Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
88 – O adamı otağa bağlayıblar. Heç yana qoymurlar. Bir də sənə yaxınlaşmaz. Sabirin ürəyi azca olsa da, sakitləşmişdi. Ancaq yenə də ona hücum edən üçün də narahat idi. – Yazıq. Cavan oğlandır. – Burada hamı elədir. Sən fikir eləmə. Əsas yemək ye. Ac qalmaq sənə heç nə qazandırmayacaq. Zəif düşə bilərsən. – Yeyəcəm. – Yusifə baxaraq onu razı salmağa çalışdı. Yeməkxanaya daxil olub stullara əyləşdilər. Bir müddət sonra stol səhər yeməyi üçün hazır idi. Yenə eyni görüntülər, yenə eyni ürək bulanması. Sabir görməməzlikdən gəlməyə çalışsa da, heç də mümkün olmurdu. Yanında oturan xəstənin ağız şappıltısı qulaqlarına cingilti ilə toxunaraq əsəbini pozurdu. Fikrini yayındırmaq üçün çörəyi götürərək yeməyə başladı. Fikrini yerə döşənmiş kafelin bəzəklərinə cəmləşdirməyə çalışır, bir yandan da çörək yeyirdi. Ancaq arabir gələn ürək bulanma yediklərini də mədəsi ilə yuxarı qaldırır, sonra yenidən aşağı salırdı. Sabir buna dözmək üçün əlindən gələni edirdi. Bir neçə nəfərin yerindən durduğunu gördükdən sonra dərhal özü də ayağa qalxaraq dəhlizə çıxdı. Dərindən nəfəs alaraq özünə gəlməyə çalışdı. Taqətdən tamamilə düşmüşdü. Özünü halsız hiss Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 89 edirdi. Otağa gedərək yerinə uzandı. Yatmaq, hər şeyi unutmaq istəyirdi. Ancaq kiminsə bədəninə toxunması ilə anidən gözlərini açdı. Onu yatmağa qoymayan Yusif idi. Əlində çörək ona baxırdı. – Al, ye. – Çörəyi Sabirə uzatdı. Sabir yerində dikələrək çörəyi ondan aldı. Yusif burada yeganə insan idi ki, onu özünə yaxın bilirdi. Çörəyin içinə pendir, yağ qoyulmuşdu. Ancaq çörək nəm idi. Sabirin çörəyin içinə diqqətlə baxdığını görüb tələsik dedi: – Çay gətirə bilmədim deyə, çörəyin içinə tökdüm. – Sonra da gülməyə başladı. – Çox sağ ol. – Sabir də gülümsədi. Sabir iştahla çörəyi yedikdən sonra yenidən uzanmaq istəsə də Yusif qolundan tutaraq ayağa qaldırdı. – Bütün günü yatmaqla vaxt keçməyəcək. Gəl, çölə çıxaq. – Yaxşı. Necə istəyirsən. İkisi də dəhlizə çıxdılar. – Hamı çox vaxt burda olur. Gah o başa, gah da bu başa gedib-gəlirlər. – Ancaq binanın içində olursunuz? – Sabir pencərədən çölə baxdı. – Yox. Həyətə də çıxırıq. Ancaq indi havalar soyuqdur. Ona görə qoymurlar. – Başa düşdüm. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 90 Elə bu an pencərə tərəfdə dayanmış adamlardan biri stulun üstünə çıxaraq əllərini yana açdı. Sonra ayağından çıxardığı tərliyi sağ əli ilə yuxarı qaldıraraq ucadan danışmağa başladı: Ey şəhər müftisi, səndən huşyarıq, Bunca sərxoşluqla səndən pərgarıq. Biz şərab içirik, sən xalq qanını, İnsaf et, hansımız daha qəddarıq? – Sağ ol, Şair. – Qarşısında bardaş qurub oturanlar qışqıraraq adamı alqışlayırdılar. Adamsa əllərini birləşdirərək təzim edir, minnətdarlığını bildirirdi. Sabir onların nə etdiyini başa düşməmişdi. Yusifə baxaraq nə baş verdiyini anlamağa çalışdı. – Onlar nə edirlər? – Teatra baxırlar. – Yusif əllərini bir-birinə vuraraq dedi. – Necə yəni? – O, stulun üstündə gördüyün adam teatrda aktyor işləyirdi. – Bəs niyə buradadır? – İndi kimdir teatra gedən! Həyat yoldaşı, uşaqları tərk ediblər onu. İşsizlik, dərd-qəm insanı buralara qədər gətirib çıxarır. – Elədir. – Sabir dərindən nəfəs alaraq dedi. |