər çox olduğunu oralara səyahət edən Haşim Nahid adlı bir mühərrir bu sətrlərlə izah edir: "...Saz şairlərinin tərənnüm etdigi bu şeirlər, həmən ümumiyyətlə ikişər (beyt), yəni dördər mısradan ibarətdir. Bunlar o qədər məbzuldur (boldur) ki, əgər toplatdırılıb bir araya gətirilsələr cildlər təşkil edər"92. Yenə bu mühərririn izahına görə mani İrakda türkü adı ilə adlanmaqdadır. Bu zatın göstərdigi mani nümunələri, Azərbaycan bayatılarının bütün xarakterilə orada yaşadığını göstərir. Gərək qafiyələrdə təcnis sənətinin bulunması, gərəksə bayatının başlanması şəkli tamamilə bizim bayatıların eynidir. Məlum olduğu üzrə Azərbaycan bayatılarının birinci mısrasının başında ümumiyyətlə bəzi nidalı kəlmələr, işarətli kəlmələr təkrar edilir ki, bunların qiyməti vəznin ölçüsünə daxildir. "Əzizim ey", "Mən aşik" kibi kəlmələr o cümlədəndir. İrak, türkü-bayatılarında da birinci mısra bu kibi oyandırma işarətləri üçün yarım bir şəkil göstərir.93 Hər nə qədər Haşim Nahid bu tətəbbönaməni işlərkən istifadə etdigi məqaləsində bu yarım mısra haqqında izahat verməyirsə də, yenə eyni mühərririn İstanbulda təhsildə ikən oxuduğum bir yazısında bu yarımmısranın bəzən nidalı bir kəlmə ilə, bəzən də türküyü söyləyənin adını işlətməklə tamamladığı haqqında məlumat verdigini xatırlayıram. Tamamilə Azərbaycan türkcəsinə havi olan aşağıdakı nümunələr İrak bayatılarındandır: Su səni............... Su gögərtmiş susəni. Keçmə namərd körpüsündən Qoy götürsün su səni94. Daldasına ...................... Gün vurmuş daldasına. Namərd aslan olursa Sığınma daldasına. Namərdə mərd ............. Kim deyər namərdə mərd?! Onda qiyamət qopar, Baş əyər namərdə mərd. Gecəylə gündüz kimin, Mum yanar yıldız kimin. Hər yadıma düşdükcə, Mən ərirəm duz kimin. Dağlar - dağımdır mənim, Qəm ortağımdır mənim. Dindirmə kan ağlaram, Yaman çağımdır mənim95. Kumuq türkçəsilə Dağıstan əhalisi arasında da mani nevi inkişaf etmiş haldadır. Bunlar ümumi kuruluşca Azərbaycan bayatılarına çox yaxın bir şəkil göstərməkdədirlər: Barbar gəltir, bar gəltir, Bazarda satar əltir. Qaşın bulan gözünü, Arası çətir-çətir.
O gör yekdim qaşqasın. Alsam səni alırman, Alman səndən başqasın. Tar tırfırıq tar sokmak, Tartajım biləgindən. Tamurlanğan terəksən, Tapmadın yürəgimdən. Qapqara qara yaşman, Qaralığım yaşırman. Sən mağa gəlməsən də, Sağa gəlib baş vurman.96 Azərbaycan bayatılarının bütün türk və tatar xalq maniləri içində göstərdigi xüsusiyyətləri bu surətlə xülasə etmək olar: 1. Bir dəfə qitələrdəki birinci mısralar oyandırıcı, daha doğrusu nəzər-diqqəti cəlb edəcək bir mahiyyətdədir. Əksər bayatıların əzizim, əzziyəm, əziziəm, əziziyəm, əzizim ey, əziziyəm ey, aşıkam, mən aşık, mən aşığam, eyləmi... kibi kəlmələrlə başlaması yalnız Azərbaycan türkçəsi ilə danışan Şimali və Cənubi Azərbaycanla İrak və civarında oturan türklərin xalq ədəbiyyatına məxsus bir şəkildir. Azərbaycanlılar arasında yaşamış ən əski nağıllardan ibarət olan "Qorqud ata" mənbəkələrinin (leqenda) cümləsi "xanım hey..." xitabı ilə başlar. Xitab və oyandırma kəlmələri və nidaları bilxassə uzadılarak söylənilir. Bu daha ziyadə dinləyicilərin diqqətini söyləyiciyə toplamaq üçün olacakdır. Hətta xitabi mahiyyətdə olmayan kəlmələr oyandırma mahiyyətində olan bir şeydir. "Əsli və Kərəm" mənqəbəsindəki "Aldı Kərəm, bakalım nə dedi", təkrarlamaları da eyni mahiyyətdədir. Necə ki Anadolu xalq manilarında bu kibi xitab və oyandırma parçaları olmamasına rəğmən, mani bəstə ilə söylənilirkən ona da ayrıca bir oyandırma parçası ilavə olunur. "Konya vilayyəti xalqiyyatı və hərsiyyatı" adı altında bir külliyyat nəşr edən müəllim Sədəddin Nuzhət ilə Məhəmməd Fərid Konyada manilər söylənirkən tam ölçüdə olan birinci mısranın başına bir də bir gəl aman kəlmələrinin ilavə edildigini və bunların uzadılarak söynəlidigini qeyd edirlər.97 Azərbaycan bayatılarının oyandırma kəlmələri ilə başlayan şərqiləri də vardır. Bunlar yuxarıda yad edilən digər türk şöbələrindəki manilərdən başlama etibarilə fərqsizdir. 2. Azərbaycan bayatılarında xüsusi bir tərzdə qafiyələr də görülür. Bir çox bayatıların qafiyələri sadə və tam bir şəkildədir. Rədifli olanlar da çoxdur. O biri türk şöbələrindəki mani şəkili kibi bunlardan başka bir də qafiyələri səscə bir-birinə bənzəyən nevlərə də təsadüf edilir. Bunlar da qafiyə yarım sayılır; məsələn: Ocağa qazan asdım, Ay mənim əziz dostum, Hər nə dedin sən dedin, Mən nə dedim, sən küsdün?
Yayıldığın ucu yaşıl, Dindirmə dilim çaşır. Sabah bayram günüdür, Qolun boynumdan aşır.
Gedən qara çuxalı, Getmə qara çuxalı. Əylən qonağım ol, Sabah belə çıxarıx. Bu şəkillər türk nəzmində qafiyənin ən əski tipidir. Halbuki bayatıların bir də qafiyəcə təcnis-omonim sənətinin havi olan nevi vardır ki, bu şəkil başka türk manilərində yoxdur. Azərbaycan kibi Cənubi Azərbaycan, İrakda yaşayan bayatılarda da bu nev cinaslı bayatılara çox təsadüf edilir. Təcnislər əksəriyyətlə ləfzi-cinas halında olur. Azərbaycan bayatılarındakı cinaslamaların meydana çıkara bildigim şəkilləri bunlardır: 1. Qafiyə olarak alınan kəlmə, müəyyən məful halında ikiyə ayrılmaqla yapılan cinas şəkilli: Əzizim Ordubada, Salmasdan Ordubada. Sərkərdə qoçak olsa, Heç verməz ordu bada. 2. İki kəlmənin yan-yana gəlməsi ilə hasil olan tələffüz şəklinə, bir kəlməyi sərfin bir halına salmaqla uyğunlaşdırarak meydana çıxan cinas şəkli: Əziziyəm salmasa da, Yol gedər Salmasa da. Xəlvət ağlar gözlərim, Aləmə salma sada. 3. Başlı-başına ayrı tələffüz qiymətlərində olan dört kəlmənin ikişər-ikişər birləşəmsindən hasil olan bir tələffüzlü cinas şəkli: Əzizim kəsad olmaz, Mərd əli kəsad olmaz. Yüz namərdin çörəyin, Doğrasan kasa dolmaz. 4. Rədifli cinas şəkli: Mən aşıq, odu keşdi, Qalyanın odu keşdi. Gözün kor olsun avçı, Ceyranlar odu, keşdi. 5. Tələffüzcə bir-birinin eyni olan kəlmələrdən yapılma cinas şəkli: Əziziyəm, Karabağı, Cəncənin Karabağı. Bir cüt tərlanım getdi, Boynumda karabağı. 6. Müəyyən bir məfhul halında olan isimlə, bir feildən yapılma cinas şəkli: Əziziyəm salma-sa, Bu yol gedər Salmasa. Bəndə-bəndəyə neylər, Allah gözdən salmasa. 7. İki kəlmə ilə üç kəlmənin karşı karşıya gəlməsilə hasil olan cinas şəkli: Yol düşdü, kamal, yeri, Rəfikdən kam al, yeri. Kamal sərf eylə aşık, Düşdükcə kam al, yeri. 8. Bayatı qafiyəli olduğu rədifli cinas şəkli: Üzündə xal kimindi? Getdigim yol kimindi? Ləblərin sal ağzıma, Dəhanın bal kimindi. 9.Həm qafiyə və həm də rədifdə cinas şəkli: Əzziyəm yarım gilə, Yeməgə yarım gilə. Baş ayağa minnət eylər, Getməgə yarım gilə. Radloff türk xalq ədəbiyyatına aid böyük küllüyatın Osmanlı ləhcəsinə aid olan cildində İqnat Kunoşdan nəqlən göstərdigi yüzlərcə maniləri98 iki kısma ayırmışdır: mani sərlöhəsi altında 302 dənə ələladə mani qeyd edilmişdir. İkinci kısımda 229 dənə kiçik mənzum parçalar cinaslı manilər sərlöhəsi ilə göstərilmişdir. Bu kısımda göstərilən manilər istər qafiyəcə, istərsə mısraların ədədicə bizim cinaslı manilardan çox fərqlidir. Bu parçalar: dört mısradan - səkkiz mısrayə qədər böyüklikdə mənzuməciklərdən ibarətdir. Bir çoxlarının qafiyələrində cinas olmadığı halda yanlış olarak cinaslı sayılmışdır.99 Bizim bayatılarla qarşılaşdırmaq kolay olmaq üçün buraya ən xarakteristik bir-iki nümunə aldıq: Abalar,
Kısa-kısa abalar. Sən bənimsən, bən sənin El nafilə çabalar. Bu qitəyi Radloff cinaslı olarak göstərir; halbuki bunda cinas yokdur. Aşağıdakı nümunələr cinaslıdır, fəkət şəkli bir xüsusiyyət havidir: Adana, Ahbab ilə ye, iç, əylən, Duşmana mal adama. Canımı kurban edəyim, Asilzadə adama. Altı mısralıya nümunə: Ara bana, Keç gönül arabana, Yoruldum, yolda qaldım, Binəyim arabana; Əsmərdən aldım arzum Bir bəyaz ara bana. Səkkiz mısralıya nümunə: Dağıdır,
Sular çaylar, dağıdır. Çıkdım bir dağ başına, Sordum bu nə dağıdır? Dedim: şu də nə dağı? Dedi: Fərhad dağıdır! Alsam yarı qarşıma. Bəlki qəmim dağıdır. Bu misallardan açıkcasına anlaşılır ki, Radlofun Kunoşun yalnış təsiratına qapılarak cinaslı manilər deyə göstərdigi tamamilə başka mahiyyət də mənzumcıklardır. Mani deyə göstərilən beş yüzə qədər mənzum parça arasında yalnız on bir dənəsi quruluşca İrak bayatılarını (sadələrini) xatırlatır. 3. Azərbaycan bayatılarının göstərdigi xüsusiyyətlərdən biri də mısraların göstərdigi bölmə şəklidir. Tadueş Kovalski əsərində maninin vəzn və ahənginə aid verdigi məlumatda mani nevinin vəznində üç tip bulur: a) yeddi hicalı mısrası 4 + 3 durğulu olanlar. b) mısraları 3 + 4 durğulu olanlar. c) mısrası 2 + (3 + 2) və 2 + 5 durğulu olanlar. Halbuki Kovalskinin çıxardığı nəticə bəncə çox əksikdir. Tədqiq əsasında Azərbaycan bayatılarının vəzn etibarilə on dört şəkil göstərdigini meydana çıxara bildim ki, Kovalskinin çıxardığı nəticəyə görə çox böyük bir yekun tutur. Bunu da əvvəlcədən qeyd edəlim ki, qafiyəli havi olan birinci, ikinci və dördüncü mısralar eyni müəyyən bölmələrə malik olduğu halda, üçüncü mısra daima xüsusi bölmələr göstərir. Bu cəhət də aşağıda ayrı olarak tədqiq edilmişdir. Azərbaycan bayatılarında əldə edə bildigim vəzn xüsusiyyətlərindəki bölmələr bunlardır: 1. Mısraları 3 + 2 + 2 şəklində olan bayatılar. Sağalah + qardan + doymaz, Xəstələr + nardan + doymaz. Bənim xumarlı gözlərim, Baxdıkca + yardan + doymaz. 2. Mısraları 3 + 4 şəklində olan bayatılar: Zülfünü + daramısan, Yumusan + daramısan. Çox da gögçək degilsən, Gönlümə + yaramısan.
Kalyanından + çəkmərəm, Doldurmaram + çəkmərəm. Bir əlim gəncin üstə, Şahmar vursa + çəkmərəm.
Əzizim + vay + mənim + çün, Dəryalar + say + mənim + çün. Mən ölsəm sənə qurban, Sən ölsən + vay + mənim + çün.
Getmərəm + ləzgiyə + mən, Baxmaram + özgəyə + mən. Yar mənim öz yarımdır, Vermərəm + özgəyə + mən.
Mollanın + azan + yeri, Məscidi + azan + yeri. Dilim ilə yalaram, Ayağın + gəzən + yeri.
Əldə + qəlyan + kibi + gəz, Çöldə + tərlan + kibi + gəz. Analığı unutgilən, Özün + ceyran + kibi + gəz.
Əzizim + nar + şirindir, Həyvadan + nar + şirindir. Qohum-qardaş bir yana, Hamıdan + yar + şirindir.
Maşın + gəlir + boş + gəlir, İçi + dolu + quş + gəlir. Oğlanın dolu dəsmalı, Yarına + necə + xoş + gəlir.
Mən + aşik + yaman + olur, Ay + gəlir + orman + olur. Sındırma yar gönlünü, Yar + ahı + yaman + olur.
Aşıq + qaralar + məni, Xalın + qaraldar + məni. Yatmışdım xəyalınla, Basdı + qaralar + məni.
Yük + üstündə + yumurta, Ay + qız məni + unutma. Ay qız məni unutsan, Göz + yaşını + kurutma.
Əzizinəm + qara + mən, Oxumuşam + qara + mən. Yar üzünə bxmaqdan, Oldum üzü + qara + mən. 14. Mısraları 2 + 2 + 3 şəklində olan bayatılar: Könlüm + quşu + dondadı, Üçüb + qona + qondadı. Ay yalnız yatan oğlan, Mənim + gözüm + səndədi. Azərbaycan bayatılarında üçüncü mısranın göstərdigi xüsusiyyətlər: Bayatıları quruluşundakı xüsusiyyətləri yuxarıda təfsilatilə izah edərkən dörd mısra içində bir, iki və dördüncü mısralar bölmələri ilə bir-birinin eynini göstərdigi halda, üçüncü mısranın bu mısralardakı bölmə şəkillərindən uzak kaldığını gördik. Tədqiqimiz təmam olmaq üçün bayatılardakı üçüncü mısraların xüsusiyyətlərini də meydana çıxarmaq lazımdır. Bu tədqiqi material üzərində təkib edə bilmək üçün misalları yenə yukarıdakı bayatıların üçüncü mısralarından seçdik. O biri misallar da kitabımızın içindəki materiallardadır. 1. 2 + 2 + 2 = mənim + xumar + gözlüm 2. 1 + 2 + 2 + 2 = mən + ölsəm + sənə + qurban 3. 1 + 2 + 1 + 3 = yar + mənim + öz + yarımdır 4. 2 + 2 + 1 + 2 =qohum + qardaş + bir + yana. 5. 3 + 1 + 3 = sındırma + yar + qəlbini 6. 3 + 4 = yatmışdım + xəyalınla 7. 1 + 1 + 2 + 3 = ay + qız + məni + unutsan. 8. 1 + 3 + 3 = yar + üzünə + baxmaqdan 9. 1 + 3 + 2 + 1 = can + verirsə + qıza + ver 10. 1 + 2 + 4 = mən + səndən + ayrılmaram 11. 2 + 1 + 2 + 2 = bülbül + tək + ağlar + aşıq 12. 2 + 3 + 2 = çıxım + sinənin + üstə 13. 3 + 1 + 2 + 1 = üzündə + bir + busə + ver 14. 1 + 1+ 2 + 1 + 2 = bu + qız + bizə + yar + olmaz 15. 1 + 3 + 1 + 2 = dul + arvatdım + ər + dutdum 16. 3 + 2 + 2 = otağı + xəlvət + eylə 17. 1 + 1 + 2 + 2 = gəl + bir + qol + boyun + olaq 18. 2 + 1 + 1 + 3 = çox da + qaş + göz + eləmə. 19. 1 + 1 + 2 + 2 + 1 = hər + nə + desən + qıza + de 20. 4 + 3 = dadanmamış + kəkliyim 21. 3 + 1 + 1 + 2 = dəryada + bir + gül + bitib Üçüncü mısranın göstərdigi xüsusiyyətin ədədcə çox olmasına səbəb heç bir mısra bölgüsünə tabe olmadan təkbaşına sərbəst olmasıdır. Bölgülərin çoxu o biri üç mısranın bölmələrinin eynidir. Bu eyniyyət heç bir zaman müəyyən bölgülü bayatılarda görünməyir. Yəni üçüncü mısra bayatılarda heç bir ümumi şəklə tabe dəgildir. Üçüncü mıranın başqa bir xüsusiyyəti də kəmiyyətcə kısa və uzun olmasıdır. Bəzi bayatılarda üçüncü mısra ümumi vəzndən azalır. Bu azlıq altı hecadan aşağı enməz. Bəzi bayatlıarda da üçüncü mısra vəzndən ümumi uzun olur. Səkkiz hecalı olanlar çoxdur. Üçüncü mısrası altı hecalı olanlara misal: Yarım çıxdı qabaqdan, Şəvki gəldi damaqdan. Bir öpüş ver alım, Dildən, dişdən, dodaqdan. Üçüncü mısra səkkiz hecalı olanlara misal: Əzizim sərpa çalar, Av uzun sərpa çalar. Niqab götürüldü üzündən. Görüldü sərparçalar. Üçüncü mısrası altı hecalı olanlara daha az təsadüf edilir. Üçüncü mısrası uzun olanlar ona nisbətdə daha çoxdur. Belə olmasına səbəb üçüncü və dördüncü mısralarda toplanan ana fikrin əsas məksədin kütləvi bir surətdə təsir yapmasıdır. Bunda bayatının musikisinin də təsiri olmaq ehtimalı var. Dəstənin sona doğru coşğun şəkil alması güftəyə təsir yapır. 4. Azərbaycan bayatılarında dördüncü mısraların xüsusiyyəti: Ümumiyyətlə dördüncü mısralar vəzncə yeddili olduğu halda bəzən bunlarda bir vəzn taşkınlığına təsadüf edilir. Bu taşkınlığın da musiki sayəsində vücuda gəldiginə qane olmaq olur. Dördüncü mısralarda taşkınlık mısranın bəzən nəsr halına salacak şəkildə tamam bir cümlə halındadır. Əzizinəm gözü yandı, Kababın közü yandı. Oğul öldü, göz çıxdı, Gəlin öldü, elin bir üzü yandı. Və yaxud: Əzizinəm yaxşudur, Yaxşı danış, yaxşı dur. Yaxşı igidin yurdunda, Pis oğlun kaldığından, qalmadığı yaxşıdır. Bəzi bayatılarda da dördüncü mısranın çaşqınlığı doğru ölçülü mısralara ayrı bir parça ilavəsi ilə olur. Məsəla, aşağıdakı bayatıda dördüncü mısranın başına yalnız bir ay bivəfa xitabı ilavə olunmuşdur: Sən gedəni il oldu, Yandı bağrım kül oldu. Sənilən üçan quşlar, Ay bivəfa, oxudu bülbül oldu. Ümumiyyətlə bayatılar içində dördüncü mısrası bu kibi xüsusiyyət göstərən azdı. Yerivan sahəsində söylənilən bayatılarda mısranın sonuna bir də hakışda nidası ilavə olunur. Bu nida bəzən bütün mısraların sonunda təkrar edilir. Azərbaycan bayatıları bütün türk və tatar mahnıları içərisində mövzu etibarilə xüsusiyyətə malikdir. Tədqiq əsasında onların xalq ədəbiyyatı nevləri içində ictimai və iqtisadi hadislər qarşısında çox həssas olduğu anlaşılmaqdadır. Hər nə qədər əlimizdə olan bayatıların üstündən əsrlər keçməklə onların texnikasında olduğu kibi məvzununda da aşınma və xarablık hasil olmuşdur; fəkət bununla bərabər bayatılarda müxtəlif cəmiyyət quruluşlarının və müxtəlif sınıfların dünyagörüşü tərzini seçmək mümkün bir haldadır. Sıra ilə əşirət dövründən başlayıb feodalizm, kapitalizm və inqilabi cəmiyyət quruluşlarının izləri, bayatıların buniyəsində özünə yer bulmuşdur. Bu kibi bayatılarda bu quruluş şəkilləri ya doğrudan doğruya məğzu halındadır, ya da baytının ifadə şəklində, təşbeh və dekorasiyasındadır. Hər iki şəkil həyat əsasının (bazasının) əsərdə təcəllisindən başqa bir şey dəgildir. İzahımızı vəsiqələrə bağlamaq üçün əşirət dövrini alalım. Əşirət cəmiyyət quruluşunun ən tipik cəhəti, köçərilik halında iktisadi ehtiyacları təmin etmək sistemidir. Bu sistem hər nə qədər qədim dövrə aidirrəsə də Azərbaycanda imdi belə təsadüf edildigindən bayatılarda bütün çıplaklığı ilə yaşamaqdadır. Aşıq, el gəli dağlar. Dibi kölgəli dağlar. Oturdum yol ağzında, Haçan eli gəli, dağlar. Yaxud: Əzizim şah İsmayıl, Nişanlısı gögçək İsmayıl, Bəhar fəsli gəlibdir, Gəl dağa köçək, İsmayıl. Kibi bayatılar əşirət həyatının çizgilərini havidir. Bir qism bayatılarda feodalizm quruluşunun bütün zəvki hakim bir şəkildə yaşamaqdadır. Qızına elçi gələn ana tələb edənin yüksəgligində ölçü olarak xan ilə bəyi işlədir: Qızım, qızlar ağası, Başında var tuması. Qızıma elçi gəlibdir, Xanlar, bəylər ağası. Feodal təbəqəsi bü nev bayatılarda pərəstiş əlayıq bir mevqi dutduğu halda, feodalların zülm və işkəncəsindən şikayət edən bayatılar daha çoxdur. Feodalizm dövrində aşağı təbəqənin bilxassə kəndlilərin necə istismar edildigi göz önünə gətirilirsə, aşağı xalq təbəqəsinin məhsulu olan bayatlırada onlara qarşı duyulan üsyanın tərənnüm edilməsi təbii görünür. Hər tərəfdən gələn feodal təziqləri qarşısında el vicdanı gözəl hayqırır: Mən aşıqam, xan eylər, Xan divanın xan eylər. İki yumruq bir başa, Görüm hansı xan eylər. kibi bayatılarda şikayət və üsyan ruhunu daşıyan istismar edilmiş xalq, feodalların yürüşündə belə tənqidə layiq cihətlər görür. Burdan bir ağa getdi, Sallandı bağa getdi. Qaşından, qabağından, Qar yağ-yağa getdi. Feodallar yalnız ərkəkləri dəgil, eyni zamanda qadınları da bir irz və namus düşmanı olaraq alçaqçasına istismar etmişlər ki, bu əziyyət qarşısında xalq psixolojisi gah sərzənişgar və gah da üsyankar bir şəkildə meydana çıkmışdır. Duvar üstə at gedər, At gedər, bərat gedər. Yaxşı qızın cəhizi, Bəglər çün xalat gedər. Hələ qızların kəndli və rəiyyət ailələrindən çıxardılıb bəg və xanlara peşkəş seçilməsi bayatılarda facianə təsvir edilməkdədir. Evdə budağ meşədir, Gedirsən, hey meşədir. Qız götürüb qaçmaq, Nə binamus peşədi. Bin dürlü əzab və əziyyət içində zavallı xalq kütləsi feodalizm zamanında kimə iltica etdi? Ya əllərini yuxarı qaldıraraq gözlərini gögə digdilər və bədbinlik, ümüdsüzlik dolu manılar qoşdular, yaxud da bayatılarda olduğu vəchilə yenə feodalların özlərinə yalvardı və yapılan zülmləri xanların özlərinin belə təhəmmül edəmiyəcəgi bir şəkildə olduğunu ağa, xanlara izah etdi. Əzizim, ağa xan, Ağa sultan, ağa xan. Bu zülmə xan dözməz, Əgər gögdən yağa xan. Yavaş-yavaş feodalizm quruluşundan çıxıb da kapitalizm cəmiyyəti quruluşuna girən xalq yenə eyni surətdə həyatından şikayətçidir. Sərmayənin hakimiyyəti, burjuaziyanın dirçəlməsi, məhəlli şovinizmin inkişafı yenə xalqın istismar edilməsini mucib oldu və bayatılar sızlamağa başladı. Qaşının yayına bax, Üzünün ayına bax. Çəkdigi zəhmətinə, Aldığı payına bax. Ticarət inkişaf edir. Sərvət və zənginlik mevqe qazanır. Əfkari ümumiyyədə pulun miqdarı ictimai mevqedə ölçu sayılmağa başlayır. Yoxsul təbəqə həyatda səadəti, rahəti, eşqi və hər şeyi pul ətrafına yığılmış şəkildə görür. Bu bayatı bu görüş tərzini ətraflıca izah edir. Bən aşıqam, qullu ol, Nökərli ol, qullu ol. Rahat yaşamaq üçün, Bu dünyada pullu ol. Ticarət kapitalizminin inkişafı ilə şəxsi ticarət də artır. Ehtikar (spekulyasiya) başlayır. Başlarda ticarət qayğusu çoxalır. Əzizim, Gəncədə, Şamaxıda, Gəncədə. Tüccar oldum yük bağladım, Malım qaldı Gəncədə. Burjuaziyanın hakimiyyəti ilə milliyyətçilik hissləri artır, Azərbaycan əhalisi içində böyük fəlakətlərə səbəb olur. Türk-ərməni burjuaziyası bir-birini boğmağa başlayır. Meydana 18 mart 1918-ci il hadisələri çıxır. Ortada məhv olan yenə yoxsul təbəqə olur. Xalq bayatısı dərhal bu cihətlə də əlakədar olur: Əzizim, Həsən dayı, Göndərsin bizim payı. Arzum mənim budur, Gəlməsin o "Mart ayı"... Yaxud: Dar ağacı quruldu, Dibində qan duruldu. Gedin deyin keşişə, Ermənilər qırıldı. Sora bayatı inqilab dövrinə girir. Xalq əsarət və istismardan qurtulur. Təbii haqqına, torpağına nail olur, geniş və sərbəst nəfəs almağa başlayır və hüriyyətdən hasil olan bir şadlıqla bayatılar bağırır. Əlimdən qaşıq düşdü, Yenə qarışıq düşdü. Gəldi Şura hökuməti, Aləmə işıq düşdü. Zavallı xalq əski devirlərdə o qədər çəkmiş idi ki, Şura zamanında belə feodalizm və kapitalizm dövrlərini xatırlayır və ruhunda intiqam hissi qabarır. Şura çoxdan olaydı, Torpaq əldə kalaydı. Ağadan, xandan, bəydən, İntiqam alaydı. Bayatılar eyni zamanda inqilabi cəmiyyətə məxsus nəslin yaranması üçün təşviq edici bir şəkil alır: Fəhlə, kəndçi balası, Quraq Şura binası. Gəlin komsomol olaq, Ataq köhnə libası. İctimai inqilab məmləkətdə yeni bir mədəniyyəti qurmağa başlayır. Hər yer sənayeləşməgə yüz qoyur. Kəndlər sosialistləşir. Xalq müxəyyələsi bu hadisəni bir sadət xariqəsi kibi görür. Bakıda furqun gəlsin, Yük dolu furqun gəlsin. Harda deyilmişdi bu, Kəndlərə vaqon gəlsin. Xülasə, bu gün aprel inqilabından səkkiz il keçdigi halda sosialist cəmiyyəti quruluşunun üzərində geniş bir ölçüdə bayatılar meydana gəlməkdədir. Qüvvətlə başlanan bu hərəkat sayəsində az zaman sonra bayatılar da yeni cəmiyyətimizin xüsusiyyətinə bağlı olaraq tamamilə yeni bir təkamül səhifəsi meydana çıxacağı daha imdiki nümunələrdən belə anlaşılmaqdadır. Məlum olduğu üzrə bayatılarda əsas qayə, məqsəd ikinci beytdə toplanır. İkinci beytsə əsas mövzudan tamamilə uzak misralar halındadır. Hətta bu iki mısra belə bəzən aralarında ayrı-ayrı mahiyyətdə bulunur. Birinci mısra ümumiyyətlə oyandırma və yaxud xitab nidasından sonra ancaq ikinci misradakı qafiyəyi, yaxud rədifli qafiyəyi havidir. İkinci misra isə başlı başına bir mevzunu ehtiva edir. Məsəla: Əzizinəm qara mən, Oxumuşam qara mən. Yar üzünə baxmaqdan, Oldum üzü qara mən. Mısraların mənaca bu tərzdə olmasına səbəb bəstəsi (havası)dir. Bayatı bəstə ilə bədahətən söylənilən nevidir. Mənaca birinci mısranın tamamilə ayğırı gedişi yalnız parçanın musikisni təmin etmək üçündür. Bunlar təkrarlanıncaya qədər saz şairləri beynində əsas məqsədi nəql edən parçanı hazırlamış olur. Bu nəzm şəkili ümumiyyətlə bədahətən söylənilən mənzumələrin xarakteristik cəhətidir. Halbuki bu şəkil ifadə də başka bir tərz də var. O da dört mısranın dördünün də mövzuca bir-birinə bağlı olan şəklidir. Məsəla: Əzizim, maralım yar, Ceyranım, maralım yar. Necə insafın rəva gördü, Qul təki saralım yar. Əski ədəbiyyat nəzəriyyəsinə aid kitablarda yek ahəng deyilən bir tərz ifadə isə çox azdır. İfadədəki sənət etibarilə Azərbaycan bayatılarının bir xüsusiyyəti vardır. Qafiyəyə bağlı olaraq havi olduğu hər dürlü kəlmə oyuncaqları xaricində fikri sənətkaranə işləmək qabiliyyətinə malik bayatılar az dəgildir. Məsəla: Əzizim, minaya qədər, Xalın minaya qədər. Ay var bir günə dəyməz, Gün var min aya dəyər. Nəzm yaradıcılığında böyük rol oynayan tədai (assosiasiya) də bayatıda mühüm bir qiymətdədir. Yatmış "ceyran"ı görən aşıq dərhal səvgilisin xatırlayır: Bən aşıq, elə bildim, Bən sizi belə bildim. Yatmış ceyranı gördüm, Yar yatıb elə bildim. Bayatıları gözəlləşdirən sifətlərdən biri də təşbehlərdəki zəriflikdir. Bu şəkil bayatılar da çoxdur. Səvgilisindən doymadığını aşığın yağan yağmurların yer tərəfindən əmildigi halda doymaması ilə kiyas etməsi nə qədər dadlıdır: Qızıl gül uyum-uyum, Dərim qoynuma qoyum. Yağış yağar yer doymaz, Mən səndən necə doyum. Bayatılarda nəzərə çarpan bir sənət də heca vəzninə verilən qiymətdir. Bir çox bayıtlarda heca tammailə imalə və züxaf kibi qüsurlardan azadədir ki, bu günkü şairlərdə belə ifadə tərzi çox azdır. Qüvvətli bir vəznə malik olan bu bayatı eyni zamanda çox da sənətkaranədir. Mən aşıq, hindi zülfün, Gərdənə mindi zülfün. Dəstələ qoy qoynuna, Qan eylər indi zülfün. Bayatılarda bəzən görülən ədəbi məhfumlar ilə sənət tələqqiləri tamamilə iskolastik və klassik ədəbiyyata aid ədəbi görüşlərə uyğundur. Heç şübhəsiz bayatının inkişaf və təkamül səhifələrini gözdən keçirirkən əski mədrəsə-saray ədəbiyyatının təsirindən kurtulmadığını da ayrıca qeyd etmək icab edir, bunun əksi olduğu kibi. Xülasə olaraq deyə biləriz ki, Azərbaycanın əski ozanları ilə yeni el şairləri tərfindən yaradılan bayatılar-bunları yaradan şəxsiyyətlərdəki mədəni səviyyənin ibtidailiyi nəzərə alınınca yüksək dərəcədə şairanı bir qiymətə malik olan qismləri də az dəgildir. Azərbaycan bayatılarının bir xüsusiyyəti də onların hayiz olduğu etnoqrafik qiymətlərlə nəhr, heyvan, quş, çiçək, meyvə adlarıdır. Yüklə 1,08 Mb. Dostları ilə paylaş:
|