01 tutunamayanlar

16 Nisan

Yatağa  uzanıp  yattığım  ve  bu  satırları  yazdığım  anların  dı-

şında ne yaptığımın pek farkında değilim. Sokaklarda yürü-

yorum, bir masanın başına ulaşıp oturuyorum; parçalanma-

mak  için  çok  yavaş  yapıyorum  bu  hareketleri.  Çocuklu-

ğumda geçirdiğim çok ağır bir hastalıktan sonra yürümeyi

unutmuşum.  Hatırlıyorum:  duvarlara  tutunarak  yürümeye

çalışırdım.  Bugün  de  yollarda,  duvarlara  çarpmamak  için

büyük bir çaba gösteriyorum. Küçük adımlarla yürümek is-

terdim kimsenin bana bakmayacağını bilsem.

Görünüşümü  korumam  gerekiyor:  öyle  öğretildi  bana.

Küçük adımlarla, ellerimi ileriye uzatarak yürüsem; çocuk-

luğumda yaptığım gibi. Herkes görünüşünü koruyor. İstek-

lerini dışa vurmuyor. Öyle alışmışlar. Kendilerini öyle alış-

tıranlara da kimse karşı çıkmıyor: bir bildikleri vardır elbet-

te. Ben ellerimi uzatarak yürüsem sokakta bana karşı çıkar-

lardı.

Herkesin  istediği  gibi  yaşadığı  o  uzak  ülkenin  özlemini

duyuyorum.  Belki  de  bu  ülke  çok  yakın.  Uzak  olduğunu

nereden çıkardım? Belediye otobüsüyle filan gidilebilir ora-

ya. Gene kapılarını çalıyorum. Soruyorum: burada da eski-

den  nasıl  tanınmışsam  öyle  davranmak  zorunda  mıyım?

Çok  iyi  bildiğim  şeylerde  bile  şaşırma  hakkı  verilecek  mi

bana? Hangi gün doğduğumu bir an için unutsam, yüzüme

garip  garip  bakılmayacak  mı?  Bakılmasa  da,  bir  gün  olur

hatırlar, bir gün olur düzelir, bir gün olur eskisi gibi normal

669

---

duruma  gelir  gibi  yorumlar  yapılacak  mı  arkamdan?  Eline

tabancayı alıp da ateş eden adam orada da var mı? Hamam-

böcekleri de var mı? “O” da var mı? Sorularımın karşılıkla-

rı gittikçe duyulmaz oluyor. Bana öyle geliyor ki, kimse be-

ni dinlemiyor. Durup dinlenmesini bilmediğim için, bu ül-

kede de iyi bir karşılama göreceğimden kuşkuluyum.

Bugün öğleden sonra saat ikiden itibaren eşyayı suçlama-

ya  başladım.  Önce  üzerinden  kalkmadığım  divan-yatak

suçlandı. Sonra tavan ve en sonunda banyo-tuvalet. Bütün

düşüncelerimi  emip  bitirmekle  suçluyorum  sizleri.  Bütün

hayallerimi  sömürdünüz,  gene  de  doymadınız.  Büyük  ve

güzel  şeyler  yaratmama  yardımcı  olmadınız.  Büyük  bir  sa-

ğırlıkla, kahredici bir dilsizlikle sustunuz güzelliklere. Geri

istiyorum  hapsettiğiniz  duygularımı,  düşüncelerimi.  Hepi-

nizi  mahkemeye  veriyorum:  tahliye  davası  açıyorum.  Ne

diyorsunuz? Bize bir şey vermedin mi diyorsunuz? Ne yap-

mışım? Duyulmuyor, hızlı söyleyin. Gülerim saçmalarınıza.

Hiçbir  güzellik  vermemişim  onlara.  Tavan  diyor  ki  gözler

ile  benim  köşelerimi  birleştirdin  sadece.  Köşegenlerimin

kesim  noktasının  elektrik  kordonuna  uzaklığını  hesapla-

dın.  Banyodaki  fayansları  da,  saymışım  sadece.  Yarım  fa-

yansları  çıkarmışım,  ikiye  bölmüşüm...  hepiniz  yalan  söy-

lüyorsunuz. Ben... ben Kant gibi düşünmek istiyordum. Ke-

limelerle uğraşıyordum ayrıca. Evet, diyorlar hep bir olup:

kelimelerle uğraştın. Kelimeleri bölüp durdun: eisen-stein,

demir-taş; ein-stein, tek-taş; victor-mature, muzaffer-kâmil.

Bunlarla geçirdin vaktini. Önsözler okudun hayalinde: bize

yeni bir şey öğretmedin. Kaybettin. Mahkemeyi de mi kay-

bettim? Mahkemeyi de kaybettin. Mahkeme masrafları, üc-

reti vekâlet filan da bana mı yıkıldı? Hepsi sana yıkıldı. Ben

mahkemede  sevimli  görüneceğimi  sanıyordum,  benim  bu

kadar  kayıp  içinde  olmamdan  utanırlar  da  beni  daha  çok

severler sanıyordum. Aldanıyorsun. Burası mahkeme: düş-

670

---

künler  yurdu  değil.  Sakın  kıyameti  koparmaya  kalkma:

mahkemenin  manevi  şahsiyetine  hakaretten  de  mahkum

olursun.

Bir  insan  eşyayı  da  suçlayamazsa,  divana  istediği  gibi  bir

tekme atamazsa insanlığı nerede kalır? Eşya da isyan eder mi

insana? İnsan mahkemelerinde eşyalar davayı kazanır mı?